Achter de rug' op VIER

Er sprak gewichtigheid uit het decor van 'Achter de rug': dieprood, goud, en metershoge planten die de gaatjes vulden. Om onduidelijke redenen was er ook een papegaai voorzien die, zo zou blijken, nochtans geen beduidende rol zou spelen. We konden ons niet van de indruk ontdoen dat we het beest al eerder gezien hadden, op de schouder van de beruchte Harry uit 'The Sky is the Limit'. Kosten noch moeite gespaard.

Gelukkig was er nog presentator Sven De Leijer, wiens aanwezigheid als vanzelf relativering opwekt. Dat zou een talent kunnen zijn. Maar het gewicht dat opgehangen werd aan 'Achter de rug' was niet enkel gefingeerd: er hing ook een goed doel vanaf. Als Philippe Geubels en Daniël Termont hun respectieve woordelijke radbraking helemaal zouden uitzitten, ging er tweeduizend euro naar Unicef. Het filmpje waarmee de organisatie dat zogezegd zelf duidelijk kwam maken, liet de kans niet onbenut om vrijelijk te kakken op andere goede doelen en de bijbehorende BV's. Je vermoedde er de breinen achter 'De ideale wereld' en - nog dichter bij huis - 'Het gat van de wereld' achter. Dat heet: goed begonnen. En u weet wat dat wilt zeggen.

Dat er in 'Achter de rug' veel zou afhangen van het niveau van de gastsprekers die Geubels en Termont op de korrel kwamen nemen, was wel duidelijk, en dus speelde men voor de zekerheid op veilig door het halve adressenbestand van Humo de studio in te lokken: er was Jeroom, er was ons aller Oppersnor Guy Mortier, en er was Herman Brusselmans, die Humo al jaren wekelijks van een column voorziet. Het was ook Jeroom die de feestelijkheden mocht openen en alle aanwezigheden kort even mocht beschimpen, een kans die hij met zulke toewijding greep dat we niet eens geklaagd zouden hebben had erna de aftiteling al over het scherm gerold. Op dat moment hadden we namelijk al overtuigender gelachen dan we ooit met een jaarvoorraad aan 'Vlaamse streken' zouden doen. Wat we al vreesden, zagen we nogmaals bevestigd: het talent van Jeroom is ook op televisie toepasbaar - hij mag bij dezen volgende week een flink stel ketens en een ijzeren bol aan zijn bureau op de redactie verwachten.

Over bol en ketting gesproken: ook Elodie Ouedragogo, Jerooms ondertussen behoorlijk zwangere verloofde, was aanwezig als medelevende presentatrice. Elodie maakte in 'Achter de rug' haar schermdebuut als presentatrice, wat bijwijlen nog iets te merkbaar was. Haar rol was echter te beperkt om je daaraan te storen, en bovendien: een euvel dat mettertijd zichzelf wel zal oplossen. Er waren bovendien nog gasten opgedaagd in de studio, waarvan vooral Sarah Vandeursen bijbleef. Vandeursen, een nog nieuwe aanwinst van Woestijnvis en van geboorte underdog, slaagde erin haar gezicht net in de juiste plooi te trekken, en deed zo haar voordeel met haar imago. Promotie voor de man of vrouw die Vandeursen de televisiestudio's binnenloodste.

De gesel voor wie echter tegelijk ook Siegfried Bracke binnenliet. Bracke was in 'Achter de rug' te gast om zijn Gentse concullega Termont al grollend in de zeik te zetten. Vonden we op slag minder leuk, ongeacht wie er ook in de stoel van Termont had gezeten: wie een politicus de kans geeft om een rechtstreekse concurrent te beschimpen doet dat met het oog op spanning, maar krijgt er zonder uitzondering de nauwelijks verborgen agenda van de volksvertegenwoordiger in kwestie (m/v) erbij. Zo ook in 'Achter de rug': het duurde niet lang voor de felbesproken Gentse stadshal ter sprake kwam, wat als mop dan weer zo voorspelbaar was dat je 'm al van kilometers kon zien staan wachten.

Al was Brackes optreden in 'Achter de rug' wél van een uitzonderlijke timing. Eerder die dag had zijn partij immers bewezen dat politici anno 2015 al lang geen amusementsprogramma's meer nodig hebben om zichzelf onsterfelijk belachelijk te maken. Konden we die discussie dus eindelijk eens begraven, waarvoor dank. Moét wel de reden voor Siegfried Brackes verschijning geweest zijn die dinsdagavond, want tijdens z'n spreekbeurt bewees de ex-vlinderdas over geen zichtbaar gevoel voor humor te beschikken - of toch niet over het soort dat met camera's te registreren valt. Een poging om al meteen de sfeer erin te krijgen door Herman Brusselmans in het vizier te nemen, ontplofte verdienstelijk in het eigen gezicht, waarop Bracke de rest van z'n tijd aantoonde dat humor een kúnst is. Een kunst die, voor de duidelijkheid, niet gebaat is met halfzacht materiaal en de komische timing van een weekendongeval. Als het op makkelijk natrappen aankwam, vonden we Siegfried Bracke toch beter toen ie nog gewoon Valère De Scherp heette.

Niettemin: 'Achter de rug' mag dan wel weer een panelprogramma zijn, het is er wel eentje dat het venijn niet in de staart maar in de kop heeft zitten. Dat is een verademing, en in een televisielandschap waarin plastic wolkenkrabbers worden gebouwd op fundamenten van peis en vree, probeert 'Achter de rug' slinks een Boeing tussen de bovenste verdiepingen te mikken. Rustige vastheid is dodelijk op televisie, 'Achter de rug' lijkt dat op z'n minst te beseffen.

undefined

Quote

'Sorry dat ik iets later ben, ik moest Guy Mortier oppikken en hij bleek dieper begraven te zijn dan ik dacht.' - Jerooms openingsmop. Eens dat mausoleum op de Humo-redactie klaar is, zouden zulke problemen trouwens de wereld uit moeten zijn.

Tweet