Anderson .Paak gaat nét niet ver genoeg in Lotto Arena. Wat wil hij nu eigenlijk? ★★★☆☆

Anderson .Paak bevestigde nog maar eens in de Lotto Arena, met een entertainende, uitgebalanceerde show. Wat hij niet deed? Bewijzen dat hij interstellair kan gaan.

“Y’all know I had to come with a Grammy”, pochte de immer sympathieke Californische rapper-songwriter-drummer Anderson .Paak in Antwerpen voor hij ‘Bubblin’ inzette, de song waarvoor hij inderdaad vorige maand een Grammy won in de categorie Best Rap Performance. Terecht trouwens. Hij mag dan een volbloed entertainer, soulman en funkateer zijn, zijn rhymes vloeien beslist als die van de allergrootsten. Humor en wereldwijsheid kringelen er sierlijk door elkaar.

Daarvoor hadden .Paak en zijn begeleidingsband The Free Nationals ons al getrakteerd op de kosmische blaxploitationfunk van ‘The Chase’ en een bombastische versie van de raptrack ‘Who R U?’, waarbij de jonge soulman moonwalkend langsheen de voorste rijen schuifelde, mal mutsje op de kruin en Lennonbril op de neus. Je bent een showkikker of je bent het niet. Voor ‘Milk n’ Honey’ kroop hij achter zijn drumstel om er zijn impressionante, losse groove te demonstreren. Anderson .Paak is een duizelingwekkende, immer grijnzende duivel-doet-al die het publiek in de Lotto Arena gretig toonde wat hij zoal in huis heeft.

Eenvormig

En toch was dit niet het beste optreden dat we al van de man zagen. Die eer krijgen zijn eerste Belgische show, in de Brusselse Botanique waar het verrassingseffect natuurlijk groter was, en zijn show op Pukkelpop waar hij ginnegappend een volle weide uit zijn hand deed eten. Dan deed zijn Antwerpse passage routineuzer en veel meer bedacht aan. Paak maakt er niet langer een geheim van dat hij bij de hoogste divisie wil spelen, zeker sinds hij vorig jaar met Oxnard een volbloed popplaat uitbracht, geproduceerd door niemand minder dan Dr.Dre. Dat de meningen over dat album verdeeld waren, verrast geenszins. De fans van het eerste uur verkiezen nog steeds de voorganger Malibu, een rauwere, spontanere plaat waarop .Paak niet aan de teugels van een superproducer ligt.

Toch herbergt Oxnard pareltjes. Zoals ‘6 Summers’, in de Lotto Arena voortreffelijk gebracht met kilo’s panache terwijl de trompettist van de band langgerekte jazznoten door de funky swagger weefde. “An attack is taking place”, lazen we op de videoschermen die razendsnel beelden uit een voorlichtingsfilmpje toonden dat ons diets maakte dat een nieuwe Koude Oorlog nabij is. Dénken we. “Trump’s got a love child and I hope that bitch is buckwild”, spuugde .Paak terwijl hij zijn hagelwitte, perfect gebit blootlachte, “I hope she sip Mezcal, I hope she kiss señoritas and black gals”. Een mens mag dromen.

‘Tints’, zijn radiohit met Kendrick Lamar, zat onder de steroïden, met dank aan .Paak himself die als een octopus de drumvellen beroerde. Nee, Kung Fu Kenny was er niet bij maar dat deerde niet want de vertimmerde versie klonk puik. De middelmatige tracks uit Oxnard zorgden evenwel voor een dipje. ‘Trippy’ bleef hangen bij een weeë, geestverruimende freakout die nergens toe diende. Elders verzandde .Paak domweg in ordinaire funkpop. Zie: ‘The Waters’, waar eenvormigheid troef was. Zo maakte de man nu en dan de Afro-Amerikaanse popmuziek uit de sixties en seventies het hof zonder die genres écht te overstijgen. Retrofielen genoeg in de zwarte pop. Het zijn de schaamteloze iconoclasten die we nodig hebben.

Shake that booty

Wanneer de vernieuwingsdrift wél hoogtij vierde, stond je er met je tong uit je bek naar te staren. Zoals tijdens de barokke rhythm & blues van ‘Heart Don’t Stand A Chance’ of tijdens ‘Beauty & Essex’, een bronstige sleper van The Free Nationals waarbij hun baas even in de coulissen verdween. De juweeltjes heetten ‘Put Me Thru’ dat door .Paak met verbazingwekkende beheersing strak werd gehouden achter de drums en ook ‘Come Down’, orgiastische funk die Lenny Kravitz bleek zou doen uitslaan en waarbij .Paak in die mate met zijn booty shakete dat zijn discipelen in de zaal spontaan in de fik schoten. Of neem ‘Am I Wrong’: minimalistische pseudo-disco zo doortrapt en loops tegelijk dat we er terstond bij bevroren. Alleen onze wenkbrauwen waagden zich nog aan een funky chicken.

Tja, wat wil Anderson .Paak eigenlijk? Hij zou zichtbaar graag een popster zijn, maar daarvoor wil hij hoorbaar geen toegevingen doen. Hij koketteert met sex appeal en catchy refreinen, maar tegelijk serveert hij genuanceerd, licht experimenteel spul voor hardleerse crate diggers. Tot nog toe slaagt alleen Kendrick Lamar erin zowel het brede poppubliek als de naar topkwaliteit snakkende meerwaardezoeker te plezieren. Betreedt straks ook .Paak het pantheon der popvernieuwers die van twee walletjes eten? Dan zal hij veel meer risico’s moeten nemen. Misschien stuurt het op 12 april te verschijnen album Ventura hem resoluut over het snelste pad naar den einder. U duimt toch ook?

Gezien op 10 maart in de Lotto Arena, Antwerpen