'100 procent voor de consument': Ivo Mechels op de testbank

We worden langs alle kanten belogen en bedrogen, maar gelukkig staat Ivo Mechels pal. De goedkoopste gsm-factuur? De degelijkste wasmachine? Het lekkerste water? De Test-Aankoop-ridder wijst ons de weg, niet alleen met zijn consumentenorganisatie, maar nu ook in zijn boek '100 procent voor de consument': 'Consumenten zijn als pubers, je moet ze met geduld en liefde opvoeden.'

O, wonderlijk samenspel der agenda’s! Het dagschema van Ivo Mechels zit dusdanig in elkaar dat we hem gewoon in onze woonkamer mogen ontvangen. In de koelkast staat bijgevolg een sixpack tripel van Sint-Bernardus, want wat hebben we gelezen op pagina 43 van zijn pas verschenen boek?

Het onder private label gebrouwen gerstenat is identiek aan dat van de wereldvermaarde abdij van Westvleteren, waar anders geen mens aan geraakt. Ivo Mechels waardeert de geste, maar slaat het aanbod niettemin af. Nooit op de middag, en al helemaal niet als er nog vergaderingen op het programma staan. We drinken dan maar water van de kraan, overigens ook een warme aanbeveling uit zijn boek.

Mechels neemt ons daarin mee naar het front van de consumentenstrijd, waar Test-Aankoop van leer trekt tegen wantoestanden zoals torenhoge energiefacturen, ondoorzichtige ziekenhuisrekeningen, labyrintische gsm-tariefplannen, verborgen bankkosten, gevaarlijke voedseladditieven en niet volgens het boekje sporende treinen.

Maar evengoed gunt hij ons een onbeschroomde blik in zijn ziel en privéleven. Hij is ook een alleenstaande vader, fanatiek Ierland-reiziger en een van top tot teen uit engagement opgetrokken ex-cabinetard die een voetnoot in de politieke geschiedenis van België verdient. Wie kan beweren dat hij met enkele pennentrekken de alom gehate dienstplicht heeft afgeschaft?

Ivo Mechels (lacht) «Laten we serieus blijven, dat initiatief kwam niet van mij. Het moet mei 1992 zijn geweest, ik was net begonnen als jurist op het kabinet van minister van Landsverdediging Leo Delcroix. De Berlijnse Muur was al drie jaar gevallen, Delcroix zag geen nut meer in een staand leger van dienstplichtigen.

»Afschaffen, luidde zijn conclusie, die hij met veel daadkracht in de praktijk heeft gebracht. Maar het klopt dat ik de tekst van de wet tot opschorting van de dienstplicht zowat in mijn eentje heb geschreven. Officieel gebeurde dat in nauw overleg met de generale staf, maar de waarheid is dat het kabinet-Delcroix de hele legertop in snelheid heeft genomen.»

HUMO Hoe raakte u op een CVP-kabinet verzeild?

Mechels «Toeval, al blijft het de vraag of er wel zoiets bestaat. Toeval, heb ik eens gelezen, brengt ons waar het leven wil dat we heengaan. Ik was net afgestudeerd, maar ik vond geen werk omdat ik mijn dienstplicht nog moest vervullen. Het toeval - daar heb je het weer - wil dat mijn vader als belastingcontroleur een zekere Leo Tindemans uit Edegem tot zijn vaste klanten mocht rekenen.

»Ik denk niet dat hij Tindemans persoonlijk kende, maar hij had in de loop der jaren een goed contact gekregen met diens echtgenote, Rosa. Om kort te gaan, bij zijn jaarlijkse controlebezoek begon hij over zijn afgestudeerde zoon, die thuis met de vingers zat te draaien. ‘Ik zal het eens aan onze Leo voorleggen,' heeft Rosa gezegd. Enkele dagen later ging de telefoon thuis, en mijn moeder nam op. ‘t Is voor jou,’ riep ze, ‘een zekere Herman Van Rompuy.’

»Ik viel uit de lucht, ik wist niks van het hele initiatief. Herman Van Rompuy? Nooit van gehoord. Directeur van Cepess? Ik wist niet eens waar die afkorting voor stond. Maar ’s anderendaags stond ik met mijn boekentas en boterhamtrommeltje in de Tweekerkenstraat, op de stoep van wat bij nader inzien de machtigste denktank van de Belgische politiek bleek te zijn.»

HUMO Wat jammer dat u dat telefoongesprek niet heeft geregistreerd: een persoonlijke oproep van de allereerste president van Europese Unie! Kon u toen vermoeden welke hoge vlucht de nog jonge studax Van Rompuy zou nemen?

Mechels «Nee, maar het verbaast me niet. Ik heb hem leren kennen als een zeer intelligente man met uiteenlopende kwaliteiten. Een uitstekend organisator en een visionair, gezegend met een onfeilbare dossierkennis en een even grote mensenkennis. Hij had toen al dat droge gevoel voor humor, met veel dubbele bodems.

»Hoe hij bekende politici kon typeren, van binnen of buiten de partij, was altijd even cassant als raak. Bij Cepess liepen heel wat schrandere mensen rond. Elke vrijdag was er een stafvergadering, dan zaten al die knappe koppen rond één tafel. Maar zelfs daar stak Van Rompuy er bovenuit, hij was altijd twee stappen voor op de rest. Merkwaardig genoeg is hij lang in de schaduw gebleven, zelfs als premier was hij nog een grote onbekende.

»Dat is intussen wel veranderd: sinds zijn benoeming tot Europees president worden zijn kwaliteiten alom geroemd. Ik zie hem de geschiedenis ingaan als de laatste federale staatsman die ons land heeft gekend, de hekkensluiter van het pantheon waarin ook Louis Tobback en Jean-Luc Dehaene thuishoren.»

undefined