5 redenen waarom u '40-45' niet mag missen. Obersturmbannführer Bumba!

‘Adembenemend’, ‘Nog spectaculairder dan het origineel’: de superlatieven vlogen als kogels in het rond toen ‘40-45’, de Studio 100-musical over de Tweede Wereldoorlog, vorige week in première ging. Ook Onze Man was laaiend enthousiast en zag duizend redenen waarom ook u de musical moet gaan beleven. Gemakshalve bracht hij ze terug tot vijf.

1. Het verhaal

Het verhaal achter ‘40-45’ is relevanter dan ooit. Een familie wordt verscheurd door verschillende politieke overtuigingen, moet zien om te gaan met grensoverschrijdend gedrag en een toestroom aan buitenlanders die zich niet bepaald probleemloos integreren. Doe er nog een war on drugs bij en je herbeleeft de hele Antwerpse kiescampagne. Eén toeschouwer hield voor aanvang al een emotioneel pleidooi om ‘dit allemaal niet nóg een keer te laten gebeuren.’ Opvallend, want de voorstelling moest toen nog van start gaan.

2. De cast

In één woord: subliem. Het kruim van de Vlaamse acteerwereld op één podium, aangevuld met Jonas Van Geel. Hulde voor het castingbureau, dat niet alleen inzag dat er maar één manier was om een zingende Jelle Cleymans nóg angstaanjagender te maken – steek hem in een SS-uniform – maar ook de andere acteurs perfect wist te casten. Denk maar aan Karen Damen als ‘Het luchtalarm’ en Jo De Meyere als ‘De Holocaust’.

3. De schaal

Kosten noch moeite zijn gespaard om de Tweede Wereldoorlog alle eer aan te doen en dus nemen de toeschouwers – net zoals toen! – plaats op rijdende tribunes en stoomt er zelfs een trein door de zaal. Daardoor valt het wel af te raden de vertoningen in de late namiddag bij te wonen: bij onze voorstelling stonden de rijdende tribunes eerst nog drie kwartier vast op de A12 en had de trein vertraging.

4. De makers

Studio 100 beschikt zelf over een rijk verleden, waarnaar de makers verwijzen met vette knipogen. Zoals met het personage van Obersturmbannführer Bumba, of de keuze om bij de scène in de Dossinkazerne K3 ‘Alle kleuren van de regenboog’ te laten zingen. Toegegeven: ook wij pinkten een traantje weg toen de meisjes uit elkaar werden gehaald en alleen de blonde overbleef. Ook memorabel: de Antwerpse razzia’s, waarbij een Duitser op een deur bonkte met de woorden: ‘Aufmachen! Ich muss klopfen denn die Klingel macht es nicht!’ En was dat daar niet Gert Verhulsts Evanna die werd getroffen door een torpedo van een U-boot? Reken maar van jawohl!

5. De merchandising

Dat je een succesvolle musical na afloop gewoon mee naar huis neemt, hoef je Studio 100 niet uit te leggen. Dat Sergio Herman naast de zaal het pop-uprestaurant Churchill Club uitbaat, wisten we al. Maar we waren pas echt blij verrast toen na de voorstelling bleek dat de soundtrack al verkrijgbaar was in de vestibule, op 40-45-toerenplaten. Helemaal fijn was de goodiebag waarmee je thuis je eigen wereldoorlogje kunt naspelen. Wij hebben onze Reichstag al afgebrand, en u?