40 jaar hiphop in 40 tracks: bekijk de clips (slot)

Naar aanleiding van de veertigste verjaardag van hiphop presenteren we u deze week de tweede helft van onze top 40. De twintig aller-állerbeste hiphoptracks aller tijden, samengesteld door de Ohm-redactie, DJ 4T4, de mensen van ons trotse Vlaamse hiphoplabel Eigen Makelij, TLP aka Troubleman, en hiphopaficionado Adriaan Van den Hoof.

Luister en leer hem vanbuiten vooraleer u naar het verjaardagsfeestje in de AB trekt. Don’t be no fool.

5. Wu-Tang Clan: ‘C.R.E.A.M.’ (1994)

TLP aka Troubleman «Ik ben opgegroeid met de hiphop van eind jaren 80, de golden era met artiesten als Schoolly D en Boogie Down Productions. Begin jaren 90 kwam er door artiesten als Tupac en Biggie een sterke invloed van r&b bij, georkestreerd door Puff Daddy. Er was een groot aanbod aan radiovriendelijke rap – niet slecht allemaal, maar wij misten de ruwheid die we van de vorige generatie hadden gekregen. En dan was er plotseling Wu-Tang Clan, die dat in één klap weer helemaal terugbracht.

»‘Enter the Wu-Tang (36 Chambers)’ was ook weer, net als wat ik vorige week bij A Tribe Called Quest heb gezegd, een plaat die je in één keer kon beluisteren. Ieder nummer was een killer. En ‘C.R.E.A.M.’ is gewoon een legendarische hiphoptrack. De ruwheid, de videoclip, alles. Ik heb Ol’ Dirty Bastard van Wu-Tang ooit ontmoet. Ik vroeg ’m na wat koetjes en kalfjes of het waar was dat hij aids had – het internet kwam toen pas op en dat was een gerucht dat de ronde deed. Iedereen in de kamer schrok van mijn vraag, maar hij antwoordde: ‘That’s just the internet, man. Weet je waarom ze zo veel shit over mij schrijven? ‘Cause I’m the greatest entertainer on earth!’ (lacht).»

★ Ook genomineerd: ‘Protect Ya Neck’, ‘Da Mystery of Chessboxin’’, ‘Clan in da Front’

4. N.W.A.: ‘Fuck tha Police’ (1988)

Met zijn opruiende songtitels, frenetieke lyrics en een productie die door – laatste keer – Dr. Dre met een boksbeugel bij de zaak gehouden werd, scheurde N.W.A.’s ‘Straight Outta Compton’ destijds doorheen voorstedelijk Amerika als geen hardcorerapplaat voordien. Nú maakt Dre in Amerika reclame voor een biermerk, toen stonden hij, Ice Cube, Eazy-E en DJ Yella aan de megafoon voor de soundtrack bij de Los Angeles riots van ’92.

★ Ook genomineerd: ‘Straight Outta Compton’

3. Grandmaster Flash & The Furious Five: ‘The Message’ (1982)

Weer een vreemd verhaal van Sugarhill Records (zie ook nummer 8). Platenbazin Sylvia Robinson had Sugarhill-huispercussionist Ed ‘Duke Bootee’ Fletcher een song laten schrijven die volgens haar de tijdgeest perfect vatte en Grandmaster Flash op het lijf geschreven was. Flash dacht daar anders over, vond de track geen energie hebben, de tekst te deprimerend. Je ging net naar de club om dit soort ellende te vergeten. Van The Furious Five werd enkel Melle Mel bereid gevonden om naar de studio te komen. Toen Flash hoorde van de plannen om de song als single uit te brengen, stuurde hij de andere vier van de Five alsnog na, maar ze slaagden er niet in om de tekst van Bootee geloofwaardig na te rappen. Enkel Melle Mel werd geselecteerd. De band mocht wel opdraven in de videoclip, maar het scheurtje tussen Flash en Sugarhill zou het jaar daarop leiden tot een definitieve breuk.

Robinson kreeg gelijk: ‘The Message’ was de perfecte soundtrack bij de tijd en schoot naar de top van de hitlijsten. Ook Flash zat juist: ‘The Message’ was, met zijn zware tekst en lome beat waar niet op te dansen viel, de meest deprimerende rapsong tot dan toe. Bij ‘The Message’ werd je verplicht om naar de tekst te luisteren. Hiphop was volwassen geworden.

★ Ook genomineerd: ‘Beat Street Breakdown’, ‘White Lines (Don’t Don’t Do It)’

2. Eric B & Rakim: ‘Paid In Full’ (1987)

In de hiphop was het anno 1987 om platen gaan draaien, en wat dat betreft had ‘Paid in Full’ hier integraal op twee gemogen, maar de titeltrack an sich is meer dan de moeite waard.

Eric Barrier, een dj uit Queens, was op zoek gegaan naar een rapper en via een vriend uitgekomen bij Rakim Allah, een veelbelovende quarterback die na zijn uren rapte in een volstekt eigen stijl. Rakim gebruikte binnenrijm, liet zijn woorden vrijelijk over de maat heen vloeien, en dropte zijn rhymes in een veel lagere toonaard dan destijds in zwang was. Barrier reikte hem veellagig van samples voorziene tracks aan, Rakim liet er zijn lyrics overheen vloeien als een trage rivier. ‘Rap had found its Coltrane,’ schreef Jeff Chang in zijn hiphopbijbel ‘Can’t Stop Won’t Stop’. Nagels met koppen.

★ Ook genomineerd: ‘Follow the Leader’, ‘To the Listeners’, ‘I Ain’t No Joke’, ‘My Melody’, ‘Chinese Arithmetic’, ‘Microphone Fiend’

1. Public Enemy: ‘Fight the Power’ (1989)

Geef toe: op Public Enemy zitten we al twee weken te wachten. Hier zijn ze, in full effect. ‘Fight the Power’, geschreven op commando van Spike Lee, die een anthem nodig had voor de soundtrack van ‘Do the Right Thing’. Lee wilde woede, opstandigheid, en een moordend ritme. Hij kreeg alles wat hij gevraagd had en veel meer.

In een wervelstorm aan samples gaat Chuck D als een wildeman tekeer tegen the powers that be en laat er geen spaander van heel. Public Enemy sloot zijn volgende plaat, ‘Fear of a Black Planet’, af met een andere versie van de song – u kiest maar. Public Enemy kreeg het aan de stok met Jan en alleman, maar altijd als hen vriendelijk verzocht werd een half toontje lager te zingen en hun kak in te trekken, dropten ze hun dikste keutels in het gezicht van het establishment. ‘It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back’. ‘Fear of a Black Planet’. ‘Fight the Power’.

★ Ook genomineerd: ‘By the Time I Get to Arizona’, ‘Bring the Noise’, ‘Don’t Believe the Hype’, ‘Welcome to the Terrordome’

That’s all folks. Alsnog: peace!