Admiral Freebee - The Honey & The Knife

Natuurlijk is élke Rock Rally-finale een Gebeurtenis - zondag 28 maart is het weer zover: AB Brussel, allen daarheen! - maar die van 2000 net iets meer.

Vanwege deze anekdote: toen de jury het maar niet eens raakte wie van Mintkzov (toen nog Mintzkov Luna) of Admiral Freebee moest winnen, dreigde voorzitter (mvs) door het raam op de eerste verdieping van de AB te springen als Mintzkov Luna het niet haalde. Het smeerlapke wist als enige dat het venster niet aan de binnenkant kon worden geopend, en dat hij zijn dreigement toch niet kon uitvoeren. En Mintzkov Luna won.

Admiral Freebee en Mintzkov delen dus een kleurrijk verleden, en nu ook deze pagina. Want tien jaar later staan beiden scherper dan ooit, brengen ze gelijktijdig een nieuwe cd uit, en kunnen wij nog altijd niet kiezen.

'The Honey & the Knife', zijn vierde, is Admiral Freebees beste plaat tot dusver, en het perfecte medicijn op weg naar een nieuwe lente. Dat hij een meer dan degelijke Jagger kan neerzetten, disco-Stones erop en eraan, had de geweldig aanstekelijke single 'Always on the Run' ons al geleerd.

Dat de Admiraal nog heel wat meer grote voorbeelden kan opslorpen, verwerken en op hoogst persoonlijke wijze weer uitspuwen, leert de rest van 'The Honey & the Knife' ons.

Zoek het Tom Waitsje in opener 'Blues from a Hypochondriac' (al eens een banjo horen duelleren met een Crazy Horse-gitaar?), het Elvisje in ghost track 'The Green Light Shines', het 'Ragged Glory'-feeltje in 'The Longing Never Stops', weer Jagger in het gehoot en -holler in de brug van 'The Art of Walking Away', en - kijk eens aan - het Admiral Freebee'tje in de preach van 'My Hippie Ain't Hip' ('Instead of showing 20 year old girls my bruises / I should be working the streets, telling the kids what the blues is!'), een song die verder het zompigste van Queens of the Stone Age evenaart.

Nooit wordt er echter geparodieerd, gepersifleerd of gekopieerd. Admiral Freebee is de meester van de knipoog geworden, gebruikt zijn invloeden als wapens, en serveert tussen het meest gevarieerde materiaal uit zijn voorlopige oeuvre een paar van de wonderschoonste liedjes ooit door een Belg (van Brel tot Leyers) geschreven: ze heten 'Look at What Love Has Done', 'Under My Secret Skin' en 'Fools Like Us'.

Maar we moesten het kort houden. Welaan: tot dusver stonden er op elke Freebee-cd wel één of twee songs die we na een paar luisterbeurten gingen skippen, op deze geen enkele. Top dus.