Al 25 jaar geleden kwam de duistere kant van Michael Jackson boven tijdens een rechtszaak. Dit schreef Humo toen

De documentaire 'Leaving Neverland' waarin Wade Robson en James Safechuck getuigen over het misbruik door Michael Jackson zorgt al enkele weken voor commotie. In de jaren negentig waren er ook al beschuldigingen en een proces over dergelijke feiten tegen de popster. Hij werd uiteindelijk vrijgesproken. De twee jongens die toen getuigden, Jordan Chandler en Gavin Arvizo zijn sindsdien uit het publieke leven verdwenen en hebben nooit meer een woord gesproken over de feiten. Ze hebben na het proces een contract ondertekend. Chandler zou zelfs een nieuwe identiteit gekregen hebben. Beiden hebben ze geweigerd mee te werken aan 'Leaving Neverland'. Lees hieronder een reportage uit 1994 over het proces dat toen tegen de popster liep

(Verschenen in Humo 2783 op 6 januari 1994)

De wereld is geschokt door dossier SCO26226, op 14 september jongstleden ingediend bij de burgerlijke rechtbank van de stad Los Angeles. Deze zaak is de droom van alle advokaten, en zou de moeder van alle showbizz-processen kunnen worden. De beklaagde van het dossier heet Michael Jackson. Wie is Michael Jackson? Het lijkt een overbodige vraag, maar in het licht van deze zaak is het verbijsterend te zien dat uitgerekend het imago dat van de zanger een megaster maakte zich nu tegen hem keert.

Zelfs naar showbizz-normen is Michael Jackson een weirdo eersteklas. We beperken ons tot de feiten die zijn vreemder dan fictie. Jackson heeft (bewijsbaar door vergelijkingen met jeugdfoto's) zijn hele hoofd en wellicht zijn hele lichaam onderworpen aan plastische chirurgie, om door veranderingen aan neus, kaaksbeenderen, kin, oren en huid een blanker, minder Afro-Amerikaans uitzicht te krijgen. Hij stond er ook op dat zijn jongere ik in de televisiedocumentaire 'The Jacksons: An American Dream' (én in de bijbehorende Pepsi-commercial) gespeeld werd door een blánk jongetje. Er is het feit dat hij nagenoeg nooit interviews geeft, en zich ook bij uitreikingen van gouden platen hult in een mysterieus, haast ziekelijk stilzwijgen, of zich beperkt tot met kinderstemmetjes ge-mompelde platitudes - op z'n minst ongewoon voor een vijfendertigjarige. Een zakenkennis omschrijft hem als 'zeer alert als het op zakendoen aankomt, maar totaal onaangepast als hij over iets anders moet praten. Hij is net een wolkenkrabber opgetrokken uit eierschalen'.

Michael Jackson woont in Neverland (genoemd naar het mythische land van Peter Pan, waar kinderen nooit opgroeien), een eigen fantasieland van 27 hectare, een privé-Disneyland compleet met private zoo, een levensgrote rijdende stoomtrein, een professionele theaterzaal, een zwembad en zestig man personeel die dag en nacht paraat staan om de minste gril van de popster in te willigen. De beveiliging is er zo strikt dat werknemers nooit zomaar over het terrein mogen lopen zelfs niet als Jackson er niet is -, en dat ze hun werkgever contractueel! niet in de ogen mogen kijken of aanspreken zonder daartoe uitgenodigd te zijn. Het zegt veel over zijn status dat, als Michael gaat winkelen in Harrods of Disneyland, die zaken speciaal voor hem hun deuren openen op zon- en feestdagen en zelfs 's nachts.

In pure verkoopstermen staat Jackson nog steeds vermeld in het Guinness Book of Records als de alttime bestseller: van 'Thriller' werden vijfenveertig miljoen exemplaren verkocht. En in totaal verkocht hij honderdvijftig miljoen singles, twintig keer zoveel als The Beatles. Michael Jacksons leven was dat van een in zichzelf gekeerde kluizenaar; een kind-man die niemand kan vertrouwen, die weigert op te groeien, en zijn tijd het liefst doorbrengt in het gezelschap van andere kinderen. Hij stichtte een 'Wereldraad van Kinderen', en heeft meermaals persberichten verspreid waarin stond '...lk hou van alle kinderen, elk van jullie is mijn kind.’

Jackson voegde ook het woord bij de daad: hij gaf bergen geld aan liefdadigheidsdoeleinden, nodigde gehandicapte kinderen uit in zijn Neverland, en nam kinderen van werknemers en fans mee op toernee. In hoeverre dat allemaal sentimentele public relations is, weet je nooit bij popsterren. Maar voor de buitenwereld leek het er in ieder geval op dat Michael Jackson de perfecte popster was: een misschien wat ongewone, maar hoedanook eerlijke, gulle, barmhartige, godvruchtige zanger. De ideale Kindervriend. Dat was de droom. Toen kwam de nachtmerrie. Een verhaal over verloren onschuld en de tol van de roem.

Vertrouw me

In augustus 1993 beschreef een dertienjarig jongetje in detail tot welke handelingen zijn oudere 'vriend' hem maandenlang gedwongen had. Het politierapport over de zaak leest als het scenario van een B-film van dubieus allooi. Het maakt melding van het feit dat '...de beklaagde het slachtoffer masturbeerde, orale seks met hem bedreef, diens zaad at, en diens schaamstreek en tepels betastte terwijl de beklaagde zichzelf masturbeerde'.

Het rapport maakt verder melding van 'seksuele aanranding, verleiding, mishandeling, psychologische chantage, emotionele fraude, en. verwaarlozing.’ De beklaagde is Michael Jackson.

De superster leerde het jongetje dat nu zijn ondergang dreigt te worden toevallig kennen: Jackson had autopanne in Los Angeles en belde een pechdienst; Jordie bleek het stiefzoontje van de eigenaar ervan. Diens vrouw, een ex-fotomodel, was eerst getrouwd met een tandarts uit Hollywood die ook filmscenario's schreef. Die tandarts is Jordies natuurlijke vader. Jordie maakte meteen kennis met de (gedeeltelijk gerechtvaardigde) paranoia van de megaster: hij moest, net als alle werknemers van het bedrijf Jackson, een 'confidentiality agreement' ondertekenen die stipuleerde dat alles wat gezegd, gedaan of gezien werd in het gezelschap van Michael geheim zou blijven.

Algauw onstond een vriendschap tussen de popster en zijn jonge fan. Niet alleen het kind werd overladen met cadeaus, maar ook de moeder kreeg allerlei peperdure geschenken, waaronder een aantal diamanten. Jordie en zijn moeder reisden ook overal naartoe met Jacksons privéjet, en gingen net als een aantal andere jongetjes mee op toernee. Van in het begin bleef Jordie bij Michael slapen. Eén keer maakte zijn moeder bezwaar, maar toen een huilende Michael Jackson haar zei dat 'Dit niks te maken heeft met seks. Dit is een heiligverbond, het is voorzien in de Kosmos, we vormen een familie, vertrouw me!', bezweek ze. Vanaf dat moment sliepen Jordie en Michael drie maanden lang samen in de Shirley Temple Room, de grote slaapkamer die alleen via een geheime trap kan worden bereikt. Gaandeweg vervreemdde Jordie van zijn familie en zijn andere vriendjes. Jordies vader kreeg argwaan, en verbood Jordie elke omgang met Michael.

Maar Jordies moeder, volgens de vader verblind door Jacksons levensstijl, negeerde dat bevel en deed of ze zich van geen kwaad bewust was. Het kind verklaart nu dat de handtastelijkheden begonnen met omhelzingen, tongzoenen en Jackson die zijn schaamdelen tegen zijn lijf wreef. Vervolgens gingen ze samen in bad. En toen ging het van kwaad tot erger. Jackson vertelde het kind ook over zijn gelijkaardige ervaringen met andere jongetjes, en drukte Jordie op het hart dat hij erover moest zwijgen of hij zou in de kindergevangenis belanden.

Toen Jordies vader het kind een week lang tijdens de vakantie toegewezen kreeg, vertelde Jordie hem wat Jackson hem had gezegd. De vader drong aan op een onderhoud met Jackson, maar dat wou die niet toestaan. Daarop ging de vader naar een psychiater, Dr. Mathis Abrams, en legde hem het als hypothetisch gepresenteerde geval voor van een jong kind dat door een popidool onder attenties en cadeaus wordt bedolven, en wiens moeder door dat-zelfde popidool wordt gesust met geld en geschenken. De psychiater oordeelde dat dit een ideale situatie was voor kindermisbruik, en beval onmiddellijke sociale controle en therapeutische hulp voor alle betrokkenen aan. Wat later vertelde Jordie zijn verhaal zélf tegen Dr. Abrams, en tegen een team van de sociale dienst van het politiekorps. Tegen die tijd waren zowel Jordie als Michael Jackson twee pionnen in een legaal steekspel van twee ouders om het hoederecht van hun kind.

undefined

undefined

'De 13-jarige Jordie, die beweert dat Michael Jackson seksuele handelingen met hem heeft verricht: van moeder mocht het'

Chantage

Vanzelfsprekend ging Michael Jackson in de tegenaanval, maar zijn verdediging was van bij het begin halfslachtig en getuigde van weinig tact. Toen Jordies moeder zich bij Jackson bekloeg dat Jordies vader weigerde alimentatiegeld te betalen, stuurde Jackson zijn advokaat Bertram Fields erop af. Hij huurde ook de diensten in van Anthony Pellicano, een privédetective waarvan bekend is dat hij in dienst van filmsterren meestal optreedt als onder-het-tapijt-veger van mogelijke schandaaltjes. Pellicano was onder andere in dienst van een maffiabaas die betrapt was op cocaïnehandel, en zorgde er toen middels bandop-names en videos voor dat de voornaamste getuige van de openbare aanklager in diskrediet werd gebracht.

Vanaf hier lopen de versies uiteen. Pellicano beweert dat Jordies vader alleen op geld uit is, en probeert al maanden bewijzen van die afpersing op band te krijgen. Volgens Pellicano eiste Jordies vader twintig miljoen dollar van Jackson. Op een tape die Pellicano opnam is echter alleen sprake van een deal voor een filmscenario waarvoor de vader 350.000 dollar zou krijgen. Dat is in Hollywood op zich een gangbare camouflage voor het betalen van chantagegeld: de man krijgt geld voor een scenario dat nooit verfilmd zal worden.

Alleen: Jordies vader had die introductie en die comedie niet nodig, want hij is al scenarist, en co-producent van Mel Brooks' nieuwe komedie 'Robin Hood'. De tape die Pellicano aan journalisten liet horen bevat ook een aantal duidelijk verknipte en onvolledige passages, en is bijgevolg onbetrouwbaar. Barry Rothman, de advokaat van Jordies vader, zond een fax naar Pellicano waarin hij de aangeboden 350.000 dollar formeel weigert. Pellicano zond meteen een 'cover your ass'-fax terug, waarin hij de aanklagers terug in de verdediging dwong door voor het eerst op papier te verklaren dat zijn cliënt Michael Jackson 'onder geen bedwing zal zwichten voor uw afpersingspoging'.

Ook de stiefvader van Jordie nam een telefoongesprek met de vader stiekem op, in de hoop dat het de zaak van de moeder zou helpen. Maar ook dat bandje is duidelijk gecensureerd. Het bewijst hoogstens dat de vader wel degelijk dreigt Jackson te ruïneren: ‘Michael is door en door slecht en ik heb de bewijzen ervan. En als jullie me dwingen stap ik naar de rechtbank!'. Maar dat is voor een vader die ervan overtuigd is dat zijn zoontje wordt misbruikt niet eens zo'n extreme uitspraak. De vader verklaart verder dat niet hij maar zijn ex-vrouw op geld uit is: 'Als Michael Jackson niet zo rijk en beroemd was, zou mijn ex Jordie nooit met hem in contact hebben gebracht, integendeel: ze zou hem geen blik waardig hebben gekeurd.' Nog vreemder is dat Pellicano, die door zijn hele carrière geheime bandopnamen als bewijs heeft opgevoerd, géén opname Leeft gemaakt van een gesprek dat hij beweert met Jordie gehad te hebben en waarin het kind alle aantijgingen ontkend zou hebben.

undefined

undefined

'De 11-jarige Jeremy Brett werd bereid gevonden op televisie te verklaren dat hij met Michael Jackson geslapen had 'in een heel groot bed', maar 'er was niets gebeurd'

Hoed op en oogjes toe

De Jackson-clan voerde ook de elfjarige Jeremy Brett op, die op televisie verklaarde dat hij óók bij Michael Jackson geslapen had, 'samen in een heel groot bed, maar dat er 'niets gebeurd' was. Tegelijk legt Pellicano verklaringen af van een aard die ik, als hij mijn raadsman was, alvast niet zou waarderen: 'Kijk 's, als we het hebben over zomaar een vijfendertigjarige pedofiel, dan is het duidelijk waarom die met kleine jongetjes slaapt. Maar als we het over Michael Jackson hebben, hebben al die feiten niks te betekenen. Je kan zeggen dat wat gebeurd is raar is, en ongepast en niet coform met de normen van 'normale' mensen. Maar dat het immoreel is? Nee. En misdadig? Néé! En trouwens: Michael zélf was in bed altijd aangekleed. De man gaat zelfs met zijn hoed op slapen!'

Volgens de advokaten van Jackson beleeft de popster, die sinds zijn vijfde optreedt, nu de jeugd die hij nooit heeft gehad, en maken 'vriendjes die blijven slapen' gewoon deel uit van die jeugd. De aanpak van Pellicano is: grif toe te geven dat Jackson met veel jongetjes het bed heeft gedeeld, omdat ontkennen de argwaan alleen maar zouden vergroten, en wellicht ook omdat die feiten langzamerhand niet meer ontkend kunnen worden. Maar tegelijk minimaliseert Pellicano de feiten, en wijst hij erop dat de ouders altijd met die logeerpartijtjes (en hun consequenties?) instemden.

Pellicano gaat er in interviews ook prat op dat hij, door op afpersing te blijven hameren, er voorlopig in geslaagd is 'Michael niet meer tot het centrum van het probleem te maken. Door die afpersing is Michael niet meer de dader maar het slachtoffer'.

Op 21 augustus al hield de politie huiszoeking in Neverland. Dozen vol 'bewijsmateriaal' werden meegevoerd, en de dieren uit Jacksons zoo werden geëvacueerd. Van dan af ontspon zich een we-les-nietes-spelletje met wederzijdse insinuaties en beschuldigingen. Pellicano beweert dat Jordies vader ooit Michael Jackson om een nieuw huis vroeg, en dat hij erop aandrong dat Michael en hij creatieve partners zouden worden. Pellicano beweert ook dat Jordies vader tijdens die ontmoeting Jackson omhelsde alsof ze de beste vrienden waren.

Pellicano «Als ik zou geloven dat iemand mijn zoontje gemolesteerd had en ik kwam zó dicht bij de dader, dan stond ik nu terecht voor moord. Nee, de vader wil gewoon scoren: hij wil poen.»

Maar ook van diè ontmoeting maakte Pellicano geen bandopname. Van zijn kant beweert de vader dat zijn telefoon wordt afgeluisterd. Hij heeft ook verklaard dat de suggestie van chantage 'in geen geval een verontschuldiging kan zijn voor kindermishandeling', en dat handlangers van Jackson langs alle kanten druk op hem uitoefenen om de zaak te vergeten. De vader beweert zelfs dat hij hard werd aangepakt door huurlingen van Pellicano. Elk van die verklaringen werd door de tegenpartij categorisch ontkend. De laatste beschuldiging wijst Pellicano in zijn geheel eigen stijl van de hand met de woorden: 'Die vent is niet hard aangepakt door mijn mannetjes. Als ik hem hard had willen aanpakken, dan wás hij hard aangepakt'.

En dan was er het getuigenis van televisiejournaliste Diane Dimond, die ook beweerde dat Pellicano haar bedreigd had omdat ze te veel voor Jackson ongunstige details aan het licht bracht. De meest recente stunt van Pellicano was dat hij een elfjarig jongetje opvoerde dat op CNN verklaarde dat het op verschillende momenten het bed met Michael Jackson gedeeld had, maar dat er nooit iets onbetamelijks was gebeurd. Pellicano vertelde er niet bij dat het jongetje het zoontje van een van Jacksons werknemers was, en als zodanig niet meteen een strikt objectieve getuige.

Een Cadillac cadeau

Terwijl al dat verbaal geweld werd uitgewisseld, was Michael Jackson op toernee in het Verre Oosten. De echte moeilijkheden begonnen toen hij een aantal optredens afgelastte, officieel wegens uitdrogingsverschijnselen; wat Pepsi-concurrent Coca Cola meteen inspireerde tot advertenties met de slogan: 'Uitgedroogd?... There's always Coke!' Er werd gespeculeerd dat Jackson zijn geld naar Zwitserland had laten versassen, en dat hij nooit meer naar Amerika zou terugkeren. Er was het getuigenis van Eddie Raynoza, de danser uit de 'Thriller'-video, die beweerde dat Michael hem vanuit Zwitserland gebeld had om zijn beklag te maken over de manier waarop hij door de pers gekruisigd werd.

Tegelijk beweert Reynoza in Vanity Fair dat hij niet overtuigd is van Jacksons onschuld: 'Die jongetjes heeft hij al zolang ik hem ken, al negen jaar. Insiders begrijpen niet hoe het zolang geduurd heeft voor dit uitlekte. De publieke opninie loopt wat dat betreft honderd jaar achter. Michaels werknemers hebben altijd gezwegen omdat ze bang waren om ontslagen te worden. Hij hield hen stil met geschenken. Er waren dagen dat hij vijf Cadillacs tegelijk weggaf'.

Reynoza beweert ook dat Jacksons pillenverslaving pas het begin is van diens afgang, en voorspelt dat hij in een gesticht zal eindigen. De verwijzing naar drugverslaving klopt in ieder geval: Jacksons advokaten hebben toegegeven dat de zanger verslaafd is aan pijnstillende middelen, en de officiële versie is dat hij die is beginnen nemen toen zijn haar en hoofdhuid in brand schoten tijdens de opnamen van een reclamefilmpje.

De vlekken

Ondertussen moest beslist worden of deze zaak voor de burgerlijke of voor de correctionele rechtbank zou worden beslecht. In het eerste geval volstaat het dat de jury van de burgerlijke rechtbank oordeelt over de waarschijnlijk-heid van de feiten. Dat vergemakkelijkt een veroordeling, maar die houdt hoogstens een forse geldboete in, géén gevangenisstraf. Moet de zaak voor een correctionele rechtbank komen, dan moet de jury de verdachte met eenparigheid van stemmen veroordelen. In een zaak als deze, waar weinig of geen harde bewijzen voorhanden zijn behalve getuigenissen van potentieel partijdige getuigen, is eenparigheid van stemmen onwaarschijnlijk.

De advokaten van Jackson probeerden alvast de zaak zes jaar te verdagen, 'tot de gemoederen tot rust zouden zijn gekomen', maar dat verzoek werd door de rechter afgewezen. Volgens de vader terecht: 'Dat verzoek was wéér een afleidingsmanoeuver: kinderen vergeten dingen, en de advokaten van Jackson rekenen erop dat Jordie over zes jaar allang vergeten zal zijn hoe Jacksons penis eruit ziet, en dat zou zijn getuigenis verzwakken'.

Dat laatste is een onsmakelijk en sensationeel, maar ook cruciaal element van het proces: Jordie heeft beweerd dat Michael Jackson allerlei rare vlekken op zijn geslacht had. Het kind zou alleen als het Jackson naakt heeft gezien kunnen weten hoe de edele delen van de popster eruit zien. Maar Jackson heeft vorig jaar zelf openlijk toegegeven dat hij lijdt aan vitiligo en dus pigmentproblemen heeft, dus is het voordehandliggend te suggereren dat hij die ook in zijn schaamstreek heeft.

Bijgevolg is zelfs dat 'bewijs' in geen geval sluitend: het zou een pure gok kunnen zijn vanwege de aanklagers. Als je van iemand die een huidziekte heeft insinueert dat hij ook op zijn penis vlekken heeft, is dat een kans van één op twee; een redelijke gok, als er zoveel geld op het spel staat. Er is zopas nog een ander scenario gesuggereerd. Dat gaat ervan uit dat Jordie de waarheid spreekt. Jackson zou zijn toernee dan niet hebben onderbroken uit vermoeidheid, maar zes weken van het toneel zijn verdwenen omdat vier weken nodig zijn om plastische chirurgie te ondergaan die de vlekken op zijn geslacht zou verwijderen en zich pas dán aan het politieonderzoek te onderwerpen. Het lijkt vergezocht, maar dat geldt alles welbeschouwd voor heel Jacksons levenswandel. En zoals gezegd staat voor hem alles op het spel.

Daarenboven bleken toen de politie een inval deed bij Jacksons dermatoloog en plastisch chirurg zijn dossiers verdwenen. Ook een van de kerngetuigen is verdwenen: Norma Steikos, de matrone van Neverland, die de praktische kant van bezoeken van jongetjes aan Neverland regelde. Hoedanook moest Jackson zich onderwerpen aan een genitaal onderzoek, voor een man in zijn positie wellicht de ultieme vernedering.

Jordie was niet het eerste 'beste vriendje'van Michael Jackson. Eerder al was hij onafscheidelijk van de toen twaalfjarige Emmanuel Lewis, die hij als was het een baby overal ronddroeg. Ooit checkte het duo in een hotel in als vader en zoon. En er was ook de toen elfjarige Jimmy Safechuck, wiens ouders hij een Rolls Royce cadeau deed. Ondertussen heeft de politie een berg getuigenissen van andere jongetjes die bij Jackson hebben geslapen, en van ex-werknemers die verklaard hebben dat er weliswaar een aparte slaapzaal voor de kinderen was, maar dat 's ochtends die bedden veelal onbeslapen bleken.

Een meid vertelde de politie dat Jackson in het bubbelbad herhaaldelijk naakte jongetjes betastte, en dat ze ontslag had genomen omdat ze vreesde voor de toekomst van haar eigen - op Neverland inwonende - zoontje.

Als Michael Jackson kinderen molesteerde, is het duidelijk dat hij ze niet op straat moest oppikken: ze werden hem overhandigd door veelal gevleide, dankbare, geïmpressioneerde ouders. En dat doet vragen rijzen naar de verblinding en eventueel de geldlust van sommige ouders.

In een land waar volgens de meest recente enquête veertig procent van de bevolking gelooft dat Elvis nog leeft, is dit wellicht slechts de zoveelste extreme vorm van idolatrie.

Een andere vraag is natuurlijk of, gesteld dat de politie nog andere gemolesteerde kinderen kan opsporen, hun ouders zullen toestaan dat het trauma van hun kind in de openbaarheid wordt gebracht. Want de ervaring leert dat in de mallemolen van de Amerikaanse media zelfs het leven van de slachtoffers nog meer een hel kan worden dan het al was.

Voor het oog van de wereld Inmiddels is deze zaak ontaard tot een wereldwijd volksgerecht, met de publieke opinie als openbaar aanklager. Michael Jackson staat al ruim zes maanden terecht in de ogen van de wereld: de zaak spreekt zo tot de verbeelding dat enerzijds niemand de beschuldigingen wil geloven, maar anderzijds iedereen wel meent te weten hoe de vork precies in de steel zit.

In dat licht is het een wrede ironie dat uitgerekend van iemand die zich jarenlang zo van de buitenwereld heeft afgeschermd, nu elke vezel van zijn lijf wordt onderworpen aan een publieke dissectie. Michael Jackson moet ook lijdzaam toezien dat de pers vergelijkingen maakt met 'andere beroemde pedofielen' zoals Fatty Arbuckle (wiens carrière in de jaren dertig aan een gelijkaardig schandaal ten onder ging), Charlie Chaplin (die met twee zestienjarigen trouwde en mede daardoor Amerika moest verlaten), Jerry Lee Lewis (die veroordeeld werd toen hij een dertienjarig meisje trouwde) en Roman Polanski (die sinds hij betrapt werd met een twaalfjarige niet meer in de Verenigde Staten mag).

Net zoals bij een politieke campagne is de mate waarin de concurrerende partijen de media kunnen manipuleren cruciaal. Wat dat betreft lijkt de rijkdom van Michael Jackson, het geld dat hem in het verleden de discretie van zijn werknemers garandeerde, nu averechts te werken. In Amerika, waar het toch al de bon ton is dat ooggetuigen, ook al zijn ze blind, van de schandaalpers veel geld krijgen voor een 'exclusief' verhaal, heeft de affaire-Jackson bij àlle betrokkenen en would be-betrokkenen de laagste instincten aangewakkerd.

Brute hebzucht en de ongeremde zucht naar de hogere leesen kijkcijfers drijven de getuigen. Zo is er het echtpaar Lemarque, Franse koks die een jaar lang op Neverland werkten en nu beweren over bewijzen te beschikken van hoe Jackson minderjarigen, waaronder 'Home Alone'-kinderster Macauley Culkin, misbruikt zou hebben. Volgens hen was Neverland de perfecte biotoop voor een pedofiel: het ideale fantasieland waarin hij kinderen uit dysfunctionele familes in een droomsfeer kon verleiden.

De Lemarques willen hun getuigenis éérst kwijt aan de pers, in ruil voor een half miljoen dollar, om het pas dán gratis voor de rechtbank te vertellen. Vijf gewezen bodyguards van Jackson hebben een proces tegen hem aangespannen: ze beweren dat ze zijn ontslagen omdat ze te veel wisten, en hebben alvast vijftigduizend dollar ontvangen om op televisie hun verhaal te vertellen.

Ook het Filippijnse echtpaar Quindoy, dat ooit manager was van Neverland, heeft Michael Jackson inmiddels een proces aangedaan wegens achterstallige betalingen, en beweert over een agenda te beschikken waarin de bezoeken van jongetjes aan Jackson genoteerd staan, én de misbruiken die ermee gepaard gingen, 'soms onder de neus van de ouders'.

Ook de Quindoys zijn van plan aan het epos een goeie cent over te houden. Plots is àlles aan en om Michael Jackson verdacht. Sinds het schandaal uit z'n voegen barstte, worden zelfs zijn liedjesteksten nagevlooid op mogelijke verwijzingen naar pedofilie of al wat daar in de verste verten op lijkt.

Zo wordt de zin 'One day you must understand the truth of your lust' uit 'In the closet' plots in een heel ander licht gezien. En wat te denken van het nummer ‘Pretty young thing?’

undefined

undefined

'De media hebben de zaak-Jackson tot monsterachtige proporties uitvergroot. Uitgerekend de man die zich decennialang zo goed als volledig afschermde moet nu machteloos toezien hoe elke vezel van zijn lijf voor het oog van de wereld wordt ontleed'

Vuile homo

In de Amerikaanse boulevardpers en de populaire talkshows is de grens tussen feiten en geruchten altijd al wat wazig, maar in dit geval krijgt elk gerucht de allure van een vaststaand feit omdat niemand het tegenspreekt of omdat, als iemand dat al doet, men niet geloofd wordt: de belangen zijn te groot. Zo is er de suggestie dat deze zaak het werk is van andere platenfirma's, die het niet konden velen dat multimediagigant Sony Music miljarden aan Michael Jackson verdient, geld dat door de consument anders waarschijnlijk aan artiesten van hun firma was besteed.

Die concurrenten zouden getuigen veel geld hebben betaald om Jackson in diskrediet te brengen en zo zijn carrière te schaden. De sterkte van dat gerucht is dat, aangezien het om miljarden gaat, iedereen ervan uitgaat dat, als het waar zou zijn, die concurrenten nog liever dood zouden vallen dan het toe te geven; bijgevolg wordt hun ontkenning van die 'laster' op scepsis onthaald. Een andere roddel beweert dat Michael Aids heeft. Die veronderstelling is gebaseerd op het feit dat Michael eigenlijk nooit met vrouwen gesignaleerd werd (op een paar promotieshots met Brooke Shields en Madonna na), en op Michaels innige verhouding met een van zijn neven, een homoseksueel, die een tijdje geleden gestorven is. Je zou verwachten dat al die negatieve publiciteit rond Michael Jackson een stortvloed van verontwaardigde reacties van zijn vrienden en collega's zou opwekken. Maar het blijft merkwaardig stil.

Jacksons ersatz-moeder Elizabeth Taylor heeft Michael tot twee keer toe publiekelijk gesteund, en Jacksons ex-manager Frank Dileo verklaarde dat hij Michael zijn eigen kinderen zou toevertrouwen. Maar van Jacksons huidige manager Sandy Gallin, van zijn agency CAA of van zijn 'beste vrienden' David Geffen, Michael Milken, Steve Wynn en Diana Ross of van zijn familie geen woord. Integendeel.

De nagel aan Michaels doodskist is zijn eigen familie. Michaels losgeslagen zus Latoyah beweert dat hun moeder Michael vroeger al omschreef als 'die vuile homo, en dat haar moeder haar ooit twee vette cheques liet zien, uitgeschreven aan de ouders van jongetjes waar Jackson mee geslapen had. Latoyah praat in die zin met elk persorgaan dat bereid is minimum 25.000 dollar neer te tellen.

Michaels vader Joe Jackson gaat nog verder: zijn vraagprijs is 150.000 dollar, en voor dat bedrag valt hij zonder veel scrupules zijn zoon af. Maar ook zijn getuigenis is subjectief. Het is een publiek geheim dat Michael zijn vader altijd gehaat heeft: zijn vader was de man die hem op vijfjarige leeftijd tijdens optredens wijsmaakte dat er mensen in de zaal waren die hem wilden doodschieten,en dat hij dus maar wild moest dansen om een bewegend doel te blijven.

Voor Michael is zijn vader 'De Duivel'. En Latoyah heeft vroeger al beweerd dat Michael indertijd zélf door zijn vader seksueel is misbruikt. Het gevolg is dat iedereen die zich in het verleden gretig met de kip met de gouden eieren Michael Jackson associeerde, nu om ter hardst wegrent in een krampachtige poging zich van de voormalige Kindervriend te distantiëren.

Disneyland, dat van Jacksons 'Moonwalker' een aparte topattractie maakte, schijnt zich hem plots niet meer te herinneren. Pepsi Cola heeft in het verleden al last gehad met Madonna en Mike Tyson, die beiden hun product in een slecht daglicht stelden, en kon dit orgelpunt missen als kiespijn. Pepsi heeft al verklaard dat het na de 'Dangerous'-tournee geen verdere plannen met Jackson heeft. Het contract dat stipuleerde dat Jackson de titelsong van de film 'Addams Family Values' zou maken, is afgesprongen. Sterker nog: in die film komt nu een scène voor waarin een kind dat een poster van Michael Jackson ziet als in doodsangst terugdeinst.

Nooit meer onschuldig

Een paar dagen geleden legde Michael Jackson zijn eerste verklaring af, zeer typerend tijdens een satelliet-uitzending (schijnbaar) rechtstreeks vanuit Neverland. Jackson protesteerde tegen de 'onmenselijke' manier waarop hij het lichamelijke onderzoek door de politie had moeten ondergaan, noemde de voorbije maanden 'een nachtmerrie', en smeekte de wereld: 'Behandel mij niet als een misdadiger, want ik ben onschuldig. Wacht op de waarheid voor u mij veroordeelt.’

Meteen hadden alle grote Amerikaanse networks leugendetectoren in de aanslag... en die wezen erop dat Jackson niet de hele waarheid sprak. De start van het proces is verschoven naar 21 maart. Fans zijn hoedanook een illusie armer: het is alsof iemand hen heeft verteld dat Sinterklaas niet bestaat. Veel mensen voelen zich geneigd hun steun aan Michael de misbegrepen, geïsoleerde, uitgebuite kinderster te uiten, maar doen het niet uit angst zélf voor schut te staan mocht blijken dat hij de kinderen wel degelijk heeft misbruikt.

Vrienden, collega's, hem welgezinde journalisten zijn bang zich te engageren, want gezichtsverlies is een te groot risico. Elke dag leggen fans kransen en bloemen neer op Michael Jacksons ster op de Walk of Fame in Hollywood. Er zijn er ook die er demonstreren met slogans als 'Hang the media' en 'Michael is God'.

Als Michael Jackson zijn onschuld kan bewijzen, bestaat de kans dat hij populairder wordt dan ooit tevoren: het underdog-effect (een miljardair als underdog het zijn rare tijden) zal hem tot held en martelaar maken. Maar tegelijk zal Jackson ooit de spirituele erfgenaam van Walt Disney zich nooit meer kunnen vertonen in het gezelschap van kinderen zonder dat mensen daar bijgedachten bij hebben.

Want net als Woody Allen moet Michael Jackson afrekenen met het waar-rook-is-is-vuur-principe: het is een feit dat bij dit soort schandalen het publiek na verloop van tijd zich alleen nog de commotie herinnert en niét de uiteindelijke uitspraak (in het geval van Woody Allen: zijn vrijspraak). En zélfs al heeft er in Neverland nooit een vuurtje gebrand: de rook zal nooit meer helemaal optrekken.