Altiplano

Nooit gedacht dat we het nog eens zouden opschrijven, maar de Belgische filmerij scheert dezer dagen hoge toppen. Vooral de ongelooflijke diversiteit springt in het oog. Van de opwindende genreoefeningen van Pieter Van Hees tot de intimistische kunstwerkjes van Patrice Toye en Fien Troch; van de op Amerikaanse leest geschoeide thrillers van Erik Van Looy tot de onbehaaglijke familiedrama's van Joachim Lafosse: de vaderlandse cinema is als een golvend landschap met heel veel kleuren, en zo is het mooi. Maar waar in dit landschap moeten we in vredesnaam 'Altiplano' inpassen? Nergens: 'Altiplano' zweeft er ergens bóven, in zijn eigen stratosfeer.

't Is een prent die zelfs naar internationale normen behoorlijk uniek mag worden genoemd. 'Altiplano' weerstaat elk etiket, ontstijgt alle genres en modellen, en valt met geen enkele andere film te vergelijken - tenzij misschien met 'Khadak', de vorige van het duo Peter Brosens en Jessica Woodworth. Goed op weg, die twee.

Brosens & Woodworth trokken naar de Andes in Peru, dompelden zichzelf onder in het leven en in de mystiek die daar tussen de gletsjers hangt, en kwamen terug met iets dat het midden houdt tussen een poëtische documentaire, een dramatische fictiefilm, en een visueel gedicht. 'Meer ervaringscinema dan verhaaltjescinema,' zegt Brosens zelf over 'Altiplano', en we kunnen het echt niet beter verwoorden. Beelden, muziek, soundscapes, dialogen en vertolkingen smelten samen tot een monumentaal oratorium. De schoonheid van dat oratorium zit vaak in heel kleine details: nét op het moment dat Saturnina, één van de twee vrouwelijke hoofdfiguren, het stof van een scherf blaast, zie je diep in de achtergrond een vrachtwagen voorbijtuffen die een parallel stofwolkje achterlaat. Mooi gedaan! Soms voel je de beelden zelfs fysiek op je inwerken: tijdens de machtige, nu al legendarische Ineenklappende-Huis-scène (hoe hebben ze dát voor mekaar gekregen?!) lijkt het wel alsof je jezelf voelt opstijgen. Nu weten we hoe een out of body-experience aanvoelt! Achteraf sla je vanzelf aan het mijmeren: over de betekenis van de slotbeelden, over het trieste lot van de indianen, over de immense ravage die de Westerse mijnbouwbedrijven in de Andes aanrichten. En néén, het is géén goed idee om op de dvd te wachten: dit is bij úitstek het soort cinema dat je, eh, in de cinema moet gaan bekijken.

'Altiplano' staat garant voor een heftige, wonderlijke, bevrijdende ervaring. Ga kijken: u zal blij zijn dat u erbij was.

Bekijk de trailer

undefined