Antichrist

Lars Von Trier, de maharadja van de shock-cinema, doet het weer: óf u zal zijn nieuwe film minachtend naar de hel verwensen, óf u zal er emotioneel kapot van zijn. Wij waren er behoorlijk kapot van, en dat mag u gerust letterlijk nemen: zelden hebben we een film gezien die zo diep snijdt. Von Trier schreef en draaide 'Antichrist' terwijl hij uit de afgrond van zijn depressie probeerde te klauteren ('Ik had geen levensdoel meer'), en tsjonge, het is eraan te zien!

Zelf omschrijft hij 'Antichrist' trouwens als zijn 'emergency film' - de film die hij diende te maken om zijn mentale breakdown van zich af te schudden.

Eén ding staat vast: na zich veel te lang te hebben beziggehouden met allerlei vormexperimentjes (Dogma 95, 'Dogville', 'The Boss of it All'), werd Lars resoluut opgevorderd door zijn eigen innerlijke demonen ('Hé! Wij zijn hier ook nog!'), en die demonen hebben hem een stikdonker verhaal aangereikt over een man en een vrouw die de dood van hun baby trachten te verwerken. Na een reeks mislukte therapeutische sessies zondert het rouwende koppel (Charlotte Gainsbourg en Willem Dafoe gaan allebei héél diep) zich af in een blokhut in het midden van een mysterieus bos (het Demsterwold?), en dan begint het! Op het dak weerklinkt angstaanjagend geratel, er duiken occulte tekeningen van heksenjachten op, zij slaat tilt, en hij heeft dromerige ontmoetingen met een hert, een kraai, en een praatlustige vos die 'Chaos reigns!' uitroept terwijl hij aan zijn eigen ingewanden zit te likken: yee-ha! Verder mag u zich verwachten aan een close-up van een pompende piemel, een gruwelscène met een schaar en een clitoris, en een gedenkwaardige stunt met een slijpsteen: jawohl, de schokfactor van 'Antichrist' ligt bijzonder hoog, maar die van 'Saw' en 'Hostel' lag nog veel hoger en daar hebben we bijna niemand over horen klagen.

Over wat het nu allemaal precies betekent gaan we hier niet uitweiden (U wil onze theorie horen? Afspraak in café Roskam, bij een Duvel of zes), maar 't staat als een paal boven vruchtwater dat Lars iets wil zeggen over het rijk der vrouw - een duister oord waar heidense krachten aan het werk zijn – en over de eeuwige strijd tussen de seksen (veelbetekenend detail: Lars kreeg tijdens het schrijven raad van een 'misogynie-consulente'!). 'Antichrist' is dus veel en veel méér dan zomaar een spannende horrorfilm: het is een overrompelende ervaring van heb ik jou daar; een sinistere sightseeing trip door de krochten van de genderhel; een inferno van wanhoop, terreur en doodsvrees; een stroom van magnifieke tableaus die de regisseur uit zijn eigen angstdromen en nachtmerries heeft geplukt. 't Is David Lynch meets 'The Shining' meets Edvard Munch meets Hieronymus Bosch meets 'The Blair Witch Project' meets Strindberg meets Edgar Allen Poe - met Von Trier als medium. Toegegeven, af en toe slaat Lars de bal grondig mis en dan is het hardop lachen geblazen (de bloedspuitende fluit!), maar de beelden zijn nóóit gratuit - daarvoor zijn de lotgevallen van het koppel te aangrijpend, de intenties van de cineast te nobel.

'Mijn films delen klappen uit, maar uiteindelijk dienen ze om je te helpen léven.' De woorden zouden van Von Trier kunnen zijn, maar ze komen van zijn grote idool Andrei Tarkovsky, aan wie 'Antichrist' is opgedragen. Bedankt voor de klappen, Lars, we zijn weer klaarwakker.

Bekijk de trailer

undefined