‘Als collega’s zich ergeren aan mijn stijl, doe ik er een schepje bovenop’

Het strakke Italiaanse pak is ingeruild voor een bermuda en een paar kekke strandloafers: meester Omar Souidi (36), de meest blitse bink der Belgische baliekluivers, houdt audiëntie aan een strandbar in Knokke-Le Zoute. Daar is een goeie reden voor.

OMAR SOUIDI «Normaal neem ik in de zomer een paar weekjes vakantie om de tank bij te vullen, maar vorige zomer heb ik doorgewerkt, onder meer door een boek te schrijven (‘Pijn doet groeien, het verhaal van een rebel in toga’, red.). Die keuze heb ik mezelf kwalijk genomen: dit jaar heb ik voor de eerste keer in mijn leven een terugslag gehad, die enkele maanden heeft geduurd. Ik zat zo diep dat ik mezelf moest oppeppen om te gaan pleiten: een schok, want pleiten is mijn leven.

»Daarom ben ik dit jaar al eind juni aan mijn vakantie begonnen. Eerst ben ik met m’n broer en mijn beste vrienden naar Spanje gereisd – in Sevilla hebben we de Rode Duivels nog tegen Portugal zien winnen – en nu zit ik al een weekje hier aan zee. Ik voel me uitgerust en op m’n gemak, en ik geniet ten volle van de kleine dingen. Mijn twee dochtertjes hier op het strand zien lachen om een hoedje dat wegvliegt: dát is voor mij de hemel op aarde.»

HUMO En de hel op aarde?

SOUIDI «Die heb ik doorploeterd toen ons zoontje overleed bij de geboorte, vier jaar geleden. Maar ik heb het daar al zo vaak over gehad in de media, ik wil vermijden dat de mensen denken: daar is hij weer. Dat verdient mijn zoon niet.

»Dus nee: de hel op aarde, dat is bang moeten zijn om je werk te doen. Omdat je de kans loopt om op klaarlichte dag in Amsterdam geliquideerd te worden door mensen – dat zijn ze althans biologisch gesproken nog steeds – die kennelijk niet de intellectuele ontwikkeling hebben genoten om te kunnen inschatten dat het niet aan hen is om te bepalen wanneer iemand van de wereld verdwijnt.»

HUMO Kende u Peter R. de Vries persoonlijk?

SOUIDI «Een heel klein beetje, ja. Ik heb hem leren kennen via zijn televisieoptredens in programma’s als ‘Pauw’ en ‘Oog in oog’. Zijn humor, branie en inzicht, en de handigheid waarmee hij tegenstanders schaakmat wist te zetten, vond ik intellectueel orgastisch. Vaak op YouTube herbekeken, veel van geleerd. Hij deinsde ook voor niets of niemand terug, een houding die me kon bekoren. In het kader van een idee dat in mijn hoofd aan het rijpen is, en waarover ik nu nog niks kwijt wil, heb ik hem een paar maanden geleden aangeschreven. Binnen de 24 uur stuurde hij me een persoonlijk antwoord, waarop vele e-mails over en weer volgden, en ik hem heb uitgenodigd in Antwerpen. Die ontmoeting is uiteindelijk niet doorgegaan vanwege de zaken die hij onderzocht. Uitstel werd afstel.»

HUMO Terug naar de hemel: hebt u boeken meegenomen op vakantie?

SOUIDI «Ja: ik ben op schok met ‘In open veld’ van Josse De Pauw, en ‘Het leven en hoe het te leiden’ van Serge Simonart. Maar daarin ben ik nog niet begonnen omdat ik het adembenemende ‘De menselijke maat’ van Roberto Camurri aan het herlezen ben – ‘La meglio gioventù’, maar dan in een fris jasje gestoken.

»Ik ben opgegroeid in Deurne-Zuid, een vrij arme buurt, waar je twee mogelijkheden had om je vrije tijd in te vullen: voetballen of de bibliotheek. Voor het eerste was het Belgische weer me te slecht, en dus koos ik voor het tweede: tussen mijn zesde en twaalfde was ik quasi dagelijks te vinden in de bibliotheek, pal tegenover onze sociale woning. In het begin las ik ‘De koning van Katoren’ en aanverwanten, daarna raakte ik tuk op biografieën. En sinds de universiteit ben ik vooral geboeid door filosofie. De stoïcijnen, met name. Seneca herlees ik jaarlijks.

»Een prachtige introductie tot de filosofie, die ik al vaak cadeau heb gedaan, is het boekje ‘Steeds als ik de zin van het leven te pakken heb, komen ze met iets nieuws’. De auteur, Daniel Klein, vond rond z’n 65ste een schriftje terug waarin hij decennialang citaten van grote filosofen had opgeschreven en voorzien van eigen commentaar. Daaruit is dat boek voortgekomen.»

HUMO Kent u een citaat uit het hoofd?

SOUIDI «Eentje dat aan Plato wordt toegeschreven: ‘De wijze spreekt omdat hij iets te zeggen heeft, de domme om maar iets te zeggen.’ Zéér toepasbaar op de ongefundeerde meningen waarover je dezer dagen op Twitter struikelt. Die irriteren me weleens, zeker wanneer men bepaalde medemensen schuldig verklaart zonder één letter van het strafdossier te hebben gelezen. Hoe kun je nu oordelen over iets of iemand wanneer je enkel afgaat op wat in Dag Allemaal of Story verschijnt? Aangezien we ons met ons kantoor ook hebben gespecialiseerd in mediarecht, ken ik enkele bekende Vlamingen die daar het slachtoffer van zijn geworden: ik weet dus uit de eerste hand dat zoiets niet in je kouwe kleren kruipt. Lize Feryn bijvoorbeeld – geen cliënte, maar een goeie vriendin – heeft eerder dit jaar heel wat bagger over zich heen gekregen na een reportage op een niet nader genoemde zender (VTM, red.). De perceptie die in die reportage gecreëerd werd, die ik verafschuwde, heeft haar veel pijn gedaan.»

HUMO Werkt u de mensen in uw omgeving ook weleens op de zenuwen?

SOUIDI «Nu ja, u zult vast wel weten dat ik niet bepaald de populairste knul van de balie ben. Een aantal collega’s binnen de advocatuur weet mijn commerciële knipoogjes dermate weinig te appreciëren dat ze met enthousiasme wegkijken, of zich achter m’n rug negatief over me uitlaten. Mij niet gelaten: ze mogen hun ongenoegen ventileren zoals hun dat verstandig voorkomt. Maar als het een gevolg is van afgunst, vind ik het zielig voor hen. Ik heb wat dat betreft ook wel een plagerig trekje: ik mag ze graag eens kietelen door er nog een schepje bovenop te doen. Je hebt mensen die vals bescheiden zijn, ik word op zulke momenten vals arrogant.»

HUMO U wekt wrevel met de manier waarop u weleens poseert: dikke sigaar, pochet, duur horloge.

SOUIDI «Dat laatste klopt niet: ik draag geen horloge. Van mijn vriendin heb ik ooit een Apple Watch gekregen, maar die heb ik voorgoed afgelegd toen mijn dochtertje hier op de dijk iets te hevig met een gocart aan het rijden was, en ik ‘Beter sturen, schatje!’ riep. Die Apple Watch had daarop automatisch ‘Stuur me, schatje’ naar één van mijn zwaardere cliënten ge-sms’t. Niet veel later kreeg ik een bericht vol vraagtekens terug: uiterst vervelend.

»Enfin, ik begrijp wat u bedoelt. Maar het voordeel van een jeugd waarin je opgevoed werd door een prachtige vrouw die als poetshulp werkte, is dat je economisch hebt leren denken. Een paar maanden geleden, bij het losbarsten van operatie Sky, stonden we op de eerste pagina van de HLN-app. ‘Zie ze daar zitten, de chique boys in hun dure salon,’ lees je dan in de commentaren, maar de poefjes in ons salon? 29,99 euro bij Leen Bakker. De fauteuils? 299 euro bij Maisons du Monde. Iets wat duur lijkt, hoeft niet duur te zijn. Trouwens, wat zou er mis mee zijn als die dingen wél veel hadden gekost? Ik ben niet communistisch ingesteld: leven en laten leven.»

HUMO Waar bevindt zich uw culinaire top?

SOUIDI «Een verjaardag of een mooie overwinning vier ik doorgaans in één van mijn zeven favoriete restaurants: Le Pristine, Het Fornuis, Hof van Cleve, Vintage, La Botte, The Jane of Nuance. Pas op, ik kom daar niet iedere dag over de vloer, hè? Voor mij gaat er niets boven de spaghetti bolognaise van mijn mama, of een goed biefstukje met pepersaus en frietjes.

»Sinds corona ben ik wel een beetje bijgekomen. Ik eet en drink iets te veel, en ik sport voor geen meter: hoogst ongezond.»

HUMO Wat beschouwt u als het hoogste lichamelijke genot?

SOUIDI «Om het versleten antwoord te vermijden: in mijn favoriete stad New York aankomen na een lange vliegreis, en in plaats van wat bij te slapen er meteen een hele dag aan breien. Het moment waarop ik dan ’s avonds onder de verse lakens kruip, met mijn ogen gericht op de fonkelende lichtjes van the city that never sleeps – ik kies altijd voor a room with a view – dát is het helemaal.»

HUMO Met wie zou u die room with a view weleens willen delen?

SOUIDI «Toevallig had ik gisteren een Humo vast waarin na die vraag twee keer de naam Scarlett Johansson viel. Ik moet toegeven dat ik haar erg aantrekkelijk vind, maar ook hier wil ik het versleten antwoord vermijden. Daarom kies ik voor mijn lieve vriendin Danira Boukhriss: een spontane, verstandige en vooral ook buitengewoon getalenteerde vrouw – ik was bijzonder teleurgesteld toen de VRT besloot om ‘Vandaag’ niet te verlengen. En internationaal kies ik voor Margot Robbie – een mooie vrouw, en een geloofwaardige actrice – én voor Amy Winehouse, die op kantoor aan onze wall of inspiration hangt. Met de Amy Winehouse in haar goeie dagen – vóór ze drugsverslaafd raakte, bedoel ik – had ik weleens in Le Pristine willen gaan tafelen. (Snel) Al was een boterhammetje met zalm in broodjeszaak ’t Roodkapje in Deurne-Zuid ook oké geweest, hoor.»