Angel Olsen - Burn Your Fire for No Witness
Van fee naar feeks: de glimlach van Angel Olsen, protegé van Bonnie ‘Prince’ Billie, is in een pruillip veranderd, en die staat haar beeldig. ‘Burn Your Fire for No Witness’, haar tweede, is minder Joni Mitchell dan voorheen, meer PJ Harvey – mocht die weer aan de heroïnespuit van Nick Cave zitten.
Geen slecht woord over debuut ‘Half Way Home’ – een monument van etherische schoonheid – maar ‘BYFFNW’ is béter. Olsen heeft samen met de versterker ook de kunst van het verkloten ontdekt, en dat geeft vuur. ‘Unfucktheworld’ (denk: The Moldy Peaches) is gammele indieromantiek; ‘Forgiven/Forgotten’ doet aan Best Coast denken, minus de Californische zon, en ‘Hi-Five’ is country in grungeverpakking. Elders trekt de twintiger uit Saint Louis, Missouri een blik Leonard Cohen open. ‘White Fire’ en ‘Enemy’ zijn in die categorie het mooist en zinderen lang na – vooral die grauwe stemkleur, dat voorzichtig uitademen, en die verlegen gitaar.
Een plaat lang, tot en met de ontroerende slotsong ‘Windows’, pendelt Angel Olsen van weemoed naar woede en terug. En de schade die ze ermee aanricht? Een krop die nu al drie weken in onze keel kampeert. Op sommige platen wordt men hopeloos verliefd, en ‘Burn Your Fire for No Witness’ is er zo één.
