Afscheid van 'Wallander'
Voor de allerlaatste keer kruipt Kenneth Branagh zaterdag in de rol van Kurt Wallander, de melancholische Zweedse rechercheur die de afgelopen seizoenen naast een hele hoop misdaden ook de scheiding van zijn vrouw, de aftakeling van zijn vader en opkomende diabetes door overmatig drankgebruik moest verwerken.
HUMO Hoe is het met Kurt aan het begin van dit laatste seizoen?
Kenneth Branagh «Hij is gelukkig, voor zover hij gelukkig kán zijn. Dat zijn werk zo zwaar op hem weegt, is overigens niet de bedoeling, hoor: Zweedse politieagenten vertelden me dat ze bij hun training te horen krijgen dat ze een methode moeten ontwikkelen om de knop om te draaien. Dat valt, moesten ze toegeven, uiteraard niet altijd mee. Vooral niet als je een moordenaar op het spoor bent, of een vermist kind zoekt. Maar zelfs in die extreme gevallen is het heel belangrijk om toch weer terug te keren naar je gezin en je thuissituatie. Wallander slaagt daar niet in, en daarvan zien we de gevolgen.»
HUMO De dementie van zijn vader is erfelijk, en Wallander begint de controle te verliezen. Hoe heeft u zich voorbereid op de scènes waarin hij zichzelf niet meer in de hand heeft?
Branagh «Vandaag hebben veel mensen ervaring met alzheimer, zodat ik heb kunnen putten uit anekdotes van vrienden en familie. Een goede vriend vertelde me dat zijn vader nooit één onvertogen over zijn lippen had laten komen, maar op een bepaald moment vonden ze hem zwervend langs de banen van zijn golfclub, terwijl hij omstanders uitschold. Dát soort verhalen heb ik meegenomen. Plus natuurlijk wat onze scenarist Peter Harness en Henning Mankell zelf in de oorspronkelijke boeken over Wallanders innerlijk verteld hadden.»
HUMO U hebt er altijd voor geijverd dat de reeks in het Zweedse Ystad zou worden opgenomen, en niet ergens in Engeland. Waarom vond u dat zo belangrijk?
Branagh «Toen ik de boeken voor het eerst onder ogen kreeg, viel het mij op hoe vaak Mankell gebruikmaakt van het landschap: de lucht, de koude, de wind... Al die natuurelementen reflecteren het verhaal en dragen bij tot de sfeer. Daarom wou ik per se daar gaan draaien. Niet dat dat het makkelijker maakte voor ons. Zeker in de winter! Ik herinner me dat we in het eerste seizoen voor enkele nachtelijke opnames naar de haven trokken. Het was nog vroeg in het voorjaar, april of zo, en er stond een bittere koude wind die rechtstreeks van de Baltische zee aan kwam waaien. Een arme kerel moest, enkel gekleed in een T-shirt, het lijk spelen en toen we na heel veel wachten om vier uur ’s nachts eindelijk een close-up van hem konden maken, bleek dat onmogelijk. Hij lag te beven en rillen als een rietje en we moesten hem zo snel mogelijk afvoeren naar een warmere plek. Gelukkig heeft hij de BBC niet aangeklaagd (lacht).»
HUMO Met het slot in zicht: hoe kijkt u terug op de serie?
Branagh «Erg dankbaar. Ik ben eraan begonnen toen ik eind de 40 was, het moment dat de huid van je gezicht begint te zakken, en Wallander heeft me geleerd dat je met een meer doorleefd gezicht op een andere manier moet acteren. En dat je zo nieuwe, boeiende kanten van jezelf kunt laten zien. Dus ik heb spijt dat het voorbij is.»
