Wij zijn te jong om de gloriejaren van de punk beleefd te hebben, maar op Rock Herk kwam de waanzin toch verrassend dichtbij

Je zou het Rock Herk niet meteen nageven, maar deze tweedaagse blijkt een van de oudste alternatieve festivals in ons land. Een geluk dat dit kleine Limburgse pareltje ook de lockdowns en waan van de dag wist te overleven.

Aan de sportterreinen van Harlaz-Omenhof in Herk-de-Stad ging Rock Herk zaterdag zijn tweede en laatste festivaldag in. Zo’n 10.000 bezoekers maakten zich op voor een festivalavond met optredens van onder meer dEUS, CJ Bolland, The Sore Losers en Mogwai. Met zo’n weirde affiche waande je je zowaar in het Cactus van de oostkant. Al werd het Minnewaterpark in dit geval wel iets ambitieuzer ingekleed. Diverse podia, een eclectische affiche en een publiek dat zichzelf graag liet verrassen of verbijsteren vormden de opmaat voor een krankzinnige maar geinige festivalavond.

De aankomst voelde wat vreemd aan: verdwalen in een gehucht als Herk-de-Stad is ook weer niet zoveel mensen gegeven. Maar trouwe bezoekers wisten ons te verzekeren dat alles vandaag anders is aan het festival. Rock Herk kende deze editie een hoofdpodium aan de overkant van de straat, waarbij de Club een stuk opzij was geschoven en de Dansbar er middenin stond, inclusief een stevige upgrade met plankenvloer en blauwe loper.

Wie Tomorrowland gewoon is, zal vast even gnuifend gedaan hebben over Herk, maar eigenlijk betoverde dit festival op de meest rudimentaire wijze: de magie kwam van de muziek. Klinkt een tikkeltje melig? Dat begrijpen we volkomen. Maar ga alsjeblieft mee in de trip die dit festival te bieden had. Je moest al een hork zijn om je te vervelen op Herk.

Overmoed en goede smaak

De eerste bekende die we tegenkwamen op Rock Herk was Stijn Meuris, die een dag voordien een waanzinnige set had neergezet met Noordkaap, in keurige navolging van hun briljante passage op TW Classic.

Op een moment dat de cultuursector moeizaam opkrabbelt na de rake klappen die corona uitdeelde, floreert Rock Herk met een line-up die overmoed en goede smaak in éénzelfde papil verbindt. De lichtjes straatwijze, devil-may-care-attitude bevalt het festival ook goed. Borokov Borokov zagen we een glansrijk optreden geven op een zijpodium. Nu ja, zién is een relatief gegeven. De groep bevond zich op dezelfde hoogte als het publiek en moest af en toe zijn heil vinden in een klauterpartij op de boxen. We zijn net te jong om de gloriejaren van de punk beleefd te hebben, maar deze waanzin kwam toch verrassend dichtbij. De wijze waarop Herk de buitenbeentjes een forum gaf, leek alleszins food for thought bij de grote organisaties. Ruw, rauw en ranzig: zo wil je je concerten bij voorkeur degusteren.

U was trouwens ook weer voortreffelijk. Het leek een beetje alsof de bezoekers maandenlang opgevouwen in een schoendoos hebben doorgebracht. Alsof er inwendige veren ontspannen werden, zagen we u stuiteren over de wei. Die aandoening viel helemaal te verklaren toen dEUS een fijne, weze het niet onvergetelijke set neerzette. Met een grandioos ‘Instant Street’ - welkom terug, Mauro! - had de groep ons al helemaal ingepalmd, al had ze ons al bij de lurven tijdens een koortsig ‘Quatre-Mains’ en een stuwende versie van ‘Fell off the Floor, Man’. U had ons meteen bij de schroothoop kunnen harken na deze viscerale versie.

Slechtst bewaarde geheim

Voordien speelde Praga Kahn nog een vrij onopvallende danceset, waarbij de beats voornamelijk een onderleggertje leken voor de bakjes friet die de bezoekers hadden besteld. De bacchanalen bleven uit, de waanzin ook. Maar wel aardig om te zien dat Maurice Engelen van Praga Kahn een ingenieus en waardig pensioenplan had uitgedokterd.

Het zorgde meteen ook voor een zakdoekje voor het bloeden en het diepe verdriet dat Millionaire bezorgde. De groep van Tim Vanhamel moest verstek laten gaan, maar hun plaats werd aardig ingevuld door de rock-’n-roll van The Sore Losers.

Tussen twee acts door polsen we even bij habitué’s wat hen zo aantrekt tot Rock Herk. Heel eenvoudig, zo blijkt: «De affiche kan zich meten met de grote jongens! Rock Werchter heeft The Vaccines? Wij hebben The Vaccines! Er wordt zo vaak gelachen met Limburgers maar we zijn echt niet de traagste jongens van de klas. Voor wie in de provincie woont, is dit festival zo’n beetje de Ancienne Belgique én Vorst Nationaal in eenzelfde adem.

Zal Rock Herk ooit internationale faam krijgen? Tuurlijk niet. Maar dat wil ook niemand. Rock Herk moet het Slechtst Bewaarde Geheim van de festivalzomer blijven. (lacht) Soms worden de zaken afschuwelijker wanneer de roem nadert. Dat zal hier niet gauw gebeuren. Zag je daarnet Stijn Meuris passeren? Die speelde vrijdag een legendarische set, maar vandaag staat hij hier als fan bij dEUS. Niémand die hem lastigvalt. Zo hoort het. Rock Herk plaatst de rock in rock-’n-roll.»