Allerzielen (2): tekenaar Willy Linthout over de zelfdoding van zijn zoon
Willy Linthout, de man die al bijna dertig jaar de strips van Urbanus tekent, zag in 2004 zijn wereld instorten: zijn 21-jarige zoon en enig kind Sam had zich voor een trein gelegd, op nauwelijks honderd meter van het ouderlijk huis. Na twee jaar vond hij een manier om de pijn van zich af te zetten: hij tekende acht autobiografische strips over een vader die na de zelfdoding van zijn zoon de draad weer probeert op te pikken.
Die verhalen, waarmee hij onder meer de Prijs van de Vlaamse Gemeenschap voor Strip won, zijn nu gebundeld in 'Jaren van de olifant'. 'Ik heb mijn leven aan dat boek te danken,' zegt hij.
WILLY LINTHOUT «Sam had er in 2002 al eens een einde aan willen maken. Ik was die ochtend vrij vroeg opgestaan om iets op eBay te kopen, toen ik hem in de keuken vond. Hij lag met zijn hoofd op tafel, er stonden brandende kaarsjes om hem heen, en er lag een afscheidsbrief. Ik kreeg hem niet wakker en heb onmiddellijk een ambulance gebeld. Hij bleek alle slaap- en kalmeringspillen te hebben ingeslikt die hij in ons medicijnkastje had kunnen vinden. In het ziekenhuis hebben ze zijn maag moeten leegpompen. Het was een grote schok voor ons allemaal.
»Na die mislukte poging hebben we hem in een psychiatrisch ziekenhuis laten opnemen, waar hij drie maanden heeft verbleven. Daarna is hij bij een psycholoog in therapie gegaan, maar daar had hij niks aan. Zijn gemoedstoestand verbeterde er in elk geval niet door. Nu begrijp ik: als iemand echt uit het leven wil stappen, kan je dat op geen enkele manier verhinderen. Dat heb ik de voorbije jaren ook van verschillende psychiaters en psychologen te horen gekregen.
»Bij Sam zat het heel diep. Hij had een leegte in zich. Hij was hier niet graag, in deze harde, meedogenloze samenleving. Andere jongeren willen er een einde aan maken omdat, bijvoorbeeld, hun lief het heeft afgemaakt en ze denken dat het leven daardoor geen zin meer heeft. Maar na enkele maanden zien ze de dingen weer rooskleuriger in. Bij Sam was de wil om te sterven veel fundamenteler.»
HUMO Wat stond er in zijn afscheidsbrief, die eerste keer?
LINTHOUT «Dat hij zich niet kon voorstellen dat hij ooit als alle anderen zou moeten leven: elke dag gaan werken, elke dag hetzelfde. De hardheid van mensen, het egoïsme, de hypocrisie, het onrecht: hij kon het allemaal niet aan. Echt zwaarmoedig was hij niet, maar hij voelde zich onbehaaglijk. Hij was te goed voor deze wereld.»
Lees het volledige artikel vanaf dinsdag 3 november in Humo 3609
undefined
Willy Linthout: 'Jaren van de olifant'
undefined
Willy Linthout: 'Jaren van de olifant'
undefined
