Als je als voetbalcoach ontslagen wordt. 'Je ziet je assistenten al konkelfoezen. Dat achterbakse, dát is het ergst.'
Geen stoel zo wankel als die van de voetbaltrainer. Humo sprak met Yves Vanderhaeghe, Robin Broos, Franky Van der Elst en Hein Vanhaezebrouck over hoe ook zijn niet konden ontsnappen aan die onwankelbare logica.
'Als er na jou nul komma nul beterschap komt, bezorgt dat je toch een milde vorm van voldoening'
HUGO BROOS ‘beetje respect’
undefined
Geen Belg die in zijn spelers- en trainerscarrière meer prijzen won dan Hugo Broos (66). Nadat hij met Kameroen de Africa Cup had gewonnen, nam hij afscheid van de dug-out. Sinds dit jaar is hij sportief directeur bij KV Oostende.
Hugo Broos «Voor een trainer zijn dit traditioneel moeilijke maanden. Vorig jaar waren tegen begin november al zo’n zeven trainers op straat gezet. Dat krijg je als clubs na drie maanden in de competitie een eerste balans opmaken. De één ziet zijn Europese ambities al in het gedrang komen, de ander ziet het degradatiespook opdoemen. En allemaal hebben ze maar één oplossing: de trainer ontslaan. Bij Anderlecht blijft het voorlopig stil over een eventuele opvolger voor Hein Vanhaezebrouck, wat dat betreft blijft het er vrij sereen. Maar dat AA Gent nog met Yves Vanderhaeghe doorgaat, wil alleen maar zeggen dat het de juiste vervanger nog niet gevonden heeft. Vooral omdat Gent al Trond Sollied om advies ging vragen, en nu ook László Bölöni blijkt te hebben gepolst. Stel je voor dat je ’s ochtends de krant openslaat en dat leest. Dan voel je je toch gepakt? (Windt zich op) Is er iets vernederender dan dat? Misschien ben ik ouderwets, maar zoiets hou je binnenskamers. Een béétje respect mag wel.
»Je kunt als trainer zelf opstappen – zoals ik deed als bondscoach van Algerije – maar dat heeft financiële consequenties. Of je kunt blijven, uit trots, en tot de laatste snik proberen het tij te keren. Dat is niet vanzelfsprekend, want spelers vóélen het als hun trainer op de wip zit. Ook al zeggen ze dat ze blijven vechten voor de trainer, in hun hoofd zitten ze al bij zijn opvolger – ik heb het als speler zelf meegemaakt.»
HUMO ‘Het hoort erbij,’ zegt Yves Vanderhaeghe. Het is de enige zekerheid die een trainer heeft: op een dag moet hij inpakken.
Broos «Dat gevoel – ‘op een dag word ik ontslagen’ – is me altijd vreemd geweest. Tot mijn eerste ontslag, bij Anderlecht. Ik was kampioen geworden en had Champions League gespeeld. Een paar maanden later stond ik op straat. Ik werd aangevallen in de pers, er kwam kritiek van overal. Dan voel je het einde naderen. Het is om moedeloos van te worden. Het enige wat je nog kunt doen, is winnen. Maar dat hangt ook af van hoe gemotiveerd je spelers nog zijn. Het sleepte nog een paar maanden aan. De laatste wedstrijd voor de winterstop wonnen we, tegen Club Brugge. Door die zege haalde ik Nieuwjaar nog, maar daarna ging het snel. Een gelijkspel op het veld van AA Gent was de druppel. Toen zijn er spelers bij de bazen gaan klagen, onder wie Zetterberg en Jestrović. Zij hebben het laatste duwtje gegeven.»
HUMO Hoe hard kwam dat aan?
Broos «Héél hard, vooral omdat ik zelf zo lang speler was geweest bij Anderlecht. Het was míjn club. Journalisten belden mij om te zeggen dat ik het einde van de week niet zou halen. Officieel wist ik nergens van. Ik belde Herman Van Holsbeeck en hoorde het onmiddellijk aan zijn stem: het klopte. Héél vernederend. Vooral mijn eer was gekrenkt: ik werd aangewezen als de schuldige van alles wat misliep, het bestuur en de spelers bleven buiten schot.»
'Hugo Broos over Yves Vanderhaeghe (foto): 'Het is cru, maar je kunt er gif op innemen dat er werkloze trainers thuis zitten te wachten op zijn ontslag.''
HUMO De trainer is de ideale zondebok.
Broos «Dat is het makkelijkst, je hoeft er maar één buiten te gooien.
»Nu, ondanks de vernedering was ik ook blij dat het achter de rug was. De weken voor een ontslag zijn heel stresserend, en daar was ik vanaf. Ik hoefde niet meer elke ochtend met stress op te staan. Maar als je ambitieus bent, mag het ook geen tien maanden duren voor je weer aan de slag kunt. Dan loop je de muren op.»
HUMO Dat is het lot van de ontslagen trainer: thuis zitten wachten tot de volgende ontslagen wordt, en dan hopen dat ze aan jou denken.
Broos (lacht) «Dat is erg cru, maar het klopt wel. Je kunt er gif op innemen dat er nu thuis zitten te wachten op het ontslag van Yves of Hein.»
HUMO Bij Oostende sta je nu als sportief directeur aan de andere kant. Op een dag zul je afscheid moeten nemen van Gert Verheyen.
Broos «Als ik Gert ooit moet ontslaan, zal ik dat op een correcte, menselijke manier doen. Bij Racing Genk werd ik ook ooit ontslagen, maar daar kon ik mee leven. Alles is correct afgehandeld in een gemoedelijke sfeer, en ik ben op m’n gemak naar huis gereden. Zo kan het ook.»
HUMO Telkens weer blijkt dat trainers ontslaan niet werkt. Hooguit is er een korte opflakkering, maar over een langere periode presteren clubs beter als ze ook in moeilijke omstandigheden het vertrouwen in hun coach behouden.
Broos (knikt) «Dat weet ik. Na een trainerswissel is het vaak nog geen rozengeur en maneschijn, maar dat wordt onder de mat geveegd. Liever wassen clubs zich schoon: ‘We hebben er alles aan gedaan, want we hebben een nieuwe coach.’ Néé, je hebt er níét alles aan gedaan! Want dé grote fout – dat de spelersgroep kwalitatief niet voldoet – is niet opgelost. Nu, als de coach inspraak heeft in de transfers, is hij natuurlijk mee verantwoordelijk. Maar Gert weet dat hij hier in Oostende geen spelers moet vragen die 2 miljoen euro kosten. Goede communicatie is essentieel. De problemen ontstaan vaak als een club doelstellingen vooropstelt waar de groep niet klaar voor is. Mocht dat in Oostende zo zijn, heb ik daar evenveel schuld aan als mijn coach.»
DENNIS VAN WIJK ‘manifest misprijzen’
undefined
Dennis van Wijk (55) versleet in een kwarteeuw trainerschap net geen twintig clubs. Zijn laatste was KV Mechelen, dat hem in augustus ontsloeg, drie maanden na degradatie naar 1B, de vroegere tweede klasse.
Dennis van Wijk «Na drie speeldagen al. En met het klassieke excuus: hij is te hard. Terwijl ik dezelfde trainer ben die ze lieten bijtekenen.
»Bij Bergen maakte ik ooit hetzelfde mee. Ik had ze naar de eerste klasse gebracht en we gingen in de top zes de winter in. Twee maanden later was het over. Kijk, het gaat altijd om drie dingen: macht, eigenbelang en geld. Een makelaar die zijn spelers niet kan slijten omdat de trainer er geen brood in ziet, en dan druk gaat uitoefenen op de voorzitter. Dan kun je alleen maar hopen dat je voorzitter waardeert wat je allemaal voor de club hebt gedaan. Zo niet ontstaat er een onhoudbare situatie en is het vaak een opluchting als je ervan af bent.»
HUMO Snakt een trainer soms naar ontslag?
Van Wijk «Zeker weten, maar die stap zet je zelden zelf. Op die slappe koord balanceren Hein en Yves nu. Ze weten dat ze dit niet kunnen winnen, maar ze weten ook dat ze geen aanspraak maken op een werkloosheidsuitkering. Dus blijven ze zitten.
»Hein is heus niet verplicht om met het aangetrokken spelersmateriaal te werken. Hij beslist nog altijd zelf of hij de handschoen opneemt. Hij is mee in het verhaal van Coucke en Devroe gestapt, dus moet hij achteraf niet gaan emmeren.
»Een andere club waar-mee het niet zo goed gaat – ik noem geen namen – zegt nu dat ze niet uitgekeken is op haar trainer, maar voegt eraan toe: ‘We gaan hem niet tegenwerken als hij zelf weg wil.’ Natuurlijk niet! Dan zijn ze van zijn contract af. Daarin staat namelijk een serieuze ontslagvergoeding. Die trainer gaat natuurlijk zelf geen ontslag nemen.»
HUMO Nu heb je het over Francky Dury en Zulte Waregem.
Van Wijk (grijnst) «Dat zeg jij.»
HUMO Hoe voelen Hein Vanhaezebrouck en Yves Vanderhaeghe zich nu, denk je?
Van Wijk «Slecht. Onbegrepen. Gefrustreerd. Ik voel met hen mee. Zoals Gent met Yves omspringt, getuigt van bijzonder weinig respect. Dat is anders bij Anderlecht, waar ze Hein toch geregeld uit de wind hebben gezet. Luc Devroe, met wie ik zelf nog heb gewerkt, is niet een type dat zijn coach afvalt. Wat niet wegneemt dat hij me toen toch heeft ontslagen (grijnst). Volgens mij willen Coucke en Devroe dit verhaal graag afmaken met Hein. Die schiet nu een beetje op iedereen – de VAR, de scheidsrechter, de kalendercommissie –maar hij is vooral gefrustreerd omdat zijn tactiek niet aanslaat en de spelers er niet in slagen zijn opdrachten uit te voeren. Voor een coach is dat dramatisch. Nu, aan het eind van de dag is hij wel de eindverantwoordelijke. En natuurlijk is een coach een publieke figuur, maar daar weegt geen geld tegen op. Vergeet het maar dat trainers poenscheppers zijn. Misschien bij de topclubs, maar niet bij pakweg Moeskroen of Waasland-Beveren.
»Het gebrek aan respect gaat nog verder: er is een manifest misprijzen voor de trainersjob. Het succes van een trainer wordt alleen maar afgemeten aan de resultaten. Maar wat met zijn kennis? Een trainer werkt zich te pletter: niet alleen schoolt hij zich voetbaltechnisch bij, hij moet ook een halve dokter zijn en een psycholoog die dertig spelers tevreden moet houden, van wie de helft niet speelt. Zelfs bij een door de wol geverfde coach als Michel Preud’homme lukt dat niet altijd. Misschien zou hij ook moeten buitenvliegen bij Standard, maar dat gebeurt niet. Omdat hij zijn naam mee heeft, vermoed ik (lachje).»
'Dennis van Wijk: 'Alles draait om rendement. Kassa kassa! Zelfs Marc Coucke wil dat Anderlecht geld opbrengt.''
HUMO Het zit diep, zo te horen.
Van Wijk (onverstoorbaar) «Er is nog weinig geduld. Clubs leggen de lat hoog, maar ze vergeten dat België een transit-land is. Spelers worden snel weer doorverkocht. Als coach moet je elke keer weer hopen dat er even goede jongens in de plaats komen. Tijd om opnieuw te bouwen, krijg je niet meer. Zeker niet nu clubs steeds vaker worden overgenomen door zakenmensen. Alles draait om rendement. Kassa kassa! Zelfs Marc Coucke wil dat Anderlecht geld opbrengt.
»Op de koop toe wordt een coach vaak beoordeeld door mensen met weinig kennis van zaken. Ik ben 25 jaar professioneel trainer, maar moet met een boekhouder of een wiskundeleraar gaan discussiëren over voetbal. Dat is lastig. In de krant noemde de grote man van KV Mechelen mij ‘psychologisch te hard’. Dat zegt dan iemand die één keer per week een half uur op de club is, en alleen maar van horen zeggen weet wat er aan de hand is. Ach, alle excuses zijn goed.»
HUMO Wat weegt het zwaarst na een ontslag?
Van Wijk «De minachting. Kijk, iedereen heeft tegenwoordig overal een mening over, en meestal is die negatief. Je wordt afgezeikt op basis van een perceptie. Dat raakt me niet, maar de minachting wél. Denk je dat de voorzitter van KV Mechelen, toch een aimabel man, mij al heeft gebeld? Al was het maar kort: ‘Ik wens je succes.’
»Dag in, dag uit deel je lief en leed, tot de geruchten over een ontslag de kop opsteken. Mensen geven je geen hand meer, maar lopen in een boog om je heen. Je ziet je assistenten staan konkelfoezen, vermoedelijk omdat zij iets weten wat jij nog niet weet. Dat achterbakse, dát is het ergst. Behandeld worden als een stuk vuil, en ten slotte ook zo buitengezet worden. Dat beschadigt je.»
HUMO Wat doet een ontslagen trainer?
Van Wijk «Je eerste zorg is de afhandeling van het ontslag. Geloof het of niet, maar ik heb nog steeds mijn C4 niet gekregen van KV Mechelen. Wéér die minachting! Vaak moet je ook nog vechten voor je geld. Dan ga je nadenken of je dit allemaal nog wel wilt.»
HUMO Zien we jou nog terug?
Van Wijk «Als tv-analist zeker, maar op het veld? Ik weet het niet.
»Mijn generatie heeft geen schooldiploma, wij kennen alleen het voetbal. Dat maakt het moeilijk om zomaar in een ander leven te stappen. Ik zie een tendens om afscheid te nemen van de zogenaamde oldskool trainers. Ik weet wel dat alles evolueert, maar wij hebben véél ervaring. Die schuif je mee aan de kant. Maar het zorgelijkst vind ik de tendens om trainers af te schilderen als nietsnutten. Ik heb daar vaak eindeloze discussies over met Jan Mulder (diepe zucht). Je moet ons niet voortdurend willen neerzetten als schertsfiguren, er zijn best ook intelligente trainers. Of zijn Guardiola en Van Gaal, of bij ons Gerets en Preud’homme, dan dommeriken?»
JACKY MATHIJSSEN ‘lauwe appreciatie’
undefined
Jacky Mathijssen (55) zegde het clubvoetbal vaarwel. Afgelopen zomer volgde hij Gert Verheyen op als coach van de nationale ploeg voor spelers onder 19 jaar.
Jacky Mathijssen «Yves kan dit gevecht niet meer winnen. Gent is een draagvlak aan het creëren om zich van hem te kunnen ontdoen, en de media werken daar gewillig aan mee. Al valt het deze keer wel mee: Yves krijgt nog veel steun als je ’t vergelijkt met pakweg René Weiler bij Anderlecht vorig jaar. Dat is nu anders: de publieke steun voor Hein vanuit de club is groter. Voorlopig toch.
'Jacky Mathijssen over Hein Vanhaezebrouck: 'Hij zoekt graag het debat op en krijgt graag gelijk. Als je dan in de problemen komt, oogst je minder sympathie.''
»Mij maak je niets meer wijs: in circus voetbal speelt ieder zijn rol, ook de media (grijnst). Knap van Yves dat hij zich daarvan afschermt. Zo deed ik het ook. Hein zit anders in elkaar: hij zoekt het publieke debat net op en krijgt graag gelijk. Dat roept weleens wrevel op bij de buitenwereld. Als je dan in de problemen komt, oogst je minder sympathie.»
HUMO Zijn trainers te snel de zondebok?
Mathijssen «Clubs verwachten dat trainers de schuld op zich nemen voor alles wat misloopt. Maar dat is niet altijd terecht: als gemaakte afspraken niet nagekomen worden, verdien je het niet om als schuldige te worden weggezet. Het loopt vaak al voor de start mis. Een trainer moet zich schikken naar wat hem wordt aangeboden, of hij heeft de job niet. Trainers zouden de moed moeten hebben om werk te weigeren.»
HUMO Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Mathijssen «Misschien heb ik inderdaad makkelijk praten, en moet je al wat gelouterd zijn en een financiële reserve hebben voor je nee kunt zeggen. Maar ik heb het wel een paar keer gedaan. Ik was zestien maanden bezig bij Beerschot toen er iets gebeurde wat niet afgesproken was. Ik heb tegen de voorzitter gezegd: ‘Ik geloof niet dat we op deze manier verder kunnen.’ We vonden een compromis en hielden het samen voor bekeken. Klaar. Het is de enige manier om toestanden zoals die met Yves in Gent of Hein in Anderlecht te vermijden.
»Bij Hein ga ik ervan uit dat hij de spelers kreeg die in zijn filosofie passen. Dan zie ik niet in waarom hij had moeten stoppen. Maar mochten de omstandigheden na de overname door Marc Coucke veranderd zijn – wat ik niet weet – dan had hij zijn engagement in vraag kunnen stellen. Nu, het siert Hein dat ik hem nog niet veel heb horen klagen. De enige goede raad die ik hem misschien kan geven: pas je wat meer aan aan de kwaliteiten van je spelers.»
HUMO Jouw vroegtijdige vertrek bij Club Brugge, inmiddels bijna tien jaar geleden, was het keerpunt in je carrière. Volgens sommige collega’s ben je daar nooit overheen geraakt.
Mathijssen «Ik vind nog altijd dat ik bereikt heb wat de club wilde bereiken. Als iemand de lat hoger heeft gelegd, was ik het zelf. Dáár heb ik gefaald. Maar het had geen zin om elkaar nog langer pijn te doen, en we zijn er samen op een heel correcte manier uitgekomen. Toen stelde ik me de vraag: wil ik dit nog wel? Het antwoord was snel duidelijk: neen. Er gebeurde zoveel achter mijn rug, en de impact op mijn levenskwaliteit was zo groot, dat het niet meer hoefde. Wat dat betreft heb ik meer rust gevonden dan de meeste van mijn collega’s.
»Ik ben er klaar mee, ik wil geen clubtrainer meer zijn. Ik wil wél graag nog in een club werken, maar dan in een beleidsfunctie of als adviseur. Daar is in België veel meer nood aan dan aan goede trainers, want die hebben we. Maar ik heb nu de perfecte combinatie gevonden met mijn job bij de nationale jongerenploeg en mijn werk als tv-analist. Het wordt zeer moeilijk om mij daar nog uit weg te halen.»
HUMO Voor jou geen onzeker trainersbestaan meer?
Mathijssen «Het trainersbestaan is altijd onzeker geweest. Je kiest ervoor omdat je het graag doet. Wie niet kan leven met dat stukje onzekerheid, blijft beter weg uit dit wereldje. Sterker zelfs: ik had het voor geen geld van de wereld voor iets anders willen ruilen. Het is soms ondankbaar, dat klopt, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door de topmomenten, waarvan ik er gelukkig veel heb mogen meemaken. Mensen kijken soms raar op als ik het zeg, maar ik ben onwaarschijnlijk fier op mijn trainerscarrière.»
FRANKY VAN DER ELST ‘nooit weggestoken’
undefined
Franky Van der Elst (57) had zijn buik vol van het trainerschap, maar keerde op kousenvoeten terug en verzoende zich met een rol in de schaduw van Gert Verheyen. Eerst bij de nationale ploeg onder 19 jaar, en sinds deze zomer bij KV Oostende.
Franky Van der Elst «Natuurlijk voelt Hein zich niet goed: zijn ploeg scoort amper en hij wint te weinig. Zijn relatie met Coucke is ook niet je dat, maar naar de buitenwereld blijft het tenminste beschaafd. In Gent is er nooit waardering geweest voor het werk van Yves. Het was een wonder dat hij hen vorig seizoen nog naar Play-off 1 bracht. In plaats van op dat elan door te gaan, koos het bestuur ervoor om te cashen en verkocht het een pak spelers. Toch is hun seizoensstart verre van dramatisch. Zeker vergeleken met een jaar geleden, vóór de komst van Yves, met een ploeg die meer ingespeeld was.»
HUMO Wat voelt Yves Vanderhaeghe nu volgens jou?
Van der Elst «Onmacht. En vooral miskenning, het gevoel niet naar waarde geschat te worden. Nu is er weer dat verhaal over Bölöni, en hij moet dat allemaal maar slikken. Ik weet haast zeker dat het elke dag aan hem vreet. Uiteindelijk is dit niet vol te houden. Zelfs als hij nu een hele reeks wedstrijden wint, is de kans reëel dat de eerste nederlaag hem fataal wordt. Je hoopt er als trainer niet op, en ik wens het hem zeker niet toe, maar het kan een opluchting zijn als de club een einde maakt aan de samenwerking. Toen het voor mij stopte bij STVV, voelde ik geen spijt: we waren gedegradeerd en ik had echt geen zin in een nieuw seizoen.»
HUMO Welk ontslag viel je het zwaarst?
Van der Elst «Dat bij Germinal Beerschot. Strikt genomen was dat geen ontslag, want ze verlengden mijn contract gewoon niet. Helaas hadden ze de moed niet om me dat te vertellen, waardoor het nog erg vervelende laatste weken werden. Je weet dat het voorbij is, maar niemand zegt het je. Terwijl je elke dag tussen mensen loopt die het waarschijnlijk wel al weten. Volstrekt belachelijk.
undefined
'Als er na jou nul komma nul beterschap komt, bezorgt dat je toch een milde vorm van voldoening'
»Bij Lokeren voelde ik het aankomen. Toen voorzitter Roger Lambrecht openlijk kritiek begon te uiten, verwaterde onze relatie en heb ik niets meer tegen hem gezegd. Dan weet je dat het niet blijft duren. Dat ontslag deed dan ook geen pijn. Ik ben wel hun resultaten blijven volgen, een kleine onhebbelijke gewoonte die pas ontslagen trainers niet vreemd is. Als er dan na jou nul komma nul beterschap komt, bezorgt dat je toch een milde vorm van voldoening (lachje).»
HUMO Hoort ontslag bij het trainerschap?
Van der Elst «Het hoort erbij, maar de manier waarop je ontslagen wordt, doet er wel toe. Ik hoor weleens verhalen van andere trainers: het is een schande hoe er in het voetbal met mensen wordt omgesprongen. En niemand ontsnapt eraan. Ik heb lang gedacht dat iedereen ontslagen werd, behalve Hugo Broos. Hij leek altijd alles te overleven, tot het hem later toch overkwam. Francky Dury is ook zo iemand, en Michel Preud’homme. Het is me een raadsel welke relatie je met je bestuur moet opbouwen om ook de moeilijke momenten te overleven. Moet je het goed kunnen uitleggen? De juiste connecties hebben? Ik weet het niet. Nu, ik vind het in ieder geval mooi van Gent dat ze met de spelers gaan praten zijn, en op basis daarvan toch beslist hebben om door te gaan met Yves.»
'Het is een schande hoe er in het voetbal met mensen wordt omgesprongen. En niemand ontsnapt eraan'
HUMO Was dat niet vooral een doorzichtig manoeuvre om een reden voor zijn ontslag te vinden, en zichzelf als club niet in vraag te moeten stellen?
Van der Elst «Zo gaat het toch meestal? De vraag of er evenveel kwaliteit is als vorig jaar stelt een bestuur zich niet. Gent heeft goed gecasht, maar vraagt zich niet af of de trainer met die afgeroomde selectie misschien wat meer tijd nodig heeft. Dat heb ik trouwens nog maar zelden een club zien doen, ook Anderlecht niet.»
HUMO Is de trainer een wegwerpartikel geworden?
Van der Elst «Ja. Maar daar hebben we zelf ook schuld aan, want het zit ingebakken in het Belgische competitieformat. Degradatie is een regelrechte ramp, de financiële kloof tussen 1A en 1B is te diep. Niet toevalig vallen trainersontslagen het vaakst bij ploegen onderin.»
HUMO Ziet een ontslagen trainer zichzelf als een mislukkeling?
Van der Elst «De dag van mijn ontslag bij Lokeren ging ik iets eten in een zelfbedieningsrestaurant. De man naast mij maakte een opmerking: ‘Allez jong, gij kunt nog eten.’ Beetje grof, vond ik. Ik heb hem van antwoord gediend (lacht). Ik heb me nooit weggestoken, maar ik snap het wel als een trainer kapot is van zo’n ontslag en liever een week niet buitenkomt. Ik vind dat niet nodig, mensen vergeten snel. Zij zien je in ieder geval niet als een mislukkeling, dat beelden we onszelf maar in. Een ontslagen trainer hoeft zich niet te schamen. Yves ook niet, hij heeft het goed gedaan. Van Hein zou je in geval van een ontslag kunnen zeggen dat zijn passage bij Anderlecht niet geslaagd is, maar beschadigd komt hij er zeker niet uit. Hij heeft bij Gent voldoende bewezen dat hij een goeie trainer is.»
HUMO Ontslag heeft als voordeel dat er tijd vrijkomt voor hobby’s. Fietsen, bijvoorbeeld.
Van der Elst (lacht) «Fietsen om de tijd te doden of je hoofd leeg te maken, is niet leuk. Fietsen moet je doen voor het plezier, of omdat het mooi weer is. Niet om problemen te verjagen.
»Een ontslag beschadigt een mens, dat wens je niemand toe. Ik heb nooit zitten wachten op het ontslag van een collega. Uiteindelijk had ik zelfs mijn buik vol van het wereldje, maar nu ben ik blij dat ik er weer in zit. Na een tijd gaat het toch weer kriebelen. Ik ben nu bijna vier maanden bezig bij Oostende, en er is geen beter dieet dan elke dag op het trainingsveld staan: ik ben al 3 kilo lichter. Het zal ook wel met stress te maken hebben, maar dat valt nu mee. Ik ben relaxter als assistent, Gert is de hoofdverantwoordelijke. Dat is een hemelsbreed verschil.»
