Alles voor de wetenschap: Christine Van Broeckhoven
In 'Alles voor de wetenschap' portretteert Canvas de komende zes weken Vlaamse wetenschappers die de wereldtop hebben bereikt. De galerij opent met Christine Van Broeckhoven (57), moleculair biologe en genetica aan het Vlaams Instituut voor Biotechnologie en de Universiteit Antwerpen, baanbreker in het onderzoek naar de ziekte van Alzheimer en gewezen SP.A-parlementslid.
HUMO 'Alles voor de wetenschap': vat die titel uw leven niet mooi samen?
Christine Van Broeckhoven «Ja. Ik sta op met de wetenschap en ik ga ermee slapen. Ik observeer en analyseer voortdurend en zoek altijd logische oplossingen. Een afwasmachine vul ik niet zomaar, nee, ik benut die rekjes zo efficiënt mogelijk. Dat had ik ook als kind al.»
HUMO Toch hebt u niet alles voor de wetenschap overgehad: u hebt meer dan eens de kans geweigerd om in het buitenland te gaan werken.
Van Broeckhoven «Eigenlijk was het simpel: ik wilde mijn man en twee kinderen gewoon niet achterlaten. Als wetenschapper maakte ik het mezelf zo wel moeilijker: ik wilde absoluut aan de top werken, en vanuit België was dat veel minder evident.»
HUMO Vorig jaar hebt u uit de politiek verlaten, na een verblijf van drie jaar in de Kamer. Dat deed u ook voor de wetenschap, gaf u bij uw afscheid te kennen.
Van Broeckhoven «Over acht jaar moet ik met pensioen, en de hersenwetenschappen staan voor een cruciale tijd: ik wil er alles aan doen om de toekomst van het onderzoek te vrijwaren.»
HUMO Dat klinkt als lobbywerk.
Van Broeckhoven «Dat ís lobbywerk.»
HUMO Bent u om die reden in de politiek gestapt?
Van Broeckhoven «Ja. Als mandataris was één van mijn belangrijkste doelstellingen: de hersenwetenschap vooruithelpen. Ik was niet die naïeve nieuweling die zich aan een politiek avontuurtje waagde en bedrogen is uitgekomen. Ik wist héél goed wat ik deed.»
HUMO Maar u bent kennelijk wel tot de conclusie gekomen dat u buiten het parlement meer invloed kan uitoefenen op de politiek dan erbinnen.
Van Broeckhoven «Inderdaad. Ik doe nog altijd aan politiek, maar op een efficiëntere manier. En de politici kennen me nu, wat ook een groot voordeel is. Toen ik in het parlement aankwam, kende niemand me - ook de politieke journalisten niet, hoewel ik al vaak in de pers was opgedoken. Die wereldvreemdheid bleek in de politiek helaas niet zo uitzonderlijk.»
HUMO Nu klinkt u alsof u zich toch bedrogen voelt door de politiek.
Van Broeckhoven «Vooral het gebrek aan diepgaand debat heeft me teleurgesteld. Je vindt het niet in de Kamercommissies en ook niet in de Senaat. Vaak zijn het theaterstukjes die volgens vastgeroeste regels worden opgevoerd. Luisteren naar elkaar, nadenken over wat de ander zegt: dat gebeurt te weinig in de politiek, blijkt ook nu.
»In mijn vakgebied hebben we de voorbije jaren ook te veel ons individuele belang nagestreefd. Als we ervan doordrongen raken dat alleen samenwerken tot succes leidt, denk ik dat we over vijf tot tien jaar een potentiële behandeling voor een deel van de alzheimerpatiënten zullen hebben.»
HUMO En, wie weet, een regering?
