A Mighty Heart
Een door een Hollywoodmajor gefinancierde, door Brad Pitt geproduceerde film over de zoektocht naar de in Pakistan ontvoerde Amerikaanse journalist Daniel Pearl? Waarin de groeiende wanhoop van diens Frans-Cubaanse echtgenote Mariane centraal staat? Met een door twee dialectspecialisten gecoachte en met een Martiaans kroeskapsel uitgeruste Angelina Jolie in de hoofdrol?
Reeds lang op voorhand lieten wij - opgepast, gezochte woordspeling ahead - het hoofd hangen: dit móést wel een tranerige draak worden. Maar zie: 'A Mighty Heart' is warempel een verrassend serene, heftige polstrillingen verwekkende en uiteindelijk ook hevig aangrijpende uur-na-uur-reconstructie geworden van de panische speurtocht naar de door Al-Qaeda gekidnapte Pearl. Nooit zullen we Brangelina nog beschimpen!
Uiteraard klampt Michael Winterbottoms nerveuze schoudercamera zich vooral vast aan de zich opvallend kranig houdende Mariane, maar de cineast zet zich ook stevig in het kielzog van het uit FBI-flikken, CIA-pionnen en Pakistaanse antiterreurspecialisten samengestelde onderzoeksteam dat vanuit Marianes inderhaast tot hitech-commandocentrum omgebouwde eetkamer een vertwijfelde tegen-de-klok-klopjacht op touw zet. De grote Angelina Jolie-soloshow die we met rollende ogen hadden verwacht blijft dus goeddeels achterwege: 'A Mighty Heart' is in eerste instantie een jachtige, de luchtpijp toeknijpende en ook wel pessimistische thriller die in amper negentig meeslepende minuten demonstreert dat de politiediensten nagenoeg machteloos staan tegenover de in een schimmige onderwereld opererende terroristencellen: welkom in de eenentwintigste eeuw.
De stuitend banale 'Kijk eens wat een prachtig koppel wij waren'-flashbacks torpederen ei zo na de hele film, maar dat kroeskapsel buiten beschouwing gelaten is AJ echt ijzersterk: ze heeft zich - Pittzijdank - niet laten verleiden tot één van die aanstellerige protsvertolkingen à la Charlize Theron ('Monster') of Nicole Kidman ('The Hours') maar staat meestal verrassend koel te acteren, zonder gekrijt en gejengel. Maar na anderhalf uur is het Grote Jolie-Moment dan toch aangebroken: ze produceert een ontladingskreet die een normaal mens een driedubbele ribbenbreuk zou bezorgen en die nét iets te lang duurt - 'Deze schreeuw gaat me de Oscar bezorgen!' hoor je haar denken. En tóch voel je de aandrang om, na anderhalf uur stil te hebben meegeleefd, je emoties zélf eindelijk de vrije loop te laten en heel hard méé te schreeuwen. Sterk.
