Zó slecht is ‘Californian Soil’ van London Grammar nu ook weer niet

Het verdict over ‘Truth Is a Beautiful Thing’, de Moeilijke Tweede Plaat van London Grammar uit 2017, is finaal binnen: ‘Mooie plaat, maar zonder kwetsbaarheid of risico.’ Zo gaf Hannah Reid, stem en gezicht van het indiepoptrio, ruiterlijk toe aan de vooravond van de release van opvolger ‘Californian Soil’. ‘Ik heb in de nieuwe nummers wél mijn ziel helemaal blootgelegd,’ beloofde ze plechtig in hetzelfde interview met NME. Wie London Grammars fenomenale doorbraaksongs ‘Strong’ en ‘Hey Now’ ooit ten volle tot zich heeft genomen, krijgt instant kippenvel bij zo’n statement.

Helaas, verkooppraat. Hannah Reid is geen Phoebe Bridgers, laat staan een Joni Mitchell: haar ontboezemingen op ‘Californian Soil’ blijven vage bewoordingen die vooral makkelijk mee te zingen zijn. Of wordt u wijzer van ‘Are we talking now baby / Talking to you, talk to me’ of ‘Feeling your mind / This will never be the same / Pure emotion, let it burn / I’ll never make the same mistake’? In ‘Lord, It’s a Feeling’ zingt ze over een vriendin in een ongezonde liefdesrelatie, maar dat relaas wordt versmacht door een misplaatste EDM-beat die Regi uitnodigt om naar de precieze locatie van onze handjes te vragen.

London Grammar balanceert al sinds hun debuut uit 2013 tussen indie en pop, met succes: ‘Truth Is a Beautiful Thing’ piekte destijds op 1 in hun thuisland en op 2 in Vlaanderen. ‘Lose Your Head’ en ‘Call Your Friends’ zijn de zoveelste songs die hun status als een familievriendelijke The xx – ook een poeslief groepje – bevestigen: hip geluid, weinig inhoud. Maar nooit eerder mikte de groep zo schaamteloos op hitlijsten en reclamespotjes als met ‘How Does It Feel’: de dertien-in-een-dozijnbeat kochten ze van Steve Mac, die eerder heeft samengewerkt met Ed Sheeran en The Chainsmokers, het vervelende refrein blijft aan het lijf plakken als een bloedzuiger.

Niet elk elektronisch experiment valt tegen: de euforische dancetrack ‘Baby It’s You’ belandde, onderweg naar de sterren, op één in ‘De afrekening’, met dank aan de Britse knoppentovenaar George FitzGerald. London Grammar past ook goed in een triphopjasje, zo blijkt uit ‘I Need the Night’ en ‘Californian Soil’, al lijkt de gitaarlijn uit dat laatste nummer opvallend goed op de iconische klavecimbel in Massive Attacks ‘Teardrop’. London Grammar maakt echter nergens zo’n indruk als tijdens de kale afsluiter ‘America’, waarin Hannah Reids fenomenale stem – een kruising tussen Florence Welch en Fenne Kuppens – eindelijk de ruimte krijgt om te ontroeren: een glimp van waartoe London Grammar wel degelijk in staat is.

Voor al wie deze plaat toch een draai wil geven: laat u niet afschrikken door ‘Intro’, een dramatische instrumental met aanzwellende violen en theatraal sirenengezang die een tienerfilm over verliefde vampiers lijkt aan te kondigen. Zo slecht is ‘Californian Soil’ nu ook weer niet.