50 jaar The Kinks: Dave Davies spreekt

Vandaag vijftig jaar geleden schudde Dave Davies de riff van ‘You Really Got Me’ uit de mouwen en gaf daarmee het startschot voor een carrière die drieëndertig jaar zou duren en heelder generaties groepjes zou beïnvloeden. Om de verjaardag te vieren worden alle platen van The Kinks van 1964 tot en met 1970 heruitgebracht en steken ook de geruchten over een mogelijke reünie weer de kop op.

Maar: Dave en zijn drie jaar oudere broer en hoofdsongschrijver Ray Davies hebben sinds de split in 1996 niet meer samengespeeld. En spreken deden ze tot voor kort enkel via telefoon of email. Als ze al spraken.

Dave Davies «Ray en ik hebben gesproken over de mogelijkheid om iets te doen. Wat het zou moeten worden, is nog niet duidelijk. We hebben elkaar ontmoet in Londen, november vorig jaar. We hebben zitten praten, en op een bepaald moment zijn we naar boven gegaan, naar zijn kleine homestudio, waar we met wat ideeën hebben zitten rotzooien. Maar iets concreets heeft dat niet opgeleverd.»

HUMO Was het leuk?

Davies «Eventjes, ja (lachje). Ik was voor een paar dagen in Londen, en we zijn naar de pub geweest, zitten lullen over de good old days en zo. Dat was leuk. Maar… ik word altijd heel snel moe als ik bij Ray ben. Alsof hij de energie uit mijn lijf zuigt. Ray is iemand die heel veel aandacht nodig heeft, een eigenschap – of een afwijking, noem het hoe je wil – die op de één of andere manier wordt uitvergroot als we muziek spelen. Erg uitputtend. Vroeger kon ik daar vrij goed mee om, maar hoe ouder we worden, hoe moeilijker het wordt om gedurende lange tijd in elkaars buurt te zijn. Maar Ray blijft een supergetalenteerde artiest, een bodemloos vat vol ideeën.»

HUMO Luisteren jullie naar elkaars solo-platen?

Davies «Ik moet eerlijk zijn: van zijn solo-werk heb ik weinig tot niets gehoord. En mocht hij mijn platen gehoord hebben dan zal hij dat zeker niet toegeven (lacht). Terwijl ik ‘m altijd gesteund heb. Ze hebben mij in een interview eens gevraagd wat ik van ‘Working Man’s Café’ vond, Rays solo-plaat uit 2007. ‘Zeer goed,’ zei ik, maar ik had die plaat nooit gehoord (lacht).»

HUMO Heb je na je beroerte in 2004 schrik gehad dat je nooit meer zou kunnen gitaar spelen?

Davies «Terug leren lopen en spreken, waren uiteraard de eerste van mijn zorgen, maar ja, tuurlijk had ik schrik dat ik nooit meer zou spelen. Ik heb heel lang in het ziekenhuis gelegen en ik herinner me nog dat ik mijn zoon vroeg om me een gitaar te brengen, maar ik bakte er niks van. Helemaal niks, ik moest van nul herbeginnen. Ik had geen spiergeheugen meer, wist niet meer hoe ik het simpelste akkoord moest pakken, hoe ik mijn vingers moest zetten, mijn plectrum moest vasthouden. Allemaal weg. Maar geleidelijk aan is het teruggekomen, met veel oefenen, veel mediteren, en doorzettingsvermogen. Het eerste jaar was moeilijk, héél erg moeilijk. Maar ik was vastberaden.»

Essentiële Kinks 1964-1970

undefined

'Kinks' (1964)

Geen geweldige plaat, die eerste van The Kinks, meer een verzameling half doorbakken r&b-covers. Maar hoe kan een plaat met daarop ‘You Really Got Me’ niet essentieel zijn? 1964, en alles en iedereen mocht opnieuw beginnen.

undefined

undefined

‘The Kink Kontroversy’ (1965)

De derde is de eerste beregoeie, met behalve een cover van Sleepy John Estes’ ‘Milk Cow Blues’ alleen maar Ray Davies-songs: ‘Till the End of the Day’, ‘Where Have All the Good Times Gone’ en ‘Dedicated Follower of Fashion’, om er maar enkele te noemen die iedereen kent.

undefined

'Face to Face' (1966)

De eerste waarop Ray Davies de volbloed rock enigszins achterwege laat en voor de pop gaat. Bevat ‘Sunny Afternoon’, en met ‘Mr. Reporter’ ook een eerste poging tot songschrijven van Dave (de song zou wel pas op de eerste reissue verschijnen).

undefined

undefined

'Something Else by The Kinks' (1967)

Dertien klassieke Britse popsongs zoals niemand anders dan Ray Davies ze ooit zou schrijven. Of het zou Dave Davies moeten zijn, die hier met ‘Death of a Clown’ en ‘End of the Season’ voor het eerst een essentiële bijdrage levert aan het songmateriaal. Sluit af met ‘Waterloo Sunset’. Nog iets?

undefined

'The Village Green Preservation Society' (1968)

Hun eerste conceptplaat, over de teloorgang van oude Engels tradities. Geen hits, maar als plaat een meesterwerk.

undefined

undefined

undefined

'Arthur (Or the Decline and Fall of the British Empire)' (1969)

Meer songcyclus dan conceptplaat, maar zeker de natuurlijke opvolger van ‘Village Green’. Harder dan zijn voorganger, al valt er ook folk en musichall te rapen.

undefined

undefined

'Lola Versus Powerman and the Moneygoround, Vol. 1' (1970)

De plaat die vandaag wordt heruitgebracht om het gouden verjaardagsfeestje aan te zwengelen. Wederom een conceptplaat, dit keer over de platenindustrie in al haar facetten. De single ‘Lola’ kent u vast.