500 dagen Maggie De Block
In december 2011 werd Maggie De Block schijnbaar uit het niets staatssecretaris voor Asiel en Migratie, Maatschappelijke Integratie en Armoedebestrijding. Ze ging door woelig water, rakelde een reeks memorabele communicatieblunders bijeen, maar bleef onverstoorbaar haar eigen koers varen.
Nu, 500 dagen later, is De Block volgens peilingen de derde populairste politicus (m/v) van Vlaanderen, de populairste politica en de populairste liberaal. Hoe heeft ze dat geflikt, wilde Humo weten, en nestelde zich daartoe enige dagen in haar zog.
Wie de staatssecretaris tijdens de werkuren wenst te ontmoeten, doet dat op gevaar van eigen leven. Maggie De Block en haar kabinet houden kantoor op de zesde verdieping, enkel te bereiken met gammele liften die – als ze al niet carrément dienst weigeren – onrustwekkend heen en weer schudden, en schokkend tot stilstand komen, waarna slechts één van de twee deuren openschuift. Eens de bezoeker tot in het bureau van de staatssecretaris is gesukkeld, wacht echter een warm welkom: ‘Ge zijt er toch geraakt? Levend? Want met die liften is dat niet altijd evident.’
De Block is niet bepaald riant behuisd: de twee vensters in haar kantoor geven uit op een blinde muur, buislampen werpen schraal licht. ‘Who cares? Ik woon hier niet, het is een werkplek.’ De decoratie is karig: een boeket bloemen, enkele doekwerken van de befaamde expressionist Rik Daems en drie volslanke porseleinen figurines. Een souvenir aan een bewogen dag, aldus De Block.
Maggie De Block «Ik was gaan spreken op een debat over euthanasie en na zo’n debat staat mijn kop – fwiet, fwiet – op springen: ik vond mijn auto niet meer terug. Terwijl ik door de stad doolde, passeerde ik een klerenwinkel voor vrouwen met grote maten. Ik zag die beeldjes in de etalage staan en ben binnengestapt: ‘Ik moet alleen die hebben.’ Ik heb ze meegekregen: 27 euro. Niet veel, hè?»
Terwijl ze er ééntje aanwijst – ‘Georgette. Ik, maar dan in het blond. Vindt ge niet?’ – haalt De Block een klein spiegeltje boven, ze stift haar lippen felrood. Over luttele momenten ontvangt ze een groepje scholieren van het vijfde jaar van De Plataan, een basisschool in Merchtem: de fief van de De Blocks. Haar broer Eddy is er al sinds 2000 burgemeester, haar echtgenoot was OCMW-voorzitter. De Block: ‘Die jongens en meisjes willen een film maken over Merchtem. En ze vinden precies dat ik daar in moet.’
Plaats van afspraak: het auditorium. De Block: ‘Een beetje een lugubere plek: ze sneden er vroeger lijken open.’ Dat komt namelijk zo: Justitie – en ook de kabinetten van Annemie Turtelboom en De Block – hebben onderdak gekregen in het oude Institut Bordet, een ziekenhuis. De autopsiezaal is de enige ruimte die de historische grandeur heeft weten behouden: vooraan is plaats voor één sectietafel en een lijkschouwer of twee, op een steile tribune staan tientallen donkerhouten gelakte bankjes en klaptafeltjes.
De Block «Hier zaten de studenten tijdens de les anatomie. Kunt ge 't u voorstellen? Toen ik voor dokter studeerde hadden we foto’s, maar in die tijd moesten ze dat allemaal tekenen. (Mijmerend) Ik was toen nooit dokter geworden.»
undefined
undefined
