Anastasya Chernook uit ‘De tafel van vier’: ‘Ik denk dat ze me wilden omdat ik een beetje losgeslagen ben. ‘De tafel van vier’ is ‘De afspraak’ niet: er mag wat humor in zitten’

Bestaat er een heerlijker genoegen dan drie uur lang te mogen verdrinken in de hemelsblauwe ogen van Anastasya Chernook (29), de in Kirgizië geboren maar zeer hoorbaar in West-Vlaanderen getogen Instagram- en TikTok-koningin die het in de wervelende (bijna schreven we ‘vervelende’) talkshow van Gert Verhulst tot vaste tafelspringer wist te schoppen? De vraag stellen is ze beantwoorden, tenzij u het land hebt aan een stortvloed van cursief gedrukte Engelse termen: ‘Seriously, je bezorgt me een sensory overload!’

In de even gerieflijke als vrijstaande Zwevezeelse nieuwbouwwoning die de oogverblindende Anastasya en haar verloofde René de hunne mogen noemen, gaan meerdere nieuwe werelden voor ons open (spank us sideways, maar wij hadden nog nooit van boss-bitches of kinkshamen gehoord) en maken we tevens kennis met Donald, Chernooks 3-jarige zoontje dat al een hele week thuis zit met de waterpokken. Wanneer we een beetje plagerig vragen of het ventje soms naar Donald Trump is genoemd, schudt onze gastvrouw een repliek uit de mouw waarmee ze meteen ons hart verovert: ‘Nee, maar in de binnenspeeltuin vindt hij het wel altijd tof om muren te bouwen.’ Katsjing!

ANASTASYA CHERNOOK «Zeg eens, ben jij al ooit eerder in Zwevezele geweest?»

HUMO Nee, dit is mijn vuurdoop.

CHERNOOK «Je zou zeggen: die binnenspeeltuin moet wel dé grote attractie van Zwevezele zijn. Maar hier is zoveel meer te beleven! Zo hebben we hier een stuk van de Berlijnse Muur, gewoon in iemands voortuin tussen de kabouters en de petunia’s. En er is ook iemand die de ramp met de Titanic heeft overleefd. Enfin, dat dácht ik. Tot bleek dat het eigenlijk zijn vader was, die al lang dood is.

»Zeg, wat drink je? Een koffietje? Een wijntje? Of anders een koffietje met Baileys erin?»

HUMO Een gewone koffie graag, ’t is nog vroeg. Al is een extraatje in de koffie niet zo’n probleem voor jou, weet ik van die keer toen Siska Schoeters te gast was in je druk beluisterde podcast.

CHERNOOK (lacht) «’t Is waar, ik vind dat je beter overdag kunt drinken. Als je ’s avonds drinkt, slaap je slecht. Maar ik moet nog rijden vandaag, dus ik pas ook even.»

HUMO Toen ik gisteren door je Instagram-account zat te scrollen, viel me trouwens op hoe vaak jij je met een glas in de hand laat fotograferen.

CHERNOOK «Welja, waarom ook niet? Ik drink graag, en ik kan er goed tegen. Het is misschien raar om te zeggen, maar ik pluk de vruchten van het feit dat mijn Kirgizische voorouders allemaal stevig zopen. Ik vertik het ook om moralistisch te doen over alcohol: ik beschouw mijn volgers op Instagram als soevereine wezens die zélf beslissingen kunnen nemen. Ik krijg weleens de opmerking, meestal van mannen, dat ik alcoholmisbruik promoot. Dan kijk ik eens naar hun profielfoto, en zie ik ze daar zitten met een halveliterblik pils voor hun neus (lacht).

»Niet dat ik iets tegen mannen heb, voor alle duidelijkheid. Integendeel zelfs. Want ik mag dan wel een feministe zijn, ik ben zeker geen kwááie feministe. Blanke, heteroseksuele cismannen worden tegenwoordig met alle zonden van Israël beladen, maar dat vind ik een gevaarlijke tendens. Zelf heb ik een lieve man, een fantastische vader, een geweldige broer, een heerlijke zoon en een toffe buurman. En ik ken echt niet méér mannelijke assholes dan vrouwelijke. Seriously, ik ben er zelf vaak eentje! Maar da’s nu eenmaal hoe het vandaag gaat: nooit eerder in de geschiedenis hebben we het zo vaak over gelijkheid en broadmindedness gehad, terwijl we tegelijkertijd zoveel mensen in hokjes willen duwen.»

LOUBOUTINS ETEN

HUMO Nu snap ik weer waarom de makers van ‘De tafel van vier’ je zo graag als vaste bijzit wilden: je hebt meningen en je bent niet bang om die te ventileren.

CHERNOOK «Nee, dat klopt. Al denk ik dat ze me ook wilden omdat ik een beetje unhinged ben, een beet-je losgeslagen. ‘De tafel van vier’ is ‘De afspraak’ niet: er mag wat humor in zitten, wat lichtheid.»

HUMO Zoals die keer toen jullie met ja/nee-bordjes moesten beslissen over het lot van de onfortuinlijke Olivier Vandecasteele, de Belgische humanitaire hulpverlener die al sinds begin 2021 in een Iraanse cel zit: ruilen met een Iraanse terrorist of niet?

CHERNOOK «O, maar voor eens en voor altijd: niemand heeft daar toen à la Pontius Pilatus over leven of dood geoordeeld. Uiteráárd wilde iedereen aan tafel hem heelhuids terug thuis krijgen. De bedoeling van die ja/nee-bordjes, een vast item in het programma, is een discussie op gang te brengen waarin verschillende standpunten aan bod kunnen komen. Daar is toch niks mis mee? Al vinden sommige mensen blijkbaar dat ik beter mijn mond hou. ‘Barbie zal ook eens iets zeggen,’ las ik achteraf in de shitload aan zure reacties. Hallo? Mag ik mijn mening dan niet uiten omdat ik eruitzie zoals ik eruitzie?»

HUMO In ‘De tafel van vier’ ben je doorgaans opvallend uitbundig gedecolleteerd. Krijg je weleens een oneerbaar voorstel?

CHERNOOK «Af en toe, ja. Van sugardaddy’s vooral, maar ook van mannen die de femdom-lifestyle aanhangen, en dus graag vernederd en vertrappeld worden. Eén keer – en ik weet zeker dat het geen flauwe grap was – bood een man me 1.000 euro als hij mijn schoenen mocht opeten. Hij had zelfs uitgerekend hoeveel tijd hij nodig zou hebben om telkens nét niet te veel te verorberen, zodat het geen gigantische verstopping in z’n darmen zou veroorzaken: twee of drie weken. Het moesten ook per se Louboutins of Valentino’s zijn, wat ik bijna beledigend vond. Die schoenen kosten 800 euro of meer! De rest van het geld zou nooit hebben volstaan om de therapeutische sessies te bekostigen die ik nodig zou hebben om eroverheen te raken. Enfin, long story short: ik ben er niet op ingegaan (lacht).»

HUMO ’t Zou anders wel één van de vreemdste schnabbels aller tijden zijn geweest.

CHERNOOK «You can say that again. Het is wel weer typisch: omdat ik met een decolleteetje rondloop en al eens een glitterbroeksje draag, denken de mensen dat ik een nymfomane ben. Terwijl de échte freaks de mensen zijn aan wie je het niet ziet. De Doortjes van deze wereld, dát zijn de vrouwen die zich op zon- en feestdagen aan een gangbang wagen. Niet dat daar verder iets mis mee is, ik wil niemand kinkshamen.»

HUMO Sinds ‘De tafel van vier’ kom je in aanraking met mensen die je anders wellicht niet op je pad had getroffen. Zoals die collega-tafelspringer van je, een al wat oudere professor kerkelijk recht wiens naam me even ontglipt.

CHERNOOK «Rik Torfs! Zo’n respectvolle, vriendelijke, grappige, ménselijke mens.

»Nu ik stilaan wat bekender word bij het grote publiek, krijg ik meer en meer aanvragen om allerhande goede doelen te steunen. Dan denk ik: jongens, hoeveel geld denken jullie eigenlijk dat ik heb? (lacht) Toen ik Rik daar een keer over aansprak, kwam hij aanzetten met een gelijkaardig voorbeeld uit de Bijbel: het verhaal van de barmhartige Samaritaan. Want ja, die jongen was wel barmhartig en al, maar hij zette niet zijn hele leven on hold om iemand te helpen. Zag hij een stakker in de berm liggen, dan raapte hij die op om hem aan de dichtstbijzijnde herberg te deponeren, waarna hij zijns weegs ging. Die mens had ook places to be en people to meet, hè? Ik wil maar zeggen: de barmhartige Samaritaan had boundaries, en ik ook.»

HUMO Professor Torfs is jarenlang de eenmansjury geweest in ‘De slimste mens’. Ik neem aan dat ze je al gevraagd hebben voor dat programma?

CHERNOOK «Nee, toch niet. Er zijn wel een paar tv-voorstellen, maar daar mag ik op dit moment nog niks over zeggen. Nu, in ‘De slimste mens’ zou ik liever jurylid zijn dan kandidaat, want ik zou er snel uit liggen. Over de -Vlaamse cultuur van vóór het jaar 2000 weet ik bijvoorbeeld zo goed als niks, omdat wij thuis nooit naar de Vlaamse televisie keken – met mijn ouders sprak en spreek ik Russisch. Toen ik mijn man leerde kennen, vertelde ik hem dat ik nog nooit een aflevering van ‘F.C. De Kampioenen’ had gezien: hij dacht dat ik een grapje maakte! Als grote fan heeft hij me min of meer gedwongen om alle weet-ik-veel-hoeveel seizoenen tot mij te nemen.»

HUMO Een tijdje terug liet je vallen dat je graag een rolletje zou krijgen in het nieuwe seizoen van ‘Nonkels’. Is daar al reactie op gekomen?

CHERNOOK «Nee, maar ik blijf erin geloven. Ik zie mezelf nog wel een Lidl-caissière met grote oorbellen spelen, of een opgetutte poetsvrouw uit het Oostblok.»

HUMO Heb je acteerervaring?

CHERNOOK «Een beetje, ja. Ik heb onlangs een klein rolletje gehad in ‘Onderhuids’, dat op Streamz te zien is. En in een ver verleden heb ik ook reclamespotjes gedaan, waarin ik bijvoorbeeld gechoqueerd moest kijken. Én ik heb in een paar videoclips meegespeeld: in ‘Gagarin’ van Buscemi, bijvoorbeeld.

»Weet je, er zijn veel mensen die zich een mega-failure voelen wanneer er niks komt van een ambitie die ze luidop hebben uitgesproken, maar daar heb ik geen last van. Ik vind: een nee heb je, een ja kun je krijgen. En als het een nee is, is het wellicht niet meant to be. When a door closes, a window opens, denk ik dan. Of klinkt dat te spiri-wiri?»

HUMO Het klinkt vooral Engels.

CHERNOOK (lacht) «I know, ik gebruik veel Engels. Maar mensen die jonger zijn dan ik, doen dat allemaal, hè? Ik besef dat ik bijdraag aan de verkaveling van het Nederlands, maar die last wil ik wel dragen. (Tegen haar jengelende zoontje) Donaldje, alsjeblieft, kun je eens wat rustiger doen! Seriously, je bezorgt me hier een sensory overload.»

DOMME LELLEBEL

HUMO Je ouders zijn op je 6de vertrokken uit Kirgizië om een nieuw leven te beginnen in België. Waarom?

CHERNOOK «Vanwege de bedroevende politieke en economische situatie. Zelf ben ik er na mijn 6de nooit meer geweest, omdat ik er niks verloren heb. Maar ik weet uit de eerste hand dat Kirgizië het soort land is waar ze de zolen van Chinese importschoenen rood verven, zodat ze voor Louboutins kunnen doorgaan. Er is ook niks geregeld: de autokeuring bestaat er niet eens, dus je mag er bij -wijze van spreken op drie wielen rondrijden. En dan de gezondheidszorg, my God! Mijn ene grootmoeder is besmet geraakt met hepatitis C bij een tandartsbezoek, waarna ze werd behandeld met slangengif. En mijn andere grootmoeder had gaten in haar buik na een leveroperatie: ze moest fors bijbetalen om genaaid te worden met ‘echt Italiaans garen’. En toen ik werd geboren, moest mijn papa van de dokter kiezen: zijn vrouw of z’n kind.»

HUMO Je moeder leeft toch nog?

CHERNOOK «Ja, maar da’s dan weer het voordeel van een corrupt land: als je wat geld onder de tafel schuift, krijg je een betere service.»

HUMO Aanvankelijk verbleven jullie hier illegaal.

CHERNOOK «Klopt, maar niet zo lang. Zodra we papieren hadden, werd ons gelukkig een sociale woning toegewezen – voorheen woonden we in een beschimmeld kraakpand in Aartrijke dat iemand illegaal aan ons verhuurde.

»Mijn mama heeft van alles en nog wat gedaan: ze heeft in een champignonkwekerij gewerkt, ze is poetsvrouw geweest in een bordeel en heeft shifts gedaan in een pluimveeslachterij. Mijn papa heeft een tijdlang kranten rondgebracht, waarna hij een metsersopleiding heeft gevolgd bij de VDAB. Omdat hij het zo goed deed, kreeg hij een brommer, zodat we toch een beet-je mobiel waren. En zelf heb ik vanaf mijn 8ste jarenlang over mijn jongere broer Danny moeten moederen, omdat mijn ouders daar meestal te weinig tijd voor hadden. Hij was een ‘foutje’, maar wel een leuk foutje.

»In mijn herinnering was het best een mooie tijd, maar achteraf heb ik pas écht beseft hoe slecht we het toen hadden. Soms moesten we een beroep doen op voedselbanken, andere keren aten we voedsel dat over datum was, vaak was er gewoon heel weinig te eten. Daarom is lekker eten nu zo belangrijk voor mij. Ik zal er nooit op besparen.»

HUMO Voor kinderen van buitenlandse ouders die het niet breed hebben, ligt de lat vaak hoog: ‘Wij hebben jullie bedje gespreid, nu is het aan jullie om erin te gaan liggen’.

CHERNOOK (knikt) «Ik herinner me dat ik op het einde van een schooljaar 88 procent had gescoord, terwijl ik een jaar eerder 91 had gehaald. Toen zijn ze flink tekeergegaan, hoor! Ik moest en zou Latijn studeren, ook al had ik daar geen zin in. Zo ben ik een watervalstudent geworden: Latijn kon me echt niet boeien, dus ben ik afgezakt naar moderne talen. Dat viel op zich wel mee, alleen werd ik gepest op school. De meeste leerlingen hadden rijke ouders, maar ik woonde in een rijhuis, ik droeg niet de juiste kleren... Dus lachten ze me uit.

»Maar het ergst waren sommige leerkrachten, die me als een domme Russische lellebel zagen. ‘Je hebt wel je borsten mee, maar niet je boeken,’ kreeg ik eens te horen. En toen ik in het laatste jaar hoge hakken, strakke jurkjes en victory rolls (haardracht uit de jaren 40, red.) begon te dragen, zei een leerkracht voor iedereen die het wilde horen: ‘Sommige meisjes komen naar school alsof ze achter de ruit zitten, zoals die Anastasya.’

»Op een gegeven moment ben ik dan maar lange wandelingen door de stad beginnen te maken in plaats van naar school te gaan. Ik kon het echt niet meer aan. Mijn ouders maakte ik wijs dat er kakkerlakken werden verdelgd op school. En ze geloofden me, want ze begrepen toch geen Nederlands.»

HUMO (lacht)

CHERNOOK «Pas op, ik voel me absoluut geen slachtoffer. Ken je ‘Alloo SEXpliciet’, dat programma van Luk Alloo? Ik heb veel respect voor sekswerkers, maar ik vond het zo schrijnend om sommige meisjes te horen zeggen dat ze ermee begonnen waren omdat ze vroeger gepest werden: ze snakten naar mannelijke aandacht. What a shame! Ik denk dat mijn mondigheid ervoor heeft gezorgd dat ik geen blijvend letsel heb overgehouden aan al die pesterijen. (Tegen de kleine Donald, die een zak blokken op tafel laat kletteren) Donald, you’re busting my balls!»

HUMO Heb je na de humaniora verder gestudeerd?

CHERNOOK «Nee, en daar ben ik blij om.

»In mijn tienerjaren was ik een grote fan van The Pussycat Dolls, en vooral van hun leadzangeres Nicole Scherzinger. Ik zat sowieso vaak thuis aan mijn computer gekluisterd, dus heb ik op een gegeven moment een fansite opgestart. Superleuk: ik chatte met mensen van over de hele wereld, ik kon helemaal opgaan in een wereld van glitter en glamour – terwijl mijn realiteit op dat moment niet zo glamourous was.

»Na een paar jaar, toen ik er wat beter begon uit te zien, heb ik een blog opgestart waarin ik onder andere make-uptips deelde. Het was toen stiekem mijn grote droom om Carrie Bradshaw uit ‘Sex and the City’ te worden. In een appartementje in de stad artikels zitten te schrijven, ik vond dat zo’n romantisch idee! Die droom werd doorprikt toen ik niet veel later daadwerkelijk als copywriter begon, en artikels moest uitbraken tot ik er een halve burn-out aan overhield.

»Seriously! Alles wat ik nu zeg, ga jij moeten uitschrijven en structureren en beter verwoorden en tot iets samenhangends smeden. Ik krijg bijna stress in jouw plaats!»

HUMO Tot nu toe kan ik letterlijk uittikken wat je zegt, hoor. Dus ga vooral door.

CHERNOOK «Op het einde van de middelbare school heb ik een cursus bedrijfsbeheer gevolgd, zodat ik in bijberoep geld kon verdienen met mijn blog en mijn onlineboetiekje. De Krant van West-Vlaanderen pikte mijn verhaal op, en zo is de bal aan het rollen gegaan: ik kreeg een kleine rubriek op TOPradio, ik begon wat modellen- en figurantenwerk te doen, en ik ben een paar keer assistente geweest van Gili, de goochelaar.»

HUMO Heeft hij je doormidden gezaagd?

CHERNOOK (lacht) «Nee, ik moest attributen aanreiken.

»Mijn ouders stonden aanvankelijk nogal sceptisch tegenover al mijn bezigheden. Ze hadden me liever tolk zien worden, of advocaat, of liefst van al nierchirurg. Maar gaandeweg begonnen ze er meer en meer in te geloven, ook omdat ze zagen dat ik mezelf veel had aangeleerd: op het einde van de humaniora kon ik websites bouwen, video’s en foto’s monteren, en wist ik ook al een beet-je af van grafisch ontwerp. Kortom, I was on a roll: ’t zou zonde zijn geweest om alles vier jaar lang on hold te zetten voor hogere studies. En ik heb ook goed gebruikgemaakt van de tijd die vrijkwam: ik ben met mijn podcast begonnen en ik heb School of Confidence opgericht, een coachingtraject waarin ik mensen begeleid om meer zelfvertrouwen te kweken.»

FOK DAT

HUMO Tijdens mijn research trof ik een artikel aan uit de streekeditie van Het Nieuwsblad: elf jaar geleden was je een finaliste in de één of andere mannequinwedstrijd. ’t Was toch even schrikken toen ik de foto zag die erbij stond.

CHERNOOK «Hoezo?»

HUMO Ik herkende je niet.

CHERNOOK «Ja, ik woog -bijna dertig kilo minder dan nu. En ik had indertijd nog bruin haar, hoewel ik het toen al wilde laten blonderen, net als mijn mama. Iedereen raadde het me af: ‘Je gaat er zo Russisch uitzien!’ Maar wat is daar mis mee? Als bepaalde mensen mijn blonde haar te ordinair of te porny vinden, zijn zíj toch de judgmental assholes die geen moeite doen om iemand te leren kennen?

»Weet je, ik wil niet meegaan in het shamen van mensen die ervoor kiezen om er anders uit te zien dan de anderen. In ‘Helden van het internet’, dat programma van Eric Goens, ging het een tijdje terug over de homofobe reacties die Riadh Bahri te beurt waren gevallen toen hij in een min of meer -gewaagde outfit op de uitreiking van de Ensors was verschenen. Ik vind Riadh een geweldige mens, maar het stuitte me echt tegen de borst dat hij meteen op zijn stappen begon terug te keren. Zo van: ‘Goh, nu ik het zo zie, ik zou het precies toch niet meer aandoen’. Fok dat! Mocht ik in zijn schoenen staan, ik zou die outfit zelfs dragen om ‘Het journaal’ te presenteren.»

HUMO Lang geleden interviewde ik Lesley-Ann Poppe over haar ‘Handboek voor blondines’, dat sindsdien een ereplaats bekleedt in mijn boekenkast. Ze herinnerde zich haar allereerste blondeerbeurt als volgt: ‘Ik was de deur van de kapperszaak nog niet uit of ik zag de hoofden al massaal mijn kant op draaien’. Herkenbaar?

CHERNOOK «Goh, niet echt. Niet om mijn eigen non-existent dick te sucken, maar ik heb altijd stares gekregen, zelfs toen ik honderd kilo woog en met mijn dikke, zwangere buik over straat waggelde (lacht).

»Maar Lesley-Ann Poppe vind ik wel een tof persoon, omdat ze zo ongegeneerd vrouwelijk durft te zijn. Ik merk vaak dat vrouwen zich in de zakenwereld mannelijker opstellen om serieus genomen te worden, maar daar heb ik schijt aan. Marilyn Monroe zei ooit: ‘I don’t mind living in a man’s world, as long as I can be a woman in it.’ Dat is het, hè? Ik ben gek op lingerie, parels, make-up en valse wimpers: waarom zou ik dat wegstoppen? Ik krijg weleens de opmerking dat ik een slaaf van het patriarchaat ben, maar dat is bullshit.»

HUMO Van wie krijg je die opmerking dan?

CHERNOOK «Doorgaans van mensen met een groene appel als profielfoto: dat zijn de ergsten (lacht). Voor mij geen probleem, hoor. Zulke dingen zijn en blijven first world problems. We zitten hier niet in Iran, hè? Ik kan als vrouw doen wat ik wil en dragen wat ik wil, en dankzij de vrijheid van meningsuiting kan iedere tante Gerda daarvan vinden wat zij wil.

»Een tijdje terug schreef Zapman in Humo nogal neerbuigend over mij – ‘die platinablonde influencer en zelfverklaarde girlboss,’ of zoiets. Onzin, natuurlijk. Flair heeft mij ooit een girlboss genoemd, niet ik. Plus: ik háát het woord influencer, zeker wanneer het over mezelf gaat. Ik ben echt niet het type dat de nieuwe smaak van Nutella zit te promoten op haar socials. Maar weet je, ik stuur er ook geen kwaaie lezersbrieven over. Zapman mag wat mij betreft schrijven wat hij wil, ook omdat ik er zélf voor heb gekozen om in de kijker te lopen. If you can’t take the heat, stay out of the kitchen.»

HUMO In ‘Durf te vragen’, het VRT 1-programma met Siska Schoeters, sprak je openlijk over de plastische ingrepen die je hebt laten uitvoeren. Ben je niet bang voor hoe je er over twintig jaar zult uitzien?

CHERNOOK «Goh, niet echt. Ik drink best veel, dus waarschijnlijk sta ik op sterk water. Misschien zie ik er heel naturel uit over twintig jaar. Of misschien als Dolly Parton: ook goed. Ik zal alleszins blij zijn als ik verouder zoals mijn mama. Ze is 49, en ik vind haar zó mooi. Het vleit me dat veel mensen denken dat we zussen zijn, of zelfs één en dezelfde persoon.

»Vergis je trouwens niet: ik heb wel valse borsten, maar in mijn gezicht zit op dit moment helemaal niks. Geen lipfillers, geen botox, geen cheekbone fillers. Ik heb gewoon een Russisch hoofd.»

HUMO Geen lipfillers? Dat meen je niet.

CHERNOOK «Echt waar! ’t Is een combo van goeie genen en een prima lipliner. Waarmee ik – nog maar eens voor de duidelijkheid – niet gezegd wil hebben dat ik tégen lipfillers ben. Ik word altijd in het hokje van de bodypositivity geduwd omdat ik geen maatje 36 heb, maar mijn boodschap is evengoed: als je iets aan je lijf wilt veranderen, ga er dan voor. Als ik ergens rondloop in een bikini, wordt dat blijkbaar beschouwd als een statement van hier tot in Alaska. Dat háát ik. Daarmee wil ik niet per se tonen dat dikkere vrouwtjes er ook mogen zijn, hè? Nee, ik ben gewoon een vrouw in een bikini, minding my business. Maar ach, eigenlijk mogen de mensen van mij denken wat ze willen. Als je zegt dat ze iets níét mogen zeggen of denken, werkt dat alleen maar averechts.

»Onlangs las ik een prachtig verhaal over een Amerikaanse neonazi die op een Black Lives Matter-mars was afgestapt om luidkeels zijn ongenoegen kenbaar te maken. Ik krijg nog steeds kippenvel van wat toen gebeurde: de neonazi voelde plots de collectieve pijn van al die zwarte mensen, waarop hij in tranen uitbarstte en de mars vervoegde. Een lasercentrum dat werd gerund door zwarte mensen heeft hem aangeboden om al zijn hakenkruistattoos te verwijderen. Gratis.

»Dáár gaat het om, denk ik: louterende ervaringen. Door mensen allerlei morele regeltjes op te leggen of bepaalde woorden te verbieden, kweek je alleen maar onvrede. Dat lost uiteindelijk niks op.»

HUMO Dank voor het verhelderende gesprek, Anastasya.

CHERNOOK «My pleasure. Wil je misschien nog een koffietje met Baileys?»

HUMO Nee, ik ga nog even die Berlijnse Muur bezoeken, denk ik.

CHERNOOK «Ja, moet je doen. Richting Deinze is er anders ook een struivogelboerderij waar je handtassen van struisvogelleer kunt kopen, en ook van die grote struisvogeleieren. Ze rekenen flink door, maar je kunt er wel twintig mensen mee te eten geven, dus ça va nog. Toegegeven, je moet wel een heel grote pan hebben.»