10 scènes uit Quentin Tarantino-films die zonder twijfel tot het collectief filmgeheugen behoren

Op 14 augustus knalt Quentin Tarantino’s ‘Once Upon a Time... in Hollywood’ de Belgische bioscopen binnen. Voor ons een uitstekende gelegenheid om de meest iconische scènes uit ‘s mans indrukwekkende filmografie in een Top 10 te gieten, deskundig voorzien van commentaar door – íemand moest de honneurs waarnemen – Tarantino himself.

Doe mee met de quiz, en win een duoticket voor 'Once Upon a Time in Hollywood'

10 DAISY MOET HANGEN (THE HATEFUL EIGHT)

Toegegeven: in Tarantino’s western ‘The Hateful Eight’, waarin acht reizigers tijdens een sneeuwblizzard met elkaar zitten opgescheept in een afgelegen postkoetsstation, zitten niet zoveel scènes die echt op de netvliezen blijven plakken. Maar op het eind komt dan toch een memorabel moment dat vintage Tarantino mag worden genoemd: Major Warren (Samuel L. Jackson) en sheriff Mannix (Walter Goggins) die, in een scène waarin bloederige gore en macabere humor door elkaar vloeien, met vereende krachten de reutelende en spartelende Daisy (Jennifer Jason Leigh) opknopen. Tarantino: ‘Ik weet dat die scène veel mensen heeft geschokt, maar ik maal daar niet om. Echt, als mensen zich door mijn films beledigd voelen: I don’t care. Maar laat me dit zeggen: ik vertrek nooit met het idee om iemand moedwillig te provoceren. Alleen is het zo dat we in ‘The Hateful Eight’ te maken hebben met een groep onvervalste smeerlappen. Trouwens, westerns hebben vaak een donkere, ranzige, gewelddadige kant: kijk maar naar de westerns van Sergio Corbucci. Ook in ‘The Hateful Eight’ proef je de brutaliteit die zo eigen was aan het Wilde Westen.’

9 DJANGO ONTKETEND (DJANGO UNCHAINED)

De zwarte slaaf Django (Jamie Foxx) krijgt het in ‘Django Unchained’ zwaar te verduren, maar in de finale is het eindelijk paybacktime: in een geweldige shootout neemt Django wraak op de smeerlappen die zijn vrouw als seksslavin hebben gebezigd. Tarantino: ‘Ik wilde van die laatste shootout een fantastische, viscerale actiescène maken. Geef toe: het heeft iets heerlijks, iets verrukkelijks, om een ex-slaaf zelf de wapens te zien opnemen en te zien afrekenen met zijn vroegere beulen. Wraak is, samen met humor, één van de allerbeste emotionele triggers. Je zit samen met honderden andere toeschouwers in een bomvolle bioscoopzaal mee te leven met Django, en dan komt eindelijk het langverwachte moment waarop de held volop z’n gram haalt op z’n tegenstanders – YEAH! Die payoff is één van de heftigste emoties die je bij een publiek kunt losweken.’

8 SHOSANNA SLAAT TERUG (INGLOURIOUS BASTERDS)

Magisch moment in ‘Inglourious Basterds’: de bloedmooie Shosanna (Mélanie Laurent) die zich klaarmaakt voor de explosieve première van de nazipropagandafilm ‘Stolz der Nation’ (lippen worden gestift, revolvers geladen) terwijl David Bowies magistrale song ‘Putting Out The Fire’ uit de luidsprekers knalt. Tarantino: ‘Ik kan niet zo goed uitleggen waarom ik precies voor díe song van Bowie heb gekozen - behalve dat ik het altijd een fantastisch nummer heb gevonden. Bowie schreef ‘Putting Out Fire’ speciaal voor de horrorfilm ‘Cat People’, maar regisseur Paul Schrader verknalde het door de song op de aftiteling te kwakken. Een schande! Toen ik ‘Cat People’ zag, dacht ik: als ik die song zou gebruiken, dan zou ik er een volledige scène rond bouwen! En dat is precies wat ik heb gedaan. Ik was overigens geschokt en verrast hoe goed de ‘Cat People’-lyrics bij het verhaal van Shosanna passen.’

7 THIS IS MY FINEST SWORD (KILL BILL VOL.1)

In de films van Tarantino hoor je op de meest onmogelijke momenten de meest onmogelijke songs losbarsten. Neem nu ‘Kill Bill Vol. 1’: net op het moment dat Hattori Hanzo zijn pas vervaardigde samoeraizwaard plechtig aan The Bride overhandigt, laat Tarantino zowaar de legendarische instrumental ‘The Lonely Shepherd’ van James Last losbarsten. En het werkt nog ook: die panfluit geeft aan het hele tafereel iets ongelooflijk ontroerends. Tarantino: ‘Eerlijk is eerlijk: het idee om ‘The Lonely Shepherd’ te gebruiken kwam niet van mij, maar van RZA, van de Wu-Tang Clan, die samen met mij aan de soundtrack heeft gewerkt. Op een dag zat hij in een Thais restaurant, en ineens hoorde hij die panfluit, en hij riep: ‘Ober! What the fuck is this?! Dit is perfect voor ‘Kill Bill!’ Hij griste de cd uit de cd-speler van het restaurant, en spurtte er rechtstreeks mee naar de montagetafel. Ik stond net op het punt die scène met Uma en het zwaard eruit te snijden, en toen speelden we die muziek erbij, en boom!, we hadden het! Ik riep tegen RZA: ‘Je hebt de scène gered!’ Ik kreeg er echt kippenvel van.’

6 LA LOUISIANE (INGLOURIOUS BASTERDS)

In de Franse kelderbar La Louisiane gaan de Britse spion Hicox (Michael Fassbender), de Duitse actrice Bridget Von Hammersmark (Diane Kruger) en twee basterds verbaal in de clinch met een wantrouwige Gestapo-officier (August Diehl). De hele scène duurt maar liefst drieëntwintig minuten, en het is een fenomenale masterclass in montage, camerawerk, en opbouw van suspense. Tarantino: ‘La Louisiane behoort wellicht tot het beste dat ik ooit heb gedraaid. Je zou het een gebalde versie van ‘Reservoir Dogs’ kunnen noemen, maar dan met nazi’s (lacht). We hebben er gigantisch veel energie in gestoken: de opname duurde twee weken, en de hele sequens is van de eerste tot de laatste seconde meticuleus fijngeslepen en bijgevijld. Het is bijna een theaterstuk op zich. La Louisiane vormt voor mij – samen met de openingsscène - het brandpunt van de film. Je wéét dat er een uitbarsting van geweld zit aan te komen, en ondertussen stapelt de suspense zich op tot het bijna ondraaglijk wordt - als een veer van een klok die je zo strak mogelijk opwindt. En dan ineens - whám. Toen de scène in kannen en kruiken was, voelde ik pure euforie.’

5 SHOWDOWN AT THE HOUSE OF BLUE LEAVES (KILL BILL VOL.1)

In het laatste hoofdstuk van ‘Kill Bill Vol.1’, ‘Showdown at the House of Blue Leaves’, trekt Tarantino werkelijk alle registers wagenwijd open. In een reeks spetterende martial arts-duels neemt The Bride het achtereenvolgens op tegen de Crazy 88’s, het met een kettingbal gewapende duivelinnetje Go Go Yubari, en mafiabazin O-Ren Ishii (Lucy Liu): adembenemende gevechtscinema. Tarantino: ‘Het gevecht in ‘The House of the Blue Leaves’ moest voor het martial arts-genre worden wat de scène met de helicopters in ‘Apocalypse Now’ was voor oorlogsscènes. Aan de kijker om te beslissen of ik daarin ben geslaagd. Persoonlijk vind ik dat het duel tussen Uma en Go Go behoort tot het allerbeste wat ik heb gefilmd. Van alle martial arts-gevechten in ‘Kill Bill’ is dát het meest intense, het meest sensuele... het is een orgasme! Als ik die scène zie, krijg ik verdorie een film-orgasme! Het is alsof de tijd stilstaat!’

4 DE UURWERKMONOLOOG VAN CAPTAIN KOONS (PULP FICTION)

De royale with cheese-dialoog; de spuit in het borstbeen van Mia Wallace (‘Get the shot!’); Marsellus Wallace en Butch in de kelder; Wolf de fixer die Jules en Vincent breincorvee komt geven; de ‘With great vengeance!’-tirade van Samuel L. Jackson; Pumpkin en Honey Bunny in het eethuisje: vrijwel elke scène uit ‘Pulp Fiction’ vormt een iconisch hoogtepunt op zich. Maar als u ons zou vragen om uit die onophoudelijke stroom van legendarische taferelen dan toch één of twee favoriete momenten te kiezen, dan hoort de half-dramatische, half-komische uurwerkmonoloog van de grootse Christopher Walken daar beslist bij: ‘I hid this uncomfortable hunk of metal up my ass two years’. Tarantino: ‘Ik herinner me dat Chris op de set heel hard zijn best moest doen om tijdens zijn monoloog niet in lachen uit te barsten. Maar uiteindelijk heeft hij het schitterend gedaan. Weet je, je kunt van jezelf wel denken dat je een fantastische monoloog hebt geschreven, maar als de acteur het niet goed doet, eindig je met niks.’

3 AU REVOIR, SHOSANNA! (INGLOURIOUS BASTERDS)

SS-kolonel Hans Landa (de fantastische Christoph Waltz) die in een boerderij in nazi-occupied France met een Zwitserse pijp tussen de lippen de steeds feller zwetende Monsieur Lapedite (Denis Ménochet) zit te ondervragen: de allereerste scène uit Tarantino’s Wereldoorlog II-meesterwerk is er meteen boenk óp. Tarantino: ‘Ik ben dol op lange praatscènes in claustrofobische ruimtes, zoals de openingsscène in de boerderij, of het lange gesprek in La Louisiane. Op die momenten wordt de gruwel van de oorlog écht voelbaar, en dát is iets waar de oorlogsfilms van de laatste dertig jaar volgens mij niet in zijn geslaagd. Overigens was die ondervragingsscène níet bedoeld om te lachen. Dat Landa ineens van Duits naar Engels overgaat, hoort gewoon bij zijn ondervragingsstijl.’

2 LEEN MIJ UW OOR (RESERVOIR DOGS)

De meest omstreden scène die Tarantino ooit heeft gedraaid blijft toch die waarin Mr. Blonde (Michael Madsen) in die opslagruimte het oor van een gevangen genomen flik afsnijdt terwijl hij een luchtig dansje doet op ‘Stuck in the Middle With You’ van Stealers Wheel: ‘Was that as good for you as it was for me?’ Tarantino: ‘Veel mensen waren geschokt. Maar mag ik even aanstippen dat we het eigenlijke afsnijden van het gehoororgaan niet te zien krijgen? Overigens had ik wel degelijk een take gefilmd waarin je heel goed ziet hoe het oor eraf wordt gesneden. Maar we hebben hem niet gebruikt. Los daarvan voel ik niet de noodzaak om het geweld in mijn films te rechtvaardigen. Je vraagt toch ook niet aan Vincente Minelli om zijn musicalscènes te rechtvaardigen? (lacht) Ik hou van geweld in de cinema, punt.’

1 HET DANSJE IN JACK RABBIT SLIM’S (PULP FICTION)

Dit moet ‘m zijn: Tarantino’s meest iconische scène. Vincent Vega (John Travolta) en Mia Wallace (Uma Thurman) trekken hun schoenen uit, het elektrische gitaarriedeltje uit ‘You Never Can Tell’ van Chuck Berry knettert uit de boxen, Travolta en Thurman zetten de heupen in beweging – en de rest is filmgeschiedenis. Tarantino: ‘Vlak voor de opname vertelde Uma, die enorm zenuwachtig was, me dat ze eigenlijk helemaal niet goed kan dansen. Ik heb haar meegenomen naar de kleedkamer en haar op VHS een scène laten zien uit de film ‘Bande à Part’ van Jean-Luc Godard – met name de scène waarin Anna Karina, Claude Brasseur en Sami Frey in het café staan te dansen op een nummer van Michel Legrand. ‘Kijk,’ zei ik, ‘Je kunt goed zien dat die drie geen grote dansers zijn. Maar je kunt wél zien dat ze plezier hebben. Dat is wat ik van je verlang: dat jij en John op die dansvloer gewoon fun hebben.’ We zijn teruggewandeld naar de set, ik heb de camera aangeknipt, en ze heeft het geweldig gedaan.’