Afscheid van het scherm: Michiel Hendryckx trekt Europa in

'Weet je wat het is: ik ben gewoon mededeelzaam.' Geen speld tussen te krijgen, Michiel Hendryckx.

Nog enkele weken is Michiel Hendryckx te zien met een motorhelm op het hoofd in 'De bende van Wim'. Vervolgens met schipperspet aan het roer van 'Het Bourgondisch complot', de ode aan zijn vele obsessies en bevliegingen. Maar terwijl Vlaanderen hem in herhaling bekijkt op tv, zal de man zelf weer door Europa dwalen, drie maanden lang in z'n eentje in een blauwe Mazda. Het is zeker dat hij foto's zal nemen op zijn reis. Het is vrijwel onontkoombaar dat hij lange conversaties zal aanknopen met wildvreemden. Om warm te lopen: een Humo-interview.

MICHIEL HENDRYCKX «Ik ben hier halsoverkop aan 't vertrekken, zoals je ziet.

»(wijst naar zijn met boeken en objecten volgestouwde woonkamer) Eigenlijk ben ik een echte huisman, zeer vrouwelijk. Ik kook, ik strijk, ik kan mij volledig verliezen in winkels van porselein en potten en pannen. Je kan maar op reis gaan als je een goed nest hebt om uit weg te gaan - en een goed nest om weer in thuis te komen. Daar gaat mijn poetsvrouw voor zorgen. Zalig is dat, weten dat dit huis in goeie handen is.»

HUMO Waarheen gaat de reis?

HENDRYCKX «Voor het Antwerpse Fotomuseum maak ik een tentoonstelling over 'Dolen', en zo zal het boek ook heten. Ik heb altijd op een verdwalende manier gereisd. Hier vlakbij begint de autosnelweg. Vroeger stonden we daar met een slaapzak en een paar spullen te liften. Stopte er iemand die vroeg 'Naar waar moet ge?', dan zeiden wij: 'Naar waar gaat gij?' Zo maakten wij hele reizen door Frankrijk, Duitsland. Als die vent - of die vrouw, hè - ons aanstond gingen we mee tot bij hem thuis, en anders zeiden we: zet ons hier maar af. Verloren lopen in Europa, zo heb ik dat altijd gedaan.

»Morgen vertrek ik naar het zuiden van Italië. Ik ben er nog nooit geweest. De policy is dat ik daar een goedkoop hotel zoek en een paar weken ga rondlopen. Straatfotografie - iets wat eigenlijk niemand meer doet.»

HUMO Henri Cartier-Bresson achterna?

HENDRYCKX «Juist, maar als je die naam schrijft: gelieve erbij te zetten dat ik nog niet aan 's mans voetzolen kom, laat staan aan zijn enkels.

»Ik hoop dat er een publiek voor is. Want ik subsidieer heel dat project zélf, en dat is zeer duur. Ik moet er dikwijls om lachen. In Vlaanderen is er heel veel geld voor theater - voorál voor theater - waar dan een koe en twee paardenkoppen naar gaan kijken. Maar jonge gasten die met een popgroep willen beginnen: dat is kiezen voor een hongerbestaan, daar is geen geld voor. En voor fotografie al helemaal niet. Niet dat het mij een barst interesseert: ik ben eigenlijk fier dat ik het zelf kan betalen.»

HUMO Is er een dwingende reden voor het boek?

HENDRYCKX «Niet echt. Het Fotomuseum had mij gevraagd om een overzichtstentoonstelling te maken, en Lannoo wilde daar een koffietafelboek bij maken - (grimmig) de dikke Michiel Hendryckx. Ik dacht: lap, ik ben een has-been! Overzichtstentoonstellingen van levende fotografen: ik vind dat gênant, dat is een vroegtijdige grafsteen. Bovendien zijn mijn foto's niet gemaakt om tentoongesteld te worden. Ze zijn gemaakt om in de krant te staan. Dus heb ik gezegd: laat mij liever een originele tentoonstelling maken.

»Ik liep al lang met het idee om iets te maken over Europa. Dat on the road-gevoel dat je in Amerika hebt, die Amerikaanse mythe, dat kan je perfect ook in Europa krijgen. Wat is er fantastischer dan in Zuid-Italië in een barokke kerk te staan waar je de jezuïeten nog door de lucht ziet vliegen? In Europa heeft elk gebouw een verhaal. Het is leuk om al die referenties terug te zien. De romantiek van de negentiende eeuw! Viollet-le-Duc! (Zucht) Ik weet het, Hendryckx de schoolmeester is daar met zijn opgeheven vingertje. Ze mogen er gerust mee lachen in Het Gat van de Wereld. Er zijn véél mensen die graag naar mij luisteren.»

Lees het volledige interview in Humo 3575.

undefined