Concert★★★★☆
Zelfs getrainde pornoacteurs hebben zelden zo lang naar een climax gezwoegd als The War on Drugs op Rock Werchter
Wie iemand wil bekeren tot Jezus vertelt over vissen en broden, lopen op water, verrijzen in een grot. Wie iemand wil bekeren tot The War on Drugs zoekt gewoon een goed plekje op de wei: achtereenvolgens ‘Red Eyes’, ‘Under the Pressure’ én ‘Thinking of a Place’ horen neerdwarrelen volstaat voor eeuwige, onvoorwaardelijke liefde.
Ik heb vanavond op de Main Stage van Werchter twee optredens van The War on Drugs gezien: één langs de zijkant, waarbij het geluid de vervelende gewoonte had op nét de cruciale momenten - die heerlijke gitaarsolo van ‘Pain’ - weg te waaien. En één in het midden van de wei, waar de klank piekfijn was en Adam Granduciel zich goed en wel ging beseffen dat hij opende voor jeugdidolen Pearl Jam - ‘vroeger had ik VHS-cassettes van hun optredens’ - en dan maar besloot een tandje bij te steken. Ze speelden niet harder, niet heviger, maar bréder. Hun nummers nemen nooit de autostrade: liever dan de snelste weg kiezen ze voor de bontstgekleurde vergezichten. Zeggen dat hun gitaren in reverb waren gedrenkt, is zoals zeggen dat frietjes in olie hebben gelegen.
The War on Drugs, die roezige entente tussen grootse stadionrock en broze melancholie, toonden zich niet alleen de headliner die ze over de jaren heen geworden zijn - zie: hun nóg meer verpletterende optreden in het Sportpaleis eerder dit jaar - maar ook Grootmeesters Van De Intro. ‘Harmonia’s Dream’ klonk vandaag nog meer dan op plaat krèk als krautrocksupergroep Harmonia - u weet wel: het Duitse Hormonia, maar dan met mindere teksten. En zelfs getrainde pornoacteurs hebben zelden zo lang naar een climax gezwoegd als Granduciel en co in het begin van dat loeihard om een zonsondergang smekende ‘Under the Pressure’. Over pornoacteurs gesproken: de door de Werchter-regisseur gretig in beeld genomen - pun not intended - drummer Charlie Hall bleek gezegend met een moustache waar zelfs Ron Jeremy in zijn gloriedagen van zou vragen: ‘Is die nu niet héél borstelig?’ Die zonsondergang kwam er.
Granduciel is nog steeds niet het type frontman dat u in zijn bindteksten zal laten weten hoe het met zijn cholesterol gaat, maar je voelt dat hij iets te delen heeft, iets dat sinds hij vader is geworden misschien wel op geluk is gaan lijken. ‘In Amerika voel je je een entertainer,’ zei hij eerder tegen Humo, ‘in België kan ik gewoon mijn ding doen’. Een troostende gedachte: misschien denkt hij bij ‘Thinking of a Place’ wel aan óns.
The War on Drugs handelde ooit in vervreemding en eenzaamheid. Intussen hebben we elkaar gevonden.
De band kwam ook langs op ons dakterras:
Volg al het festivalnieuws in onze Rock Werchter liveblog
