‘Alle leuke meisjes zijn vegetarisch.’ Alle liedjes van het Songfestival beoordeeld

Het is zover: het Eurovisie Songfestival begint vandaag met de eerste halve finale. Wie zijn de kanshebbers op een finaleplaats? En wanneer kunt u beter uw oren beschermen? Alle kandidaten op een rij.

Albanië - Ronela Hajati, Sekret

Traditionele Albanese klanken versmelten met stampende beats in dit lied dat zangeres Ronela Hajati zelf schreef. Het is een beetje gepimpt door de Nederlandse producer Diztortion, in de hoop het internationale publiek nog beter aan te spreken.

Ronela zingt met volle overtuiging over haar liefdesgeheimen en danst er ook nog eens een wilde dans bij. Naarmate het nummer vordert, lijkt de zangeres steeds bozer te worden. Dat is best begrijpelijk als je de videoclip hebt gezien waarin haar stoere geliefde in een middeleeuwse kerker gruwelijk gemarteld wordt.

Letland - Citi Zeni, Eat Your Salad

Een strikt vegetarisch feestnummer uit Letland. Viermansformatie Citi Zeni rapt en zingt over hun verantwoorde leefstijl: ze eten groenten en fruit, pakken de fiets en doen hun boodschappen in herbruikbare tasjes. Of ze nu echt de planeet willen redden, valt te betwijfelen: ze zijn erachter gekomen dat alle leuke meisjes vegetarisch zijn.

Tussen de groenten door kan een van de mannen het toch niet laten om zijn worst te bezingen, die natuurlijk groter is dan wij denken. Desondanks maakt deze Letse variant van ‘preitjes op mijn dijtjes’ weinig indruk.

Litouwen - Monika Liu, Sentimentai

Monika Liu weet een lekker broeierig nachtclub sfeertje op te bouwen met haar nummer Sentimentai. De lome beats nodigen uit tot een sensueel dansje en zangeres Liu zet met haar warme stem een overtuigende diva neer. Ze studeerde jazz aan de universiteit van Klaipėda en is een bekend gezicht op de Litouwse televisie.

Liu zingt over een geliefde die nooit meer terugkomt. In het Litouws en dat is voor het eerst sinds 1994. De vreemde taal geeft een exotisch tintje aan het lied dat prettig voortkabbelt tot het – helaas – toch een beetje als een nachtkaars uitgaat.

Zwitserland - Marius Bear, Boys Do Cry

Marius Bear uit Appenzell gaf een carrière als mecanicien op en werd straatmuzikant. Daar werd hij ontdekt. Hij doet mee met het opvallend mooie Boys Do Cry, over mannen die wel degelijk hun gevoelens kunnen en mogen tonen. Een simpel, klein liedje dat doet denken aan Salvador Sobral winnende Amar Pelos Dois in Kiev (2017).

Sobral zei toen in zijn overwinningsspeech dat goede muziek geen vuurwerk nodig heeft. Daarmee verwees hij wellicht naar Conchita Wurst en consorten. Dit is zo’n liedje zonder vuurwerk, fraai gezongen en met aan het eind eventjes zo’n heerlijke tegenmelodie van een sopraansaxofoon.

Slovenië - LPS, Disko

Wat hebben we hier? Pure retro in het kwadraat. Dit nummer had niet misstaan op een willekeurig Songfestival ergens in de jaren zeventig. En dat je die associatie krijgt is kennelijk de bedoeling, gezien de echte seventies titel Disko. Het bandje – een meisje, vier jongens – zit keurig in het pak en zingt, ook al zo retro, heerlijk in onverstaanbaar Sloveens.

De naam van de band LPS staat voor Last Pizza Slice. Een bewust lullige naam, en de act lijkt in al zijn eenvoud nog het meest op het groepje uit IJsland dat vorig jaar in Rotterdam meedeed. Maar dan is het net weer te weinig lullig om te scoren. Of de zanger zijn rijbewijs al heeft? Zo te zien niet, veel te jong.

Oekraïne - Kalush Orchestra, Stefania

De Oekraïense nationale finale werd op 12 februari (12 dagen vóór de Russische inval) gewonnen door Alina Pash. Maar Pash trok zich terug na ophef over haar bezoek aan de Krim. Sinds 2014 is dat per wet verboden. En dus mocht Kalush Orchestra, nummer twee, naar Turijn.

Sinds het bekendmaken daarvan staat het liedje over mama Stefania die slaapliedjes zingt onbedreigd op 1 bij de bookmakers. Het is een authentieke en handige mix van ritmische folklore, rap en hiphop. Die tierelierende sopilka, een Oekraïense fluit, is in elk geval een vondst. Met de Europese sympathy vote als extra bonus, kan het Oekraïne voor de derde keer in de geschiedenis de winst bezorgen.

Bulgarije - Intelligent Music Project, Intention

Belegen rockers met een belegen liedje. Intention van Intelligent Music Project had de soundtrack kunnen zijn van een slechte jaren tachtig film. De overrijpe, zwart geklede mannen met vettige, lange haren werken alle clichés netjes af: een gitaarrifje aan het begin, een drum met kale snares, een rustige overgang met gitaarsolo aan het einde, een zanger met een rauw randje in zijn stem en een sexy brunette in een leren broek. Naar verwachting overleeft het nummer de eerste halve finale van het Songfestival dan ook niet.

Nederland - S10, De Diepte

Niet alleen qua verschijning is S10 opvallend, ook haar liedje heeft iets bijzonders. Door haar hese stem klinkt het breekbaar, en toch staat het als een huis. Het is 12 jaar geleden dat er een Nederlandstalige liedje werd ingezonden, maar het afbreukrisico is niet groot, dit refrein kan iedereen meezingen. “Tadadadadada oeoeo ahhh hier in de diepte hoor ik steeds maar weer je naam.”

Haar handelsmerk; diepe zuigende bassen, worden gecombineerd met een tingelende gitaar. Maar het is S10’s stem die je echt optilt. Geen wonder dat ook de bookmakers er veel van verwachten: als tweede door naar de finale, en een negende plek in de finale.

Moldavië - Zdob şi Zdub & Advahov Brothers, Trenuleţul

Met typische Oostblok volksmuziek proberen de Moldaviërs de harten van de Songfestivalfans te veroveren. De fiedelende viool is de basis van het liedje, een banjo doet de rest. “He ho, lets go. Folklore Rock ‘n Roll”, is het enige dat je van de tekst kunt verstaan, de rest is in het Moldavisch. Het is best een vrolijk liedje, en door het spetterende optreden zouden ze best een hoger kunnen eindigen dan de 25ste plek die ze nu toebedeeld krijgen van de bookmakers.

Portugal - MARO, Saudade Saudade

‘Saudade’ is zo’n woord dat zich nauwelijks laat vertalen: het is Portugees voor een gevoel van verlies, gemis, afstand, melancholie en liefde. Een beetje gek dat zangeres Maro het nummer Saudade Saudade grotendeels in het Engels zingt. Maar goed, het ingetogen lied weerspiegelt dan wel weer precies dat Saudade-gevoel: de hypnotiserende melodie en de opzettelijk overslaande stem van Maro.

De zangeres schreef zelf de tekst die gaat over haar opa, die overleden is. Ze wordt geflankeerd door vier zangeressen die regelmatig bij haar inhaken en ritmisch klappen, waardoor het nummer een folkloristisch sfeertje krijgt.

Kroatië - Mia Dimšić, Guilty Pleasure

Mia Dimšić maakte er nooit een geheim van dat de Amerikaanse superster Taylor Swift haar grote voorbeeld is. Maar volgens sommige critici is het nummer Guilty Pleasure niet slechts geïnspireerd door de muziek van Swift, maar een regelrechte kopie van het nummer Willow.

Het lieve liedje, waarbij Dimšić zichzelf deels begeleid op gitaar, lijkt er inderdaad nogal op. Net als de stem van de zangeres. Ze zingt over een geheim vriendje dat op het podium nogal nadrukkelijk aanwezig is met een wat opdringerige choreografische omlijsting.

Denemarken - REDDI, The Show

Aanvankelijk dreigt het Deense nummer een mierzoete liefdesballade te worden, met veel te veel pathos gezongen door Mathilde Savery die zichzelf begeleidt op de piano. Maar halverwege verschijnen plotsklaps nog eens drie vrouwen op het podium met gierende gitaren en een drumstel en transformeert het lied op onnavolgbare wijze in een knalharde rocksong.

Die tweede helft is een stuk prettiger om aan te horen. Toch lijkt het nummer van de formatie Reddi eerder een grappig bedoelde gimmick dan een serieus lied. De tijd dat zoiets scoorde op het Songfestival ligt gelukkig achter ons.

Oostenrijk - LUM!X feat. Pia Maria, Halo

De Oostenrijkse dj LUM!X (Luca Michlmayr) woonde ooit in Turijn met zijn Italiaanse moeder. En nu treedt hij daar aan als Oostenrijkse inzending met het nummer Halo. Niet gekozen door het publiek, maar door de Oostenrijkse omroep. LUM!X, een behoorlijke naam in de dance-wereld, wordt bijgestaan door Pia Maria uit Tirol.

Die zingt: ‘Laat me je halo zijn, want we zijn door de hel gegaan en terug, en dat allemaal in één nacht’. Tjemig. Dat ‘door de hel en terug in één nacht’ hoor je terug in dit opzwepende nummer dat helemaal geen rustige opbouw kent, maar meteen losgaat en dat drie minuten blijft doen. Maar dat ‘gaan’ klinkt wel heel rechttoe rechtaan. En een beetje ouderwets.

IJsland - Systur, Með Hækandi Sól

De hoogste Songfestivalkijkcijfers worden gehaald in IJsland, waar meer dan negentig procent van de bevolking voor de buis zit tijdens de finale. Het land doet sinds 1986 mee, maar heeft nog nooit gewonnen. Dat gegeven leverde in 2020 een hilarische Netflix-film op.

In datzelfde jaar hadden ze overigens zomaar kunnen winnen met de lullige IJslander Daði Freyr en zijn liedje Think about Things. Maar het festival werd geannuleerd en het liedje ging de prullenbak in.

IJsland stuurt dit jaar de country-zussen Sigga, Beta en Elín, die het gitaargroepje Systur vormen. Rustig kabbelende muziek over de zon zonder enige geiser-eruptie. Met een winkans volgens de bookmakers van minder dan 1 procent.

Griekenland - Amanda Georgiadi Tenfjord, Die Together

De vrolijke sirtaki is ver weg in dit Griekse liedje. Misschien omdat Amanda Georgiadi Tenfjord in Noorwegen woont waar de zon minder vaak schijnt dan in Griekenland. Haar moeder is een Noorse, haar vader een Griek, en daarom zou je Amanda een echte Europese kunnen noemen.

Griekenland had vaak uptempo liedjes in het festival, en had daar veel succes mee. Helena Paparizou won zelfs in 2005 met het aanstekelijke My Number One. Amanda’s inzending heet Die Together, en die titel belooft niet veel vrolijks. Het spreekt Europa kennelijk aan, want Amanda staat stevig op de zesde plaats bij de bookmakers.

Noorwegen - Subwoolfer, Give That Wolf A Banana

Het lijkt een slechte gimmick: twee onherkenbare Noren in gele full-bodysuits met wolvensnuiten en zwarte zonnebrillen die zingen over bananen. Toch scoren ze hoge ogen bij de bookmakers. En dat is niet eens heel raar, want het liedje is best vrolijk. “Ik hou erg van je tanden”, zingen de rare snuiters.

En dan barst het los in een lekker dansbaar nummer met een vrolijk ploppend baslijntje, in de geest van Ed Sheeran. De tekst (Yum Yum Yum) zing je direct mee. inhoudelijk stelt het natuurlijk niets voor. Maar is dat erg? Nee, een beetje luchtig mag best. Volgens de bookies maken ze kans op de achtste plek.

Armenië - Rosa Linn, Snap

Je verwacht het niet, maar dit jaar stuurt Armenië onvervalste Indiepop naar Turijn. Onder begeleiding van haar tingelende gitaar zingt Rosa Linn over hoe ze over haar ex heen kwam. Het liedje heeft wel iets weg van de mega-hit Dat heb jij gedaan van de Nederlandse Meau. Toegegeven, het is een verfrissend geluid dat je zelden hoort op het Songfestival, maar waarschijnlijk is dat gewoon niet het juiste podium voor dit muziekgenre. Naar verwachting gaat het liedje roemloos ten onder tussen de rest van het Songfestival-geweld.

TWEEDE HALVE FINALE DONDERDAG 12 MEI

Finland - The Rasmus, Jezebel

In Finland zijn ze nu eenmaal dol op rockmuziek. Dit jaar sturen ze The Rasmus, de band die ooit een geweldige hit had met In the Shadows. Verwacht tegen metal aanschurende glamrock met dikke drums en vette gitaren. Lekker melodieuze en toch stevige muziek met een catchy refrein: Jezebel. Rockmuziek doet het de laatste jaren best goed op het Eurovisiepodium, dus als het podiumoptreden een beetje gelikt is moeten ze hoger kunnen komen dan de voorspelde 15de plek.

Israël - Michael Ben David, I.M.

Israël heeft een traditie hoog te houden als het gaat om het vieren van diversiteit. Denk aan de Songfestivalwinnaressen Dana International en Netta, die beiden niet in een standaard hokje pasten. De flamboyante Michael Ben David is er ook zo eentje. Vroeger had hij het er moeilijk mee dat hij hield van zingen, dansen en andere jongens.

Maar dat is verleden tijd. Vol overtuiging brengt hij het nummer I.M. – I am – waarin hij het publiek oproept met opgeheven hoofd ongegeneerd zichzelf te zijn. De pittige discostamper zal er bij het publiek in Turijn vast ingaan als koek. En wie weet ook in de Europese huiskamers.

Servië - Konstrakta, In Corpore Sano

“Wat is het geheim van het gezonde haar van Meghan Markle?”, vraagt zangeres zich af. Er volgt een kritisch lied over de westerse gezondheidscultus en onbereikbare schoonheidsidealen – zoals het haar van de Amerikaanse actrice die trouwde met de Britse prins Harry.

De zangeres zingt in het Latijn en in het Servisch. Ze klapt en zwaait weliswaar met haar handjes zoals de dames van Luv dat ook deden, maar er is niets behaagzieks aan Konstrakta – eerder het tegenovergestelde. Ze zingt het monotone, ritmische lied met een afstandelijke blik. Een eigenzinnig buitenbeentje op het festival – dat kan een voordeel zijn.

Azerbeidzjan - Nadir Rustamli, Fade To Black

Zanger Nadir Rustamli is in een onpeilbaar diep, donker gat terecht gekomen en daarover zingt hij zonder enige relativering. Drama, Verdriet, Wanhoop met hoofdletters, zonder een sprankje licht aan het einde van de tunnel. Zijn geliefde is weg en alles is zwarter dan zwart. Dramatische strijkers begeleiden zijn klaagzang, die gek genoeg weinig medelijden oproept.

Georgië - Circus Mircus, Lock Me In

Op het lied Lock Me In van Circus Mircus reageerde iemand op de site van het Songfestival met de tekst dat Georgië zich niets aantrekt van de muziektrends in Europa en dat ze daarom zo goed zijn. Iemand anders voegde toe dat Georgië het meest ondergewaardeerde land op het Songfestival is.

De bookmakers bevestigen dat helaas met een 28ste plek op de ranglijst. Toch komt dit gekke nummer tot leven als het refrein ‘Lock Me Up’ begint en uit het staccato ritme en de weinige woorden ineens een melodie de kop opsteekt. Maar is het daarmee een outsider? Nou nee.

Malta - Emma Muscat, I Am What I Am

Emma Muscat, schreef zelf mee aan muziek en tekst van I Am What I Am. En ze begeleidt zichzelf aan de piano. Heel verdienstelijk allemaal, en zo klinkt het liedje ook wel een beetje: verdienstelijk. Met een tekst die bol staat van de clichés. Malta kan veel beter, zoals de swingende Destiny vorig jaar in Rotterdam bewees met Je Me Casse.

Dat lied had heel wat meer body positivity en activistische girlpower dan deze song, waarin Emma herhaaldelijk laat weten: ‘Take it or leave it, I am what I am’. In de 33 keer dat Malta meedeed haalde het twintig keer de toptien, met tweemaal de tweede plek en tweemaal de derde. Of Emma dit haar de finale haalt? Het is wat het is.

San Marino - Achille Lauro, Stripper

Het festival van San Remo werd gewonnen door Mahmood en Blanco die nu Italië vertegenwoordigen op het Songfestival. In San Remo deed dit jaar ook de groep Achille Lauro mee. De rockband verdedigt nu, met een ander liedje, de eer van ministaatje San Marino.

Er is al geroepen dat Achille Lauro, vernoemd naar het door Palestijnen gekaapte cruiseschip, een flauwe kopie is van de groep Maneskin, die vorig jaar in Rotterdam won. Dat klopt niet, maar San Marino probeert wel mee te liften op het succes van de rockmuziek in Rotterdam. Dus blote basten, rauwe kreten, zwart gelakte nagels en veel tatoeages. Verder een kansloze middenmoter.

Australië - Sheldon Riley, Not The Same

Intrigerend is het liedje van Sheldon Riley, waarin de muziek is slechts bijzaak is. Het gaat vooral om zijn stem en die is dan ook overweldigend. “I’m not the same”, galmt hij door de zaal. Zijn volume moet het optreden redden, want verder gebeurt er niet zoveel op het podium. Toch maakt hij volgens de voorspellingen kans op een plekje in de top tien. Als hij de lap tekst goed uit zijn keel krijgt en tussendoor niet te veel naar adem moet happen, moet dat lukken.

Cyprus - Andromache, Ela

De Turkse invloeden zijn goed te horen in Ela, het liedje waarmee Andromache het Songfestivalpodium zal beklimmen. Door de typische overslaande vocalen en het ritmische boem-tsikke-boem, sta je direct op een Turks strand. Maar dat is het dan ook. “Ela ela” klinkt het ruim drie minuten lang, verder komt de zangeres niet. Het verrassendste aan het liedje zal zijn of ze in de tweede halve finale echt als laatste door mag naar de grote finale.

Ierland - Brooke, That’s Rich

Weet u nog dat Johnny Logan twee keer glorieus het Songfestival won? Denk daar nog maar even aan terug als Brooke het podium beklimt voor Ierland. Wat een drama, waar ging het mis? Zonder de duidelijk hoorbare autotune is het liedje That’s Rich waarschijnlijk helemaal dramatisch. Snerpende geluidjes, een blikkerig basje. Daar is niets rijks aan, het klink juist erg armoedig. Laten we hopen dat dit nummer snel verdwijnt in het afvoerputje van het Eurovisiepodium.

Noord Macedonië - Andrea, Circles

De 22-jarige Andrea is een beetje de S10 van Noord-Macedonië. Alleen geven de bookmakers haar veel minder kans: ze bungelt met haar sombere nummer Circles onderaan de lijst van de beroepsvoorspellers. Andrea woonde met haar familie enige tijd in New York, en daar werd ze gegrepen door de R&B, gospel en soulmuziek. Daar is in haar wat saaie nummer vanavond helaas weinig van te merken.

Estland - Stefan, Hope

Stefan uit Estland neemt ons mee naar het wilde westen. Geïnspireerd door de grote Ennio Morricone galoppeert zijn nummer Hope vastberaden richting de zonsondergang. Je fantaseert The Good, The Bad and The Ugly er moeiteloos bij.

Stefan, die zichzelf begeleidt op de gitaar, deed al drie keer eerder mee aan de voorrondes voor het Songfestival in Estland. Nu mag hij dan eindelijk zijn land vertegenwoordigen op dit internationale podium. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk. Dat hij twee jaar geleden werd uitgeroepen tot de meest sexy man van Estland komt ook niet slecht uit.

Roemenië - @wrs, Llámame

Is dit de inzending van Spanje? Nee. Roemenië gaat op de Spaanse toer met de tekst ‘Hola, mi bebébé // Llámame, llámame’. De zanger mijmert in het begin al over het feit dat hij anders is dan anderen, en dat niemand hem mag. Wat als ze erachter komen? Geloof jij ook in zonden? Al deze twijfels gaan uiteraard niet over het feit dat hij kennelijk een Españofiel is, of dat zijn liedje niets Roemeens in zich heeft.

De al genoemde tekst is lekker ritmisch, je hoort de klappende handen er direct bij. Maar het eigenlijk refreintje is puur instrumentaal, en dat is dan best weer verrassend. Buiten dat is het een soort ouwerwetse Julio Iglesias-kraker. Die deed ook ooit mee, in 1970. En werd vierde.

Polen - Ochman, River

Hier hebben we een outsider. Krystian Ochman is de kleinzoon van Wiesław Ochman, de beroemde Poolse operatenor die furore maakte van Berlijn tot New York, waar hij samen zong met onze nationale operadiva Cristina Deutekom. Kleinzoon Krystian woont in Massachusetts en was winnaar van The Voice of Poland.

Zijn liedje River is niet het meest opgewekte, maar Ochman kan net als zijn opa goed zingen. Een prettige stem, met een mooi nasaal randje en met de mogelijkheid tot dramatische, hoge uithalen. Daar zijn er hier nogal wat van, maar het lied heeft ontegenzeglijk karakter. Het doet het goed bij de wedkantoren en staat daar in dezelfde regionen als S10.

Montenegro - Vladana, Breathe

Ze maakt geen kans, maar eigenlijk is dat niet eerlijk. Het Engelstalige liedje hoort ergens in de middenmoot. Zingen kan Vladana namelijk best. Ze heeft een mooie warme en donkere stem, al eindigt het hier en daar een beetje in schreeuwen.

Het is een echt songfestivalliedje met een behoorlijke apotheose waarbij op het podium flink wat pyro’s te verwachten zijn. Vladana schreef het liedje zelf en putte daarbij uit een eigen ervaring met een vervelende familiegeschiedenis. Met een goede podiumuitvoering, kan ze dus best eens voor een verrassing gaan zorgen.

België - Jérémie Makiese, Miss You

Dat België goede kansen worden toegedicht is terecht. Jérémie Makiese is de winnaar van The Voice België. In zijn lekkere soulstem zijn de gospel-invloeden goed hoorbaar; Makiese zong ooit in een kerkkoor. In het liedje trekt hij dan ook alle registers open. Maximale r&b, maar zonder dat het zijig wordt, met een snufje Justin Bieber hier, en een likje Bruno Mars daar.

Daarbij heeft de in Antwerpen geboren Makiese met zijn blonde afro een hoge gunfactor. Maar mocht het toch niets worden in Turijn, dan kan hij altijd nog voetballer worden, dat schijnt hij ook te kunnen.

Zweden - Cornelia Jakobs, Hold Me Closer

Heeft Zweden ooit een slecht nummer gestuurd naar het Songfestival? Toen nog helemaal niet bekend was met welk liedje de Zweden naar Turijn zouden gaan, voorspelden de bookmakers toch al een derde plaats in het eindklassement; zo solide is de Zweedse reputatie op het Songfestival.

Toen Cornelia Jakobs de nationale voorronde won bleef die voorspelling gewoon staan, en waarom ook niet? Het galmende Hold Me Closer zal een breed publiek aanspreken. Cornelia’s wat luie manier van zingen contrasteert prettig met de bombastische compositie, waardoor het enigszins voorspelbare nummer toch interessant blijft.

Tsjechië - We Are Domi, Lights Off

Er is op dit festival veel inter-Europese kruisbestuiving tussen de verschillende landen. Zoals bij het Tsjechische trio We Are Domi, waarvan de zangeres uit Tsjechië komt, maar de twee muzikanten uit Noorwegen. Ze maken pure electropop met vervormd stemgeluid en een strakke beat eronder.

In het liedje Lights Off zijn het de woorden ‘Where Are You Now’ die steeds terugkomen, als een refrein. Geen slecht nummer, maar grote indruk maakt het evenmin. Het zal er voor Tsjechië om hangen of het land de finale haalt. Bij de bookmakers klimt het liedje gestaag, maar staat nog steeds net niet bij de beste twintig.

VIJF GROTE LANDEN AUTOMATISCH IN FINALE

Italië - Mahmood en Blanco, Brividi

Die stem. Meteen herkenbaar. Mahmood doet opnieuw mee voor Italië na zijn tweede plek in Tel Aviv achter Duncan Laurence. Zijn liedje van toen heette Soldi en stootte Loreens Euphoria van de troon als het meest gestreamde songfestivalliedje ooit.

Alessandro Mahmoud is zijn echte naam, zijn moeder komt van Sardinië, zijn vader uit Egypte. Dit jaar won hij voor de tweede keer het festival van San Remo, nu samen met Blanco.

Meteen toen de video clip van hun beider Brividi online kwam – opgenomen in de Hollandse duinen en met aardig wat homo-erotiek erin – schoot het lied naar de eerste plek bij de bookmakers. Later ingehaald door Oekraïne. Een buitengewoon fraai en bijzonder lied is het, ook al moeten sommigen ervan braken. Gaat heel hoog scoren.

Duitsland - Malik Harris, Rockstars

Een slechte Eminem imitatie in een bedje van huilerige R’nB. Nee, daarmee gaat Duitsland de oorlog niet winnen. Er zit geen vaart in, het is saai en het einde klinkt vrijwel hetzelfde als het begin. Alleen de rap in het midden is verrassend, maar die is zo slecht uitgevoerd ze ‘m beter achterwege hadden kunnen laten.

Als een van de Big 5 is Duitsland altijd verzekert van een plekje in de finale, maar dat heeft de laatste jaren niet mogen helpen. Vorig jaar haalde het land slechts drie punten. Weinig kans dat ze dat dit jaar zullen overtreffen.

Spanje - Chanel, SloMo

Spanje stuurt met Chanel een echte podiumknaller. Strak geproduceerd met veel sexy dansers, minimalistische pakjes en schuddende billen. Je kunt de broeierige Spaanse nachten overgoten met zweet en Sangria bijna ruiken. Veel om het lijf heeft het niet, maar dit jaar zijn er weinig van dit soort inzendingen en daarom valt het liedje extra op. Verwacht een spetterend optreden met veel visueel spektakel. Ook de bookmakers rekenen op veel stemmen, ergens in de top tien is realistisch.

Verenigd Koninkrijk - Sam Ryder, Space Man

Het Verenigd Koninkrijk staat erom bekend dat ze altijd verschrikkelijk slecht zijn op het Songfestivalpodium. Maar met de sympathieke Sam Ryder zou daar dit jaar wel eens verandering in kunnen komen. Zijn liedje heeft een beetje een Coldplay-geluid en iets hoopvols, en dat kunnen we wel gebruiken.

“I’m up in space man”, zingt Ryder op de toppen van zijn longen terwijl de windmachine zijn lange lokken om zijn hoofd doet dansen. Zijn enthousiasme is zo aanstekelijk dat je wel mee moet zingen. Laten we hopen dat hij die voorspelde vierde plek dit jaar ook echt pakt.

Frankrijk - Alvan & Ahez, Fulenn

De Franse inzending is verwarrend: het lijkt wel een opzwepend lied uit het verre oosten van Europa, overgoten met een Arabisch sausje. De exotische gewaden van de artiesten zijn ook al lastig te plaatsen. En in welke taal zingen ze nu eigenlijk? Dat is dus Bretons, de Keltische taal die in Bretagne hier en daar nog gesproken wordt. Het nummer is dus veel Franser dan het op het eerste gezicht lijkt.

Zanger Alvan wordt begeleid door de zanggroep Ahez, die is gespecialiseerd in Bretonse traditionele muziek. Prachtig natuurlijk dat de Fransen ook een uitstervende taal een plekje gunnen op het Songfestival. Maar of het publiek het allemaal gaat snappen, is twijfelachtig.

(Trouw)