Angèle op Rock Werchter 2019: coup de foudre is voorbij, de liefde blijft
Als Rock Werchter de zomer is, dan is Angèle het versgemalen gras, de zwoele avondlucht én het vrolijk opwippende jurkje.
undefined
Wie niet ruimschoots op tijd was gekomen, kon er niet meer bij: De Schuur was even het exclusieve speelterrein van De Pony, bij de burgerlijke stand beter gekend als Angèle Van Laeken, en daar wilde u duidelijk met zijn allen bij zijn.
Wie kan het u kwalijk nemen? Bij opkomst - Angèle hield een gouden opblaasmitraillette vast waar ze zelf twee keer in kon - voelde je meteen dat er Iets Te Gebeuren stond. Angèle heeft intussen effectief genoeg materiaal om een volwaardige festivalset te vullen - vorig jaar was het nog krap - en opende meteen met haar bekendste singles: ‘La thune’, ‘La loi de Murphy’ (Ze kan rappen! Ze kan alles!) en ‘Balance ton quoi’. Waarom niet.
We werden met zijn allen welkom geheten in drie talen (‘ik ben zo blij om hier te zijn’). Eén blik in uw richting en u begreep dat zij ook de taal van de liefde spreekt. En die van de straat: in ‘Tout oublier’ haalde ze haar grootste hit tot hiertoe boven. Broer Roméo Elvis was er niet bij, maar had wel een video opgenomen met zijn aandeel. Wanneer ze stoer moest zijn, was ze stoer, anders was ze als steeds: haar stralende zelve. Het podium was haar strijdtoneel, haar wapens charme en klasse.
Terwijl Macklemore één podium verder de definitie van ‘verdraagzaamheid’, ‘respect’ en ‘liefde’ voorlas uit het woordenboek, vond Angèle een swingender manier om een boodschap mee te geven: ze verzamelde vier danseressen rond zich, die met een soort moderne dans de thema’s uit haar nummers (jaloezie tussen meisjes in ‘Jalousie’, seksisme in ‘Balance ton quoi’) verbeeldden. Subtiel hoefde dat niet te zijn: bij ‘Balance ton quoi’ gingen gewoon tien middelvingers een elfendertigtal keer de lucht in. Angèle blies met een kushandje vluchtige pop uw richting uit, maar er zat méér in. Over zat gesproken: uw dienaar heeft zelfs zijn dansbeentje gestrekt!
undefined
Veel leuke details nog. ‘Ta reine’ eindigde met vingerknippen en meerstemmige vocals. ‘Flou’ - een wonderlijke stamper - steunde op een synthlijntje dat klonk alsof er iemand op het keyboard stond te huppelen. In ‘Flemme’ (met de bedwelmend mooie tekst ‘Les rues s’allument, les gens sortent comme hier / Les filles sont belles sous ce ciel couvert’) verving ze het woordje ‘Bruxelles’ door ‘Werchter’. Dat werkte natuurlijk - bij Angèle werken ál die trucjes - al kan dat minder vlot gaan als ze straks optreedt in pakweg ‘s-Hertogenbosch.
De nummers waren allemaal op zijn minst leuk, op zijn best Kwikzilveren Pop (een persoonlijk favorietje blijft ‘Je veux tes yeux’). Maar het is Angèle zélf die het hardst schitterde. Zij is, zoals geweten, het kind van Marka (Allez Allez) en Laurence Bibot, maar haar ouders hadden evengoed Geluk en Zorgeloosheid kunnen heten. Elke keer als zij glimlachte, brak er ergens een vlinder uit z’n cocon. Eerder vandaag nam Portland een ellenlange ovatie in ontvangst met totale verbijstering. Angèle verwáchtte de extase. Ofwel gaat alles vanzelf bij haar - die naturel! - ofwel kan ze héél goed doen alsof, en dat is nog straffer.
Het eindigde zoals het ooit allemaal begon: met enkele foto’s op Instagram. Een kleine anticlimax? Misschien. En een enkel nummer (‘Les matins’) klonk toch iets te veel als wat daarvoor en daarna kwam. Maar goed. Verder waren er zelfs met een grafische rekenmachine geen minnetjes te vinden.
Kortom: Angèle is geen nieuwigheid meer, maar een gevestigde waarde. De coup de foudre is voorbij, de liefde blijft.
