Aandacht, metalheads: waarom 2019 een vruchtbaar jaar belooft te worden voor het genre

Om maar meteen de knuppel in ’t hoenderhok te mieteren: een veelbesproken plaat van Ghost daar gelaten, zal 2018 slechts een miniem hoofdstukje in het Grootboek der Metalen Kronieken omvatten. Maar niet getreurd: de eerste tekenen voor het volgende kalenderjaar zijn bemoedigend!

De afgelopen weken kregen we een bombardement aan kraakvers materiaal te verwerken. Allemaal voorproefjes op metalalbums die in 2019 uitgebracht zullen worden. Van het progressieve werk tot loeiharde death metal: elke fan vindt ongetwijfeld zijn meug tussen onderstaande selectie, die we met de grootste zorg samenstelden.

Slipknot

We trappen af met de grootste naam in onze lijst – en het genre tout court: Slipknot. De Amerikaanse formatie sluit enkele woelige jaren van interne strubbelingen, matige zijprojecten en weinig optredens af met de aankondiging van een zesde studioalbum.

Wanneer dat op de wereld losgelaten wordt, is niet geweten. Aangezien de band vanaf juni op tour vertrekt, durven we een berekende gok wagen door te zeggen dat de albumrelease daarvóór gepland staat. Slipknot staat alvast bovenaan de affiche van Graspop Metal Meeting te pronken, waardoor Belgische fans het nieuwe materiaal als één van de eersten te horen zullen krijgen.

Qua toon mikt Slipknot op een kruising tussen hun titelloze debuutplaat en ‘Iowa’, als we de woorden van frontman Corey Taylor mogen geloven. In een interview met BBC Radio 1 wist Taylor daar aan toe te voegen dat ‘het album het donkerste hoofdstuk in het bestaan van de band vertelt’.

Op Halloween kregen de fans een eerste worp voor de kiezen in de vorm van ‘All Out Life’. Zelf horen we vooral de typische Slipknotsound en songstructuur, die door de jaren heen eigenlijk weinig geëvolueerd is. Dat is overigens geen kritiek: ‘All Out Life’ wordt ongetwijfeld een publiekslieveling dat komende festivalzomer al duchtig meegebruld zal worden op de Desselse wei.

Children Of Bodom

Ook Children Of Bodom is overigens terug te vinden op de affiche van Graspop Metal Meeting, zij het iets lager dan Slipknot. Ook de Finse groep brengt in 2019 een gloednieuw album uit. Hier kunnen we iets specifieker wezen: D-day is 8 maart en het album zal de naam ‘Hexed’ krijgen.

De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat we daar initieel niet bijster enthousiast over waren. De band is reeds een aantal jaar het spoor zoek, dat zich uit in draken van albums en twijfelachtige live performances. Frontman Alexi Laiho kun je moeilijk anders dan virtuoos noemen, maar aanhoudende gezondheids- en verslavingsproblemen lijken hun tol te eisen. Probeer maar ‘ns een gitaarsolo uit ‘Follow The Reaper’ te spelen met een stuk in uw voeten, en u begrijpt meteen waarom dat een probleem is.

Eerder dit jaar vingen we echter hoopvolle signalen op, in de vorm van Laiho die tijdens verschillende interviews verklaarde gestopt te zijn met drinken tijdens tours. Even hoopvol was de release van ‘Under Glass and Clover’, dat op hun nieuwe plaat ‘Hexed’ zal staan. Een opvallend fris nummer dat wat ons betreft een pak beter is dan de hoop stront die op hun laatste paar studioalbums terug te vinden was.

Enkele jaren geleden waren we nog danig teleurgesteld met de passage van Children Of Bodom op Graspop, waar de band niet in staat leek om hun eigen nummers te spelen. Dankzij ons oeverloos optimisme durven we echter hopen dat hun podiumprestaties in 2019 nostalgisch doen terugmijmeren naar het begin van deze eeuw, toen Children Of Bodom gezwind naar de top van hun populariteit sprintten.

In Flames

We blijven even in Scandinavië, want ook In Flames komt in maart met een nieuw album. ‘I, The Mask’ wordt de licht cryptische titel, en belooft zwaarder te worden dan voorganger ‘Battles’. Daarmee lijken de Zweden te luisteren naar de fans, die de nieuwe muzikale richting van de band maar matig konden appreciëren.

De band gooide ondertussen twee nummers van hun nieuwe plaat op het wereldwijde web, en lijkt de kerk in het midden te houden. Met ‘(This Is Our) House’ lijken ze zowaar auditie te doen voor een beetje zendtijd op Studio Brussel. Een catchy gitaarrif met uiterst meebrulbare tienerslogans: hun fans van het eerste uur vertrappelen elkaar in de commentsectie van YouTube om hun ongenoegen te uiten.

Dat andere nummer, ‘I Am Above’, wordt dan weer op goedkeurende hoofdknikjes onthaald. De reden daarvoor is net het omgekeerde van wat hierboven werd aangehaald: In Flames blijft namelijk een pak dichter bij hun roots met dit nummer, zij het met een toegankelijker sausje erover gedrapeerd.

Anders Fríden, frontman van de band, reageerde in een interview met het Amerikaanse radiostation Rock 100.5 op de gemengde reacties: ‘Wanneer mensen enthousiast zijn, doet me dat plezier. Maar we kijken altijd vooruit en blijven evolueren. Dit album omvat alles waar In Flames voor staat: het is melodisch, agressief en bombastisch.’

Bring Me The Horizon

Nog een band die het muzikale roer een tijd geleden omgooide, een pak radicaler dan In Flames moeten we toegeven, is Bring Me The Horizon. De band begon als een deathcoreband, maar voelt zich steeds comfortabeler als mainstream rockband, voornamelijk populair bij de vrouwelijke metalfans, die de emotionele - en soms regelrecht suïcidale - lyrics als zoete koek naar binnen spelen.

Dat maakt van Bring Me The Horizon een controversiële maar uiterst succesvolle band, die geregeld zendtijd op mainstream radiostations krijgen en wier publiek niet louter uit metalheads bestaat. Op ‘Amo’, hun zesde studioalbum, moeten we nog wachten tot 25 januari, maar de band laat al sinds augustus nieuw materiaal op de wereld los.

Daarmee lijkt de Britse band hun opmars in de mainstream door te zetten. Zowel ‘Mantra’ als ‘wonderful life’ zijn licht stroperige maar tegelijkertijd hoogst vakkundige songs die de metalwereld als een splijtzwam in twee zal verdelen. Stiekem kunnen ook wij de band bij momenten zeer appreciëren, maar durven we dat eigenlijk niet luidop toegeven.

Dream Theater

Een band die zich geen hol aantrekt van waar de gemiddelde mens naar luistert, is Dream Theater. De oudgedienden doen al sinds 1985 enkel waar ze goesting in hebben, en brengen op 22 februari hun 15de (!) album ‘Distance Over Time’ uit.

Daarop ongetwijfeld meer van ’t zelfde, maar daar malen we niet om. De band inspireerde al verschillende generaties muzikanten, en gaat daar in 2019 lustig mee door. Als we Alexi Laiho van Children Of Bodom daarnet virtuoos noemden, moeten we dat waardeoordeel ook bij Dream Theater even bovenhalen.

Als we de loftrompet even opbergen, moeten we opbiechten dat de laatste jaren een zekere gewenning aan de orde is. Datzelfde gevoel was ook aanwezig toen we ‘Untethered Angel’, dat enkele weken geleden gelost werd, hoorden. Moest u de band even uit het oog – en oor – verloren zijn, hebben we u echter bij deze met plezier herinnerd aan hun bestaan.

En… Tool?

Zou het? Zou dit het jaar zijn waarin Tool zijn langverwachte – met de nadruk op ‘lang’ – album dropt? Ook hier gaan we een berekende gok wagen en ‘ja’ zeggen. De band komt, sorry Graspoppers!, naar Rock Werchter en zou daar wellicht voor passen als ze geen nieuw materiaal zouden hebben om te spelen.

Het blijft echter koffiedik kijken, want veel lossen Maynard Keenan en de zijnen niet. Maar de Tool-fan heeft mettertijd geleerd om geduldig te wachten tot de koningen van het perfectionisme tevreden zijn over hun plaat. Toch één amuse-bouche dan, in de vorm van dit quasi-instrumentale ‘Descending’.