Wolf Alice vindt op het wisselvallige ‘Blue Weekend’ nog steeds geen eigen smoel

In het lijstje Mercury Prize-winnaars van de voorbije jaren (Alt-J, James Blake, Skepta, Sampha, Michael Kiwanuka) is Wolf Alice misschien wel de meest onverwachte. Drie jaar geleden kaapte de Britse indieband rond Ellie Rowsell met zijn tweede plaat de prestigieuze prijs weg voor de neus van Arctic Monkeys, Florence & The Machine en Lily Allen – ‘I’ve been robbed,’ tweette die laatste.

Op deze moeilijke derde klinkt Wolf Alice niet meer als de grungy groep die ooit met Queens of the Stone Age tourde – tenzij in de vette beuker ‘Smile’, die zich met z’n scherpe tanden vastbijt, maar vervolgens verbleekt tot iets vaals van The Verve. De zware gitaren maken eenmalig hun opwachting in hoogtepunt ‘Play the Greatest Hits’, een moshpitwaardige song die rechttoe rechtaan rockt, geregeld wordt scheefgetrokken door een slepende shoegazegitaar en van een absurde toets voorzien door een dreampopkoortje.

De rest van de plaat is poppyer. Op ‘Safe from Heartbreak’ doet Rowsell een geslaagd Taylor Swiftje – het nummer had zó op ‘Folklore’ of ‘Evermore’ kunnen staan – met een refrein dat door Richard Carpenter lijkt geschreven. Ook ‘Feeling Myself’ begint frivool als iets van The Carpenters (dat orgeltje!), maar verdrinkt al snel in een zondvloed van ‘Disintegration’-synthesizers en strijkers. ‘How Can I Make It OK?’ trekt de aandacht met een abstract synthlijntje – denk: Art of Noise – maar blijft te lang aanmodderen. Het lome ‘Delicious Things’ en triphoppy ‘Lipstick on the Glass’ zouden niet misstaan op een Werchterweide waar liefhebbers om twee uur ’s middags hun roes liggen uit te slapen in de brandende zon. Nummers die niet storen, maar nog minder onmisbaar zijn.

Net als in de prachtsongs ‘Silk’ en ‘Don’t Delete the Kisses’ is Rowsell op haar best als ze de wanhoop in haar keel doet resoneren, niet zelden subtiel in de backings. Met het ingetogen ‘No Hard Feelings’ krijgt ze vast de stadions stil. En pianoballad ‘The Last Man on Earth’ had een wereldhit kunnen worden als de prachtig prevelende frontvrouw Adele had geheten. Maar dan had het gekke Bowie-gitaartje halfweg het wellicht niet overleefd.

Helemaal op het einde pakt Wolf Alice met een tweede hoogtepunt uit. Afsluiter ‘The Beach II’ haalt even de My Bloody Valentine-stofzuigers boven en bloeit daarna open tot een psychedelische ballad die knipoogt naar Lana Del Reys ‘High By the Beach’.

Al met al is ‘Blue Weekend’ een wirwar van stijlen, en er valt nog steeds geen duidelijke smoel te ontwaren. Er is nog altijd die bijzondere, moeilijk te omschrijven aantrekkingskracht van Ellie Rowsell, maar als ook de vólgende plaat niet kan overtuigen, haken we af.