InterviewAutechre
‘Wij hebben een eigen smoel omdat we geen geld hadden voor deftig materiaal’
Sean Booth en Rob Brown vormen sedert 1987 het beruchte elektronische duo Autechre, dat uitblinkt in kunstige tunes en dito platenhoezen. Onlangs losten ze de platen ‘SIGN’ (★★★★☆) en ‘PLUS’, die je perfect naast ander toegankelijk werk kunt leggen, zoals debuutplaat ‘Incunabula’. Voor wie de Autechre-berg vanuit moeilijker werk wil beklimmen: probeer eerst eens één minuut – één! – naar het lawaai van ‘Gantz Graf’ te luisteren. ‘Sorry daarvoor!’
Humo selecteerde de zeven ideale instaptunes om vertrouwd te geraken met het oeuvre van Autechre. Ontdek ze hier.
HUMO Ik hoor op ‘SIGN’ veel echo’s van de groep Coil.
SEAN BOOTH «Coil is al sinds ‘Love’s Secret Domain’ uit 1991 een enorme inspiratiebron. Wij horen die invloed intussen al niet meer.»
ROB BROWN «Het is eerder het gevóél van Coil dat soms over onze tracks hangt. Geluiden van hen nadoen zou zelfs niet werken.
»In onze begindagen – we waren nog piepjong – waren we into hiphop, acid en elektro. Zij waren dik tien jaar ouder, maar ‘Love’s Secret Domain’ leek wel voor ons gedesignd. Ze gleden er de dansmuziek mee binnen, namen er de productietechnieken van over, maar lokten het genre een bizarre richting in.»
BOOTH «Naast echte hiphop draaiden wij toen ook Renegade Soundwave, The Young Gods, Skinny Puppy en Front 242. Of ‘Breathing in Fumes’ van Depeche Mode: ik was geobsedeerd door hun remixen.»
BROWN «We zochten naar de juiste B-kanten, en we kwamen met veel weg. Het draaide in hiphop toen ook niet uitsluitend om hiphop: Afrika Bambaataa bijvoorbeeld maakte hiphop door een heleboel andere genres te draaien.»
BOOTH «Er was wel één zekerheid: hiphop en elektro hadden altijd de betere beats. Tenminste, tot Coil kwam.»
BROWN «Ik herinner me een dj die hun ‘Further Back and Faster’ tussen enkele housetracks door draaide. Wow!»
HUMO Jazz ging van iets swingends voor de dansvloer naar de freejazz van Ornette Coleman, reggae trok van ska naar de soms metalige dub van het On-U Sound-label. En jullie elektrohiphop kwam in 2002 uit bij het nogal, euh, pittige ‘Gantz Graf’.
BOOTH (lacht) «Er zijn zoveel voorbeelden: jungle werd drum-’n-bass, grime werd dubstep... Die genres begonnen meestal als zwarte feestmuziek in de stad, en werden daarna iets voor veelal blanke muzikanten uit de suburbs, die er een meer nerdy aangelegenheid van maakten. On-U Sound-producer Adrian Sherwood bracht verschillende versies van tracks uit onder pseudoniemen. Wij linkten die verschillende 12-inches aan elkaar via de kleine lettertjes op de hoes.»
BROWN «Tegelijk, als de beat goed was, kon het niemand schelen waar de muziek vandaan kwam. Zo heb ik jaren naar een elektrotrack geluisterd zonder te weten dat de sample uit de synth-hit ‘Pleasure Boys’ van Visage kwam. Er was ook een goeie, vrije kant aan: wij wilden hiphop gewoon niet horen verzanden tot een beat en een paar samples, we zochten naar iets nieuws.»
HUMO In songs van The Beatles kun je John Lennon- en Paul McCartney- ideeën onderscheiden. Zijn er Sean Booth- en Rob Brown-tunes?
BROWN «Niet echt. We wonen op verschillende plekken, we sturen tegenwoordig eindeloos veel files naar elkaar.»
BOOTH «We schrijven of componeren ook niet. We ontdekken pas onderweg wat we aan het doen zijn. We creëren settings om dingen uit te voeren. Soms heeft Rob midden in een track een heel nieuw spoor aangelegd, en gaan we daarop verder.»
BROWN «Soms komt een tune voort uit een toevallige combinatie van parameters. Er floept in ons hoofd echt geen briljant idee aan dat we daarna moeten proberen te benaderen of zo.»
BOOTH «Wij delen apparatuur, maken die apparatuur zelfs samen.»
BROWN «We stelen constant van elkaar. We hebben al heel vroeg in onze carrière beslist om wat we met Autechre verdienen, fiftyfifty te verdelen.»
HUMO Als ik naar jullie debuut ‘Incunabula’ uit 1993 luister, vallen de povere drums op.
BROWN «Ik had van mijn oom een platencollectie met obscure punkplaten gekregen. En we konden een oude Roland TR-606-drumcomputer van begin de jaren 80 kopen.»
BOOTH «Die kostte ons 50 pond. Voor iets beters hadden we geen geld: ik ging nog naar school. Die drummachine was lange tijd onze heilige graal.»
BROWN «De TR-808 en de TB-303 waren te duur. We voelden ons de weirdo’s in de hoek, and it suited us fine: we zouden het doen met dat slappe toestel.»
BOOTH «Het was alsof we slecht werk van iemand anders moesten remixen, en alles geluidje na geluidje beter moesten maken. Uiteindelijk kregen we alles omgebogen tot iets goeds.»
BROWN «Als we een TR-808 hadden gehad, waren we waarschijnlijk de ene na de andere acidtune gaan maken, want we keken op naar een groep als 808 State. Gebrekkig materiaal was voor ons echt letterlijk de weg naar een eigen smoel.»
HUMO Twintig jaar geleden interviewde ik Thom Yorke van Radiohead, naar aanleiding van ‘Kid A’. Hij hield meer van Aphex Twin en Autechre dan van zijn eigen muziek, zei hij.
BROWN «Ik herinner me de eerste beluistering van opener ‘Everything in Its Right Place’. De piano aan het begin is goed. De track is knap geproducet. ‘Idioteque’ vond ik nog beter. Maar in beide tracks zitten voornamelijk Aphex-invloeden. Ik dacht toen: eindelijk tunes van Aphex Twin waaraan gewerkt is (lacht). Met Autechre had die muziek weinig uitstaans.»
BOOTH «Ik kende Radiohead vrij goed, ze waren toen ‘OK Computer’ uitkwam zowat de enige gitaargroep die ik beluisterde. Ik voelde me vereerd, zeker toen Yorke ons ook een brief schreef. We voelden ook dat er toen veel meer volk naar ons luisterde. We hebben maar gedaan alsof dat ons niet kon schelen, en één van onze ontoegankelijkste platen gemaakt. Uit die tijd dateert ook ‘Gantz Graf’, sorry daarvoor (lacht).»
BROWN «Ik weet dat er veel mensen tegen Radiohead gezegd hebben: ‘Je mag niet zomaar muziek van artiesten van het WARP-label stelen’. Ze zijn er in onze scene veel te hard voor afgerekend.»
HUMO Een mooie quote van jou, Sean: ‘Een maat zei dat veel van Autechres werk klinkt alsof je er buiten naar luistert, of alsof je erdoor omringd wordt.’
BOOTH (denkt lang na) «Geluiden hebben een vorm voor me. Ik maak ruimtes en patronen voor mezelf om in te leven. Mijn stelling is: muziek is spraak minus tekst. Ik zie muziek als een superontwikkelde variant van tonen en toonhoogten in spraak.»
BROWN «Ik was geobsedeerd door ‘Sucker MC’s’ van Run- D.M.C.. Ik weet nog dat ik de hele tijd struikelde over hun accent, maar na verloop van tijd kon ik – dankzij rapplaten – accenten van verschillende delen van New York onderscheiden. Ik denk soms dat we het dialect uit onze geboortestad Rochdale, nabij Manchester, verklanken. Op zulke momenten ben ik blij dat ook mensen van 50 kilometer verder ons kunnen verstaan (lacht).»
