Angèle op Rock Werchter: luchtige songs die niet allemaal hard binnenkwamen
Middenin Angèles debuutoptreden op Rock Werchter viel een verkeerde sample in en stortte haar pas ingezette song in elkaar. Het massaal opgedaagde publiek hield z’n adem in. Angèle lachte en zei: “Tja, dat is de wet van Murphy.”
Wij zouden sterven van de zenuwen als we, nog geen negen maand na de release van onze eerste single, al op Rock Werchter mochten aantreden. Maar ah, wat zijn we doetjes: Angèle Van Laeken (22) dartelde het podium op alsof ze aan het huppelen was in het park. Ze sprong van links naar rechts, kronkelde als een slang, deed de robot en zong ondertussen met flair en volle overgave. Met zanger Marka als vader, actrice Laurence Bibot als moeder en Brusselse hiphopheld Roméo Elvis als grote broer zit performen in het bloed. Angèle en Roméo Elvis kunnen zelfs gebruik maken van hun voornamen voor hun pseudoniem – alsof ze een microfoon als rammelaar hadden.
Angèle droeg een rode broek van Adidas, een opgeknoopt T-shirt van de Rode Duivels en een hemelsblauwe peignoir – al was het zo warm in The Barn dat haar jas al na één song op de grond lag. “Als tiener kleedde ik me als mijn idool Katy Perry”, vertrouwde Angèle Humo onlangs toe. In de voorste rijen zagen we dan ook een heleboel meisjes én een paar jongens met dezelfde pony en zwarte eyeliner als Angèle. Geen diep decolleté, geen divagedrag en – bovenal – geen platte popsongs: Angèle is een artieste waar je jouw zestienjarige aan kunt toevertrouwen.
Emma Bale, nog zo’n rolmodel, speelde iets verderop, maar zij is ons muzikaal te braaf. Angèle’s songs zijn bedrieglijk simpel: speels en eigenwijs, koddig en koket. Zoals onze Robbie dat ooit zo mooi verwoordde: “I’m loving Angèle instead.”
Angèle opende met single ‘La thune’: droompop in de strofes, hangmatreggae in het refrein. ‘La loi de Murphy’ was haar vierde song. Ze had haar grootste hit dus niet opgespaard voor een climax op het einde, maar vroeg ingezet om het publiek los te krijgen. En jawel: ze had maar one time nodig om iedereen aan het dansen te krijgen.
Wat was het leuk om wat Frans te horen op dit prachtige festival. En, alhoewel jullie kennis van de Franse taal duidelijk niet veel beter is dan dat van Joey Tribbiani, zongen jullie toch met hartenlust mee. ‘Je veux tes yeux’ zat in de staart van de set, met een allemaal-zitten-en-dan-springen als finale. Cliché, maar met reden: het feestje barstte een laatste keer los.
Tot zover elke song dat Angèle al officieel heeft uitgebracht. En zo komen we op Angèle’s achilleshiel. Haar luchtige songs waren namelijk zó luchtig dat ze niet allemaal even hard binnenkwamen. Het is het bekende probleem van elke droompopartiest: muziek maken die klinkt als een dagdroom zonder het publiek werkelijk in slaap te wiegen. Nieuwtjes ‘La flemme’ en ‘Flou’ werkten, maar haar andere songs leken érg goed op elkaar.
Drie singletjes en tóch al op Rock Werchter, is Angèle dan geen hype? Jazeker, meneer de smaakpolitieagent! Maar wél een terechte hype. Als je Rock Werchter al kunt inpalmen terwijl je muziekcarrière nog in z’n kinderschoenen staat, waar is dan de limiet?
