Alberta Cross - Broken Side of Time

Alberta Cross is opgetrokken rond de van oorsprong Zweedse, naar Brooklyn uitgeweken singer-songwriter Petter Ericson Stakee. Stakee maakte de transatlantische overstap samen met bassist Terry Wolfers, die hij tijdens een tussenstop in Londen had leren kennen.

Met z'n tweeën knutselden ze twee jaar geleden 'The Thief & The Heartbreaker' in elkaar, een grotendeels akoestische ep of lp, of hoe noem je een cd met zeven tracks? Alberta Cross werd overladen met superlatieven en de song 'Low Man' belandde op de soundtrack van de hondspopulaire tv-serie 'Californication', maar Stakee en Wolfers wisten dat 'The Thief & The Heartbreaker' slechts een tussenstop was. Ze wilden een groep zoals hun grote voorbeeld The Verve, en een sound zoals Depeche Mode op z'n donkerst, maar dan zonder de elektronica.

De groep vonden ze tijdens een jamsessie met volbloed New Yorkers Sam Kearney (gitaar), Austin Beede (drums) en Alex Higgins (toetsen), de sound op 'Broken Side of Time', een wervelend klinkende, van wijde arrangementen voorziene plaat die met tien tracks echter weer géén meesterwerk is. Want naast een groep en een sound wisten Stakee en Wolfers blijkbaar niet al te veel songs op de kop te tikken, getuige het heropvissen van hun allereerste single 'Leave Us and Forgive Us', en 'Old Man Chicago' en 'The Thief & the Heartbreaker' van hun ep/lp.

Het begint nochtans extreem veelbelovend met 'Song Three Blues', waarin nederig wordt gerefereerd aan 'Z' van My Morning Jacket. Het helpt dat Stakees timbre zich van nature in dezelfde regionen bevindt als dat van Jim James. 'ATX' begint als iets groots van Oasis en is live een paradepaardje (remember Pukkelpop). Met 'Taking Control' belanden ze weer bij My Morning Jacket en - kijk eens aan - The Verve. Verder onthouden we de trage, van ontploffende gitaren bulkende titeltrack en zijn pas in de laatste rechte lijn de zelfbeheersing verliezende broertje 'Rise from the Shadows'. Van het heropgeviste spul is enkel 'Old Man Chicago' het vergeven waard: de beste song die Ryan Adams nooit geschreven heeft.

Zeven songs dus, waarvan wij er twee hadden weggelaten, minus de drie die we al kenden. Een echte ep met vijf songs ware dit keer verstandiger geweest, maar als introductie is 'Broken Side of Time' geen afrader. Was onze mantel der liefde niet in de droogkuis, wij hadden drie sterren uitgedeeld.