Afscheid van Marc Van Eeghem: 'Een groot voorbeeld voor ons allen, en hoe we met onze problemen zouden moeten omgaan'

Gisteren is acteur Marc Van Eeghem (57) overleden, na een gevecht van zeven jaar tegen prostaatkanker. Het einde kwam onverwacht, althans onverwachter dan hijzelf afgelopen weekend inschatte toen hij, vanuit zijn bed uitkijkend op het Antwerpse Stadspark, zijn laatste interview liet optekenen door Humo-journalist Diederik Van den Abeele. U leest het dinsdag in Humo.

Diederik Van den Abeele «Ik kon van tevoren niet goed inschatten hoe ziek Marc zou zijn. De berichten over zijn fysieke toestand waren de laatste jaren en maanden nogal wisselvallig, tot duidelijk werd dat hij gestopt was met chemo en volgens de artsen uitbehandeld was. Een paar maanden geleden had hij zelfs nog behoorlijk van zijn oren gemaakt op Facebook omdat Wikipedia hem als 'terminaal' had omschreven.

»Marc was erg veranderd sinds de vorige keer dat ik 'm had gezien, zo'n twee jaar geleden. Hij zag er een pak ouder en verzwakt uit, maar hij was vooral erg moe. Tegelijk was hij ook heel helder, grappig en gevat. Op dat moment wees niets erop dat hij enkele dagen later zou sterven, al besefte hij zelf wel dat hij niet meer alle tijd van de wereld zou krijgen. Zelf sprak hij over enkele maanden, en tijdens die paar uur dat ik bij hem was, waren er geen tekenen om daaraan te twijfelen.

»Twee dagen na het gesprek heb ik hem het interview laten nalezen. Hij had geen opmerkingen over de tekst en was heel tevreden. Daarna verliep de communicatie moeilijker – niet zo raar, hij sliep immers veel. Woensdagavond, één dag voor zijn dood, heeft Marc mijn sms'jes beantwoord. Humo en ik waren best bezorgd over zijn toestand, en over de foto’s bij het interview die nog geregeld moesten worden. Marc had zelf gevraagd of Stephan Vanfleteren hem kon fotograferen – 'Laat Stephan donderdag maar naar het ziekenhuis komen,’ sms'te hij me nog.

»Die donderdagochtend, de dag van zijn dood, had ik hem aan de lijn. Bleek dat hij de dag na ons interview dringend in het ziekenhuis opgenomen was met interne bloedingen aan de blaas. Hij wist niet goed wat er zou gebeuren. Rond de middag heeft hij me ge-sms’t: dat het misschien toch niet het goede moment was om foto's te nemen. Hij stelde voor dat Stephan op een ander moment zou komen. Die avond vernam ik in het nieuws dat hij overleden was. Dat was een grote schok.»

HUMO Vermoedde hij donderdag dat het misschien toch heel snel kon gaan?

Van den Abeele «Ik had niet de indruk. Toen ik met hem belde, was hij helder en strijdvaardig, net zoals tijdens het interview dat ik enkele dagen eerder van hem afnam. Hij klonk alsof hij ook dit nieuwe probleem wel het hoofd zou bieden. Ik had helemaal niet het gevoel dat het ons laatste gesprek was geweest.

»Achteraf heb ik begrepen dat hij op dat moment niet alleen was: hij werd omringd door de mensen die hij graag zag en die hij niet wou achterlaten, want dát was de reden van zijn strijdlust. Toen die mensen hem verzekerden dat het goed was, is hij ingeslapen.»

HUMO Hij is vanaf de diagnose opvallend rationeel en positief tegenover zijn ziekte blijven staan.

Van den Abeele «Dat heb ik zelden gezien bij iemand die zo ziek is. Het is om stil van te worden. Wij zitten allemaal weleens te zeuren en te piekeren, en ongelukkig te wezen om de kleinste problemen… Je zou je haast gaan schamen. Wat een verschil met hoe Marc letterlijk tot de laatste snik met zijn ellende omging. Zelfs een paar uur voor hij stierf, maakte hij nog dapper grapjes. Een groot voorbeeld voor ons allen, en hoe we met onze problemen zouden moeten omgaan.»

HUMO Als hij zich al zorgen maakte, was het om de mensen die hij zou achterlaten.

Van den Abeele «Zo hebben zijn vrienden, familie en collega’s hem ook altijd gekend: als een gever, als iemand die zich wegcijferde en in de eerste plaats bekommerd was om anderen. Een heel bescheiden mens ook.»

HUMO Hoe voelt het om iemands laatste publieke woorden opgetekend te hebben?

Van den Abeele «Een beetje raar. Ik ben nog sterk onder de indruk. Achteraf heb ik het gevoel dat ik, door zo lang en intens met hem te spreken, hem beter heb gekend dan dat ik hem écht heb gekend – alsof ik de spreekbuis moest zijn voor wat hij zeker nog wilde zeggen.

»Ik ben vooral heel blij dat ik zijn laatste positieve, warme woorden heb mogen aanhoren en neerschrijven – een boodschap van hoop en liefde. Hopelijk doet het veel mensen iets in deze kerstperiode. Ik heb er in ieder geval veel aan.»

undefined