Ant-Man and the Wasp
Hier gaan we niet over mierenneuken.
undefined
Net zoals de eerste ‘Ant-Man’ is de sequel een heerlijk lichtvoetige superheldenfilm geworden. Met dank aan de geinige vertolking van Paul Rudd, die Ant-Man – de superheld die zichzelf minuscuul klein én waanzinnig groot kan maken – meer neerzet als een guitige schelm dan als een droge Avenger. En toch deed deze film, waarin Ant-Man op zoek gaat naar de in de kwantumwereld verdwenen echtgenote van Dr. Pym (Michael Douglas), ons geregeld huiveren. Want in de achtergrond is er altijd de dreiging dat het mis kan gaan met de krimptechnologie, en dat Ant-Man zó klein zal worden dat hij net als die echtgenote zal verdwijnen in het niets. Zonder ooit écht in horror te verglijden, speelt de film op die manier heel voorzichtig in op de menselijke angst voor, jawel, absolute eenzaamheid. En nergens wordt die angst beter voelbaar dan in de scène na de aftiteling, die een brugje legt naar ‘Avengers: Infinity War’. Rillingen!
