Action ontsloeg hem om ‘diefstal’ van een zakje van 3 cent, nu krijgt hij 7.200 euro schadevergoeding

De Nederlandse Action-medewerker Dennis Kossink werd op staande voet ontslagen vanwege de ‘diefstal’ van een plastic zakje van 3 cent. Onterecht, oordeelde de rechter afgelopen donderdag. Hij krijgt een schadevergoeding van ruim 7.200 euro. ‘Nu weet ik hoe een overwinning voelt.’

Hij heeft ’t nog, het bewuste plastic zakje. De blauwe Action-letters iets verweerd door het verstrijken van de tijd, een scheurtje bij het handvat. Goedkope rotzooi, mompelt Dennis Kossink (41) als hij het gat van dichtbij bekijkt. Daar dacht zijn werkgever heel anders over. In maart werd de oud-vulploegmedewerker door de Action op staande voet ontslagen omdat hij het zakje meenam zonder 3 eurocent te betalen.

Dat ontslag was onterecht, oordeelde de kantonrechter van Arnhem afgelopen donderdag in de zaak die Kossink tegen het miljardenbedrijf had aangespannen. Hoewel hij het zakje had moeten afrekenen, zou het volgens de rechter gaan om een ‘vrijwel waardeloos voorwerp’ en stond het vergrijp niet in verhouding tot de ‘vergaande gevolgen’ van het ontslag voor Kossink.

Het is de derde keer op rij dat Action, dat vorig jaar een omzet draaide van 5,1 miljard euro, bakzeil haalt bij de rechter. Vorige maand nog vocht een medewerker die haar vader in overleg met de bedrijfsleider 15 procent medewerkerskorting had gegeven haar ontslag succesvol aan. Ook de Action-medewerker die in 2017 zoutjes uit een gescheurd zakje chips pakte, had volgens de rechter niet ontslagen mogen worden.

Weggekeken

Wat zo’n ontslag op staande voet kan aanrichten, vertelt Kossink in zijn zetel in het Nederlandse dorp Velp. Hij zit al vijf maanden in die zetel. Maanden waarin hij een huurachterstand opliep, alleen met een oxazepammetje nog in slaap kon komen en door zijn oud-collega’s werd weggekeken als hij nog in de Action kwam om toiletblokken en afwasmiddel te kopen (‘nergens goedkoper’).

Maar het ergst vond hij misschien nog wel dat hij zijn werk moest missen. Hij hóórde daar, zo voelde het. Hij was een ‘Velpenees’ tussen de ‘Velpenezen’ en geen werkdag was hetzelfde. De ene keer zat hij hoofdkassa, dan weer moest hij klanten helpen, maar vooral – en dat vond hij het leukste – vakken vullen.

‘Er kwam elke dag weer wat nieuws binnen in het assortiment en de kunst was dan om dat in te schikken in de meters die je had.’ Na afloop van zijn dienst maakte Kossink steevast even een rondje door de winkel. ‘De voldoening die ik voelde dat ik het dan weer voor elkaar had gekregen. Dat alles lekker schoon was en goed stond. Dan heb je het gewoon goed voor elkaar, toch?’

Begin april zou Kossink promotie krijgen tot vulploegleider, maar toen kwam dus dat incident met het zakje. Het was de dag voor het begin van carnaval. De weersverwachtingen waren somber, dus kocht Kossink in de ochtend twintig blauwe regenponcho’s bij de koopjesketen voor het plaatselijke dweilorkest ‘Zo toeter als’, waarin hij zelf trompet speelt. Toen hij ze die avond in een zakje wilde meenemen, waren de kassa’s al dicht.

‘Ik zei tegen mijn collega: dat zakje kom ik morgen even afrekenen. Maar de dag erna had ik het hartstikke druk met muziek regelen, het trompetje schoonmaken, kleren klaarleggen.’ Aan het plastic zakje heeft hij nooit meer gedacht, totdat Kossink enkele dagen later weer op zijn werk kwam.

Hoog bezoek

‘Ik was net een kwartiertje bezig toen er twee hoge heren binnenkwamen. Ik zei gewoon ‘goedemorgen’, want daar denk je toch niet bij na?’ Het hoge bezoek bleken de human resources-manager van het hoofdkantoor en de regiomanager te zijn en ze bleken voor hém te komen. Kossink werd naar de kantine geroepen, het gesprek duurde welgeteld vijf minuten.

‘De regiomanager begon erover dat ik dat zakje niet had afgerekend en dat daar ontslag op staande voet op stond.’ Kossink was zo verbouwereerd dat hij niet eens echt kon protesteren. ‘Met twee van die bazen ben jij maar een klein mannetje. Ze vroegen of ik direct mijn klokbadge en kleding wilde inleveren. Ik zei: moet ik naakt naar huis dan?’

De klap kwam des te harder aan omdat Kossink net zijn leven weer op de rails had na een periode van werkloosheid en een vechtscheiding van zes jaar. Door zijn schulden stond hij al onder bewind. ‘Ik had net een potje opgebouwd om voor het eerst in tien jaar weer op zomervakantie te gaan, met mijn dochtertje naar Spanje. Dat ging natuurlijk niet door.’

Uiteindelijk was het een goede vriend van hem die opperde dat hij zijn ontslag moest aanvechten. Kossink ging akkoord omdat hij ‘toch niets te verliezen’ had. Aanvankelijk wilde hij gewoon weer terug in dienst, maar de arbeidsverhoudingen bleken zo verziekt dat hij en zijn advocaat inzetten op een schadevergoeding. Tot grote verbazing van Kossink werd die donderdag toegekend.

Action reageert vrijdag getergd op de media-aandacht voor het vonnis. ‘Diefstal is diefstal. Je kunt nog zo zielig zijn, maar dat is geen reden om te stelen,’ stelt een woordvoerder. Toch is deze zaak wel aanleiding om ‘te kijken of de Action in sommige gevallen misschien toch eerder moet kiezen voor een formele waarschuwing. De menselijke maat is voor ons juist heel belangrijk.’

Voor Kossink is het belangrijkste dat zijn ‘naam gezuiverd is’. Dat ze hem in het dorp niet meer toebijten dat hij een ‘tasjesdief ’ is. ‘Nu weet ik hoe een overwinning voelt. Ik heb vannacht als een blok geslapen – wat ik in geen maanden heb gedaan.’ Van de 7.200 euro schadevergoeding die hij krijgt, ziet hij overigens weinig terug: die gaat direct naar de bewindvoerder.

(VK)