Ann Christy overleed 35 jaar geleden: 'Zowel op het podium als backstage was ze dezelfde: ze had geen kapsones'

Voor ze als Ann Christy bekend werd, werkte Christiane Leenaerts in een schoenenwinkel, waar ze haar toekomstige man Marc Hoyois leerde kennen. Die drumde bij de Antwerpse beatgroep The Adams: toen ze op een repetitie voor de gein ‘Only You’ van The Platters inzette, werd ze prompt gebombardeerd tot hun zangeres, en zo ging de bal aan het rollen.

Ze tourde met Adamo, scoorde een bescheiden hit met ‘Dag vreemde man’, en vertegenwoordigde in 1975 ons land op het Eurovisiesongfestival met ‘Gelukkig zijn’.

Ondanks het succes van de Bette Midler-cover ‘De Roos’ kreeg ze tijdens haar leven echter nooit de erkenning waar ze zo naar hunkerde - die kwam er pas nadat de frêle zangeres in 1984 overleden was aan de gevolgen van baarmoederhalskanker. Ze was pas achtendertig.

Marijn Devalck blikt terug op haar carrière.

Marijn Devalck «Ik heb haar voor het eerst ontmoet in ‘Caméra d’argent’, een zangwedstrijd op de RTB (later RTBF, red.) die veel chansonniers gebruikt hebben als carrièreopstap. Hoewel ze piepklein was, gaf ze toen al de indruk een hele grote dame te zijn. En dan heb ik het niet alleen over haar stem: haar uitstraling was nóg groter.

»Nadien zijn we mekaar nog regelmatig tegengekomen, maar we hebben pas echt intens samengewerkt in 1977, toen we allebei in ‘Midzomernachtsdroom’ stonden, een musicaladaptatie het gelijknamige Shakespeare-stuk. Ann was m’n zangpartner, en ik herinner me dat ik toen gestopt ben met roken om naast haar te kunnen staan: ik moest een noot of vier hoger halen dan ik gewend was (lacht).

»In die periode heb ik haar dagelijks gezien, en ik kon echt goed met haar opschieten: ze was een bijzonder goeie vriendin. Zowel op het podium als backstage was ze dezelfde: ze had geen kapsones.»

HUMO Vanwaar haar drang naar erkenning?

Devalck «Tja. Toen Ann voor het eerst op de markt kwam, heeft men haar veel kansen gegeven, maar het product was gewoon niet voor de grote massa weggelegd: het chanson werd toen al stiefmoederlijk behandeld in Vlaanderen. Wie niet met het clichématige, populistische gedoe meedeed, werd niet gedraaid op de radio. Als je daardoor niet meer aan de bak komt, is dat natuurlijk frustrerend.

»Na ‘Midzomernachtsdroom’ heeft ze me nog gevraagd of ik nummers wilde schrijven voor haar – Ann Christy was geen singer-songwriter, dat zat er niet in, ze was enkel een singer. Maar ik had m’n zangcarrière toen zelf al de rug toegekeerd. Ann is toen tegen haar zin commerciëlere nummers beginnen te zingen.

»Ze had zo veel talent. Toen ze in 1971 deelnam aan ‘Canzonissima’ met ‘Dag vreemde man’, sloeg dat in als een bom. Die expressieve ogen, die handen die ze voor zich uit stak, en die stem: één en al harmonie.»

HUMO Ik neem aan dat het nieuws over haar dood als een schok kwam.

Devalck «Uiteraard, ook al klaagde ze al een tijdje over de pijn aan haar nieren. (Stil) Ze kon toch zó ongelukkig zijn. Dat verdriet is misschien een voedingsbodem geweest voor die ziekte – ik weet het niet.

»De avond van onze musicalpremière zal me altijd bijblijven. Ann werd steeds banger en banger, en tijdens het optreden trilde ze als een riet. Maar de voorstelling werd een succes. Toen het doek viel, keek ze in m’n ogen met een blik van ‘Pff, ’t is voorbij!’ Onvergetelijk.»