7 jaar rouw: Kelly Paulus, de zus van de door Ronald Janssen vermoorde Kevin
De documentairereeks ‘De kroongetuigen’ reconstrueert de nachtelijke rooftochten van serieverkrachter en –moordenaar Ronald Janssen. Die liep zeven jaar geleden tegen de lamp, enkele dagen na de moord op Kevin Paulus (22) en zijn vriendin Shana Appeltans (18).
'Ik probeer me te herinneren hoe hij was toen hij nog leefde, maar het beeld van mijn verkoolde broer staat op mijn netvlies gebrand'
Voor Kelly Paulus is de tijd blijven stilstaan op 2 januari 2010. Omstreeks kwart voor drie die vrijdagnacht merkte een chauffeur op de E314 ter hoogte van het industrieterrein van Diest, op enkele kilometers van het huis waar Kelly lag te slapen, een brandende auto op in de berm van de autosnelweg. Hij verwittigde de hulpdiensten, en die deden een akelige ontdekking: in de uitgebrande Opel Corsa lagen twee verkoolde lichamen, één op de achterbank en één in de koffer. Al snel bleek het om Kevin (22) en Shana (18) te gaan, die enkele uren eerder een nieuwjaarsfeest bij familie hadden bijgewoond. Een autopsie wees uit dat ze waren doodgeschoten.
Dagenlang tastten de speurders in het duister, tot de buurman van de familie Appeltans – de 38-jarige Ronald Janssen uit Loksbergen, een onopvallende, alleenstaande leraar met twee dochters – na een anonieme tip op de rooster werd gelegd en toegaf dat hij, naar eigen zeggen in een vlaag van razernij, Kevin en Shana had vermoord. Enkele dagen later bekende hij ook de moord op de 18-jarige Annick Van Uytsel, die bijna drie jaar eerder, toen ze ’s nachts van een fuif in Schaffen naar huis fietste, werd ontvoerd, en later werd teruggevonden in het Albertkanaal in Lummen. Tijdens datzelfde verhoor bekende Janssen ook nog een tiental verkrachtingen van jonge vrouwen in Hasselt, Diest, Leuven, Peer en Kortenaken. Het land was in shock: een doodgewone leraar bleek een serieverkrachter en -moordenaar te zijn en had jarenlang zijn gang kunnen gaan, tot hij eerder toevallig tegen de lamp liep.
Bijna twee jaar later, op 20 oktober 2011, werd Ronald Janssen door het assisenhof van Tongeren schuldig bevonden aan ontvoering, verkrachting, foltering en drievoudige moord, en veroordeeld tot levenslange opsluiting. Nog eens anderhalf jaar later werd hij ook veroordeeld voor tien verkrachtingen en aanrandingen. Vandaag zit Janssen zijn straf uit in de gevangenis van Beveren.
undefined
'Het was alsof iemand met een moker in mijn gezicht sloeg, maar ik moest me sterk houden: mijn moeder was in shock, mijn vader was een hoopje ellende en mijn broer was aan het hyperventileren'
Kelly Paulus (31) kan nog altijd maar moeilijk geloven wat haar zeven jaar geleden overkwam: ‘Het was alsof ik in een film was terechtgekomen, een thriller waar maar geen einde aan kwam. Voor mij is het alsof de moord op mijn broer en Shana gisteren gebeurd is: ik kan alles tot in de kleinste details reconstrueren.’
Kelly Paulus «De avond vóór ze vermoord werden, heb ik Kevin en Shana nog gezien. Ze waren op weg naar Glabbeek, naar een nieuwjaarsfeestje van de familie Appeltans, maar waren nog even bij ons in Kortenaken gepasseerd om ons een gelukkig nieuwjaar te wensen. Kevin woonde op dat moment al een paar maanden bij Shana en haar ouders in Loksbergen.
»Ze kenden elkaar drie jaar en hadden grootse toekomstplannen: Shana volgde een opleiding tot lerares, en wanneer ze afstudeerde, zouden ze gaan samenwonen, trouwen en aan kinderen beginnen. Ze waren onafscheidelijk en hadden allebei een zachte, goede inborst. Het waren geen uitgaanstypes: ze gingen af en toe eens naar de film of naar een fuif, maar het liefst bleven ze thuis of gingen ze bij vrienden babysitten. Ik schoot heel goed op met Kevin, maar ook met Shana: als mijn broer laat moest werken, bleef ze vaak bij ons slapen en dan lagen wij urenlang samen in mijn bed te kletsen tot Kevin thuiskwam.
»Toen ze naar Glabbeek vertrokken, vroeg ik of ze zin hadden om de volgende dag naar de bioscoop te gaan. Ze zouden me wel bellen, zeiden ze – Shana had de week erna examens en moest nog wat studeren. Bij de voordeur hebben we elkaar nog een kus en een knuffel gegeven, en een paar uur later waren ze dood.»
HUMO Hoe heb je het nieuws vernomen?
Paulus «Ik lag nog in bed toen er de volgende ochtend rond zes uur werd aangebeld. Mijn vader was al om vijf uur naar Leuven vertrokken, waar hij als slager in de Carrefour werkte, en ik dacht dat hij misschien iets vergeten had of zo. Maar even later hoorde ik mijn moeder vreselijk krijsen – ik krijg nog altijd kippenvel als ik eraan terugdenk. Ik ben naar beneden gestormd en zag haar op de grond liggen, hysterisch huilend en jammerend. Er stonden vier of vijf politiemensen in de gang. Samen hebben we mijn moeder naar de woonkamer gebracht en daar kreeg ik te horen wat er aan de hand was: ze hadden de uitgebrande auto van Kevin gevonden met twee verkoolde lichamen erin.
»Het was alsof iemand met een moker in mijn gezicht sloeg, zo hard kwam dat nieuws aan. De wereld stortte in, maar ik hield me sterk: ik mocht me niet laten gaan, want mijn moeder was in shock en iemand moest de politie te woord staan. Mijn vader was op zijn werk, en mijn jongste broer Kristof was bij zijn vriendin in Sint-Truiden. Ik heb eerst naar onze huisdokter gebeld: die is meteen gekomen en heeft mijn moeder iets kalmerends gegeven. Daarna heb ik zo goed en zo kwaad als het ging de vragen van de politie beantwoord.
»Ze wilden vooral weten of Kevin drugs gebruikte, of hij zich met criminele zaken bezighield. Ze dachten aan een afrekening in het drugsmilieu. Ik zei dat Kevin een doodbrave jongen was. Ze vroegen of ze in zijn slaapkamer mochten gaan kijken, maar daar vonden ze niets. Toen ik zei dat Kevin al een tijdje niet meer bij ons, maar bij Shana en haar ouders in Loksbergen woonde, zijn ze naar ginder vertrokken.»
HUMO Waren je vader en je jongste broer ondertussen al op de hoogte?
Paulus «Nee. Er bleven twee politiemannen bij ons, en die vroegen of ik naar mijn vader kon bellen. Maar dat wou ik niet: ik wist dat mijn vader ongelukken zou begaan als ik hem aan de telefoon zou zeggen wat er gebeurd was. Dus hebben ze naar de politie van Leuven gebeld: die zijn naar de Carrefour gegaan en hebben mijn vader naar huis gebracht. Ik zie hem nog staan toen ik de deur opendeed: gebroken, een hoopje ellende. ‘Mijn leven heeft geen zin meer,’ zei hij.
»Kort daarna kwam ook mijn jongste broer thuis: de moeder van zijn vriendin had hem naar huis gevoerd. Hij was aan het hyperventileren. Niemand kon geloven wat er gebeurd was, niemand begréép het, zo onwezenlijk was het allemaal.»
undefined
'Voor mij is het duidelijk: Janssen had een probleem – hij was geobsedeerd. Hij wou seks met Shana, en Kevin liep in de weg'
HUMO Wist men op dat moment al zeker dat het om Kevin en Shana ging?
Paulus «De lichamen moesten nog geïdentificeerd worden, maar ik denk niet dat iemand van ons nog veel hoop had. Het was de auto van Kevin, en mijn moeder had hem al zeker honderd keer tevergeefs proberen te bellen.
»In de loop van de nacht kwam dan de bevestiging van wat we eigenlijk al lang wisten: het lichaam in de koffer van de auto was Kevin, en dat op de achterbank was Shana. Ze waren allebei met verschillende schoten omgebracht: een wanhoopsdaad was dus uitgesloten. De politie was ook van de hypothese afgestapt dat het drugsgerelateerd was. Er bleef maar één verklaring over: ze hadden iets gezien wat ze niet hadden mogen zien, en waren daarom vermoord. Verkeerde tijd, verkeerde plaats. Dat leek logisch – alleen begrepen wij niet wat ze daar ’s nachts op die afgelegen plek bij de autosnelweg waren gaan doen. De politie opperde dat ze daar misschien naartoe waren gereden om te vrijen. Maar dat was onzin: als ze zin hadden gehad om te vrijen, waren ze gewoon naar huis gereden. Dus dat bleef een groot vraagteken. Vooral omdat de moorden blijkbaar heel professioneel waren uitgevoerd: er was vijf of zes keer van dichtbij geschoten, Kevin lag in de koffer, de auto was volledig uitgebrand, niemand had iets gezien of gehoord, er waren geen sporen... De politie stond voor een raadsel.»
Stom varken
HUMO Tot er twee dagen later, na een oproep in de media, een anonieme tip binnenkwam: de buurman van de familie Appeltans, met wie ze al jaren overhooplagen, had misschien wel iets met de moorden te maken.
Paulus «De politie was de dag na de feiten al eens bij Ronald Janssen gaan aanbellen, en hij was toen blijkbaar al verdacht overgekomen. Hij zei dat hij in het verleden geregeld conflicten had gehad met de Appeltansen en dat hij met oudjaar nog ruzie met hen had gemaakt, omdat zij braaksel van hun terras in zijn tuin zouden hebben weggespoeld. Met Kevin en Shana had hij nooit problemen gehad, en over de moorden wist hij niets. De agenten die hem hadden gesproken, schreven in hun verslag dat het een goed idee was om Janssen aan een grondig verhoor te onderwerpen.»
HUMO Op 6 januari werd hij voor de derde keer verhoord en bekende hij de dubbele moord. Hij beweerde dat Kevin hem pestte: daardoor zou hij door het lint gegaan zijn.
Paulus «Een leugen: dat heeft het onderzoek uitgewezen.
»Hij beweerde dat hij ’s nachts een luchtje was gaan scheppen en op straat stond, toen Kevin en Shana thuiskwamen. Kevin zou toen op hem zijn ingereden en door het raampje ‘Stom varken!’ naar hem hebben geroepen. Hij verklaarde dat hij al jaren gepest werd door de familie Appeltans, en de laatste tijd ook door Kevin. Na dat voorval zou hij woedend naar binnen zijn gelopen om een pistool en benzine te gaan halen, met de bedoeling Kevin en Shana dood te schieten en in brand te steken.
»Vervolgens zou hij dan met een bivakmuts op bij de Appeltansen hebben aangebeld, waarna Shana de deur zou hebben opengedaan. Hij zou haar en Kevin – pistool in de hand – verplicht hebben in de auto van Kevin te stappen. Kevin zat volgens hem achter het stuur, Shana en hijzelf zaten op de achterbank. Een paar honderd meter verder, op een verlaten veldweg, zou Janssen Kevin hebben laten stoppen. Naar eigen zeggen schoot hij hem twee keer in het hoofd en sleepte hij hem vervolgens naar de passagierszetel. Hij zou dan zelf achter het stuur gekropen zijn om verder de velden in te rijden, terwijl Shana op de achterbank bleef zitten. Hij zou haar op een gegeven moment hebben gezegd dat hij haar zou laten gaan als ze op de achterbank met hem wilde vrijen. Daar ging ze volgens hem mee akkoord. Daarna zou hij Shana met vier kogels hebben doodgeschoten – twee in het hoofd, één in de borststreek en één in de schaamstreek – en Kevin in de koffer hebben gelegd. Na een tijdje te hebben rondgereden, heeft hij de auto in brand gestoken.»
HUMO Hoe geloofwaardig was die uitleg?
Paulus «Wij geloofden er in ieder geval niets van. Kevin heeft tegen ons nooit één woord over Ronald Janssen gezegd – terwijl hij een echte flapuit was. Als hij een probleem met Janssen zou hebben gehad, hoe klein ook, had hij daar zeker iets van gezegd. Los daarvan was Kevin iemand die goed met iedereen kon opschieten: hij hielp graag mensen en stond altijd voor iedereen klaar.
»Het was Ronald Janssen zelf die een moeilijk karakter had en problemen zocht. Maar dat zijn we pas achteraf te weten gekomen. Van wat er vroeger allemaal tussen hem en de familie Appeltans was gebeurd – ruzies over vuilnis, hagen en onkruid – wisten wij niks. Ook Kevin niet, anders had hij daar zeker iets over verteld. Naar verluidt konden de Appeltansen en Ronald Janssen het vroeger goed met elkaar vinden, hun kinderen speelden ook vaak samen – maar Janssen moet op een gegeven moment een seksueel getinte opmerking tegen Shana of haar zussen hebben gemaakt, en vanaf toen is de relatie verzuurd. Blijkbaar kon hij het ook niet verdragen dat Shana en haar zussen ’s zomers in hun bikini in de tuin speelden.
»Voor mij is het duidelijk: Janssen had een probleem – hij was seksueel gefrustreerd en geobsedeerd. Dáárom moesten Shana en Kevin dood. Hij vond Shana een heel aantrekkelijk meisje, dat heeft hij haar verschillende keren duidelijk gemaakt, en hij kon het niet verkroppen dat Shana en Kevin samen zo gelukkig waren.
»Er waren veel dingen die niet klopten in Janssens uitleg. Alles wees erop dat hij loog.»
'Mijn vader heeft op het punt gestaan een geweer te kopen, om voorbereid te zijn mocht Ronald Janssen ooit vrijkomen'
HUMO Wat, bijvoorbeeld?
Paulus «De bel bij de Appeltansen werkte niet. Dat weet ik, omdat ik vaak bij hen op bezoek ging sinds Kevin er woonde. Je moest aankloppen – en dan keken ze eerst door het raampje boven de deur om te zien wie het was. Shana zou nooit zomaar hebben opengedaan, zeker niet ’s nachts, en al helemaal niet als er iemand met een bivakmuts voor de deur stond.
»De cursussen van Shana lagen ook nog in de uitgebrande auto, terwijl ze die de volgende dag nodig had om te studeren. Dat doet vermoeden dat Shana en Kevin de auto nooit hebben verlaten. En ze hadden hun schoenen nog aan, terwijl het bij de Appeltansen de gewoonte was dat iedereen zijn schoenen uitdeed in de gang. Alles wijst er dus op dat ze ergens onderweg naar huis door Ronald Janssen zijn onderschept, waarschijnlijk bij het café waar ze om halftwee zijn vertrokken. Er zijn trouwens getuigen die hem daar kort daarvoor hebben zien rondlopen.
»Waarschijnlijk liep hij al veel langer met dat plan rond: hij wou seks met Shana, en Kevin liep in de weg. Die pesterijen heeft hij gewoon verzonnen. Dat blijkt ook uit het gerechtelijke dossier. Mijn vader heeft dat van de eerste tot de laatste bladzijde gelezen. Hij wou uitgeklaard zien wat hij en de rest van onze familie al lang wisten: dat Kevin geen enkele schuld trof. Hij vond het zijn plicht tegenover Kevin om alle twijfel daarover weg te nemen. Nu, na het proces hebben de jury en de rechters expliciet in het arrest vermeld dat werkelijk niets erop wees dat Kevin Ronald Janssen had uitgedaagd.»
Pijnloze dood
HUMO De dag nadat hij had toegegeven dat hij Kevin en Shana had vermoord, bekende Ronald Janssen ook de moord op Annick Van Uytsel, én een hele reeks verkrachtingen.
Paulus «Toen we dat hoorden, wisten we helemáál zeker dat Kevin er niets mee te maken had. Het was voor iedereen duidelijk dat Ronald Janssen een uiterst gevaarlijke man was die jonge vrouwen verkrachtte en vermoordde en al lang een dubbelleven leidde. Zijn eerste verkrachtingen dateren al van 2001, kort na de geboorte van zijn tweede dochter. Uit het onderzoek bleek ook dat hij, vier jaar vóór de moord op Kevin en Shana, zijn toenmalige vriendin had verkracht. Zij had daarvoor een klacht ingediend, maar die nadien weer ingetrokken.»
HUMO Kun je je voorstellen wat Kevin en Shana tijdens hun laatste momenten hebben moeten doorstaan?
Paulus (stil) «Als ik daar te veel aan denk, word ik niet goed.
»Kevin heeft nog geluk gehad, denk ik. Hij zal wel bang geweest zijn, maar ik denk niet dat hij besefte wat er zou gebeuren. Ronald Janssen heeft hem vanop de achterbank in het hoofd geschoten – ik ga ervan uit dat hij een snelle, pijnloze dood is gestorven.
»Wat Shana heeft meegemaakt, is te gruwelijk voor woorden. Zij heeft van dichtbij gezien en gehoord hoe Kevin werd doodgeschoten. Volgens de experts die op het proces hebben getuigd, heeft ze daarbij zeker bloed en hersendeeltjes van Kevin over zich heen gekregen... Daarna heeft Ronald Janssen haar verkracht – terwijl Kevin dood in de auto lag en ze heel goed wist dat ook zij zou sterven.»
undefined
'In het gerechtelijke dossier ging mijn vader eerst op zoek naar de foto's van de autopsie: hij wou zien wat Ronald Janssen Kevin en Shana had aangedaan'
HUMO Hebben jullie na de moorden het lichaam van Kevin nog gezien?
Paulus «Nee, dat mochten we niet. Het was te gruwelijk, zeiden de onderzoekers.
»Toen mijn vader en ik voor het eerst het gerechtelijke dossier gingen inkijken, hebben we de foto’s van de autopsie gezien. Dat was het eerste waar mijn vader naar op zoek ging tussen al die pv’s en verslagen: hij wou weten wat Ronald Janssen Kevin en Shana had aangedaan.
»Achteraf had ik spijt, want het was afschuwelijk. Sindsdien staat het beeld van mijn verkoolde broer op mijn netvlies gebrand. Ik probeer me te herinneren hoe hij en Shana waren toen ze nog leefden, maar uiteindelijk komt altijd dat ene beeld naar boven, van hoe ze geëindigd zijn. Van Shana, die het ergst was toegetakeld, bleef zo weinig over dat ze gemakkelijk in een babykistje had gepast. En bij Kevin waren een stuk van zijn been en arm weggebrand. Hij was helemaal zwart, behalve het achterste van zijn schoenen en de achterkant van zijn broek en jas; zijn portefeuille zat zelfs nog in zijn achterzak.»
HUMO De begrafenis in Loksbergen op 9 januari werd bijgewoond door meer dan duizend mensen. Kevin en Shana werden samen begraven en waren duidelijk heel geliefd.
Paulus «Ja, al die mensen, dat deed deugd. Maar toch was het heel moeilijk voor ons. De afscheidsdienst werd gehouden in de Sint-Andreaskerk, waar Kevin en Shana zouden trouwen... Ik heb in de kerk een tekst voorgelezen die ik zelf had geschreven. Ik vroeg me af hoe het nu verder moest zonder hen.
»Kevin was niet alleen mijn broer, maar ook mijn beste vriend. Hij was maar een jaar jonger dan ik en wij deden heel veel samen. Vooral voetballen. Bij ons thuis stond alles in het teken van voetbal.
»Na de dood van Kevin ben ik gestopt met voetballen: ik voelde me verloren, ik had het gevoel dat ik er helemaal alleen voor stond. Ik heb mijn seizoen bij Eva’s Tienen uitgedaan, en daarna heb ik jaren niet meer gespeeld. Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan: twee jaar geleden heb ik de draad weer opgenomen, en nu speel ik weer op het hoogste niveau, bij KRC Genk Ladies. Ik beleef er zelfs opnieuw plezier aan. (Glimlacht) Zo zou Kevin het gewild hebben.»
HUMO Hoe verliepen de maanden na de begrafenis? Slaagden jullie erin om verder te gaan met jullie leven?
Paulus «De ochtend na de begrafenis heeft mijn vader een hartaanval gehad. Hij is een jaar thuisgebleven en is daarna met brugpensioen gegaan. Mijn moeder heeft sinds de dood van Kevin nooit meer boven geslapen. Ze ligt in de living, in de zetel. Ze lijdt aan slapeloosheid en leeft ’s nachts. Soms denkt ze, als ze een auto hoort stoppen: ‘Dat is Kevin die thuiskomt.’ Ze is gestopt met werken toen ze 50 was – helemaal versleten, de pijn en het verdriet hebben haar verteerd.
»Mijn ouders konden het niet aanvaarden dat Kevin er niet meer was. Ik weet niet of hij het nog doet, maar in de maanden na zijn dood heb ik mijn vader verschillende keren naar de gsm van Kevin zien bellen, in de hoop dat hij zou opnemen.
»Ik heb mij sterk moeten houden: ik moest er zijn voor mijn ouders en voor mijn jongere broer, die 18 was toen Kevin stierf. In het begin heb ik alles op mij genomen, maar daarna is de zus van mijn mama een tijdje bij ons komen wonen. We hebben ook veel hulp gekregen van de buren, die soep voor ons maakten en geregeld een kijkje kwamen nemen als ik er niet was. Dat was nodig, want het ging heel slecht met mijn vader. Hij voelde zich schuldig en we waren bang dat hij domme dingen zou doen. Als ik van mijn werk naar huis belde en het duurde wat te lang voor hij opnam, dacht ik dat hij er een einde aan had gemaakt.
»Met zo’n vreselijk drama kun je als koppel op twee manieren omgaan: ofwel vind je steun bij elkaar, ofwel groei je uit elkaar. Dat laatste is bij mijn ouders gebeurd, omdat ze allebei op een totaal andere manier met de dood van Kevin omgingen. Mijn vader kropte alles op, terwijl mijn moeder veel behoefte had om erover te praten. Vader vond ook dat zijn leven voorbij was, terwijl moeder zich wou herpakken.»
undefined
'Wat Shana heeft meegemaakt, is te gruwelijk voor woorden. Zij heeft van dichtbij gezien hoe Kevin werd doodgeschoten'
Kernpsychopaat
HUMO Kort na de aanhouding van Janssen raakte bekend dat er tijdens het onderzoek naar de moord op Annick Van Uytsel fouten waren gemaakt door de Leuvense speurders. Janssens naam was al in 2007-2008 opgedoken, maar er was niets mee gedaan.
Paulus «Dat was een enorme klap: door de fouten van sommige politiemensen in Leuven, is Ronald Janssen op vrije voeten kunnen blijven. En daardoor heeft hij Kevin en Shana kunnen vermoorden.
»Mijn ouders zijn na het proces een paar keer naar toenmalig minister van Justitie Stefaan De Clerck en minister van Binnenlandse Zaken Annemie Turtelboom gegaan om zich over de fouten in het onderzoek te beklagen. Ze hebben ook lang overwogen om een schadevergoeding van de Belgische staat te eisen. Maar uiteindelijk hebben ze dat niet gedaan, omdat ze er de moed en het geld niet meer voor hadden. Ze waren al heel veel geld kwijt door het proces, en ze zouden waarschijnlijk toch nooit gewonnen hebben.»
HUMO Het assisenproces in Tongeren startte op 20 september 2011 en duurde meer dan vier weken. Hoe kijk je daar vandaag op terug?
Paulus «Het waren vier slopende weken. We hebben geen minuut van het proces gemist. We wilden Ronald Janssen met onze eigen ogen kunnen zien, we wilden de moordenaar van Kevin recht in de ogen kunnen kijken. En we hoopten natuurlijk dat hij eindelijk zou vertellen wat er precies gebeurd was. Maar dat bleek al snel ijdele hoop te zijn: hij bleef vasthouden aan zijn leugens en zat alleen maar te grijnzen.
»Hij heeft nooit spijt of berouw getoond. Kevin en Shana waren dood omdat Kevin hem had uitgedaagd. En Annick was dood, omdat ze in haar eentje naar huis fietste – dat hebben hij en zijn advocaat letterlijk gezegd op het proces: ‘Dan had ze maar niet alleen naar huis moeten fietsen.’
»Ik begrijp niet hoe je zo koud en meedogenloos kunt zijn: twee dagen nadat hij Kevin en Shana had vermoord, stond Janssen doodleuk voor de klas, alsof er geen vuiltje aan de lucht was. Op het proces noemden de psychiaters hem een kernpsychopaat en een narcist, iemand die niet in staat is zich in de gevoelens van anderen in te leven.»
HUMO Sommige getuigen spraken vol lof over Janssen. Ze noemden hem een goede leraar, een joviale collega, een liefhebbende vader.
Paulus «Vooral zijn familie was lovend: zijn moeder, broer en zussen. Ze omschreven hem als galant, oprecht en plichtsgetrouw. Volgens zijn moeder was hij een gevoelige jongen, iemand die niemand pijn zou doen. (Huivert) Toen ik dat hoorde, werd ik echt misselijk. En de moeder van Annick heeft zelfs de zaal verlaten.
»Ook zijn ex was heel positief over hem. Niet te begrijpen, na wat ze met hem heeft meegemaakt. Ik snap ook niet waarom ze haar klacht destijds heeft ingetrokken. Had ze dat niet gedaan, dan was Ronald Janssen wellicht voor die verkrachting veroordeeld geweest, en dan had zijn DNA misschien wel in een gegevensbank gezeten.»
undefined
undefined
'Het ergste is het gemis. Je hoopt dat dat na verloop van tijd wat slijt, maar het wordt alleen maar erger'
HUMO Je moeder kreeg een luid applaus na haar getuigenis.
Paulus «Ze heeft een brief voorgelezen die aan Ronald Janssen gericht was. Ze zei dat ze Kevin negen maanden in haar buik had gedragen, en dat hij dat kind uit haar leven had weggerukt. Ze verwachtte dat hij de waarheid zou zeggen, dat hij begrip zou hebben voor haar pijn, omdat hij zelf ook twee kinderen had. Maar het deed hem allemaal niets.»
HUMO Was je er gerust in toen de jury zich terugtrok om te beraadslagen?
Paulus «Dat hij schuldig bevonden zou worden, was wel duidelijk. Maar dat hij levenslang zou krijgen: dat kon niemand met zekerheid voorspellen. Je weet nooit hoe een jury zal reageren. Het was een hele opluchting toen we de voorzitter ‘levenslang’ hoorden uitspreken. Een zwaardere straf kon hij in België niet krijgen.»
HUMO Had je liever gehad dat hij nog zwaarder gestraft kon worden? Verdiende Ronald Janssen de doodstraf?
Paulus (denkt na) «Ik ben niet tegen de doodstraf voor mensen als Ronald Janssen, die in mijn ogen geen tweede kans verdienen. In onze gevangenissen is het comfortabel leven: de gedetineerden hebben alles wat ze willen, alleen mogen ze niet naar buiten. Staat de straf die Ronald Janssen heeft gekregen in verhouding tot de feiten die hij heeft gepleegd? Ik vind van niet. Bovendien kan hij op een gegeven moment vervroegde vrijlating aanvragen. Voor mij hoeft Ronald Janssen niet dood, maar hij mag zeker nooit meer vrijkomen. Hij is een blijvend gevaar voor de maatschappij: de kans dat hij opnieuw zal moorden is zeer groot – dat hebben alle psychiaters op het proces verklaard. Levenslang zou in het geval van Ronald Janssen écht levenslang moeten zijn.»
HUMO Vorig jaar zei je vader in Humo: ‘Als Ronald Janssen ooit vrijkomt, zal ik ervoor zorgen dat hij geen leven meer heeft.’
Paulus «Hij meent dat – hij wil daar gerust voor in de gevangenis gaan zitten.
»Ik begrijp zijn woede. Ik weet hoe erg het is om een broer te verliezen – maar je eigen kind verliezen moet nog duizend keer erger zijn, zeker als het op zo’n gruwelijke manier gebeurt.
»Mijn vader heeft op het punt gestaan een geweer te kopen, om voorbereid te zijn mocht Ronald Janssen ooit vrijkomen. Gelukkig hebben mijn moeder en ik dat uit zijn hoofd kunnen praten.»
undefined
'Het leven van mijn ouders is voorbij, ze wachten op de dood. Dat doet me veel verdriet'
Gereserveerd graf
HUMO Dezer dagen is het zeven jaar geleden dat Kevin en Shana zijn vermoord. Hoe gaat het vandaag met jullie, als gezin?
Paulus «Wij proberen zo goed en zo kwaad als het kan verder te leven, maar het blijft heel moeilijk. Ik vind het vooral heel erg om mijn ouders zo gebroken te zien. Hun leven is kapot. Mijn vader neemt veel medicatie: antidepressiva, slaappillen, kalmeerpillen... Als hij die pillen niet slikt, heeft hij zijn emoties niet onder controle en slaat hij tilt. Wij hebben als gezin heel moeilijke jaren achter de rug, het heeft zelfs niet veel gescheeld of mijn ouders waren uit elkaar gegaan. Het was geen leven meer, voor niemand. Mijn vader lag de hele dag in bed, en als hij naar beneden kwam was hij vaak opvliegend. Ik heb op een gegeven moment gezegd dat mijn moeder en ik zouden vertrekken als hij zich niet zou herpakken. Die boodschap is op één of andere manier toch doorgedrongen, want sindsdien gaat het wat beter. Hij gaat nu ook wekelijks naar een psycholoog om te praten.
»Met mijn jongste broer gaat het goed: hij is gelukkig bij zijn vriendin. Hij is een paar jaar geleden met haar gaan samenwonen in Sint-Truiden, ver weg van Kortenaken, omdat hij de situatie thuis niet meer aankon: hij zag hoe mijn ouders door verdriet werden verteerd en kwijnde daardoor zelf weg.»
HUMO En hoe gaat het ondertussen met jou?
Paulus «Ik was 24 toen Kevin en Shana werden vermoord: mijn jonge leven was in één klap voorbij. Ik heb me de voorbije zeven jaar weggecijferd om er te zijn voor mijn ouders, en daardoor heb ik zelf niet kunnen rouwen – dat begin ik pas nu te beseffen.
»Ik heb een groot trauma opgelopen, en het gevolg is dat ik mensen maar moeilijk vertrouw. Daarom ben ik ook nog altijd alleen. Ik hunker heel erg naar een relatie, naar de warmte van een eigen gezin – maar voorlopig ben ik er nog niet in geslaagd de juiste partner te vinden.»
HUMO Heb je zelf geen professionele hulp gezocht?
Paulus «Ik ben – op aanraden van onze huisdokter, bij wie ik op een gegeven moment in huilen was uitgebarsten – naar een psycholoog geweest. Maar na twee keer ben ik niet meer teruggegaan: ik vond dat ik er na die gesprekken nog slechter aan toe was.
»Ik trek mijn plan wel. Als ik het moeilijk heb, zet ik mijn koptelefoon op en ga wandelen in het bos. Weg van alles en iedereen. Dat is mijn manier om even afstand te kunnen nemen. Ik probeer ook om niet bij de pakken te blijven neerzitten en nog iets van mijn leven te maken. Dat ben ik aan mezelf verplicht, maar ook aan Kevin en Shana: zij zouden niet gewild hebben dat ik om hen bleef treuren.»
HUMO Ga je geregeld naar hun graf?
Paulus «Elk weekend. In de week moet ik werken en dan is het ’s avonds te donker. Ze liggen samen begraven, in één graf, boven elkaar. Ik zit daar meestal wat op de steen en ik vertel wat ik de voorbije week heb meegemaakt.
»Mijn ouders gaan elke dag – al zeven jaar lang, elke dag, zomer en winter, ook als het regent of sneeuwt. Het is het eerste wat ze doen als ze ’s morgens opstaan. Ze maken de steen schoon, zetten nieuwe bloemen of branden een kaarsje, en denken aan hoe het vroeger was.
»Ook op de plek waar Kevin en Shana vermoord zijn, staat een kruisje waar mijn ouders geregeld naartoe gaan. Ik ben er zelf nog maar één keer geweest, toen ik toevallig in de buurt was. Maar ik ben ingestort: het was te confronterend, zo exact op de plek te staan waar ze aan hun einde waren gekomen.
»Mijn ouders hebben hun eigen graf al gereserveerd, recht tegenover dat van Kevin en Shana. Ze willen zo dicht mogelijk bij hen liggen. Ze hebben ook hun begrafenis al geregeld, en een testament geschreven. Hun leven is voorbij, ze wachten op de dood. Dat doet me veel verdriet.
»Ik probeer sterk te zijn, en meestal lukt me dat wel. Alleen in het weekend is het wat moeilijker: ik ga af en toe uit met vrienden, maar ik zit ook vaak thuis en dan komen de sombere gedachten vanzelf. Die ene vraag blijft door mijn hoofd spoken: ‘Waarom moest dit hen en ons overkomen?’ Ik weet dat er geen antwoord is, maar dat is zo vreselijk moeilijk om te aanvaarden.
»Het ergste is het gemis. Je hoopt dat dat na verloop van tijd wat slijt, maar het wordt alleen maar erger. Ik mis Kevin en Shana nog altijd. Voor mijn 30ste verjaardag vorig jaar hadden mijn ouders en mijn vrienden een verrassingsfeestje voor mij georganiseerd – maar zonder hen was het geen echt feest.
»Vooral deze periode is heel moeilijk voor ons. Kevin en Shana zijn op 2 januari gestorven, dus met Kerstmis en Nieuwjaar worden wij extra hard met onze neus op de feiten gedrukt. De voorbije jaren hebben we een paar keer geprobeerd om zoals vroeger te vieren, maar dat ging niet: het was te pijnlijk, de tafel was niet compleet. Nu gaan we met Kerstmis meestal naar de zee, om niet thuis te hoeven zijn. En na Nieuwjaar organiseren we een herdenkingsmis in de kerk van Loksbergen.»
HUMO Praten jullie nog vaak over je broer? Of probeert iedereen het verlies op zijn eigen manier te verwerken?
Paulus «Mijn moeder en ik praten wel over hem: we halen samen herinneringen op en troosten elkaar. Ik weet ook dat ze af en toe een trui of T-shirt van Kevin dicht tegen haar houdt, zo heeft ze het gevoel dat hij nog niet helemaal weg is. Zelf pak ik weleens een sjaal of zonnebril van hem vast, en dan ruik ik zijn geur – gek hoe je na zeven jaar nog precies weet hoe iemand rook. Maar eigenlijk is Kevin altijd een beetje bij me, want ik draag een hangertje rond mijn hals met een zilveren klavertjevier waarin wat van zijn as zit. Ook mijn ouders en broer dragen er zo eentje.»
HUMO Hoe kwaad ben je na zeven jaar nog op Ronald Janssen?
Paulus «Natuurlijk ben ik nog altijd heel kwaad op hem, en ik heb ook weleens gefantaseerd over wat ik met hem zou doen als ik de kans kreeg. Hoe zou je zo iemand ooit kunnen vergeven? Dat gaat toch niet? Ik haat hem, uit het diepste van mijn hart – maar ik wil niet toegeven aan die haat. Ik zie hoe mijn vader erdoor wordt verteerd, ik wil niet dat mij hetzelfde overkomt. Ik wil niet dat Ronald Janssen mijn leven gaat overheersen, want dan word ik zot. Ik wil niets met hem te maken hebben. Hij zit in de gevangenis, waar hij thuishoort, en ik hoop dat hij daar ook sterft.»
