Animal Collective - Painting With
Een Animal Collective-plaat zonder kampvuurgezangen, schurende noise, uitgesponnen intro’s, geïmproviseerde interludia of tonnen reverb? Ze is er nu. Voor hun tiende (!) plaat had het drietal compacte songs in gedachten. Het directe van The Beatles. De rush van de Ramones.
Lees hier het interview met Animal Collective
Ze slaagden in hun opzet: check hoe ‘The Burglars’ in overdrive gaat of ‘Natural Selection’ nerveus uit de speakers stuitert. Maar zelfs wanneer je Animal Collective in de studio opsluit waar klassiekers à la ‘Thriller’ en ‘Pet Sounds’ opgenomen werden, kunnen ze het niet laten om de traditionele liedjes die het vertrekpunt vormden, compleet binnenstebuiten te keren.
De songs op ‘Painting With’ werden meticuleus in elkaar gepuzzeld met modulaire synths en weirde slaginstrumenten die ooit nog dienstdeden in ‘Planet of the Apes’ of ‘Poltergeist’. Even virtuoze als radicale tracks zijn het, waarin Dave ‘Avey Tare’ Portner en Noah ‘Panda Bear’ Lennox met letter-grepen pingpongen of hun zanglijnen als DNA-strengen om elkaar heen wikkelen tot het ons begint te duizelen (‘Recycling’ en ‘Summing the Wretch’). Koolzuurhoudende liedjes als ‘Golden Gal’ of het vrolijk dementerende ‘FloriDada’, met heldere spraypaint-kleuren en loepzuivere synthetische melodieën, die een flink deel van het personeel van de luchthaven van Baltimore het tarmac op dreven na één dag non-stop blootstelling tijdens de cd-voorstelling van ‘Painting With’.
Denk aan het pop-equivalent van zo’n glanzende poedel van Jeff Koons of een bos blije bloemen van popartwereldster Takashi Murakami, maar dan mét mysterie erin, en met een ondertoon van onrust die in ‘Lying in the Grass’ opborrelt uit de sax van Colin Stetson, en in ‘Hocus Pocus’ uit de drones van John Cale.
Weinig kans dus dat deze nieuwe plaat de Animal Collective-haters zal bekeren, maar dat zal ons – met uw permissie – aan onze reet roesten. Wij luisteren voor de zoveelste keer naar ‘Painting with’ onder het motto ‘Wander from the cynical / Take a look at views atypical’ (uit ‘Hocus Pocus’) en stellen voor de evenzoveelste keer vast dat de balans tussen chaos en popschoonheid op een Animal Collective-plaat nooit eerder zo fel richting schoonheid doorsloeg. Nu de rest van de wereld nog.
