Accelerating Backwards: R.E.M. at the BBC

Voor 'Accelerating Backwards', vanavond te zien op Canvas, doken Michael Stipe, Mike Mills en Peter Buck - samen R.E.M. - in de archieven van de BBC. Ze kwamen weer boven met dertien songs, geplukt uit zeven optredens voor het Britse Huis van Vertrouwen.

De fragmenten worden door henzelf van commentaar voorzien; wij fietsen er alvast even met u doorheen.

We schrijven het jaar 1984 als de vier jonkies uit Athens, Georgia voor het eerst aantreden in 'The Old Grey Whistle Test', toen hét muzikale instituut van Auntie Beeb. R.E.M. zou pas veel later zelf een instituut worden, maar hier is al duidelijk waarom: het gedreven 'Pretty Persuasion' wordt opgeluisterd met adembenemende harmonieën, net als de rillingen opwekkende a-capellacover van de evergreen 'Moon River'. Alleen: dat haar van Michael Stipe!

1989

Twee jaar voor de doorbraak naar een miljoenenpubliek was R.E.M. al een Grote Groep. Dat kan je alleen al aflezen aan de houding van Stipe: de verlegen murmelende student kunstgeschiedenis uit de vorige passage heeft plaatsgemaakt voor een charismatische frontman. Hij gaat zijn maats voor in twee klassiekers uit 'Green', hun eerste plaat voor major Warner: 'Pop Song '89' en 'Orange Crush'. Alleen: die vlecht!

1991

In 1991 is het ondenkbare gebeurd: de lievelingen van de studenten en critici zijn gemeengoed geworden. 'Losing My Religion' blijkt ook twintig jaar na datum onverwoestbaar, en de akoestische pracht van 'Half a World Away' doet ons tersluiks een traan wegpinken. Stipe heeft intussen zijn haar geknipt - het wafelijzer heeft hij aan Buck doorgespeeld.

1995

Onze mening over 'Monster'? Matige plaat, geweldige singles. Neem nu 'Crush With Eyeliner': dichter bij seks is een R.E.M.-song nooit geweest. Wie de beelden ziet, weet dat Stipe al lang niet meer uit de kast hoeft te komen, maar de vestimentaire blunders zijn dit keer voor rekening van Mike Mills, die er ook in glitterpak en met designerbril uitziet als een hopeloze nerd.

1998

De laatste écht goeie R.E.M.-plaat? Wij twijfelen tussen 'New Adventures in Hi-Fi' uit '96 en opvolger 'Up' uit '98, de eerste zonder drummer Bill Berry. Op 'Up' werden mooie dingen uitgeprobeerd, maar single 'Daysleeper' is een zwaktebod, een doorslagje van ouder en beter werk. Hier wordt hij wel aangevuld met publiekslieveling 'Man on the Moon', uit de onverbiddelijke classic 'Automatic for the People'.

2001

De laatste grote R.E.M.-single? 'Imitation of Life'! Een perfecte popsong, uitgevoerd in even oogverblindende technicolor als het gelijknamige melodrama van Douglas Sirk. Het landerige 'All the Way to Reno', steekt er schril bij af. Als toemaat kiezen ze voor een gedegen maar niet echt memorabele uitvoering van het stokoude 'So. Central Rain'.

2004

boring!
Schade.