Anohni - Hopelessness
Politieke teksten over Big Brother-praktijken en de onafwendbare ecocalyps. Kleurrijke beats en uitbundige melodieën van danceproducer Hudson Mohawke en dreigende, bijtende elektronica van Oneohtrix Point Never. Plus een nieuwe naam: Anohni.
Van de tedere, barokke kamerpop van ‘I Am a Bird Now’ uit 2005, waarmee we Antony Hegarty altijd ogenblikkelijk asso-ciëren, valt er op ‘Hopelessness’ nog weinig te bespeuren. The Johnsons zijn hun eigen weg gegaan. Alleen Hegarty’s buitengewone zangstem – één deel Boy George, één deel Nina Simone, één deel onwereldse bluesy schoonheid – is onmiddellijk herkenbaar gebleven.
De teksten vol eenzaamheid, berusting en melancholie van haar eerste platen begonnen een tikkeltje te safe te klinken, en Anohni besloot dat het tijd was om de dingen die haar woedend maakten, bij naam te noemen. Soms letterlijk: ‘Obama’ is een opgefuckte mantra van desillusie (‘Like children we believed’) over beats als dieptebommen. Maar veel vaker gaat Anohni subtieler en subversiever te werk: door machtsverhoudingen op hun kop te zetten (‘Execution’). Door net als Holly Herndon de NSA-spionnen van een hang naar intimiteit te verdenken (‘Watch Me’). Door een Afghaans meisje dat haar familie aan flarden gereten zag worden in een drone strike, de soldaat aan de joystick te laten uitdagen om ook haar maar meteen van de bergflank te knallen (‘Drone Bomb Me’). Door in toptrack ‘4 Degrees’ onze collectieve onmacht om écht iets te ondernemen tegen de opwarming van de aarde aan het roer te zetten: ‘I want to burn the sky / I want to burn the breeze / I want to see the animals die in the trees’.
Harde woorden, die ze – enige zin voor manipulatie is ook Anohni niet vreemd – bewust in het verleidelijke moderne popgeluid van Kanye West en Beyoncé wou verpakken. In verknipte slow jams (‘Hopelessness’) en beautiful dark twisted electronica (die vonkende breakdown in ‘Violent Men’ of het weergaloze ‘Drone Bomb Me’), die in al hun nukkige, eigenzinnige schoonheid aansporen tot bewustwording en actie. Zodat Anohni wanneer ze zichzelf in 2026 nog eens opnieuw uitvindt, twintig jaar na ‘Hope There’s Someone’ en tien jaar na deze ‘Hopelessness’, een plaat kan uitbrengen die ‘Hopefulness’ heet. Of – veel beter nog – ‘We Did It’.
