Adele: '25', de comeback van de Tottenham girl
19, 21: leeftijden die een mens veranderen. In het geval van Adele zijn het ook titels van platen die stuk voor stuk ook mensen veranderden. Na veel dralen en dolen is ze nu klaar met het langverwachte ‘25’ – vervolg van én breuk met het verleden.
'Ik haat het niet om beroemd te zijn, maar ik ben er wel bang voor: ik heb Amy Winehouse zien aftakelen'
De hemel boven Londen is van een miserabel grijs, zelfs naar Engelse normen. Beneden, in de drukke straten van Zuid-Londen, zoeft een vierdeurs Mini door het verkeer. Op de achterbank is een lege kinderstoel vastgeklikt. Vooraan, achter het stuur, zit Adele. Ze kijkt ietwat bezorgd: het ziet ernaar uit dat er weleens regen zou kunnen vallen uit de loden wolken boven haar. Tegenvaller, want dat zou betekenen dat ze haar plannen moet opbergen om met Angelo, haar zoontje van 3, naar de dierentuin te trekken. ‘Zo, vertel eens,’ begint ze plots. ‘Wat is er tegenwoordig zoal gaande in de muziekwereld? Ik ben niet echt meer op de hoogte, vrees ik.’
Tijdens het praten rijdt ze ontelbaar veel andere wagens voorbij, maar geen enkele bestuurder die Adele herkent in haar Mini. ‘Dat doen ze nooit,’ zegt ze. ‘Niet in deze auto.’ Ze is er niet rouwig om. Elke kans om haar beroemdheid op een armlengte afstand te houden, neemt ze dankbaar aan. Een doorsneemeisje uit Londen, zoals er wel meer zijn, zo omschrijft ze zichzelf nog het liefst. Zij het dan dat in het spoor van dit doorsneemeisje een Range Rover volgt: bodyguards, die haar veel kleinere Mini trouw door de straten van Londen volgen.
Ze draagt alvast het uniform van een doodgewoon Londens meisje: een wat vormeloze blauwzwarte trui, zwarte kousenbroek en witte sneakers. Haar donkerblonde haar heeft ze in een losse knot gebonden, haar make-up bestaat vandaag louter uit wat ze zelf noodzakelijk vond – ‘Het eerste paar rimpels is er al, zie je.’ Ze is op de terugweg van een repetitie met haar band. Vandaag was de eerste keer dat ze ‘Hello’ live bracht met een groep achter zich. Het nummer zal de eerste single worden van ‘25’, Adeles derde plaat – na respectievelijk ‘19’ en ‘21’, die elk de leeftijd verraden waarop ze ze uitbracht. Deze keer liggen de zaken iets anders: Adele, zoals ze zelf niet vergeet te vermelden wanneer ze het over de plaat heeft, is ondertussen 27. Al sinds mei. ‘Daarvoor ga ik hard op m’n kop krijgen,’ zucht ze. ‘Maar ik was wel degelijk 25 toen ik eraan begon te werken, vandaar.’
Wie zich afvraagt waarom er maar liefst twee volle jaren gekropen zijn in het maken van ‘25’, hoeft niet verder te kijken dan de achterbank: het kinderzitje rijdt mee. Als voorbeeld haalt Adele weer ‘Hello’ aan, waarbij er maar liefst zes maanden zaten tussen het schrijven van de strofes en het pennen van het refrein. ‘Een halfjaar lang liepen we rond met een half nummer,’ herinnert ook Greg Kurstin zich, die meeschreef aan ‘25’ en de plaat producete. ‘Om eerlijk te zijn wisten we niet eens zeker of ze wel zou terugkomen om het af te werken. Geduld hebben, meer konden we niet doen.’ Ondertussen is ‘Hello’ afgewerkt en de wereld ingestuurd, met maar liefst 50 miljoen YouTube-kliks in de eerste 48 uur tot gevolg.
undefined
'Mijn carrière is niet mijn leven, het is mijn hobby'
‘Mijn carrière is niet mijn leven,’ zegt Adele nu zelf over de lange tijd tussen haar laatste twee platen. ‘Het is mijn hobby, en dat blijft het.’ Die nuchtere kijk op haar eigen succes heeft ertoe geleid dat veel mensen haar zijn gaan zien als iemand die het haat om beroemd te zijn. ‘Maar dat is niet zo. Ik haat het niet, maar ik ben er wél bang voor. Ik zie bekendheid als iets giftigs, en het is erg makkelijk om eraan te bezwijken als je het een volmacht geeft over je leven.’ Ze haalt de vergelijking aan met Amy Winehouse, met wie ze in de vroegste periode van haar carrière de aandacht moest delen. ‘Ik heb haar maar een paar keer ontmoet, maar haar aftakeling is één van de redenen waarom ik vooral angst voel bij roem. We vonden het allemaal enorm entertainend om haar voor onze ogen in een wrak te zien veranderen. We smulden ervan. En hoe triest het me ook maakte, als iemand me een foto van haar toonde, keek ik ook. Misschien hadden we dat niet mogen doen: als we met z’n allen niet hadden gekeken, waren ze na een tijdje ook gestopt met haar te fotograferen.’
Het is vreemd om te denken dat Adele anderhalf jaar geleden al dacht klaar te zijn met ‘25’. Ze klonk overtuigd toen ze dat had laten weten aan haar manager, maar die was niet zo zeker en stuurde de demo’s naar Rick Rubin, de legendarische producer van alles van Slayer en Red Hot Chili peppers tot Kanye West en Beastie Boys, en adviseur tijdens de opnames van ‘21’. ‘Ik geloof je niet,’ zei hij haar vlakaf na ze beluisterd te hebben, terwijl hij door z’n lange baard streek. ‘Hard,’ herinnert ze zich. ‘Maar ik vatte het al bij al nog vrij goed op, vond ik. Even twijfelde ik wel of ik niet gewoon zou gaan schreien. Maar hij had gelijk: ik geloofde mezelf ook niet. Ken je dat, van die popnummers die erg goed klinken maar waarbij je voelt dat er vooral leegte achter schuilt? Zulke nummers had ik geschreven. Ik had me er te snel van afgemaakt, en zo maak je geen plaat. En al helemaal niet als die ‘21’ moet opvolgen. Verwachten dat mensen om het even welke shit van je kopen omdat jij het bent, is schandalig. Dus begon ik helemaal opnieuw.’
Niet dat daarmee alle klappen geïncasseerd waren. Een poging tot samenwerking met Damon Albarn eindigde breed uitgesmeerd in de tabloids. Volgens Albarn was Adele ‘onzeker’, en haar muziek ‘middle of the road’. ‘Ik was een enorme Blur-fan toen ik opgroeide. Maar nu heb ik alleen maar spijt dat ik ooit heb geprobeerd om met ’m samen te werken. We konden niet eens één nummer samen afwerken, en toen ik ’m tussendoor gewoon vroeg hoe het was om weer muziek te maken na een kind gekregen te hebben – hij is zelf ook vader – ging hij me achter mijn rug onzeker noemen. Geloof me, probeer nooit om je idolen te ontmoeten. Die wijsheid kan ik nu wel onderschrijven.’ Eerder dit jaar ontmoette ze anders wel Stevie Nicks, ook één van haar idolen. ‘Ook verschrikkelijk gênant, ik kon niet stoppen met huilen. Snot en alles, ik zweer het je.’
Of dat ooit helemaal weggaat? Ze vreest ervoor. ‘Zodra ik een ruimte vol beroemdheden binnenstap, voel ik me als een bedriegster die eruit gegooid zal worden zodra ze wordt betrapt. Alsof ik meedoe in een verborgencamerashow: ‘Verrassing! Dit is allemaal opgezet spel! Zo, en nu sturen we je weer terug naar Tottenham.’
Tottenham is de Londense wijk waarin Adele de eerste tien jaar van haar leven heeft doorgebracht. De armoede onder de inwoners is er erg zichtbaar. De criminaliteit ook. Vier jaar geleden was het nog de brandhaard van waaruit de Londense rellen van 2011 zich verspreidden, van wijk tot wijk.
Een tankstation komt in zicht en ze doet haar Mini stoppen. In het gebouw ernaast, opgetrokken in rode baksteen met op de benedenverdieping een uitdragerij, deelde ze sinds haar 14de een appartement met haar moeder Penny. ‘Het vierde, vijfde, en zesde raam,’ wijst ze. ‘Daar woonden we.’ Haar vader verliet het gezin toen ze nog een kleuter was – het moet zowat haar minst favoriete gespreksonderwerp zijn, en ze weigert halsstarrig te zeggen dat zijn afwezigheid ook maar enige invloed op haar latere leven heeft gehad. Penny was pas 18 toen ze van Adele beviel. Hun band is altijd goed geweest: op het toppunt van het succes met ‘21’ woonde Adele nog altijd bij haar in. ‘We kunnen over alles praten. Ik heb me nooit voor mijn moeder geschaamd, en ik heb ook nooit gerebelleerd toen de leeftijd kwam om dat te doen. Ik heb zelfs nog nooit een joint geprobeerd.’
Ze zegt het niet zonder melancholie in haar stem, een gevoel waar ‘25’ (hoes links) niet toevallig van doordrongen is. ‘Ik heb al heel wat spijt gevoeld sinds ik 25 geworden ben. Tristesse ook, die me op manieren weet te raken die ik voordien niet eens kende. Er zijn heel veel dingen waarvan ik nu pas echt besef dat ik ze nooit zal doen. Niet omdat ik bekend ben, maar omdat ik er nooit de tijd voor zal hebben. Ik zal nooit journalist zijn. Ik zal nooit lesgeven. En nu ik moeder ben, zal ik nooit meer alleen zijn. Alleen bij dat laatste voel ik geen spijt, maar het voelt wel alsof ik al bij al maar erg weinig tijd voor mezelf heb kunnen maken. Eerst was ik het kind van mijn moeder, nu ben ik zelf moeder. Ik heb alles opgeteld misschien een goeie vijf jaar voor mezelf gehad (lacht).’
Bij de vraag of ze het mist, die tijd voor zichzelf, twijfelt ze. ‘Niet zo erg. Elke dag misschien één seconde. Maar in die seconde kan ik niet anders dan terugverlangen naar pakweg tien jaar geleden, toen ik toen gewoon muziek schreef voor mezelf, omdat het niemand wat kon schelen. Ik probeerde op tijd op school te raken – dat was het zowat qua verantwoordelijkheid. Hoe geweldig is dat niet, zo’n leven? Maar dat besef je natuurlijk nooit op het moment dat je er middenin zit.’
Leven zonder zonde
De komst van Angelo was anders wel de ideale reden om zich een keer voor een iets langere tijd uit de aandacht terug te trekken. Het leven dat ze ondertussen leidde, was huiselijk, zegt ze. ‘Maar allesbehalve teruggetrokken. Er is geen park, geen winkel of geen supermarkt of ik heb me er wel vertoond, de voorbije jaren. En dan toch moeten horen dat je verdwenen bent.’
undefined
'Uitkateren terwijl er een kleuter rondrent, is een marteling. Het is alsof ze wéten dat je ligt te sterven'
De meest merkbare impact van Angelo’s geboorte toont zich misschien wel in de lege asbak van de Mini: Adele is gestopt met roken. ‘Ook al hield ik ervan. Maar het is nu eenmaal niet erg cool om aan longkanker te sterven als dat betekent dat je zoontje dan zonder moeder komt te zitten.’ Drinken doet ze wél nog. Maar minder. Eén drankje per week, zoiets. En dat terwijl ze naar eigen zeggen iedereen vroeger onder tafel kon drinken. ‘En dan zonder rust het podium op, nooit een probleem mee gehad. Maar uitkateren terwijl er een kleuter rondrent, is een marteling. Het is alsof ze wéten dat je ligt te sterven.’
27 is ze nu: gezonder en, zo beweert ze zelf, huiselijker dan ooit. Geen zonden, veel verantwoordelijkheid. Maar ze voedt Angelo niet alleen op: zijn vader, een 41-jarige bankier, is er ook nog. ‘Dit is de relatie waarin ik me de rest van m’n leven zie slijten. Ik heb hem ontmoet tijdens de drukste periode na ‘21’, en hij heeft me altijd gesteund. Daar moet je wel een sterke man voor zijn. En tomeloos veel vertrouwen voor hebben: je deelt je vriendin per slot van rekening met de rest van de wereld.’ Ik vraag of ze hem haar nieuwe plaat al heeft laten horen, waarop alvast één nummer, ‘Water Under the Bridge’ onomwonden over hem gaat: ‘Néé, ben je gek. Wat als hij het maar niets vindt?’
Toen ze zwanger werd, zat Adele nog in een kleine crisis. De surreële proporties die haar bekendheid na ‘21’ had aangenomen, hielden haar wakker. ‘Want hoe bekender je wordt, hoe kleiner je leven gaat aanvoelen. Heel gek. En heel beangstigend.’ De plaat verkocht waanzinnig goed, en blééf dat doen – zelfs terwijl de zangeres met uitgetelde stembanden had te kampen en een hele poos van het podium moest wegblijven. Een operatie was nodig, waardoor er hele pagina’s uit haar tourschema geschrapt dienden te worden. En net na die slopende periode kreeg ze te horen dat ze zwanger was.
Het moment voelde allesbehalve ideaal aan, herinnert ze zich, maar nu ze erop terugkijkt, was het dat misschien net wel. ‘Het was het minst voor de hand liggende moment om me op het moederschap voor te bereiden, maar daarom net goed. Tot dan was ik vooral druk bezig geweest met me angst te laten aanjagen door zowat alles in mijn leven waarover ik geen controle meer leek te hebben. Met Angelo veranderde dat en werd alles weer herleid tot normale proporties. Om eerlijk te zijn: ik weet niet of ik was teruggekomen, mocht hij er niet geweest zijn.’
Dat ze Angelo nu zo vrijelijk noemt, is niet zo voor de hand liggend als het lijkt. Kort na zijn geboorte klaagde ze – met succes – de paparazzi aan die het waagden foto’s te nemen van haar pasgeboren zoon. Zelfs de naam die ze gekozen had, kon ze vrij lang geheimhouden. Tot het mensen begon op te vallen dat ze een nieuwe tattoo op haar hand had: een jongensnaam, toevallig. Eén plus één is twee.
Ze pauzeert even. ‘Weet je welke plaat misschien wel de grootste invloed op ‘25’ heeft gehad? ‘Ray of Light’ van Madonna. Wacht nog even voor je begint te lachen, want er zit wel degelijk een verklaring achter: dat is de plaat die ze schreef net nadat ze moeder was geworden. Voor mij was dat het bewijs dat je iets fundamenteel ingrijpends als het moederschap kunt meemaken, en toch nog altijd de persoon terugvinden die je voordien was. Het was nodig dat iemand me daaraan herinnerde: toen Angelo net geboren was, gierden de hormonen door mijn lijf. Ik wist even niet meer waar ik het had, en die plaat verzekerde me: ‘Fuck it, het komt wel weer in orde.’
Geen tieten te koop
Even later, een trendy Japans restaurant – culinaire gidsen omschrijven het als ‘waanzinnig lekker, maar belachelijk duur’. Adele vierde er onlangs nog haar verjaardag. Ze bestelt een amaretto, maar bedenkt zich op het laatste moment en vraagt een glas witte wijn: ‘Ik herinnerde me plots dat dit eigenlijk een interview is.’ Ze is zich bewust van haar klassevolle imago, en van hoe vaak dat in de media wordt uitgespeeld tegen de Miley Cyrussen van deze wereld, maar blij is ze er niet mee. ‘Als zij ervoor kiezen om hun lichaam te tonen, wil ik niet de vrouw zijn die een andere vrouw daarvoor gaat berispen. Maar het is niet nu eenmaal niet mijn ding om met m’n tieten te koop te lopen. Heeft dat te maken met mijn gewicht, hoor ik je nu denken. Nee, ik denk niet dat het anders zou zijn als ik graatmager was. Maar ik vraag me wel af of ik magerder even succesvol geweest zou zijn als nu. Ik ben nu eenmaal niet perfect in een wereld waarin het de regel is dat beroemde vrouwen dat wél zijn.’
undefined
Dat gezegd zijnde: kennelijk vragen journalisten haar vaak of ze ooit voor Playboy zou poseren. ‘Belachelijk. Vragen ze dat nu omdat ik een vrouw ben, of omdat ik dik ben? Het eerste zou seksistisch zijn, het tweede gewoon grof.’ Het zou overigens niet de eerste keer zijn dat ze zich als vrouw moet verdedigen. Ze herinnert zich levendig hoe ze als vrouwelijke artiest weleens in vergaderingen met mannen in maatpak verzeilde, en niet serieus genomen werd wanneer ze haar mond opendeed. ‘En ik was de fucking artiest over wie het ging! Absurd.’
Plots verandert ze van toon. Milder. ‘Denk je dat de mensen teleurgesteld zullen zijn omdat ik me nu best gelukkig voel?’ vraagt ze. Ze meent het, want ze weet dat haar nummers vaak houvast bieden voor mensen die op de dool zijn, die op zoek zijn naar troost. ‘Iemand kunnen troosten vind ik het hoogste wat je kunt bereiken met je muziek, maar toch hoop ik dat mensen niet teleurgesteld zullen zijn als ze in de nieuwe nummers geen lapmiddeltjes meer vinden voor hun hartzeer. Niet dat de nieuwe plaat echt in your face vrolijk is, hoor.’
Ik wil ten slotte nog weten of Adele anders tegen de muziek op ‘21’, haar grootste succes, aankijkt, nu ze fundamenteel vrolijker door het leven gaat. ‘Nee, ik ben forever ‘21’,’ zegt ze. En ze kakelt er haar kenmerkende lach achteraan. ‘Ik blijf die nummers omarmen, en dat zal ik blijven doen. Wanneer ik naar een groep ga kijken, wil ik óók dat ze hun grootste hits spelen. En als ze dat niet doen, vind ik ze een stelletje cunts. De meeste mensen geven niet om je volledige oeuvre, ze geven om dat ene nummer dat hen doet terugdenken aan een bepaald moment in hun leven. Ze laten je binnen in hun ziel, en dat is het mooiste geschenk dat je kunt krijgen.’ Ze glimlacht. ‘Als je dát kunt bewerkstelligen met een nummer, dan moet je dat spelen. Geen twijfel mogelijk.’
(c) 2015 Rolling Stone. First published in Rolling Stone Magazine. All rights reserved. Distributed by Tribune Content Agency
Bewerking Tom Raes
undefined
Het leven van de fan
Goed nieuws voor de Adele-fan: ‘Hello’ is geen song over een ex-geliefde, maar gaat over ‘iedereen die door de zangeres graag gezien wordt’. Luidens minstens drie gevonden interviews telt ze daar ook al haar eigen fans bij. Ze onderscheidt zich daarin van pakweg Tool-frontman Maynard James Keenan, die vorige week zijn al te rabiate fans ‘onuitstaanbare mongolen’ noemde ★★★ Keenan mag dat van ons, de getalenteerde klootzak ★★★ De Londense ziet u niet alleen graag, ze wil u ook zijn. Quote: ‘Ik wil over het echte leven zingen. Daarom ben ik getrouwd met een normale man, zit er tussen mijn vriendinnen geen enkel topmodel, en kijk ik – net als iedereen – in mijn vrije tijd naar slechte reality-tv als ‘Tienermoeders’. Ik wil mijn leven doorsnee, op het saaie af. Voor mijn fans’ ★★★ De tattoo die ‘PARADISE’ spelt op Adeles linkerhand (de echte fan weet uiteraard dat haar zes tattoos samen een eigen Wikipedia-pagina hebben, en dat zelfs Dave Navarro en Tommy Lee het nooit zover geschopt hebben), echoot de ‘PARADISE’-tatoeage op de hand van Lana Del Rey. Toeval? Zelf zegt ze van yep. ‘Ik veronderstel dat Lana door die tattoo nu denkt dat ik een halfgare fangirl ben. Ik bén fan, maar vooralsnog geen malloot’ ★★★ Feit: maakt niet uit hoe vurig de fan, er is altijd wel iemand die de vlam nóg hoger doet oplaaien. Neem Tobias Jesso Jr., de piepjonge Canadese piano man, begin dit jaar nog aan het woord in Humo: ‘Adele is mijn favoriete artieste aller tijden. Alles aan haar is perfect. Haar uitstraling, haar songs, haar stem, alles. Ik hou van haar, van hoe wereldberoemd ze is, én van de manier waarop ze daarin geslaagd is. Niets zou me gelukkiger maken dan wanneer zij een nummer zong dat ik geschreven heb.’ Mogelijk koestert u diezelfde ambitie, maar Jesso Jr. heeft dat doel ondertussen bereikt: op ‘25’ is ‘When We Were Young’ mede van zijn hand ★★★ Of Tracey Thorn, jarenlang het gezicht van Everything But the Girl en alleen al uw respect waard voor de wijze waarop ze Massive Attacks ‘Protection’ het eeuwige leven inblies: ‘Ik ben tot het besef gekomen dat ik in vergelijking met Adele een prutszangeres ben. Ik zou iemand wurgen om te kunnen zingen als haar. Ik heb trouwens al iemand op het oog’ ★★★ En hoe moet je als fan concurreren met iemand die het in Adeles thuisland ooit voor het zeggen had? Brits ex-premier Gordon Brown stuurde haar een brief waarin hij haar ‘het licht aan de einde van de tunnel’ noemde, en haar bedankte ‘om het moraal van de Britten hoog te houden tijdens een economische crisis’ ★★★ Daar staat u dan, met uw ‘Ik hartje Adele’-borduurwerk.
Van ‘19’ naar 192.000.000
Anno 2015 krijgen weinig muziekfans zóveel cijfermateriaal voor de kiezen als Adele-ultra’s. De zes Grammy’s die ze in 2012 won? Samen wegen die volgens één bron evenveel ‘als vier pasgeboren baby’s’ – of nog: ‘als de hoeveelheid kaas die de gemiddelde Amerikaan jaarlijks eet’. Zomaar op het internet te vinden ★★★ Zes is dan weer de geschatte leeftijd die Adele had toen ze naar eigen zeggen voor de laatste keer een boek helemaal uitlas: ‘Mathilda’ van Roald Dahl. Twee? Het aantal klontjes suiker in haar thee. Krijg die informatie maar eens allemaal verwerkt, na de werkuren ★★★Gewichtiger cijfers zijn er ook: in de officiële ranking ‘Best verkochte platen aller tijden’ staat ‘21’ van Adele heden op de twintigste plaats. Dat is: achter Celine Dion (twee keer), ‘Led Zeppelin IV’ en een – lopen! – best of van Eagles, maar vóór Springsteens ‘Born in the USA’, Metallica’s zwarte, Michael Jacksons ‘Bad’, Pink Floyds ‘The Wall’ en Nirvana’s ‘Nevermind’. De Adele-fan is nooit alleen ★★★ Adele heeft aangekondigd dat ‘25’ wellicht haar allerlaatste plaat wordt die genoemd is naar een leeftijd. Over ‘19’, ‘21’ en ‘25’ zei ze het volgende: ‘Het waren snapshots, blijvende herinneringen, schetsen van mijn mentale huishouding op cruciale momenten in mijn leven. Maar ondertussen ben ik 27 en ik heb dus alle scharniermomenten achter de rug, ik verwacht geen fundamentele veranderingen meer te ondergaan’ ★★★ Als u het ons vraagt: een uitspraak die enkel gedaan kan worden door iemand die nog geen 35 (beseffen dat die eerste grijze haren niet meer weggaan), 46 (vaststellen dat die jeugdige energie niet meer terugkomt) of 78 (inzien dat je je stoelgang altijd als te vanzelfsprekend hebt genomen) is geworden ★★★ Een laatste getal: in zijn premièreweek op YouTube werd de nieuwe single ‘Hello’ 192 miljoen keer aangeklikt. U kan zich bij dit soort opgeblazen getallen niets voorstellen? Zeven dagen lang begonnen elke seconde opnieuw 317 fans aan hun kijkbeurt, zo bekeken valt dat nog mee.
Hoge Adele
Heeft Phil Collins nu wel of niet meegewerkt aan ‘25’? Waar is de song gebleven die Adele met Whiz Kalifa maakte? Wat is er van het nieuws dat Tom Coninx ‘wel brood ziet in een collaboratie’? Werkten met zekerheid aan ‘25’: Bruno Mars, Danger Mouse en ’s werelds bekendste broodschrijver: Max Martin ★★★ Vroeger mocht Adele haar fans al eens verblijden met een ongeleide zatte tweet, maar daar werd ze op gegeven moment voor teruggefloten door haar eigen management: voortaan dienen drie mensen uit haar omgeving een paswoord in te geven vooraleer ze een spontane ingeving op Twitter gezet krijgt ★★★ Een alcoholslot voor sociale media: men lijkt iets op het spoor ★★★ Rijpe peren lokken wespen, en dus krijgt Adele af te rekenen met tegenstanders. Heel af en toe delen ook de fans in de brokken, zoals bij deze uitspraak van Noel Gallagher: ‘Welke onnozelaar is in godsnaam geïnteresseerd in wat Adele doet? Ze is het soort doodsaaie artiest aan wie roem en faam verkwist is. Idem: One Direction – stuk voor stuk in rehab voor hun 30ste – en Ellie Goulding. Met hun elektronische sigaretten en hun parfums die ze speciaal voor kerst op de markt brengen...’ ★★★ Voor de liefhebbers: het Adele-parfum geurt naar braambessen, rozen en vanille, en werd nooit op dieren getest.
(fvd)
Bekijk de videoclip voor 'Hello', de nieuwe single van Adele:
undefined
