Anderson .Paak & The Free Nationals: Feesten met een krop in de keel
Met een bang hartje stonden we aan de Main Stage. Anderson .Paaks vorige passage in ons land - in de Lotto Arena eerder dit jaar - was immers niet al te best. Maar kijk, Cheeky Andy nam met een stralende glimlach revanche. En hoe!
Alle ultraviolet nog-an-toe! Daar knalde zowaar de zon tevoorschijn aan het begin van Anderson .Paaks show. ‘Heart don’t stand a chance’ zong hij vanachter zijn met klimopslierten verfraaide drumstel. Mal zonnehoedje? Check. Caraïbisch geïnspireerde zomertenue? Euhm... ja! Silly zonnebril? Yup. Tandpastareclameglimlach? Yessireee!
Zijn fluks vibende Free Nationals zwaaiden dolenthousiast met trompet en basgitaar. Twee zangeressen weefden zoete harmonietjes door de funk. ‘Go ahead and scream at the sun!’ gilde de Californische soulman voor hij het loops groovende ‘Come down’ inzette, waarna u uw armen haast uit de kom zwaaide. ‘Tints’ en ‘King James’ smokkelden sierlijk seventiesfunk in catchy radiopop en op de weide ontdekten de stijfste harken prompt hun heupen.
‘Lock with me, pop with me’, beval de rapper maar niemand zette het écht op een verwoed breakdancen. Op -en neerspringen ging u enigszins gemakkelijker af. ‘Danke-oewel!’ klonk het uit Andy’s mond. Zelfs z’n Nederlands was schattig. ‘6 Summers’ omzwachtelde politieke kritiek (op Trump) met zwoele indie-r&b. Halverwege mochten de Free Nationals even de Afro-Amerikaanse popgeschiedenis in de verf zetten met een likje jazz, met ‘Niggas in Paris’ van Jay-Z en Kanye én met een in geile talkboxklanken gedompeld ‘Pony’ van Ginuwine.
Lachen met bindteksten? Yup. Wat dacht u van ‘Any old-skool niggas out there? Wearing Michael Jordan cologne and not paying child support?’ Kijk, dat vinden wij nu grappig. Goeie bal, Andy. Die lichtvoetigheid was de kers op de taart van een hartverwarmend concert dat we meteen bij die andere allerbeste concerten rekenen die .Paak al in ons land speelde: dat in de Botanique in 2016 en dat op Pukkelpop in datzelfde jaar.
Hiphop op bonzende mastodontpoten? Dat was ‘Bubblin’ en ook ‘Milk n’ Honey’, opvallend genoeg feestelijker dan op plaat. Of ‘Suede’, van nevenproject NxWorries, voor de ware homies op ‘t veld. U werd zowat knettergek bij de radiohit ‘Am I Wrong’, tot jolijt van Andy en z’n band die grote ogen trokken en zichtbaar de euforie op de weide niet konden geloven.
Met ‘Dang!’ van de vorig jaar schiellijk overleden boezemvriend Mac Miller bleek er zowat plaats voor ontroering. En voor zoete weemoed: een lichtjes weemoedige discofunk-kraker waarop u en ik ‘oooohs!’ en ‘aaahs!’ slakend een traan wegpinkten. Anderson en zijn kornuiten liepen achteraf met een stralende lach hoofdschuddend de coulissen in, ‘Belgium, this shit is lit’, mompelend.
Anderson .Paak op Pukkelpop, dat was het leven vieren. Met een kropje in de keel en een onnozele grijns als toetje. Zuurpruimen mogen een endje lopen vendelzwaaien. (svs)
