Alleen Elvis blijft bestaan: Guy Mortier
Vrijdag schuift grand old Guy Mortier aan in ‘Alleen Elvis blijft bestaan’, en dat is niet alleen voor u, trouwe kijker, een voorrecht (verheugt u zich alvast op fragmenten met Hans Teeuwen, Godfried Bomans en Johan Cruijff), maar ook voor de jongste winnaar van de Vlaamse Cultuurprijs voor Algemene Culturele Verdienste zélf: Guy Mortier blijkt naast een Elvis- ook een ‘Alleen Elvis’-fan van het eerste uur.
Guy Mortier «Ik heb bijna alle afleveringen gezien, live dan nog, en dat heeft in hoge mate met Thomas Vanderveken te maken: ik vind hem een begenadigd interviewer. Hij weet een gesprek op een aangename manier gaande te houden, en hij is niet te opdringerig, maar zeker ook niet te soft. Hij gaat op een hoffelijke manier door op antwoorden waarop je als kijker wíl dat hij doorgaat, en hij laat zijn praatgasten niet zomaar wegraken met een smoes – lastig voor mij, want smoes is my middle name. Goed, ik heb ook een paar mindere afleveringen gezien, maar dat had dan niet met Thomas te maken.»
HUMO Het had met de gast te maken?
Mortier «Ja, of met de fragmenten. Ik begrijp dat je er als gast niet al te veel tijd in wil steken, maar zelf heb ik dat wél gedaan – en je wordt er soms hoorndol van. Om te beginnen vond ik het al zeer moeilijk om een enigszins behapbare shortlist te maken uit de eindeloze lijst met fragmenten die ik, als the sky the limit was geweest, allemáál had laten zien. Vergeet niet: ik ben stokoud, en ik heb in mijn lange leven zeer veel televisie gekeken. Als je dan toch eindelijk zover bent, krijg je het probleem dat bepaalde fragmenten niet haalbaar zijn wegens te duur. En zoals geweten is Canvas, net zoals de gehele VRT, armlastig, dus dan dring je daar niet op aan. En ten slotte wilde ik dat er enigszins affe fragmenten te zien zouden zijn; fragmenten die op zichzelf kunnen staan, hoewel het uiteraard maar fragmenten blijven. Geen sinecure, want boven de drie minuten gaan ze in ‘Alleen Elvis’ zo goed als nooit – twee is zelfs al veel. Om die reden is onder meer een gepland fragment uit de prachtserie ‘Nauwgezet en wanhopig’ van Wim Kayzer komen te vervallen, want dat heeft adem nodig, en ook een fragment uit het legendarische gesprek tussen de voormalige rivalen Merckx, Van Looy en Van Steenbergen, door de toenmalige BRT uitgezonden in ’78, toen Merckx net gestopt was met koersen. Buitengewone televisie, niet het minst omdat de twee Rikken royale porties whisky tot zich hadden genomen en zich bepaald niet geremd toonden. Maar ja, als je er maar twee minuten uit kunt brengen, moet je er daarna toch weer van alles over gaan vertellen. Dan vind ik dat je zo’n gesprek veel beter kunt laten zíén dan het te parafraseren.
»Aanvankelijk had ik ook een scène uit ‘Pulp Fiction’ gewild, één van mijn favoriete films, maar daar ben ik van teruggekomen. Enerzijds omdat ‘Pulp Fiction’ al vaak aan bod is gekomen in ‘Alleen Elvis’, maar vooral omdat het fragment dat ik wilde laten zien bijna vijf minuten duurt. ’t Was die scène waarin Christopher Walken aan de jonge Butch het horloge komt brengen dat diens gesneuvelde vader gedurende vijf jaar ‘up his ass’ had bewaard, zodat het niet in handen zou vallen van de bewakers van het Vietnamese gevangenenkamp waarin hij vastzat – ’t was een erfstuk. Een geweldige scène, briljant gespeeld door Christopher Walken, maar als je er maar een klein stukje van laat zien, heeft het geen enkele impact. En zo was het dus bijna altijd wel iets. Zuchtte hij gelaten.»
HUMO Wat krijgen we wél te zien?
Mortier «Als je ’t niet erg vindt, zeg ik liever nog niks over de fragmenten die ik gekozen heb, want ik zal al goed moeten nadenken over wat ik er in de uitzending zélf over te berde ga brengen. Daar komt dan nog eens bij dat je in ‘Alleen Elvis’ wordt geacht om, vertrekkend van ieder fragment, ook nog iets over je eigen leven te vertellen. Ik vind het heel fijn wanneer andere mensen dat doen, maar zelf ben ik er niet zo tuk op. Eigenlijk zou ik het liefst gewoon een fragment laten zien en zeggen: ‘Dit vind ik goed om die en die reden. Op naar het volgende! En daarmee uit.’»
HUMO Geneer je je ervoor om al te veel over de mens achter de oud-hoofdredacteur prijs te geven?
Mortier «Niet per se. Mijn probleem – één van mijn problemen – is veeleer dat ik die mens helemaal niet zo boeiend vind. En ook dat ik in mijn leven al zo verschrikkelijk vaak geïnterviewd ben dat ik alles wat ik over mezelf te zeggen heb al ik-weet-niet-hoeveel keer eerder heb gezegd. Natuurlijk, je gaat daar niet zitten om de deur op slot te doen – dan ga je beter niet. ’t Wordt dus zaak om te proberen de gulden middenweg te vinden.»
HUMO Veel succes ermee.
Mortier «Daar wil ik liever niet op antwoorden.»
