‘Wil iemand mijn muziek gebruiken in een zombiefilm, of voor een Mexicaans restaurant? Oké, als ze maar betalen’

Iggy Pop speelt vandaag op Jazz Middelheim. Drie jaar geleden sprak hij met Humo naar aanleiding van zijn achttiende soloplaat. Lees hier het interview.

Dit interview verscheen op 18 november 2019 in Humo.

Vijftig jaar na zijn debuut met The Stooges brengt James Newell Osterberg Jr., alias Iggy Pop, met ‘Free’ zijn achttiende soloplaat uit. De oerpunker heeft puik werk afgeleverd – merkwaardig hoe zijn lijf de tanks alcohol en containers drugs heeft overleefd. ‘Bekend- staan als The Ig, de tomeloze neanderthaler, was mijn grote geluk, mijn redding, mijn inkomen én een vloek.’

Ik spreek Iggy Pop (72) in zijn villa in Miami, enkele dagen nadat hij zijn uitstekende nieuwe cd ‘Free’ heeft afgewerkt. Als de taxi me voor zijn deur afzet, is een leguaan het eerste wat ik zie – symbolisch, want het eerste rockgroepje waarin Iggy heeft gezongen, heette The Iguanas. In Iggy’s achtertuin, die grenst aan het water, ontwaar ik nog iets anders: een pelikaan, wilde papegaaien en… een alligator. Dat water grenst aan één van de negentien golfclubs in Miami. The Ig is een verwoed golfer – handicap 4, dat is geen kattepis. We keuvelen wat over de schrijver Carl Hiaasen (‘Een geweldige chroniqueur van de boven- en onderwereld van Miami’) en over het alomtegenwoordige leger op South Beach (‘Het belang en de stoerheid van ons leger wordt de laatste tijd heel nadrukkelijk in de verf gezet om slechts één reden: ze vinden te weinig rekruten’).

James Newell Osterberg Jr. is privé niet de Amerikaanse primitief die zijn over het podium stuiterende alter ego suggereert. Al is het bij een gesprek altijd af te wachten wie je voor de microfoon krijgt: Jim of Iggy. Vandaag overheerst Jim, lijkt het. Al is Iggy ook present, languit onderuitgezakt naast me op de sofa aan het zwembad: naakte torso, blote voeten, ritssluiting open, wat doof aan het rechteroor na vijftig jaar teringherrie.

HUMO Ik zag net nog meer iguana’s in jouw tuin. Hadden The Iguanas groupies?

IGGY POP (lacht hard en lang) «Oké, je wint de prijs voor de minst voorspelbare openingsvraag. Well, The Iguanas waren een high school coverband. We waren 16, 17 jaar, en onschuldig in een veel onschuldiger tijdperk dan dit. Toen we met muziek begonnen, waren alle groepsleden nog maagd. Maar in de zomervakantie traden we op in een club in een andere stad – onze eerste tournee van één optreden (lacht). Daar bleken de meisjes van een heel ander allooi dan die uit onze klas. En daar ben ik in korte tijd, euh, heel populair geworden (lacht). Je kunt die jongedames groupies avant la lettre noemen, maar ik zie hen liever als ‘jongedames die het gezelschap van een jonge muzikant op prijs stelden’. Jammer dat ik niet aan één van hen ben blijven hangen, want minstens drie onder hen waren bonafide heiresses, dochters van steenrijke zakenlui uit de streek.»

HUMO Herinner je je nog dat je tijdens een concert in De Roma in Antwerpen in 1997 een meisje op het podium haalde waarmee je seks simuleerde – met kleren aan, weliswaar, maar toch?

POP «Had zij asblond haar?»

HUMO Nee, schouderlang zwart haar. Ik ken haar niet persoonlijk, maar ik vond onlangs de foto’s terug.

POP «Sounds good. Maar dan verwar ik haar met iemand anders. Waarom?»

HUMO Ik vroeg me af of iemand in jouw positie er ooit bij stilstaat dat die bloedmooie fan van toen nu een grootmoeder van in de 60 is.

POP «Dat soort gedachten proberen wij in ons vak net te vermijden (lacht). Ik hoop altijd dat vrouwen tegen die tijd niet verbitterd zijn geworden, al hangt dat natuurlijk ook af van de mannen die ze in de tussentijd op hun pad hebben gevonden. Maar, hey, a beautiful person is a beautiful person.»

HUMO Heb je nooit overwogen om een song te componeren die als soundtrack moet dienen bij de ontmaagding?

POP «Nee, verdomme! En nu je het zegt, vraag ik me af waarom in godsnaam niet. That’s a really neat idea. Nu, als het mislukt, dan wordt het natuurlijk krampachtig, geforceerd. (Denkt na) Ik denk dat de moeilijkheid vooral hierin schuilt: dat er niet iets is als dé ontmaagding. Zoals er niet iets bestaat als dé beste soort seks voor álle mensen. Zoveel bronstige mensen, zoveel verschillende soorten geilheid – één song volstaat niet. Ik denk dat de inktzwarte soul uit de jaren 70 tot 90 daar het dichtst bij kwam: de ultra smooth ballads van toen. Niet te sentimenteel, maar wel druipend van potentie en potentieel.»

HUMO Kwam er ooit onverwacht één van jouw songs voorbij op de radio terwijl je aan het seksen was?

POP «Als dat ooit is gebeurd, dan kan ik het me niet meer herinneren. Wat suggereert dat het góéie seks was (lacht). Ik heb wel een paar keer seks gehad in de kleedkamer of op het toilet terwijl de groep de intro van de eerste song op de setlist had ingezet. Het publiek kreeg die avond een heel lange intro te horen.»

HUMO Vertel eens een seksanekdote die men zelfs uit jouw mond onwaarschijnlijk vindt?

POP (denkt na) «Ik verbleef ooit, in 1974 geloof ik, in een zompig motelletje dat The Farmer’s Daughter heette – daar begint het al: beloftes van zwoele seks in hooimijten terwijl het vee toekijkt (lacht). Het bed had van die goedkope synthetische lakens die je nu niet meer vindt – hoop ik. Het soort dat statische elektriciteit afgeeft als je erin beweegt. Ik was toen met een bloedgeile knockout chick, en al neukend ontvlamde het beddengoed door de wrijving (lacht). Echt gebeurd! En hier is eentje dat níét is gebeurd: er wordt verteld dat ik op het podium een blowjob gekregen zou hebben. Maar als dat ooit is gebeurd, dan herinner ik het me niet, en zoiets zou je toch niet vergeten, nee?»

HUMO Wie of wat is ‘Sonali’ van de gelijknamige song op je nieuwe plaat? Ik zag dat ene Leron Thomas de tekst heeft geschreven.

POP «Ik heb hem net hetzelfde gevraagd en zij is een immigrante van de eerste generatie uit Sri Lanka. Hij kende haar en bewonderde haar aanpassingsvermogen. Maar uiteindelijk bleef hun relatie niet duren. (Zucht) Ik heb het zo vaak gezien, in m’n eigen leven en dat van andere warmbloedige mannen: je ontmoet iemand, je houdt genoeg van haar om de impuls te voelen dat je je hele leven aan haar wilt wijden… Maar dan besef je dat níémand, geen enkele vrouw, zoveel devotie kan inspireren, toch niet op lange termijn. Je bakent je terrein af en daar tikt je libido al op je schouder en wijst het op een andere bevallige kont die net voorbijwiegt (lacht). Ik heb altijd de indruk gehad dat de Schepper de verhoudingen niet goed heeft gekregen toen Hij het libido en de voortplantingsdrift mengde. Misschien werd ook Hij op dat moment net afgeleid door een voorbijdrentelende kont (grinnikt).

»Het heeft natuurlijk ook met een graad van volwassenheid te maken. Te veel mensen, vooral mannen, zijn eeuwig in aanbouw. Terwijl, en dat vind ik heel benijdenswaardig, een klein percentage mensen al heel vroeg áf is, helemaal zichzelf, gezegend met rust in het hoofd en rust tussen de benen. Ik verkeer op mijn gezegende leeftijd heel af en toe in die staat van gratie. Maar wie weet, zijn dat vlagen seniliteit, en de impotentie die me wacht. Ik ben altijd de slaaf van mijn stemmingen geweest. Ik heb in dit leven al heel wat lange droge periodes gekend, weken, soms maanden van eenzaamheid en seksloze frustratie. Maar op sommige andere momenten dienden zich twee, soms zelfs vijf grote liefdes tegelijk aan. Sometimes my cup runneth over (lacht).»

HUMO Had je iemand in gedachten toen je de tekst van ‘Loves Missing’ schreef?

POP «De vrouw in die song is een composietfoto van verschillende vrouwen die ik heb gekend in de periode dat het tikken van hun biologische klok het brullen van hun losbandige libido dreigde te overstemmen.»

HUMO Of, nog gevaarlijker: het moment waarop die twee niet van elkaar te onderscheiden zijn.

POP «Exactly. Het decor in die song is ook van belang. Toen ik pas in Miami kwam wonen, kon je heel rijk zijn en toch maar één straat van je poetsvrouw vandaan wonen. Nu is alles zo duur geworden dat zelfs het kleinste hokje om de hoek onbetaalbaar is geworden voor die poetsvrouw. Alleen welgestelde tweeverdieners kunnen zich hier nog een woning veroorloven. En de poetsvrouw woont nu veertig kilometer verder en pendelt dagelijks twee tot vier uur om in deze buurt anderhalve dollar per jaar te verdienen. Zij is nu gedwongen om in het binnenland te wonen, en inland is hell: dit is een tropisch klimaat, met muggen, alligators, spinnen, slangen… En in het binnenland heb je geen airco en geen frisse zeebries. Nu, ik neem de poetsvrouw als voorbeeld, maar da’s ook het lot van alleenstaande moeders die geen goede advocaat hadden.

»Toen ik onlangs in die zombiefilm (‘The Dead Don’t Die’ van Jim Jarmusch, red.) acteerde, verbleef ik in een hotelkamer waar aan de muur een reproductie hing van een impressionistisch schilderij van Renoir of zo, waarop een ongelukkig ogende vrouw een boek leest. Misschien beeldde ik het me in, maar ze leek eenzaam, verlaten, onbegeerd. Terwijl ik ‘Loves Missing’ schreef, heb ik ook naar haar gekeken.»

HUMO Heb je ooit een waarzegster geraadpleegd?

POP (heel ernstig) «No, no, no, no. Ik zou niemand toestaan mij te vertellen welk leven ik moet leiden, noch wanneer het zal stoppen. Ik ben een pragmaticus: ik heb een extreem leven geleid, dus het verbaast me elke dag dat ik er nog ben. En ik wéét dat het binnenkort eindigt, je kunt het lot niet blijven tarten. Ik heb één keer een vrouw mijn horoscoop laten leggen, omdat zij daarop aandrong en omdat ik haar in bed wilde krijgen. Maar ik was niet onder de indruk. Van de horoscoop, bedoel ik.»

HUMO Het voelt eerlijk gezegd wat raar om jou te spreken, terwijl David Bowie en Lou Reed ondertussen zijn overleden. Uitgerekend jij, de meest roekeloze van de drie, leeft nog.

POP (bromt) «Dan heb je een vaag idee hoe dat voor mij aanvoelt.»

HUMO Welke herinnering koester je aan Lou Reed?

POP «Ik heb mezelf, David en Lou al vaak beschreven gezien als een soort onafscheidelijk triumviraat – de drie zondige heiligen. Nu, David was zeker een levenslange boezemvriend, maar Lou kende ik eigenlijk niet zo goed. Hij tolereerde me. Als ik niet te wild was. Die indruk heb ik altijd gehad. Lou voelde zich wat superieur en verdroeg mij omdat David vond dat ik erbij hoorde. Ik liep hem natuurlijk af en toe tegen het lijf in New York, in Max’s Kansas City (legendarische nachtclub, red.) of zo. Maar nooit privé.

»Wat me nu te binnen schiet: de Rock ’n Roll Hall of Fame had ons gevraagd of we een medley van enkele van onze songs wilden brengen, met Soul Asylum als begeleidingsgroep. Daar zaten we geen van beiden op te wachten, en we hadden allebei een hekel aan medleys. Maar je kunt zoiets moeilijk weigeren, dus… Bij de repetities liep ik Lou tegen het lijf. Hij begroette me koeltjes, maar toen kwam zijn kersverse vrouw Laurie Anderson erbij staan. Ik zei heel spontaan dat ik net haar nieuwe show had gezien, en dat ik die goed vond. En ik had geen vipbehandeling gevraagd, ik had gewoon een kaartje gekocht. Toen ik Laurie complimenteerde, smolt Lou. Hij was zo verliefd en zo beschermend. En hij was duidelijk verbaasd dat the Stooges guy naar zo’n fijnzinnig highbrow spektakel was gaan kijken (lacht). Na ons gezamenlijke concert zei Lou droog: ‘That sounded good.’ Da’s het enige muzikale compliment dat ik in veertig jaar tijd van hem mocht ontvangen (lacht smakelijk). But it meant the world to me. Hij was iets ouder dan ik en iets eerder beroemd, en de Velvet Underground heeft ook voor mij een deur geopend. Maar we waren heel verschillend als mens. Hij was eerder teruggetrokken en cynisch. Ik ben meer een flapuit and people can have a selfie with me, you know.»

HUMO Dat arrogante en afstandelijke van hem lijkt me nu meer een harnas.

POP «Oh, absolutely. Dat is meestal zo bij beroemdheden die wel willen dat de wereld hun kunst verafgoodt, maar die grote moeite hebben met alles wat daarbij komt. Plus: Lou was natuurlijk een beschadigde mens na een leven van elektroshocks, heroïne, speed en alcohol. Ik weet dat hij ook grote moeite had met het feit dat collega’s die minder talent hadden dan hij, meer erkenning kregen en exponentieel meer geld verdienden. Hey, join the club (lacht).»

HUMO Ik was heel verheugd en dankbaar dat je in Werchter, op je vorige tournee, eindelijk nog eens ‘Some Weird Sin’ zong, mijn favoriet op ‘Lust for Life’.

POP «Echt? Ik zing het op deze tournee waarschijnlijk opnieuw, ik vind het ook een onderschatte song. Het was met ‘Turn Blue’ de eerste song die we voor ‘Lust for Life’ opnamen, op een onnozel viersporenbandopnemertje in Davids slaapkamer.»

Bloedzuigers

HUMO Vertel me eens over de broers Hunt en Tony Sales. Zij vormden de briljante ritmesectie op ‘Lust for Life’ en op de onderschatte Tin Machine- platen van David Bowie.

POP «Hebben zij daarop meegespeeld?»

HUMO Ja, wist je dat niet?

POP «Ik heb die platen nooit gehoord. (Mompelend) Sorry, David.»

HUMO Zij waren erbij toen ik David ooit in Dublin interviewde, en ik herinner me dat ik hen intimiderende, onberekenbare figuren vond. Toen ik een grapje maakte tegen Hunt, mompelde David: ‘Careful with that axe, Eugene’, een tekstflard van Syd Barrett, maar ook een manier om te zeggen: ‘Let op je tellen, provoceer Hunt niet, want je weet niet waar het eindigt.’

POP «Hunt en Tony komen uit een rijke, welopgevoede familie in Beverly Hills. Wat je nooit zou denken als je die twee wildemannen live zag. Hun Libanese vader was bevriend met Little Richard. Een bittere echtscheiding heeft hun jeugd verpest, maar het geld maakte veel goed. Hunt heeft als kind nog privéles gehad van Buddy Rich, toen de beroemdste en duurste drummer op de planeet. Hun eerste rockgroepje heette Tony and the Tigers, en hun tweede groepje Paris. Daarvan sluisde hun vader via zijn connecties tapes door naar David Bowie (zucht). Sorry, ik zucht omdat ik me net weer levendig herinner wat voor lastposten die twee waren… Hunt had een gigantisch ego en een zware heroïneverslaving. Zijn broer Tony was een heel knappe jongen, tot hij een auto-ongeluk kreeg. Nu is hij therapeut. Hunt zou afgekickt zijn, maar dat weet je nooit zeker met hem. Hij plant al eeuwen een soloproject.»

HUMO Hunt zei wel iets heel moois. Toen ik David vroeg met welk gevoel hij wilde dat bezoekers van de concerten van Tin Machine de zaal zouden verlaten, antwoordde Hunt in zijn plaats: ‘I’d like them to leave with more of themselves.’

POP «Wow. That’s beautiful. Weet je zeker dat het Hunt was? (lacht) Nee, ik moest van hen af, ik wilde geen energie meer verspillen aan ego wars, ik wilde gewoon een begeleidingsgroep die efficiënt haar werk deed.»

HUMO David Bowie zei me over ‘Hours’ en ‘Heathen’ dat hij sommige songs had gebaseerd op de rampzalige persoonlijke relaties van enkele van zijn vrienden.

Pop «Voor zover ik weet niet op de mijne. Ik heb ‘Hours’ zelfs nooit beluisterd. Dat verbaast je ook, neem ik aan? Geen gebrek aan interesse, hoor. Gewoon tijdgebrek, andere dringende besognes, en bovendien was ik in die periode niet in mijn beste doen, een beetje op de dool en omringd door bloedzuigers en andere parasieten die deden alsof ze het beste met me voorhadden, terwijl ze me pluimden.»

BASTaardzonen

HUMO Tot mijn verbazing duikt jouw muziek geregeld op in een uncoole context, zoals in reclamecampagnes voor Paco Rabanne. Ik heb het idee dat je redeneert: ‘Als bedrijf X zo achterlijk is om mij belachelijk veel geld te betalen om een flard van mijn song in hun idiote reclamecampagne te gebruiken, dan moeten ze dat maar doen.’ Wat zij van jou kopen, is een air van cool en een hint van gevaar.

Pop «Yep. That’s it. Het hangt van mijn stemming af. En vroeger hing het van mijn bankrekening af: ik had, in tegenstelling tot wat mensen vaak denken, niet altijd de luxe om lucratieve aanbiedingen te weigeren. Ik was lang níét welgesteld. Cool zijn loopt niet parallel met een hoog inkomen, heb ik moeten vaststellen. Integendeel, we weten allemaal dat in een kapitalistisch systeem bijna altijd geldt: hoe fouter het is wat iemand doet, hoe meer geld het opbrengt. De wapenhandel illustreert die stelling wellicht het best.

»Ach, ik ben niet zo’n purist. Wil iemand mijn muziek gebruiken in een zombiefilm, of in een programma over sociale problemen, of voor een Mexicaans restaurant? Oké, als ze maar betalen. Onlangs in Frankrijk kreeg ik een interessant aanbod van Au Bon Coin, da’s iets zoals eBay. Zij adverteerden dat iemand een linkshandige Fender Stratocaster wilde verkopen. Er stonden een adres en een telefoonnummer bij, en een datum. Wat de geïnteresseerde koper niet wist, was dat ik zogenaamd de verkoper was en op dat adres wachtte. De jongeman die opdaagde, leek niet verbaasd mij daar aan te treffen, en stond erop om ‘Down on the Street’ uit ‘Fun House’ met mij te spelen op die gitaar. Daar had ik niets tegen, want dan kon ik demonstreren hoe cool ik het nog steeds kan spelen (lacht). That was pretty nice.»

HUMO Heeft jouw muziek al levens gered? Is er ooit iemand geweest die zei: ‘Ik werd gekidnapt, maar toen bleek dat ik ‘The Passenger’ integraal uit het hoofd kon zingen, lieten ze me vrij?’

Pop «Ha! Het probleem is dat ik heb gemerkt dat mensen vaak overdrijven. Dan zegt zo’n vent: ‘En dat is mij zés keer overkomen!’ (lacht) Omdat ze indruk op mij willen maken. Ze denken dat een tamelijk interessante anekdote niet volstaat om mij te imponeren. Een beroemde coole rock-’n-roller is toch een beetje als een heel knappe vrouw: mensen gedragen zich zelden normaal in zo’n gezelschap.

»Hier in de States woedde kort maar hevig een semiondergrondse beweging die wat leek op de Britse punk in de jaren 70. Een schrijfster had een roman uit over een jonge moslima die punker is. Daarin komt een scène voor waarin dat meisje op een feest belandt waar ze aan het eind van de avond, stomdronken en om uitdrukking te geven aan haar onmacht, mijn song ‘Nazi Girlfriend’ zingt. Ik had nooit gedacht dat die song in die context zou opduiken. Maar goed, ik had evenmin ooit kunnen voorzien dat ‘Raw Power’ de favoriete plaat van Kurt Cobain zou worden of dat de Sex Pistols, de Red Hot Chili Peppers of Queens of the Stone Age Iggy zouden vereren. Ik heb al heel wat bastaardzonen verwekt (grijnst).»

HUMO De laatste keer dat we elkaar spraken, in het Chateau Marmont in Los Angeles, vertelde je me dat je een bundel kortverhalen voorbereidde: in elk verhaal zou seks met een vrouw centraal staan. Ik dacht: als iemand dat geloofwaardig kan beschrijven, dan wel James Osterberg. Maar we zijn eeuwen later en er is vooralsnog niets verschenen.

POP «Dat was geen bluf: ik heb een stuk of acht, negen van die voorvallen beschreven, en die notities vegeteren al twintig jaar in een mooie antieke doos. Ik herinner me die periode goed, het was een, euh, extreem promiscue periode. Ik was net gescheiden en nog niet hertrouwd. Ik gedroeg me dus nog onbezorgder dan anders. Ik was toen samen met een Japanse, die nu in Hanoi woont. Ik neem aan dat niemand rechtlijnige relaties verwacht van mij (grinnikt). Eén verhaal uit die tijd heb ik verbasterd weergegeven als de songtekst van ‘Gardenia’. De openingszin daarvan was ook de openingszin van het kortverhaal: ‘Gardenia had devil eyes…’»

HUMO Ik hoop dat je geen seks hebt gehad met haar, want ze klinkt gestoord, onberekenbaar, louche, en wellicht de drager van meer dan één soa…

POP «Ze is enorm angstaanjagend en ik heb erg vaak met haar gevreeën, maar ik heb het overleefd. Story of my life (lacht). Op de één of andere manier slaagde ze er toch in me te vertederen. (Droomt weg) Haar aftandse jas, de babydoll-lingerie, de creatieve seks en, helaas, de heroïneverslaving…

»Waarom heb ik niet meer geschreven? (Zucht) Gemakzucht? Een te grote hang naar hedonisme, wat haaks staat op eenzaam en gedisciplineerd voor een tekstverwerker zitten? Te veel andere verleidingen? Het feit dat ik zo al genoeg rebelleer tegen dit schandalig korte bestaan en dus zo weinig mogelijk tijd wil verkwisten aan terugkijken? En wellicht ook deze overweging: ik heb heel wat alcoholistische schrijvers gekend. En ik drink zo al meer dan genoeg.»

HUMO In zijn memoires schrijft producer Tony Visconti over opnamesessies in het Château d’Herouville, in de buurt van Parijs: ‘David Bowie en ik smeedden plannen voor een spoken word-plaat: Iggy vertelde decadente en hilarische verhalen, en David vond het zonde dat de wereld de welbespraakte Iggy niet kende, alleen de primitieve rocker.’

POP «Ik kan je nog niet zeggen wie het is, maar ik overweeg een spoken word performance te doen met a major classic modernist, misschien volgend jaar. Ik vraag me overigens af waar die tapes van toen nu zijn. Heeft Tony ze? Naarmate ik minder jong word, zal er, tenzij ik onverwacht doodval, meer tijd vrijkomen voor dat soort zaken. Want ik ben aan het afbouwen. That loud, wild, drum-based inane bang-bang thing… eh…»

HUMO Waarom heeft een welbespraakte mens als jij nu plots moeite om kernachtig te formuleren wat je een halve eeuw lang hebt gedaan?

POP «Well, Sigmund… (lacht). Ik veronderstel omdat ik niet onder ogen wil zien wat ik wellicht té lang heb gedaan. Dat primitieve gebeuk, en die zelfdestructieve levensstijl... Coke, crack, MDMA, speed, meth, ketamine, heroïne: ik heb het allemaal in mijn lijf gepompt in de hoop de zelfdestructieve stemmen in mijn hoofd het zwijgen op te leggen. Maar ook mijn imago heeft me onderuitgehaald. Bekendstaan als The Ig, de tomeloze neanderthaler, was mijn grote geluk, mijn redding, mijn inkomen én een vloek. Want het is natuurlijk een eenzijdig, beperkend bestaan. En riskant (wijst naar z’n voet, sinds een val mankt hij). Ik heb ook eens een schouder ontwricht na een mislukte stagedive die eindigde op een betonnen vloer. En m’n enkel. En ik heb eens m’n eigen tanden uitgeslagen met m’n microfoon! Op mijn gezegende leeftijd wil ik het stagediven en al die andere capriolen opgeven.

»Ik moet net denken aan de Amerikaanse presentator die me ooit vroeg of ik partituren van The Stooges had bewaard. Partituren?! Wij waren Mozart niet, dude – alsof wij, punks, ooit iets zouden voorbereiden, laat staan opschrijven! Nu, ik heb altijd geprobeerd om ook subtielere songs te maken, met rake teksten die de psyche van markante personages vatten. Maar iedereen bleef maar over The Stooges zeuren. En daarbij vergeten ze dat ik ook toen blijk gaf van enige subtiliteit: op ‘I Wanna Be Your Dog’ krijs ik niet, ik zing eerder zacht. En ‘Kiss me like the ocean breeze’, da’s toch poëzie, niet?»

HUMO ‘That’s like hypnotizing chickens’.

POP «Right! Soms denk ik dat ik mijn tijd vooruit ben, soms denk ik dat mijn tijd voorbij is. Al ben ik niet van plan om in de nabije toekomst té zeer te diversifiëren. Mijn manager zei me net dat op Twitter iemand het idee heeft gelanceerd dat ik me kandidaat moet stellen voor het presidentschap. Ik moet die mens ontgoochelen (lacht).

»Oké, genoeg gewerkt. Laten we iets drinken. (De telefoon gaat en Iggy beantwoordt de oproep) Dat was een vriend van me, de zoon van Artie Shaw, die indertijd getrouwd was met Rita Hayworth, Lana Turner en Ava Gardner. Stel je voor, die godinnen zijn alle drie langs zijn bed gepasseerd. Ik weet dat Frank Sinatra later nog véél last heeft gehad met Ava. Hem had ik graag eens ontmoet. Maar ja, wellicht was dat als volgt gegaan: ‘Hey, Frank, I’d like to talk to you.’ – ‘Whadda you know, I don’t wanna talk about anything with a punk like you!’»

HUMO Als Frank Sinatra het glas hief, zei hij: ‘May you live to be a hundred years old and may the last voice you hear be mine.’

POP «Oh, wow, that’s pretty good. Here’s to Frankie. En op de gezondheid van de Belgen. Love ya!»

(Verschenen in Humo op 3 september 2019)