30 jaar'Achtung Baby' van U2
Wie kwaad spreekt over deze ‘Achtung Baby’ is van slechte wil
Nu weten we weer waarvoor platen dienen: om er overvloedig plezier aan te beleven. Nu weten we weer hoe het was om — jaren geleden — met trillende handen dat geld op de toonbank te leggen, de elpee onder de arm te nemen, op de bus de hoes te bekijken, de teksten al door te lezen, thuisgekomen de plaat niet metéén op te zetten —om de verrassing te bewaren en het genot te vergroten. Nu herinneren we ons weer de verontwaardiging die we voelden toen onze favoriete artiesten recensiegewijs werden afgekraakt (in Humo of elders). De withete woede toen journalist X song ‘Y’ de grond inboorde — terwijl we zelf wisten dat het een mijlpaal in de geschiedenis van de rock’n’roll was. Wie kwaad spreekt over deze ‘Achtung Baby’, denken we nu, is van slechte wil.
U2 zijn na ‘War’ nooit meer de lieverdjes van de Betere Rockliefhebber geweest. Men heeft hen (ten onrechte) in hetzelfde hokje als Simple Minds geduwd, men heeft Bono’s prekerigheid uitgebreid bespot maar men is gemakshalve vergeten vast te stellen dat hij steeds beter ging zingen, men is voorbijgegaan aan het feit dat ‘The Unforgettable Fire’ en ‘The Joshua Tree’ moedige platen waren, die toevallig ook nog fenomenaal verkochten. Soit: nu is er dus deze ‘Achtung Baby’ en men moet een been in het hart hebben om er onbewogen bij te blijven. Het begint al bij het inlegkruisje, euh, boekje bij de cd: hier is uren kijk- en tastwerk aan, met prachtige sfeerfoto’s van Anton Corbijn, foto’s van Berlijn en Dublin (waar de plaat werd opgenomen), Amerika en Marokko, foto’s van de serieuze én de lollige U2 (een paar keer zelfs in travestie).
Handig ook: de afgedrukte teksten. Om vast te stellen dat Bono weliswaar nog steeds vasthangt aan zijn eigen clichés (‘Love, we shine like a burning star/We’re fallin’ from the sky... tonight’) maar daarnaast toch ook treffende rockzinnen schrijft: ‘A man will beg/ A man will crawl/ On the speer face of love / Like a fly on the wall’. De muziek moet u zèlf ontdekken. Weet gewoon dat U2 met groeiend succes zijn oude galmklank aan nieuwe invloeden koppelt; dat ‘Achtung Baby’ een beetje Bruce-Springsteen-ontmoet-Hall & Oates-ontmoeten-Lou-Reed-ontmoet-Eno-ontmoet-Bob-Marley-ontmoet-U2 is, maar vooral een plaat om te beluisteren en opniéuw te beluisteren, tot de ‘vuile’ productie van Daniel Lanois, Eno en Steve Lillywhite haar volle rijkdom prijsgeeft, tot de luisteraar verslaafd geraakt aan de bevreemdende groove van ‘Zoo station’, de rusteloze galop van ‘Even better than the real thing’ en ‘Ultra violet (Light my way)’, de bloedmooie eenvoud van ‘So cruel’, de obsederende repetitiviteit van ‘The Fly’ (één van die zeldzame singles die zelfs na een miljoen keer Studio Brussel overeind blijft), de buitenaardse funk van ‘Mysterious ways’, de onheilszwangere strijkers van ‘Love is blindness’ en vooral — vooral — het moment waarop Bono in ‘Who’s gonna ride your wild, horses’ zijn stem laat overslaan bij het zinnetje ‘Come on now love/Don’t look back’. Een moment van subliem verklankte wanhoop, vrienden van het lichte lied, en eigenlijk ook een beetje het bewijs dat geld en succes een mens niet noodzakelijk gelukkiger maken: over ‘Wild horses’ en de rest van de elpee hangt een donkere schaduw van liefdesverdriet, een fenomeen dat insiders aan de huwelijksproblemen van zowel Bono als The Edge toeschrijven maar waarmee u en wij verder natuurlijk geen zaken hebben.
U en wij hebben alleen zaken met het feit dat Bono, The Edge, Adam Clayton (zijn basgitaar is een sleutelinstrument) en Larry Mullen zich muzikaal wèl goed in hun vel voelen. ‘Achtung Baby’ barst van het speel- en componeerplezier. Men bekijkt de repetitiefoto op pagina 2 van het cd-boekje en men krijgt zin om zèlf een passioneel rock’n’rollgroepje te beginnen. U zal ons in de komende weken dan ook thuis aantreffen, oefenend op de sol-snaar. (Alle begin is moeilijk).
