‘Wij generen ons niet meer, we hebben elkaar al genoeg zien huilen’

Amenra, de grootste metalband van België, doet het nu ook in het Nederlands, en daar zit Zjef Vanuytsel voor iets tussen. Vrees echter niet voor Bazart-toestanden: Colin H. Van Eeckhout en zijn kornuiten leveren met ‘De doorn’ alweer een beenharde maar bloedmooie plaat af. ‘Ik voel me eerder verwant met Brihang en Wannes Cappelle dan met Rammstein of Metallica.’

HUMO Een Nederlandstalige Amenra-plaat? Qua onverwachte carrièrezet is dat vergelijkbaar met John Roan, de Arsenal-zanger die nu black metal maakt.

COLIN H. VAN EECKHOUT «Het is nochtans geen gimmick die in één of andere businessmeeting is bedacht. Kunstencentrum Vooruit had ons gevraagd om een vuurceremonie in het Citadelpark op poten te zetten, waarbij bezoekers hun onverwerkt verdriet konden verbranden. We werden ook uitgenodigd voor de 100-jarige herdenking van de Eerste Wereldoorlog in Diksmuide. We hebben Nederlandstalige songs geschreven voor beide evenementen, omdat ze zo lokaal waren. Achteraf merkte één van ons op: ‘Hé, we hebben een plaat gemaakt!’»

HUMO Jullie hadden net een contract getekend bij Relapse Records, het prestigieuze Amerikaanse label dat al platen van Mastodon, Converge en Neurosis uitbracht. Ik had graag hun gezicht gezien tijdens de eerste luisterbeurt van ‘De doorn’.

VAN EECKHOUT (lacht) «Het zal een shock zijn geweest dat hun nieuwe aanwinst plots in een voor hen onverstaanbare taal zong. Maar ze hebben hun twijfels nooit getoond. Ze hebben ons vertrouwen gegeven: ‘Doe maar, jongens!’ Dat ligt ons.

»Ik vind het best een logische stap: we debuteren op een internationaal label door onze eigenheid in de verf te zetten. Ons Vlamingen is geleerd dat Engels de muzikale voertaal is, en dat Nederlands voor ‘Tien om te zien’ is. Maar je wilt sommige Engelstalige songs niet vertaald zien: die zijn vaak gewoon stupide.»

HUMO Heb je het nu over popmuziek of over metal?

VAN EECKHOUT «Beide. Ik let altijd op de lyrics van een lied – beroepsmisvorming – maar dat leidt vaak tot teleurstelling. Ik merk ook dat metalartiesten in interviews het soms alleen maar over hun producer en hun opnamestudio hebben. Dan denk ik: als je niets te zeggen hebt, zeg dan niets.

»Ik vind Amenra eigenlijk geen metalband à la Rammstein of Metallica. Ja, we verkennen het geluid van dat genre, maar inhoudelijk zitten we in een andere wereld. Ik voel me vooral verwant met muzikanten die iets overbrengen op de mensheid, zoals Wannes Cappelle of Brihang. Dat merk ik ook aan onze fans, dat zijn niet uitsluitend metalheads.»

HUMO Je zingt in het Nederlands, maar als Kortrijkzaan is je moedertaal eigenlijk het West-Vlaams.

VAN EECKHOUT «We hebben songs in het dialect geprobeerd, maar dat ging ons niet af. De statigheid van het Algemeen Nederlands past wél goed bij Amenra, het voelt haast religieus aan, alsof mijn stem van bovenaf komt. Ik kan in Nederlandse teksten ook een gelaagdheid steken die in het Engels moeilijker te verwezenlijken is.»

HUMO Welke Nederlandstalige song blaast jou van je sokken?

VAN EECKHOUT «‘Het dorp’ van Zjef Vanuytsel. Ik kan me in die tekst herkennen en qua gevoel is het nummer tegelijk zwaarmoedig en hoopvol, nét als Amenra. We hebben dat lied zes jaar geleden gecoverd en zelfs enkele keren in het buitenland gespeeld. De zoon van Zjef heeft toen contact gezocht om ons daarvoor te bedanken. Blijkbaar was Zjef ziek, en deed het hem deugd om te merken dat de jongere generatie zijn liedjes in leven hield.»

HUMO ‘Zie hoe ik de asse, de urne aan je gaf. Ik zoek ik zoek in stilte mijn eigen graf.’ Waaraan dacht je toen je die zin schreef voor ‘De evenmens’?

VAN EECKHOUT «Ik heb mijn vader verloren op mijn 20ste. Zo’n verlies kruipt in je denken. Sindsdien neem ik elke dag afscheid.»

HUMO Wat komt er na de dood, denk je?

VAN EECKHOUT «Geen idee. Het is het nú dat telt. Ik heb onlangs het woord ‘spijt’ op mijn knokkels laten tatoeëren, om me eraan te herinneren dat ik mijn leven bewust moet leiden. Ik nader de 51, de leeftijd waarop mijn vader is gestorven, en dat is raar. Ieder jaar dat ik langer zal leven, zal ik me een verdomde gelukzak voelen.

»Weet je, ik ben zelfs bezig met de toekomst van Amenra, omdat ik niet wil dat de band stopt als ik doodval. Daarom zet ik bassist Tim (De Gieter, red.) aan om meer te zingen en rekruteerden we voor ‘De doorn’ ook Caro Tanghe, zangeres van Oathbreaker.»

HUMO Hoe zijn jullie bij haar terechtgekomen?

VAN EECKHOUT «Caro is een vriendin, ze speelde in een band met onze gitarist Lennart (Bossu, red.). We zijn naar Amerika gevlogen, want ze woont tegenwoordig in North Carolina. We spraken af in een studio in Boston. Zij vond het interessant om te schreeuwen in het Nederlands. En ik vond haar indrukwekkend, omdat ze nog een tikkeltje luider, harder en genadelozer zingt.»

HUMO Hoe raak je in de juiste mindset om een zin te zingen als ‘Ik sta nu voor jou gebroken, voor altijd verloren’?

VAN EECKHOUT «We hebben de plaat opgenomen in de studio van onze bassist, dus ik voelde me op mijn gemak, omringd door mijn vrienden. We hebben elkaar de afgelopen 20 jaar al voldoende zien huilen, we generen ons niet meer: wij kunnen makkelijk de knop omdraaien en in de tristesse duiken.»

HUMO Jullie vorige plaat ‘Mass VI’ was de zesde in de reeks. Waarom heet ‘De doorn’ niet gewoon ‘Mass VII’?

VAN EECKHOUT «Een ‘Mass’-release vertrekt vaak vanuit een trauma. In 2017 had onze bassist een depressie, was de moeder van onze drummer bezweken aan een ziekte en ging nog iemand anders door een scheiding. Het was duidelijk dat we de studio in moesten om dat allemaal te verwerken. Maar voor ‘De doorn’ zijn we vertrokken van een algemener gevoel van rouw en verdriet. Het is een luisterverhaal dat je het best in je eentje incasseert, in de zetel of in de auto.

»Ik kreeg al meermaals de vraag: ‘Is het dan gedaan met jullie ‘Mass’-reeks?’ Niet per se. Als de miserie weer opflakkert, komt daar waarschijnlijk ‘Mass VII’ van.»

HUMO Je drinkt en rookt niet voor je welzijn. Maar tegelijk hang je jezelf op aan vleeshaken tijdens optredens. Welke relatie heb jij met jouw lichaam?

VAN EECKHOUT «Mijn bandleden hebben een instrument vast op het podium, ik niet. Dus redeneerde ik: laat mij mijn lichaam maar in de strijd gooien. Mijn lijf is een blok klei waarmee ik aan ons verhaal kan bijdragen.»

HUMO Mis je concerten?

VAN EECKHOUT (twijfelt) «Niet echt. Ik ben niet zo zelfzeker, en bovendien ben ik een man van middelbare leeftijd aan het worden. Een optreden vraagt véél van mij, en achteraf doet alles zeer. Al mis ik het wel om met mijn vrienden onderweg te zijn: de leute, het avontuur.»

HUMO Mensen denken weleens dat jullie backstage in zak en as zitten, gezien de donkerte van jullie songs.

VAN EECKHOUT «Verre van. Een uurtje voor een optreden laten we elkaar met rust, maar in de loop van de dag maken wij plezier. We hebben altijd Uno op zak, en een kroon met lichtjes voor de winnaar. Ik ben zelf geen denderende Uno-speler, dus maak ik me meestal nuttig door croque-monsieurs te bereiden (lacht). In ons hoofd zijn wij nog steeds die 16-jarige jochies die hun droom mogen beleven.»

HUMO Jullie song ‘A Solitary Reign’ stond op vijf in ‘De zwaarste lijst’ van Studio Brussel en op vier in ‘Staalhard’ van Radio Willy. Waarom pikt men er net die song van Amenra uit?

VAN EECKHOUT (denkt na) «Het is een episch lied. De gitaarlijn is geweldig. En het helpt dat ik niet de volledige song schreeuw, maar ik ook wat zing. Mensen kunnen zich waarschijnlijk herkennen in de tekst, over het overlijden van de moeder van onze drummer. Of ze vinden het gewoon een tof riedeltje. We zijn alleszins fier dat we erkenning krijgen in België, tussen allemaal internationale bands in zo’n top 10.»

HUMO Hoe gaan jullie de volgende keer verrassen? Met een elektronische plaat?

VAN EECKHOUT (lacht) «Nee! Ik heb al getreurd omdat sommige idolen hun sound verliezen. Dan denk ik: start gewoon een andere band. Ik voel een verantwoordelijkheid tegenover onze fans. Zij weten wat zij van ons mogen verwachten en wij doen ons best om hen niet teleur te stellen.»

‘De doorn’ verschijnt op 25 juni bij Relapse Records.