24 uur in 'Het huis' met Eric Goens: 'Sven Gatz is de slechtste minister van Media aller tijden. Hij zou zijn excuses moeten aanbieden aan de VRT'
‘Het huis’ is één van de meest succesvolle tv-programma’s van het najaar. Humo verbleef 24 uur met Eric Goens in de beroemde villa, deed het wél en keerde terug met een uniek portret van de beroemdste rug van Vlaanderen.
'Mocht iemand ooit beweren dat ik zelfmoord heb gepleegd, ga er dan maar van uit dat ze mij hebben omgelegd. Ik leef te graag'
11.15 uur: aankomst
De man van 1,2 miljoen
Eric Goens (46) wacht Humo op onder de carport van ‘Het huis’. Hij staat erop dat we niet bekendmaken waar en van wie de verbouwde boerderij in de buurt van Houffalize eigenlijk is, maar verder mogen we hem alles vragen. Zoals:
HUMO Waarom stuur je meteen vlammende sms’en naar tv-recensenten als ze je programma negatief bespreken?
Eric Goens «Omdat ik in dat programma heel mijn ziel en zaligheid gestopt heb, tiens. Ik kan best tegen kritiek, maar het moet wel ergens over gaan. Iemand schreef dat er te veel aan sfeerzetting en te weinig aan inhoud wordt gedaan. Dan vraag ik me toch af waarom zo goed als elke aflevering in de kranten aan bod is gekomen. Volgens een andere recensie exposeerde ik in de eerste uitzending de ruimte te veel. Ja, hallo, het is de eerste aflevering! Mag ik dan ook even uitleggen dat er een sport-, een gasten- en een kinderkamer is? De slotzin van die recensie was: ‘‘Het huis’ mag nog twee keer proberen om de lat hoger te leggen.’ De week nadien kwam de aflevering met Marieke Vervoort, maar van die recensent heb ik niets meer gehoord.»
HUMO Waarom ben je niet met Marieke Vervoort begonnen? Dan had je ze toch allemaal in je zak gehad?
Goens «Je moet zo’n reeks opbouwen. Met je eerste aflevering moet je zo breed mogelijk gaan, en de tweede moet er boenk op zijn. Dat is een heel bewuste keuze. Je komt toch ook nooit ergens binnen met de voeten vooruit? Enfin, ik toch niet. Of beter: zélfs ik niet (lacht).»
HUMO Het ging alleen maar over de relatie tussen Luc Appermont en Bart Kaëll, schreven de recensenten over de eerste aflevering.
Goens «Als die twee voor het eerst samen in een programma komen, mag het daar dan ook even twintig minuten over gaan? Over Maggie De Block werd gezegd: ‘Het ging alleen maar over haar gewicht.’ Maar het was de eerste keer dat men haar daar op een niet onnozele manier naar vroeg: ‘Hoe zit dat nu?’ Ze had ook nog nooit ergens verteld: ‘Zo was ik toen ik 16 was, en dit en dat is daarna met mij gebeurd.’»
HUMO Wat je níét vroeg, was of haar gewicht wel combineerbaar is met haar functie van minister van Volksgezondheid.
Goens «Omdat ik dat niet relevant vind. Ik zie het verband niet. En al zeker niet als ze vertelt hoe ze letterlijk met flauwvallen en opstaan door het leven is gegaan. Ze kan er dus niets aan doen. Wat voor een lomperik zou ik dan zijn mocht ik vragen: ‘Bent u niet te dik om minister van Volksgezondheid te zijn?’»
HUMO Veel van de 1,2 miljoen kijkers van ‘Het huis’ weten niet hoelang je dit al doet. In 1999 heb je voor Humo journalist Johan Anthierens een paar weken voor zijn overlijden geïnterviewd. De aflevering met Marieke Vervoort was in essentie toch hetzelfde?
Goens «Ja, ik doe al mijn hele leven hetzelfde. Ik interview mensen. Ik stel vragen en vooral: ik luister. En of dat nu voor Humo is, of voor een programma dat ‘Kroost’ of ‘Het huis’ heet, dat doet er niet toe. Dat is ook het onwaarschijnlijke aan die 1,2 miljoen kijkers, want in essentie is ‘Het huis’ een programma met twee mensen op twee stoelen. Het is onwezenlijk dat zoveel mensen naar een interviewprogramma kijken.»
undefined
undefined
'Ik heb heel mijn ziel en zaligheid in dat programma gestopt' Over 'Het huis'
HUMO Is dit het hoogtepunt van je carrière?
Goens «Dat wil ik niet geloven. Op je 46ste wil je toch niet zeggen dat het vanaf nu alleen nog bergaf kan gaan? Het legt de lat wel hoger, maar dat gevoel heb ik al vaak gehad. Toen ik ‘Onze dochter heet Delphine’ had gemaakt (de eerste documentaire waarin Sybille de Selys Longchamps openlijk over haar relatie met de toenmalige prins Albert sprak, red.), dacht ik ook, om het met een citaat uit ‘American Beauty’ te zeggen: ‘This will be the highlight of my day. It’s all downhill from here.’ Maar daarna kwam ‘Kroost’, met een paar straffe uitzendingen. Dan volgt de tweede reeks en maak je die afleveringen met Niels Albert en Jacques Vermeire, die 600.000 kijkers trokken op VIER. Vertaald naar Eén-normen is dat ongeveer 4 miljoen (lacht). Toen heb ik ook gedacht: hoe moet ik daar nu nog over?»
HUMO Wat staat er nog op jouw bucketlist?
Goens «Ik wil nog een jaar of twintig doen wat ik nu doe. Ik heb het nadeel dat mijn lief dertien jaar jonger is dan ik: zij gaat er dus van uit dat ik nu ongeveer pensioengerechtigd ben, terwijl ik zelf denk dat mijn carrière ongeveer halfweg is. Maar het is een moeilijke vraag, want als je ze mij vijf jaar geleden had gesteld, dan had ik nooit gezegd: ‘Ik zou nog graag een programma maken waarin ik 24 uur in een huis kruip met bekende mensen.’
»Boven alles wil ik relevant blijven in wat ik doe. Ik zou niet graag onder de waterlijn van de journalistiek belanden en wat in de marge moeten rommelen. Maar dat betekent niet dat ik in de spotlights moet staan: ik kan morgen met evenveel toewijding stukken schrijven.»
12.22 uur:
keukentafel Als een koude vis
Bij een belegd broodje van de lokale slager vraag ik Goens waarom hij zo nadrukkelijk buiten beeld blijft in ‘Het huis’. ‘Omdat het niet om mij gaat,’ zegt hij. ‘Als Niels Albert over de nadar hangt en zegt hoe diep hij op dat moment zit, dan voel ik niet de aandrang om in een tegenshot mijn bedenkelijke blik te laten zien. Het is zíjn verhaal, zíjn lijden, zíjn strijd.’
HUMO Denk je op zo’n moment: fantastische televisie?
Goens «Neen. Dan ben ik vooral bezorgd om Niels. Toen ik wegreed, heb ik hem gezegd: ‘Bel mij over twee uur.’ Want ik hield er rekening mee dat hij in het slechtste geval domme dingen zou doen. Na vijf uur had hij nog niet gebeld en stond ik al twaalf keer op zijn voicemail. Nog eens drie uur later belde hij me, in zijn typische stijl: ‘Gij hebt mij precies proberen te bellen?’
»Ook in de reportages met Marieke Vervoort en Junior Bauwens was ik niet meer de objectieve journalist. Ik geloof daar ook niet in. Empathie is cruciaal: ik kan daar niet als een koude vis vragen staan declameren.»
HUMO Heb je ‘Het huis’ eerst aan VIER aangeboden?
Goens «Ja. Ik heb het initieel voor VIER geschreven en ze zouden het ook bestellen. Een week of drie voor we zouden opnemen, lieten ze weten dat ze het toch niet wilden. Ik was not amused. Kijk, ik heb van VIER veel kansen gekregen, ik ben hun daar ook dankbaar voor, maar ik denk dat ik intussen ook behoorlijk wat heb teruggegeven.»
undefined
'Ik doe al mijn hele leven hetzelfde. Ik interview mensen. Ik stel vragen en vooral: ik luister'
13.37 uur: bij de beesten
Koffietafel met lijk
Achter de houten balustrades zitten twee varkens, twee pony’s en een ezel die ondertussen weet hoe-ie met de camera moet omgaan, zo blijkt tijdens de fotosessie.
Goens is altijd een beestenmens geweest, bekent hij. ’s Nachts de stallen uitmesten brengt hem tot rust, iets wat hij goed kon gebruiken toen hij bij VTM directeur informatie was. Hij leidde in die tijd niet alleen de grootste commerciële tv-redactie van het land, hij maakte ook non-stop ruzie met Jan Segers en Laurens Verbeke, op dat moment de programmadirecteurs bij de zender. Toenmalig gedelegeerd bestuurder Peter Quaghebeur moest de kemphanen geregeld uit elkaar halen, tot hij daar vierenhalf jaar geleden een eind aan maakte door Eric Goens de Medialaan uit te sturen.
Goens «Ik had maar één vraag, en dat was dat er vooral niet ‘in onderlinge overeenstemming’ in het perscommuniqué van het ontslag zou staan. Omdat het dat ook niet was. Peter zei: ‘Maar Eric, het is ook beter voor jou als dat daar staat.’ Ik antwoordde: ‘Neen Peter, jij gooit mij buiten wegens een fundamenteel verschil in visie.’»
HUMO Hoe voelde dat?
Goens «Op de avond na mijn ontslag zat mijn woonkamer vol VTM-medewerkers. Ze hadden allemaal het gevoel dat ze naar een koffietafel kwamen waar het lijk nog rondwandelde. Terwijl ik vooral opgelucht was.»
HUMO Waarom?
Goens «Je kunt drie of vijf jaar tegen de muur lopen, maar op den duur word je elke ochtend wakker met hoofdpijn. Zo heb ik bijvoorbeeld jaren gevochten om het late nieuws te behouden, terwijl dat elke keer een pyrrusoverwinning was. Je kunt niet op de redactie komen, de champagne ontkurken en roepen: ‘Hoera, ik heb het laatavondjournaal opnieuw voor verdwijnen behoed.’ Mijn opvolger (Bart Van Doorne, red.) heeft in zijn eerste week het late nieuws afgevoerd. Toen stelde ik vast dat bijna niemand zich daar druk over maakte.
»Er zat toen ook een financiële man bij VTM die becijferd had dat de meest rendabele commerciële zenders diegene zonder nieuwsdienst waren. Daardoor zaten we in de verdrukking. Als je voortdurend moet vechten om te behouden wat je hebt, dan moet je vooral niet hopen dat je nog een stap vooruit kunt zetten.»
HUMO Waarom gooide je de handdoek niet zelf in de ring?
Goens «Dat zou de ultieme capitulatie geweest zijn. Gaan liggen, dat kan ik alleen als ik doodval.
»Mijn laatste jaren bij VTM waren ongezond. Ik was bij wijze van spreken de helft van mijn tijd aan het vechten voor centen in allerlei vergaderingen, terwijl ik vooral op de redactie wilde zijn. Op een bepaald moment had ik van Peter het verbod gekregen om nog weg te lopen uit directiecomités. Als het mij daar te saai werd, liet ik me weleens opbellen, zodat ik kon zeggen: ‘Olala, ze hebben me nodig.’ Tot Peter dus zei: ‘Vanaf nu loop je nooit meer weg. What-ever happens.’ Eerstvolgend directiecomité: aanslag in Madrid. Mijn telefoon rinkelt: ‘Eric, je móét naar beneden komen!’ Ik geef Peter een seintje, zo van: ik moet écht weg. En Peter gaat van: jij blijft! Na de derde telefoon ben ik weggelopen.»
'Ik wil niet geloven dat 'Het huis' het hoogtepunt van mijn carrière is. Want dan zou het alleen nog bergaf gaan'
HUMO Naar verluidt belde je in die periode ook veel met Wouter Vandenhaute. Hij had toen net VIER en VIJF gekocht en droomde van een eigen nieuwsdienst. De dag na je ontslag was je die al aan het becijferen.
Goens «Iedereen was er toen van overtuigd dat Wouter alles en iedereen zou wegspelen. En ik voelde dat ik bij VTM aan het clashen én crashen was. Als je dan mag nadenken over een nieuwsdienst binnen een zender die ijzersterk zou kunnen worden, dan helpt dat om na je ontslag opgelucht te zijn.»
HUMO Wat later werd beslist dat die nieuwsdienst er niet zou komen. Moest je jezelf toen heruitvinden?
Goens «Ja, maar een beetje mens moet dat toch een paar keer doen in zijn leven?
»Ik ben nog even bij Woestijnvis gebleven, maar ik vond mijn draai niet en wou op mezelf beginnen. Ik wist dat ik een documentaire met Sybille de Selys Longchamps kon maken, en de rest is geschiedenis. Het klinkt ongelofelijk cynisch, maar het slechtste wat mij had kunnen overkomen was dat VIER een eclatant succes was geworden. Ik vraag me af of ik dan ooit nog aan de oppervlakte was gekomen.»
15.28 uur:
woonkamer Guy de vader
In de bibliotheek van de villa staan vooral memoires van politici: Martens, Dehaene, Tindemans, De Block… Zelf heeft Goens ‘Mohammed en het ontstaan van de islam’ meegebracht, een turf van de Nederlandse wetenschapsjournalist Marcel Hulspas. ‘Om onze broeders en zusters beter te begrijpen,’ legt hij uit als ik hem vraag waarom hij dat leest. Goens werkt momenteel aan een vierdelige reeks over Molenbeek, volgend voorjaar te zien op Eén.
Het valt op hoe voorzichtig Goens de boeken uit de kast doorbladert. Een afwijking door de manier waarop hij als kind boeken en tijdschriften moest lezen. Zijn ouders hadden een krantenwinkel in Koksijde. Elke avond nam hij stapels magazines mee naar zijn kamer – ‘Humo, De Zwijger, Het Rijk der Vrouw: you name it’ – maar de volgende ochtend moesten ze weer in het schap.
Goens «Toen ik een jaar of 12 was, las ik op mijn kamertje Humo-interviews met een stukje papier bij de hand. Ik bedekte telkens de volgende vraag en probeerde te bedenken wat de journalist zou vragen. Ik herinner me nog de dag dat Guy Mortier onze winkel zou bezoeken. Vanaf 7 uur ’s morgens zat ik op een bankje. Toen het zover was, heb ik geen woord gezegd. Ik zat met open mond te kijken.
»Toen ik 14 was, maakte ik mijn eigen tijdschriftje over de lokale basketbalclub. Ik tikte verslagen van alle wedstrijden op mijn typemachine en kopieerde dat blaadje op een paar honderd exemplaren. Elke zaterdagochtend legde ik die hele stapel in de sportzaal. Ik had toen al geregeld ambras, want wie in mijn ogen geen deftige match gespeeld had, werd in dat boekje ook fijntjes door de mangel gehaald (lacht).»
undefined
'Als het me te saai werd in de directiecomités van VTM, liet ik me weleens opbellen, zodat ik kon zeggen: 'Olala, ze hebben me nodig''
HUMO Omdat je grote voorbeelden in Humo dat ook deden?
Goens «Waarschijnlijk.
»Als ik in mijn kamertje Humo las, hoorde mijn moeder me vaak hardop lachen. Wellicht had ik dan een grappige vraag van Wilfried Hendrickx gelezen. Voor mij was dat God de Vader. Als ik elke week de Story had verslonden, dan had ik misschien de ambitie gehad om de nieuwe Louis Van Raak te worden, maar het is anders gelopen (lacht).»
HUMO Je hebt de voorbije jaren wel vaker naar Thomas Siffer en Frederik De Swaef, voormalige hoofdredacteurs van Story, uitgehaald. Maar de manier waarop jij bekende Vlamingen interviewt, verschilt toch niet zoveel van wat zij doen?
Goens «Je maakt een grote denkfout. Zij hebben beslist dat het gevoelsleven van bekende personen hun terrein is. Als Karl Vannieuwkerke in een kwaliteitskrant een ijzersterk interview geeft over zijn kanker, dan roepen de boekskes: ‘Dat is van ons!’ Neen, dat is niet van hen. Kobe Ilsen vertelt in ‘Het huis’ hoe hij in de wieg is verlaten door zijn vader. Zijn pa is hem in het kraambed komen bekijken, heeft hem gezien en gezegd: ‘Ik ben weg.’ Dat maakt fundamenteel deel uit van wie Kobe is en hoe hij in het leven staat. Waarom zou dit soort verhalen de unieke eigendom van de boekskes zijn? En bovendien: bij ons wordt dat verhaal met veel respect en journalistieke ‘hygiëne’ gebracht.»
HUMO Je haalt vaak uit naar Story en Dag Allemaal, terwijl je ook veel respect hebt voor Ilse Beyers, tot voor kort hoofdredacteur van Dag Allemaal.
Goens «Omdat ik Ilse nooit heb horen pretenderen dat ze de hoeder van de journalistiek is.
»Als je de sms’jes van Leterme wil publiceren en daar is een publiek voor, mag je dat voor mijn part doen. Maar noem het geen journalistiek. De Swaef zit godverdomme in de Raad van de Journalistiek, waar hij mag oordelen over het al dan niet ethische gedrag van zijn stielbroeders.»
16.38 uur:
terras TU Quoque, Brutus?
Het is herfst. Over het zwembad ligt een zeil. Een laaghangende zon maakt het op het terras niet minder gezellig. Goens schenkt twee gin-tonics uit. Ik vertel hoe Jan Antonissen, vandaag nog altijd journalist bij Humo, mij heeft uitgelegd hoe hij Goens de job van zijn leven heeft bezorgd. ‘We waren samen in de States voor een wedstrijd van de Chicago Bulls,’ had Antonissen vooraf verteld. ‘Eric was daar als commentator voor betaalzender Supersport, ik voor Humo. Voor zo’n wedstrijd mag je in de kleedkamer 45 minuten met de spelers praten. Het seizoen ervoor hadden de Bulls de titel in de laatste wedstrijd verloren, door een fout van Jordan. In de kleedkamer werd die wedstrijd op tv-schermen uitgezonden. Eric stapte recht op Jordan af, stak hem een microfoon onder zijn neus en zei: ‘Watching your mistakes of last season, mister Jordan?’ Zoveel lef had ik nog nooit gezien. Ik zei tegen Guy Mortier: ‘Die gast moet je bellen.’’
Mortier vroeg aan Goens of hij Michael Jordan voor Humo kon interviewen. Een paar weken later stond de grootste basketbalspeler aller tijden op de cover. Die hangt vandaag nog altijd ingekaderd in het bureau van Goens. ‘Bucketlist? Tsjakka! Voor mij was dat mission accomplished,’ zegt hij. ‘Ik had in Humo gestaan. Maar de volgende dag kreeg ik telefoon van Mortier. Ik dacht: ‘Ik ga onder mijn kloten krijgen.’ Maar Guy zei (imiteert met diepe stem): ‘Kun jij nog wat dingen voor ons doen?’’
HUMO Wat heb je van Guy Mortier geleerd?
Goens «Dat je scherp en kritisch moet zijn, en dat je het tegelijk mooi moet opschrijven. Als ik op de redactie kwam, dan was dat op de avond waarop Humo werd afgesloten. Hij zat met een zwarte stift nog van alles te verbeteren. Soms zat ik daar uren naar te kijken. Er bestond voor mij ook geen grotere eer dan een stuk van mij te zien verschijnen waaraan hij geen letter veranderd had.»
HUMO In 2001 richtte Wouter Vandenhaute met Woestijnvis Bonanza op, een blad dat de concurrentie met Humo aanging. Jij werd één van de vier hoofdredacteurs.
Goens «Dat was de grote vadermoord. Ik stond met stip op één bij Wouter op de lijst van diegenen die nooit naar Bonanza zouden komen, en ik stond met stip op één bij Guy op de lijst van diegenen die nooit zouden vertrekken. Ik voelde mij zijn dauphin. Dat zei hij ook. Je moet weten, de weken daarvoor was een orkaan gepasseerd, omdat de helft van de redactie naar Bonanza was vertrokken. Guy vroeg me om mee op zoek te gaan naar nieuwe fotografen en journalisten. Ik hoopte stilletjes zijn adjunct te worden. Toen haalde hij plots Jörgen Oosterwaal en Mark Schaevers als zijn opvolgers binnen. De volgende dag heb ik tegen Wouter gezegd: ‘Ik kom.’»
HUMO Hoe heb je dat tegen Mortier gezegd?
Goens «Ik ben fysiek trillend zijn bureau binnengestapt. Hij zei: ‘Tu quoque?’ Ik was de opper-Brutus. Er hadden al zeker vijf mensen een mes in zijn rug gestoken, en toen stak ik er nog één bij. Daar ben ik maanden echt slecht van geweest, maar tegelijk was het de meest cruciale beslissing van mijn loopbaan. Anders had ik daar nu misschien nog gezeten (lacht).»
undefined
'Ik ben bang om dood te gaan omdat er daarna niks is. Helemaal niks. We zijn allemaal plantjes en beestjes.'
19.20 uur:
kinderkamer dertig buizen
HUMO Wat voor kind was je?
Goens «Een dominant bazeke. Ik bepaalde welke spelletjes er op de speelplaats werden gespeeld. Ik vond dat toen al vreemd. Ik dacht: ‘Waarom komen jullie allemaal aan mij vragen wat we gaan spelen?’ Ik was wel de primus van de klas. Misschien daarom.»
HUMO Was je een blokker?
Goens «Helemaal niet. Toen begon het drama. Gespreid over die zes jaar middelbaar heb ik zeker dertig buizen bij elkaar geraapt. Biologie of scheikunde: dat zou me nooit meer van pas komen in mijn latere loopbaan als journalist, waarom zou ik er dan voor studeren? Ik zei tegen mijn ouders: ‘Maak je geen zorgen.’ Maar die mensen kregen rapporten vol rode cijfers.
»In het zesde middelbaar kreeg ik een negatieve aanbeveling van het PMS: Niet geschikt voor hogere studies. Er stond: ‘We raden Eric ten zeerste aan om de arbeidsmarkt te verkennen, want verder studeren heeft geen zin.’»
HUMO Toen ben je maar in Nederland journalistiek gaan studeren?
Goens «Ja, want bij ons bestond er niet eens een opleiding. Ik kwam in een jaar met 250 leerlingen, van wie 249 Nederlanders. Als West-Vlaming. Tijdens één van de allereerste lessen nodigde de docent mij uit in de radiostudio. Hij zei: ‘Jij daar, kom eens hier en bel live naar je vader.’ Je moet weten: mijn vader is ééntalig West-Vlaams. Ik zit dus in die radiostudio, heel die aula bomvol, ik draai het nummer van onze pa en ik zeg: ‘Dag pa, u spreekt hier met Eric.’ Onze pa: ‘E moa hotverdomme ge zit nog moa twji doagen in Olland en ge begint ol Ollands te klappen tegen mie. Goat e bitje goan mè joen joat?’ Het gelach dat toen in die aula is opgestegen, dat hou je niet voor mogelijk (lacht).»
20.45 uur:
boomhut twee flikken voor de deur
Onderweg naar de boomhut praten we over de dood van zijn moeder. Deze maand is het vijf jaar geleden dat ze overleed, na een busongeval in Peru. Goens’ moeder ging na de scheiding van zijn vader voluit voor haar passie leven: beeldende kunsten. Ze verbouwde een boot tot haar atelier en reisde zoveel ze kon. ‘Ik wist dat ze ergens in Zuid-Amerika zat, maar op geen enkel moment legde ik de link toen die mevrouw belde,’ zo vertelt hij over de telefoon van Buitenlandse Zaken toen hij als directeur informatie op de redactie van VTM zat. Twee uur daarvoor had Goens de beelden van dat busongeval met Belgische slachtoffers zien binnenlopen.
Goens «Die vrouw zei: ‘Meneer Goens, ik bel u in verband met het busongeval in Peru.’ Ik ging ervan uit dat zij mij belde in de hoedanigheid van directeur informatie. Dus antwoordde ik: ‘Maak u geen zorgen, we zullen dit in alle sereniteit behandelen.’ Waarna ze zei: ‘Meneer, het gaat over uw moeder.’ Op zo’n moment connecteert ergens in je hoofd een draadje. Tot dan ben je die vakidioot die van nieuwsfeit naar nieuwsfeit holt en plots geconfronteerd wordt met het cliché dat het altijd iemands zoon, moeder of broer is. Maar toen zei ze: ‘Niet panikeren, bij uw moeder is alleen de schouder uit de kom.’ Ik antwoordde: ‘Sorry, mevrouw, maar ik ken dat soort verhalen. Het begint met een schouder en drie dagen later zijn die mensen dood, zeker in zulke landen.’ Twee dagen later was ze ook dood.»
HUMO Waarom ben je niet op het eerste vliegtuig naar Peru gestapt?
Goens «Omdat ze bij volle bewustzijn was. Aan de telefoon zei ze dat alles goed zou komen. De tweede dag hoorde ik aan haar adem dat het niet goed met haar ging. Ik heb die avond uitgedokterd welke vliegtuigtickets ik kon vinden. De volgende dag zou ik vertrekken, maar die ochtend stonden er twee flikken voor mijn deur. Ik wist meteen hoe laat het was.»
HUMO Was je moeder belangrijk voor jou?
Goens «Ja. Het creatieve, het knutselen aan reportages, dat heb ik van haar, denk ik. Zij was een kind van de jaren 50 en ze zei: ‘Als ik destijds de kans had gekregen, dan was ik ook journalist geworden.’»
8.27 uur:
ontbijt, krantentafel poetineske neigingen
undefined
'Ik wil nooit de kracht van de verontwaardiging verliezen – het is een groot deel van mijn eigenheid'
Wanneer ik proper gewassen aan de ontbijttafel verschijn, is de gastheer al Frans brood en vier kranten gaan halen. Die doorbladert hij even zorgvuldig als hij boeken leest. Het grote verschil is de ergernis die langs alle kanten door de ruimte vliegt. ‘Ergernis is mijn eerste natuur,’ zo citeert hij Johan Anthierens uit diens laatste Humo-interview. ‘De kracht van de verontwaardiging wil ik nooit verliezen. Ik mag dat niet, want dan verlies ik een groot deel van mijn eigenheid.’
‘Na de aanslagen in Parijs wilde ik een vrije tribune schrijven over de terreur van de angst. Ik vond het compleet van de pot gerukt dat heel Brussel werd platgelegd. Een nieuwsdienst heeft toen beweerd dat de derde wereldoorlog op komst was. Mark Eyskens heeft hem tien jaar geleden ook al uitgeroepen en iedereen heeft hem toen uitgelachen. Vandaag zijn we zover dat niemand je nog tegenspreekt. Een paar dagen na de aanslag was ik in de Colruyt. Op een bepaald moment ging het licht uit. Een kortsluitinkje. Dat heeft drie seconden geduurd. Ik zweer het je: na anderhalve seconde begonnen mensen te krijsen. Dat krijg je natuurlijk, als iedereen roept dat de derde wereldoorlog is uitgebroken. Ik ben ook niet naïef. Natuurlijk is er een probleem. Maar kunnen we ook even nuchter blijven in onze analyse?’
undefined
'Sven Gatz is de slechtste minister van Media aller tijden. Hij zou zijn excuses moeten aanbieden aan de VRT in het algemeen en aan Bart Schols in het bijzonder'
Gelukkig voor Goens is er Twitter. Toen iedereen na het interview met Syriëstrijder Younnes Delefortrie over Bart Schols struikelde, was Goens vlijmscherp voor de Vlaamse ministers Sven Gatz (Open VLD) en Joke Schauvliege (CD&V). De eerste zei dat hij de beheersovereenkomst zou herbekijken, de tweede vond dat zij ook aan het woord had moeten komen na een interview met comedian Wouter Deprez. Goens wreef hen poetineske neigingen aan.
Goens «Stel je voor dat de Russische minister van Waterbedrijven op die manier een journalist genaamd Boris zou terugfluiten, en in één moeite door ook nog zou zeggen dat hij de financiering van die omroep zou aanpakken, dan zouden we hier allemaal ‘Je suis Boris’ zijn. Maar neen, er is niemand verontwaardigd! Iedereen begint zich plots af te vragen: ‘Heeft Bart Schols wel de juiste vragen gesteld?’ Terwijl het daar toch niet over gaat? Het gaat over de schabouwelijke jaren 60-mentaliteit van mensen als Schauvliege en Gatz die terug is. Het heeft me verbaasd dat de journalistiek – en in het bijzonder de VRT – die discussie niet gevoerd heeft: hoeveel politieke inmenging sta je toe bij de openbare omroep?
»Dat een liberale minister van Media – in functie! – dat soort baarlijke nonsens durft uit te kramen, daar kan ik niet bij. En ik ben nog meer verontwaardigd als ik merk dat daar geen verontwaardiging meer over komt. Ik zit dus in een vicieuze cirkel (lacht).
»Gatz is hierdoor de slechtste minister van Media aller tijden. Hij zou zijn excuses moeten aanbieden aan de VRT in het algemeen en aan Bart Schols in het bijzonder. Anders moet hij Jef Vermassen onder de arm nemen en artikel 71 pleiten: onweerstaanbare drang.»
10.47 uur: sportkamer
warmte, warmte, warmte
We sluiten onze 24 uur met Eric Goens af in de sportkamer, die niet meer bestaat. De dochter des huizes heeft hem opnieuw omgetoverd in een kamer zoals die er bij de meeste tienermeisjes uitziet. Alleen de gigantische poster van New York heeft ze laten hangen.
Hij heeft zelf de testen niet gedaan waarmee hij de fysieke leeftijd van zijn gasten heeft onderzocht, geeft hij toe. ‘Ik had een uitstekende conditie tot mijn 30ste en een behoorlijke tot mijn 40ste, maar sindsdien sport ik nog weinig. Ik fietste geregeld, tot ik in een afdaling met 45 per uur tegen het beton ben beland.’
HUMO Je lijkt me iemand die banger is voor de mentale dan voor de fysieke aftakeling.
Goens «Voor allebei. Ik heb oneindig veel schrik om dood te gaan.»
HUMO Waarom?
Goens «Omdat er daarna niks is. Helemaal niks. We zijn allemaal plantjes en beestjes.»
HUMO Dan is er toch niets om bang voor te zijn?
Goens «Juist wel. Het simpele gegeven dat je er dan niet meer mag zijn. Jan Mulder heeft dat ooit zo mooi gezegd: ‘Het grootste onrecht van geboren worden is dat je moet doodgaan.’ Waarom hebben ze in godsnaam uitgevonden dat je je hier zestig, zeventig, tachtig jaar mag amuseren, om er daarna gewoon de stekker uit te trekken? Dat is toch complete waanzin? Ik vind het leven plezant genoeg om het wel een paar honderd jaar te laten duren.»
HUMO Tenzij je elke dag extreme pijnen lijdt, zoals Marieke Vervoort?
Goens «Over haar beslissing kun je alleen oordelen als je zelf in die positie zit. Ik kan me vandaag niet inbeelden dat ik zou zeggen – hoe raar dat ook klinkt – trek er de stekker maar uit. Tegen mijn lief heb ik altijd gezegd: ‘Als ze beweren dat ik zelfmoord heb gepleegd, ga er dan maar van uit dat ze mij hebben omgelegd.’ Ik leef doodgraag.»
HUMO Je hebt vier kinderen. Welke waarden geef je hen mee?
Goens «Dat ze elkaar graag moeten zien. Al de rest is irrelevant. We zijn knuffelbeesten. Warmte, warmte, warmte, dat is het enige wat we er in overdosissen inblazen. Als je dat doet, dan komt de rest ook wel goed, denk ik.»
HUMO Zie je er kleine Eric Goensjes in?
Goens «Ik denk dat mijn zoon van 3 een redelijk harde kopie van mezelf is.»
HUMO Ben je daar blij mee?
Goens «Goh, dat is soms redelijk lastig (lacht).»
