20,000 Days On Earth
Welkom in het wonderlijke universum van de Opperkraai.
We hadden gedacht dat zijn ochtend zou beginnen met een decibelrecords verscheurende gitaarriff, maar neen: Nick Caves twintigduizendste dag op aarde begint met een ouderwets rinkelende wekker. Waarna de Opperkraai zich losmaakt uit zijn krocht (in realiteit een met boeken volgestouwd kantoor) en op z’n gemak de wereld instapt – en wij mogen mee. Bij een psychiater haalt hij – heel ontroerend – herinneringen op aan de stille getuige die zijn vader was; hij levert twee parkieten af bij Warren Ellis; Ray Winstone en Kylie Minogue duiken op in zijn luxewagen; en we zien hem uitgebreid door zijn fotoarchief snuisteren – echt hilarisch wordt het wanneer Cave met een balpen tussen de vingers uitleg staat te geven bij de foto’s van een oud urine-incident in Duitsland. Wij voorspellen dat ook kijkers die niet zo’n grote devotie voelen voor de rocker, de Cave-poëzie met veel genoegen in zich zullen opnemen: ‘Je moet je beperkingen kennen. Het zijn je beperkingen die van jou de wonderbaarlijke ramp maken die je bent’ – ah, wij zouden uren naar die hypnotiserende stem kunnen luisteren. ‘20,000 Days On Earth’ houdt het midden tussen een rockumentaire, een half imaginair portret, en een poëtische nostalgietrip vol muziek, herinneringen en verhalen – en wat is het in dat midden heerlijk toeven.
undefined
