2017 op muziek - Vaarwel grote en kleinere goden: de rockdoden

2016 zal met de dood van onder meer George Michael, Leonard Cohen, Prince en Bowie wel voor altijd bekendstaan als het annus horribilis van de rock-’n-roll, maar 2017 moet er verdomd niet veel voor onderdoen. De lijst is zelfs langer, en de namen niet altijd minder ronkend. Jankt u gerust een potje mee.

Het begint zachtjes, maar wel met een knal. Op 24 januari zet Butch Trucks de loop van een geweer tegen zijn hoofd en haalt in het bijzijn van zijn vrouw de trekker over. Trucks, drummer en in 1969 mede-oprichter van The Allman Brothers Band, is 69.

2017 zet zijn aanloop naar hardere klappen verder met de dood van Al Jarreau. Jarreau was een jazz-zanger die in de jaren 80 helemaal pop ging en zijn grootste succes boekte met ‘Breakin’ Away’ en de heerlijke floorfiller ‘Roof Garden’. Jarreau, die al jaren met long- en ademhalingsproblemen kampt, is 76 als hij op 12 februari overlijdt.

Gedaan met talmen, op 18 maart velt Magere Hein misschien wel de grootste van allemaal, en moet de rock-’n-roll plots verder zonder de man die ’m heeft uitgevonden: Chuck Berry is niet meer. De mooiste afscheidswoorden zijn van Mick Jagger, die zonder Chuck niet had geweten wat met zijn leven aan te vangen: ‘You lit up our teenage years and blew life into our dreams of being musicians and performers. Chuck, you were amazing, and your music is engraved inside us forever’. Berry werd 90.

Jonge snaak

En ineens moet ook de grunge het doen zonder één van zijn grondleggers: op 18 mei verhangt Chris Cornell zich op 52-jarige leeftijd in een hotelkamer in Detroit, amper een paar uur nadat hij met Soundgarden nog voor een vol Fox Theatre heeft gestaan. Cornell kampt al jaren met depressies en ging de pijn van het zijn te lijf met drugs en pijnstillers.

Ook niet vies van drugs en aanverwanten: Gregg Allman, 69, vervoegt op 27 mei zijn originele drummer Butch Trucks op het grote podium in the sky. Allman bezwijkt aan leverkanker, en brengt twee maanden voor zijn dood nog de soloplaat ‘Southern Blood’ uit.

Kroniek van een aangekondigd heengaan: op 8 augustus verliest Glen Campbell op 81-jarige leeftijd het ongelijke gevecht tegen Alzheimer. Campbell was een man met twee carrières: eentje als één van de beste countryzangers die de wereld ooit gekend heeft (‘Rhinestone Cowboy’! ‘Gentle On My Mind’! ‘Wichita Lineman’! ‘Both Sides Now’!), en een ander als gitarist van The Wrecking Crew, een groep sessiemuzikanten die verantwoordelijk was voor Phil Spectors Wall of Sound, en meespeelden op platen van onder meer Sonny & Cher, Frank Sinatra, The Beach Boys en The Mamas & the Papas.

Op 3 september is schijnbaar vanuit het niets ook Walter Becker niet meer. Becker, gitarist, was samen met Donald Fagen het brein achter de gesofisticeerde sound en de onnavolgbare popsongs van Steely Dan. Becker, 67, had slokdarmkanker, wat pas na zijn dood wordt bekendgemaakt.

Ook kanker: Grant Hart, de drummer van Hüsker Dü, die later een weinig succesvolle doch erg gewaardeerde solocarrière uitbouwt, overlijdt op 13 september. Hij werd 56.

Op leeftijd maar pas in de schijnwerpers wanneer hij in 2011 debuteert met ‘No Time For Dreaming’: Charles Bradley, The Screaming Eagle Of Soul, verliest op 23 september de strijd tegen lever- en maagkanker. Veel tijd om te dromen heeft Charles niet meer gehad, maar hij heeft tenminste nog heel even zijn droom geleefd. Bradley werd 68.

Op 2 oktober velt een hartaanval de man wiens naam hier wat ons betreft het akeligst staat: Tom Petty. Petty was met zijn 66 geen jonge snaak meer, maar hij was het wel die nog met de fakkel zou staan zwaaien als echt alle pioniers gevallen zouden zijn. Het was Petty die bij het afscheid van Bob Dylan mooie woorden zou schrijven, niet andersom. Dylan hield het kort: ‘He was my friend. I’m shocked’. Wij ook.

Zoals Thé Lau in 2015 ging, gaat The Tragically Hip-frontman Gordon Downie in 2017: lang aangekondigd maar net op een moment dat je er even niet meer aan denkt. Downie, 53, verliest op 17 oktober de strijd tegen hersenkanker.

Meisjesidool

Chuck Berry krijgt op 24 oktober het gezelschap van Fats Domino, de man die voor de piano deed wat Chuck deed voor de gitaar: er de rock ‘n’ roll op uitvinden. Met beider heren hun gezamenlijke oeuvre kan er gindsboven een feestje worden aangezwengeld dat euthanasie bespreekbaar maakt. Bijna. Fats werd 89.

Nog eentje van wie we dachten dat hij nog wel een tijdje zou blijven zitten, zij het vanwege oprukkende dementie steeds minder bij de les: Malcolm Young, half riff, half mens, en founding father van AC/DC, zet op 18 november een laatste plaatje op, fluit het wijsje van ‘That’ll Be the Day’ van Buddy Holly, en blaast, 64 jaar oud, zijn kaars uit.

Eveneens aan dementie en daardoor veroorzaakt orgaanfalen ten onder gegaan: David Cassidy, meisjesidool en zowel als lid van The Partridge Family als solo immens populair in de jaren 70. Cassidy werd 67, zeven jaar jonger dan die andere zanger uit het lichtere genre die de voorlopige dodenlijst van 2017 afsluit: op de dag dat Sinterklaas komt, gaat Johnny Hallyday.

En dan hebben we het niet gehad over Tommy Keene, Wayne Cochran, Della Reese, Mel Tillis, Lil Peep, Robert Knight, Martin Eric Ain, Jessi Zazu, Troy Gentry, Chester Bennington, Bruce Hampton, Don Williams, Sib Hashian, Larry Coryell, Clyde Stubblefield en Geoff Nicholls. Zoals de vaste overlijdensrubriek in muziekblad Mojo zo mooi heet: they also served. Volgend jaar sterft er niemand. Beloofd.