Air: 'Na de brexit mag ik dat misschien niet zeggen, maar ik mis de Franse frank'

Nicolas Godin van Air woont in Parijs pal tegenover het Stade de France en werd tot zijn grote ergernis opgeschrikt door David Guetta’s set op de openingsceremonie van het EK. Dat doet fantaseren: wat als niet het spetterende duo David Guetta en Zara Larsson, maar Godin en zijn copain Jean-Benoît Dunckel het voetbalfeest hadden geopend?

undefined

'Na de brexit mag ik dat misschien niet zeggen, maar ik mis de Franse frank'

Die song belandde alvast niet op ‘Twentyears’, een dubbelaar met hits en rariteiten die hen dit weekend naar het Cactusfestival brengt. Speciaal voor het bijbehorende interview haal ik mijn allereerste Air-aankoop uit de kast, uit 1996: de single ‘Modulor’, nog op het Mo’ Wax-label. Ook die song haalde de best of niet. Nochtans 259 oude Belgische franken voor neergeteld, destijds.

Nicolas Godin «Waw. Weet je, ik mis de Franse frank. Ik zou dat nu met de Brexit wellicht beter niet zeggen, maar reizen was toch romantischer en exotischer toen we nog geld moesten wisselen.

»Mag ik daar even aan toevoegen dat ik het raar vind dat er zoveel ophef wordt gemaakt over de Brexit? Engeland is voor mij altijd Engeland geweest: een andere munt én aan de grens moet je je identiteitskaart tonen. Naar mijn gevoel hebben ze gewoon nooit bij de EU gehoord.»

HUMO Nu we toch nostalgisch bezig zijn: ben jij iemand die souvenirs en memorabilia bewaart? Van de voorbije twintig jaar Air bijvoorbeeld?

Godin «Ik doe het niet uit één of ander groot verlangen, maar meer uit gewoonte – een mechaniek bijna: in onze studio is er één grote kast waarin ik alles bewaar, ja. Er zit onder andere een print in van een e-mail van Michel Colombier, de arrangeur van Gainsbourg met wie we op onze plaat ‘Talkie Walkie’ hebben gewerkt. Hij is intussen gestorven, dus die e-mail is heel bijzonder voor me.»

HUMO Aan welke periode uit twintig jaar Air bewaar je de warmste herinneringen?

Godin «In de periode dat we de ep’s ‘Modulor’ en ‘Premiers Symptômes’ en de elpee ‘Moon Safari’ hebben gemaakt, waren we nog echt fris en gezond naïef. We maakten muziek zonder dat we enig idee hadden van de gevolgen. Toen ‘Moon Safari’ een succes werd, veranderde dat, de platen erna gingen gepaard met bepaalde verwachtingen van het publiek en de muziekindustrie. Je kan in de studio pas iets interessants en creatiefs doen als je alle verwachtingen en alle zorgen buiten op het trottoir laat staan.

»Nu, het helpt dat we Frans zijn. Hier in Parijs zitten we toch eerder geïsoleerd. We hadden na ons eerste succes naar LA of Londen kunnen verhuizen, maar we kozen ervoor om in Parijs te blijven. We zijn ook geen grote act in Frankrijk.»

HUMO Je bedoelt: niet zo groot als David Guetta.

Godin «Zwijg me ervan! Ik woon tegenover het Stade de France: ik heb niet alleen de hele show van Guetta gehoord op de openingsceremonie van het EK, ik heb ook al zijn soundchecks kunnen meevolgen. En dat terwijl ik thuis de muziek aan het componeren was voor een balletvoorstelling – een regelrechte nachtmerrie (lacht).»

HUMO Air werkt aan een balletplaat?

Godin «Nee, dat is iets van mij alleen. Met Air staan we nu voor een serie concerten, erna zien we wel of we de juiste inspiratie vinden, de juiste ideeën hebben om een plaat te maken. Het laatste wat we met Air hebben uitgebracht, was een limited edition-plaat voor het Palais des Beaux-Arts in Lille. ‘Land Me’ op de compilatie komt uit die museumsoundtrack. Het is mijn droom dat we in de toekomst in alle musea muziek zullen horen die aangepast is aan de kunstwerken en de specifieke sfeer van de ruimte. We kunnen ons toch ook geen film zonder muziek voorstellen?»

HUMO Je zei ooit: ‘De nacht dat we ‘Sexy Boy’ componeerden, voelden we al dat het een hit zou worden.’ Terug naar die nacht in juli 1997, wat voelde je precies?

Godin «Ik zag voor me hoe die song mijn leven zou veranderen. Het was echt alsof we een sleutel hadden gevonden en er ineens een deur openging. Ik ben die nacht ook nog flink uitgeweest en ben erg dronken geworden. Ik had... vleugels. We schreven de song in de zomer, de plaat ‘Moon Safari’ kwam pas uit in januari ’98 en in die zes maanden daartussen maakte zich een enorm gevoel van opwinding van me meester, omdat ik wist dat er ons iets groots te wachten stond. Die maanden waren één langgerekte vrijdagavond, waarop je zit te popelen dat het weekend begint (lacht).

»De titel hadden we van de televisie, er stond die nacht in de studio zo’n modekanaal op. Het geluid stond af, maar we zagen constant modeshows vol jonge mannelijke modellen. En floep, JB (Jean-Benoît Dunckel, de andere helft van Air, red.) had de titel ‘Sexy Boy’: een song van twee niet zo knappe mannen over het verlangen om wél knap te zijn. Als je jong bent, denk je nu eenmaal dat je veel gebreken hebt, hè.»

HUMO En vervolgens hoorden jullie die song ‘Sexy Boy’ overal ter wereld in hotellobby’s en liften. Vind je zelf dat je toen een trend hebt gecreëerd?

Godin (beslist) «Ja. De spacey effectjes, de vocoder, ons retrofuturisme... Dat werd toen de klankkleur van de opkomende chill-outmuziek. Maar dat retrofuturisme van ons was gemeend. Toen ik klein was, had ik gigantische verwachtingen over het jaar 2000. Ik dacht dat we overal lasers zouden zien en met ruimteschepen zouden rondvliegen. Onze muziek moest die fantasie blijven voeden, want hoe dichterbij de millenniumwissel kwam, hoe duidelijker het werd dat er helemaal niks zou veranderen (lacht).»

HUMO Sloeg in als een bom in 1998: de single ‘All I Need’ en de bijhorende videoclip, waarin een jong Amerikaans koppeltje uit de suburbs over hun prille leven en liefde filosofeerde. Weet je hoe het intussen met die twee gaat?

Godin «Ze zijn in ieder geval al een hele tijd uit elkaar. Tja, zoals zoveel koppels. Veel vrienden van me, van wie ik denk: ‘Waarom toch?’ Alleen zij weten het.»

HUMO De B-kant van ‘Sexy Boy’ destijds was een duet met Françoise Hardy, ‘Jeanne’. Dat belandde niet op de compilatie, wél jullie cover van haar ‘Au fond du rêve doré’.

Godin «En dat is JB die zingt hè, niet Françoise Hardy – veel mensen denken dat zij het was. Nadat we die song van haar ontdekt hadden, ik weet nog precies welke nacht het was, wisten we: ‘Dit móéten we coveren.»

HUMO Als je terugblikt, zijn er dan keuzes waarvan je achteraf spijt hebt?

Godin «We hebben de soundtrack voor ‘The Virgin Suicides’ veel te donker gemaakt, terwijl er toch ook een zekere speels- en lichtheid in de film zat. Dat gevoel hebben we compleet gemist. Achteraf hebben we het wel een beetje gecorrigeerd met de song ‘Alone in Kyoto’ op de soundtrack van ‘Lost in Translation’, die wél pal in de sfeer van die film zat.

»En over onze plaat ‘Love 2’ (uit 2009, red.) ben ik nu totaal niet meer tevreden. Mocht ik kunnen terugkeren in de tijd, dan zou ik veel harder aan die songs werken. Wat er gebeurd was: we waren uitgeput geraakt tijdens de opnames van ‘Pocket Symphony’ (2007), erna leek het wel alsof we geen inspiratie meer hadden. Dat kwam natuurlijk omdat we het jaar ervoor de plaat voor Charlotte (Gainsbourg, zie ‘5:55’, red.) hadden gemaakt; eigenlijk hadden we haar al onze beste songs gegeven – dus we waren leeg. Toen we aan ‘Love 2’ begonnen, kwamen er vreemd genoeg snel melodietjes en ideeën – we waren zo blij dat we nog inspiratie hadden, dat we die plaat snel in die flow afgewerkt hebben. Niet slim.»

undefined

HUMO Tot slot: wanneer nemen jullie eens een plaat op in het kasteel van Versailles, waar je toch bent opgegroeid?

Godin «Ik ben daar inderdaad opgegroeid, in het dorpje Le Chesnay bij Versailles. Ik heb mijn hele jeugd in het park van Versailles gezeten. En als de toeristen dan eindelijk naar huis waren en de zon ging onder en ik stond daar alleen als zevenjarig kind op mijn fiets te kijken naar dat perfecte perspectief van Le Nôtre (landschapsarchitect die de tuinen van Versailles ontwierp, red.)... Dat waren pure psychedelische ervaringen. Eigenlijk hebben we onze Versailles-plaat al gemaakt: ‘Moon Safari’ was de soundtrack bij de visioenen die ik daar als kind had.»