Yungblud en Roger Daltrey interviewen elkaar: ‘Mijn hart bloedt als muzikanten van mijn leeftijd op het podium staan in jeans en T-shirt’

Als legendarische frontman van de al even onvergetelijke rockband The Who heeft Roger Daltrey (78) het allemaal wel ongeveer gezien, voor het jeugdige poprockfenomeen Dominic Harrison aka Yungblud (25) begint het nog maar pas. Oud en jong ontmoeten elkaar voor een gesprek vol plaagstoten en wederzijdse bewondering: over parka’s en roze sokken, talentenjachten en Twitter, muzikale halfgoden bij wie het dunnetjes langs de benen loopt én Liam Gallagher in een dikke winterjas. Roger Daltrey interviewt Yungblud en omgekeerd.

‘Kore Studios lijkt me de perfecte plek om eens met die kerel te praten,’ laat Roger Daltrey ons weten. Wil de rockveteraan zijn piepjonge collega imponeren door hem uit te nodigen in de muziektempel waar hij de voorbije halve eeuw tal van platen heeft opgenomen met The Who? Helemaal niet, zo blijkt: de studio ligt op wandelafstand van Daltreys woning in de bruisende Londense wijk Shepherd’s Bush. Geen probleem voor Yungblud, die ondanks een razend druk programma bijzonder graag tijd vrijmaakt om één van zijn muzikale helden te ontmoeten. Speciaal voor dit dubbelgesprek laste hij een korte vaderlandse tussenstop in: gisterenavond stond hij nog op het podium in Parijs, straks moet hij alweer het vliegtuig op richting Los Angeles.

ROGER DALTREY «Kijk nu eens, je bent hier al! Een jonge muzikant die op tijd komt, dat heb ik nog nooit meegemaakt (grijnst). Maar ach, wie ben ik om je dat kwalijk te nemen? Ik zal het je maar meteen zeggen, beste Dominic: ik heb medelijden met jouw generatie. Het moet tegenwoordig niet makkelijk zijn om als artiest een eigen smoel te hebben, zeker niet in vergelijking met al die iconische bands uit vervlogen tijden.»

YUNGBLUD (grinnikt) «Dat zeg je om me te plagen, maar eigenlijk heb je gelijk. Als kind was ik gefascineerd door jou en The Who, The Clash, Sex Pistols met hun crazy designs… Meer nog dan de muziek – die ik uiteraard waanzinnig goed vond – was het jullie gevoel voor stijl dat me zo ontzettend boeide. Dat wil ik ook, dacht ik: een uniek profiel, iets wat me in één oogopslag onderscheidt van al de rest. Mijn hart bloedt wanneer ik muzikanten van mijn leeftijd op het podium zie staan in jeans en T-shirt. Zo fucking sáái! Waar is de identiteit? De ongelooflijke rijkdom van al die verschillende culturen en subculturen?»

DALTREY «Alles komt en gaat. Mijn generatie wilde niet alleen grenzen verleggen met haar muziek, maar ook met hoe ze eruitzag. Op het podium, in videoclips, op platenhoezen… Hoe experimenteler en uitdagender, hoe beter. Dat ideaal is de voorbije decennia in de verdrukking geraakt, vooral bij rockers. Er wordt nog altijd erg goeie muziek gemaakt, maar op het vlak van stijl lijken we in een soort woestijn te zijn beland. Erg jammer is dat.»

YUNGBLUD «Daarom wou ik er ook zo graag met jou over praten. Jij hebt die hoogdagen wél meegemaakt, hè. Je was één van de pioniers in de eerste echte rockgolf.»

DALTREY «Nu doe je me iets te veel eer aan, Dom. The Who heeft nog een klein beetje kunnen meesurfen op de uitlopers van die eerste golf, maar de échte goden – Elvis en Little Richard, om maar twee voorbeelden te geven – waren al jaren bezig voor wij eraan begonnen. Het doet me trouwens een beetje pijn als ik zie hoe die Little Richard stilaan in de plooien van de muziekgeschiedenis dreigt te verdwijnen. Zijn invloed op de muziek van de 20ste eeuw kan onmogelijk overschat worden. Vraag maar aan Paul McCartney waar The Beatles hun typische woooo-sound hebben gehaald.»

YUNGBLUD «Gek is dat, want in mijn hoofd waren júllie de ultieme trendsetters. Misschien omdat ik net als jullie een Engelsman ben? Mijn vader en grootvader hebben het wel geprobeerd, hoor, om me te doen overlopen naar het Amerikaanse kamp: Elvis, Little Richard, Chuck Berry… Natuurlijk vond ik hun muziek supergoed, maar het leek me allemaal zo veraf. Ik herkende mezelf er niet in, snap je?»

DALTREY (knikt) «Herkenning, daar draait het allemaal om. Pete (Townshend, songwriter-gitarist bij The Who, red.) was daar een meester in: hij wist wat er omging in de hoofden van de jongeren, en slaagde er keer op keer in om al die opgekropte woede en agressie te kanaliseren – in onze teksten, onze muziek en onze looks.»

De échte Dominic

DALTREY «Maar kom, laten we ophouden over hoeveel beter alles in mijn tijd was (lacht). Ik heb ook een vraag voor jou, Dom: laatst hebben mijn oude oren je nieuwe plaat beluisterd (het in september verschenen ‘Yungblud’, red.) en ze waren zeer onder de indruk. Ik hou vooral van de samples van zingend publiek die je in je mixes gebruikt. Hoe doe je dat eigenlijk?»

YUNGBLUD «O, da’s heel simpel: ik ga gewoon met tien vrienden rond een microfoon staan, en we zingen zo slecht als we kunnen. Hoog, laag, luid, vals, ladderzat… Net zoals een echt publiek meezingt tijdens een optreden, kortom (lacht).»

DALTREY «De kracht van stemmen wordt tegenwoordig zozeer onderschat. Kijk maar naar The Beach Boys: die stonden muzikaal mijlenver van ons af, maar de perfecte harmonie van hun samenzang dwingt je haast om vrolijk te worden als je naar hun nummers luistert. Keith (Moon, drummer van The Who, red.) was zo verzot op die broers in hun fleurige zwembroekjes dat hij liever hún drummer wilde zijn (lacht).

»Nooit gedacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar het ontbreekt de hedendaagse muziek aan een flinke dosis Beach Boys. Het enige wat ik op de radio hoor, zijn solostemmen die middelmatige liedjes zingen.»

YUNGBLUD «Dat is wat de platenmaatschappijen willen, hè. Toen ik hier in Londen op de kunstschool zat, heb ik op een gegeven moment een video op YouTube gegooid – gewoon, van een jamsessie met een paar schoolmakkers. Ik kreeg vrijwel onmiddellijk telefoon van Virgin: ‘Wil je niet meedoen aan ‘The Voice’? Wij schrijven jou in, en als je wint, krijg je een vetbetaald contract bij ons.’ Maar ik mocht niet over politiek zingen en – ik citeer letterlijk – ‘liefst ook niet te veel over seks en gendertoestanden’. Tja, dan houdt het voor mij op. Ik heb mijn telefoon genomen, heb al mijn frustraties freestyle van me af gezongen en de video online gezet. Voor ik het wist, had ik duizend volgers. En dat werden er algauw tienduizend, twintigduizend…»

DALTREY «Op dat punt zijn jij en ik tegenpolen, vrees ik. Het is fantastisch dat de sociale media jou hebben geholpen om door te breken, maar Facebook en consorten zijn in mijn ogen niet meer dan slangenkuilen. De ellende is begonnen toen ze de likes hebben geïntroduceerd, hét favoriete instrument van de narcisten en de egotrippers. Het zal wel erg leuk zijn om je digitale zelf bewonderd en bejubeld te zien worden, maar na een tijdje ga je daar toch aan kapot?»

YUNGBLUD «Likes zijn de verslavendste drug die er bestaat. En het is ook allemaal zo fake, hè. De zoveelste influencer met het perfecte lijf die ‘toevallig’ de perfecte foto neemt op het perfecte strand… Wat een onzin. Ik wist van bij het begin dat ik het anders wou aanpakken. Ik deel mijn leven zoals het is, fucked up shit incluis.»

DALTREY «Oké, maar je maakt me niet wijs dat je nooit wakker hebt gelegen van de hoeveelheid likes die je zou krijgen op deze of gene post.»

YUNGBLUD (twijfelt) «Nu niet meer, in ieder geval.»

DALTREY «Dus het heeft toch ook een invloed op je gehad. Kun je je voorstellen wat dat betekent voor jonge mensen die geen flauw idee hebben wie ze zijn, of waar ze met hun leven naartoe willen?

»Maar nu ga ik er misschien iets te makkelijk van uit dat jij overloopt van zelfvertrouwen. Hoe zit dat eigenlijk? En nu heb ik het niet over Yungblud, maar over de échte Dominic.»

YUNGBLUD «Ik ben, euh… zelfverzekerd onzeker.»

DALTREY (lacht) «Precies zoals ik me voelde toen ik jouw leeftijd had. Het is ook niet makkelijk, hè. Daar sta je dan, als jonge knaap, met alle schijnwerpers op jou gericht. En altijd, overal waar je gaat, moet je de perfecte ster zijn. Terwijl je ’t in werkelijkheid in je broek doet.»

Karel uit Nederland

DALTREY «Ik heb absoluut geen heimwee naar het begin van mijn carrière. Als je jong bent, cirkelen de aasgieren voortdurend boven je hoofd – en als je niet oplet, pikken ze de laatste rooie cent uit je zakken. Sinds de opkomst van de streamingsites is het me allemaal nog duizend keer erger geworden: je legt je hart en ziel in een song, je bent er trots op dat jouw kunst zoveel mensen bereikt… En voor elk miljoen streams krijg je een cheque van 10 pond in de bus. Dat is je reinste diefstal.»

YUNGBLUD «Je hebt gelijk. We zijn gratis muziek als vanzelfsprekend gaan beschouwen. We zijn vergeten hoeveel moeite de artiest erin heeft gestopt, en welke cultuur erachter zit.

»In jouw tijd was dat helemaal anders, toch? Ik herinner me hoe mijn vader me meenam naar een concert van jullie in Sheffield: ik was een jaar of 9, en…»

DALTREY (onderbreekt) «Zo’n 4 jaar geleden, dus (lacht). Was dat de tour na ‘Endless Wire’, onze plaat uit 2006?»

YUNGBLUD «Ja, met Zak Starkey, de zoon van Ringo, op drums. Mijn pa en ik gingen voor het concert een curry eten, en zelfs in het restaurant keek ik me de ogen uit het hoofd: we waren omringd door The Who-fans, en werkelijk iedereen droeg een parka (lacht).»

DALTREY «Je gaat toch niet wéér over kleren beginnen? (grijnst)»

YUNGBLUD «Toch wel! Sorry, maar dat was een superbelangrijk moment voor mij. Omdat ik toen besefte dat muziek niet alléén muziek mag zijn, snap je? Stijl is net zo essentieel. Dus begon ik me af te vragen: hoe kan ik mijn identiteit uitdragen? Na lang twijfelen is mijn keuze uiteindelijk gevallen op… roze sokken. Simpel, maar herkenbaar. Als pakweg Karel uit Nederland en Sarah uit Texas willen zijn zoals Yungblud, weten ze wat hun te doen staat.»

DALTREY «Wat vindt die Sarah uit Texas eigenlijk van jouw muziek? Hier ben je erg populair, maar hoe sta je ervoor in de VS?»

YUNGBLUD «Goh, best oké. Er is erg veel verschil tussen de Britse en de Amerikaanse scene.»

DALTREY «Breek me de bek niet open over Amerikaanse producers. We hebben onze laatste plaat ginds opgenomen, ‘WHO’ uit 2019, en dat hele proces was één langgerekt conflict. Die yankees willen maar niet begrijpen dat muziek uit je diepste binnenste komt. Zij verwachten dat er om de zoveel tijd een netjes afgewerkt product van de band rolt, maar zo werkt het gewoon niet.»

YUNGBLUD «Ik begrijp je volledig. Ze bekijken muziek veel technischer, hè. Wij Britten werken veel meer op het gevoel. Je zou het amateurisme kunnen noemen, maar soms zijn het net de onvolkomenheden die een song zo écht maken. Ik heb massa’s video’s gemaakt waarin ik niet helemaal zuiver zing, en dat vind ik perfect normaal: als mijn brein maalt, kraakt en jankt, mag mijn stem dat ook doen.»

DALTREY «Is dat niet slecht voor je likes? (lacht)»

YUNGBLUD «Fuck you, man (grijnst). Vertel me liever eens waar jíj dan wakker van ligt.»

DALTREY «Ik lig bijna elke nacht wel een paar uur te woelen. 78 jaar ben ik ondertussen, en ik heb nog steeds niet gevonden waar die verdomde uitknop van mijn hersenen zit. Ik pieker over van alles, maar meestal is het mijn stem die me zorgen baart. Veel mensen beseffen niet hoe kwetsbaar zangers eigenlijk zijn. Een gitarist kan een kapotte snaar één-twee-drie vervangen en speelt weer verder alsof er niets is gebeurd, maar zangers zíjn gewoon hun eigen instrument. Als mijn stembanden het begeven, is het onherroepelijk voorbij.

»Mag ik je wat advies geven, Dominic? Zing nóóit met een verkoudheid. Afblazen die handel, tot je weer genezen bent! En zorg ervoor dat je altijd genoeg water drinkt. Ik herinner me een optreden in Parijs een aantal jaar geleden: 46 graden op het podium. Zes-en-veertig! Ik zweer het je, mijn brein was bijna gekookt. (Grinnikt) Maar toen zag ik plots Liam Gallagher tussen het publiek staan, met een dikke winterjas om z’n lijf. Knettergek en eeuwig tegendraads, maar een fantastische kerel. Heb je ’m al eens ontmoet?»

YUNGBLUD «Nee, maar ik vind hem wel cool. Dat scherpe, ondeugende kantje spreekt me erg aan.»

DALTREY (zucht) «God, geef me de kracht om lang genoeg te leven, zodat ik de reünie van Oasis nog mag meemaken… IJdele hoop, hè? Ik weet het. Gelukkig is de muziek die Liam solo uitbrengt minstens even geniaal. Rauw, brutaal, eerlijk – een beetje zoals jouw nummers eigenlijk, Dom. Jij bent ook niet bang om te zeggen hoe je je voelt. Daar kan ik alleen maar bewondering voor hebben.»

YUNGBLUD «Roger Daltrey die me vergelijkt met Liam Gallagher? Fuck, man... Ik stel voor dat we er nu mee kappen, oké? (Lacht) Beter dan dit kan het niet worden.»

© Rolling Stone

Luister ook naar onze playlist:

Schrijf je in op onze wekelijkse muzieknieuwsbrief: